Είναι περίεργο αλλά, ακόμα και στην αρχή του 21ου αιώνα, η εικόνα που έχει ο μέσος Άγγλος για την Ελλάδα -ακόμα κι αυτός που έχει ταξιδέψει έξω από τη χώρα του- είναι αυτή των παλιών καρτ ποστάλ: τα γαστρονομικά τρίπτυχα μουσακά-τζατζίκι-greek salad, souvlaki-greek yoghurt-ταραμοσαλάτα, τα Ελγίνια, Σάτυροι σε στύση, μελαχρινές κατσαρομάλλες με μουστάκι που μοιάζουν με θηλυκό Βεληγκέκα, ελιές θρούμπες και μπουζούκι. Η τέχνη περιορίζεται στο φολκλόρ και η μουσική στους τύπους με χαίτη και άσπρα ξεκούμπωτα πουκάμισα, που χορεύουν συρτάκι ως τουριστική ατραξιόν. Δυστυχώς, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσους μεταπτυχιακούς φοιτητές κι αν στείλουμε ως αντιπροσώπους, όσες γιουροβίζιον κι αν κερδίσουμε, όσα γιουροπρωταθλήματα, το ταμπλό παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο. Αυτή την εικόνα προσπάθησε να αλλάξει το φετινό πρώτο Φεστιβάλ ATH-LDN και μετέφερε στο Λονδίνο ένα μέρος της Ελλάδας που δεν έχει σχέση με την κακόγουστη και μίζερη εικόνα που στέλνει στο εξωτερικό η δορυφορική τηλεόραση. Κάτι πιο δημιουργικό και σύγχρονο από τα ριάλιτι, τα τσιφτετελοπόπ και τα τραγούδια του Κατέλη. Στο ICA (Ινστιτούτο Μοντέρνας Τέχνης), στην Ε:vent Gallery, στο Working Mens Club του Bethnal Green, στο Resonance FM (τον πιο πρωτοποριακό σταθμό της πόλης) μία ντουζίνα αντιπροσώπων από όλες τις εκφάνσεις της εναλλακτικής μουσικής έδωσαν υπόσταση στον όρο «σύγχρονο» και «διαφορετικό», αποδεικνύοντας ότι οι έλληνες καλλιτέχνες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους αντίστοιχους της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.
«Η ιδέα για να ιδρύσω την Hellenic Sonic Airlines» λέει η Χλόη Βαΐτσου, η ψυχή της απόλυτα πετυχημένης διοργάνωσης «μου γεννήθηκε ένα βροχερό απόγευμα, όταν μου σχηματίστηκε στο μυαλό η εικόνα ενός τσούρμου περίεργων μαυροφορεμένων -και μανιωδώς καπνιζόντων- καλλιτεχνών, συν 2 σούπερμαν, που ήταν κολλημένοι στο τελωνείο του Heathrow και προσπαθούσαν να πείσουν τον απόλυτα τυπικό άγγλο υπάλληλο να τους αφήσει να περάσουν, δηλώνοντας "we are here for the Greek Festival". Το γεγονός ότι πρόκειται για φεστιβάλ ήχου και μουσικής ταίριαζε επίσης στην ιδέα μιας πλασματικής αεροπορικής εταιρίας. Ήθελα να παρουσιαστεί στο λονδρέζικο κοινό ένα ευρύ φάσμα σύγχρονων ελλήνων δημιουργών. Προφανώς η λίστα των συμμετεχόντων δεν εξάντλησε όλο το φάσμα αξιόλογων σύγχρονων δημιουργών, αλλά ως πρώτο ελληνικό showcase ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα».
Από την αφίσα-εισιτήριο που σχεδίασαν οι Χρυσόστομος Νασέλος και Alex Swain, τα flyer-αεροπλανάκια, το installation της στατιστικής άρπας των Coti και Δημήτρη Χαρίτου, τις ραδιοφωνικές εκπομπές των Quetempo, Poeta Negra, Textu riser και του Νεκτάριου (Yuria) στο Resonance, μέχρι το live όλων ανεξαιρέτως των καλλιτεχνών και την προβολή του Approaching the hour της Γρατσιέλλας Κανέλλου, η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική και τα σχόλια εντυπωσιακά. To Wire, ο Independent, το Time Out, το Around Town, το London Paper και αρκετά άλλα έντυπα κάλυψαν το γεγονός με εκτενείς αναφορές, και έβαλαν τα events πολύ ψηλά στις λίστες με τις επιλογές της εβδομάδας.
«Σαν απολογισμό, μπορώ να πω ότι ήταν ένα πετυχημένο φεστιβάλ» συνεχίζει η Χλόη. «Αυτό που το έκανε ιδιαίτερο είναι ότι ήταν μία ανεξάρτητη πρωτοβουλία που δεν είχε από πίσω της κάποια μεγάλη εταιρεία παραγωγής ή ένα πιο εμπορικό πλαίσιο, που συνήθως έρχεται με άλλους στόχους, κατευθύνσεις και vibe. Η επιλογή των venues και των διαφορετικών πλατφορμών ταίριαζαν απόλυτα με τα συμμετέχοντα projects, ήρθε πολύς κόσμος, και νομίζω οι περισσότεροι καλλιτέχνες έμειναν πολύ ευχαριστημένοι. Ορισμένα από τα events τράβηξαν το ελληνικό κοινό του Λονδίνου - όπως ο Κωνσταντίνος Βήτα, η συναυλία του οποίου ήταν sold out. Υπήρξε μεγάλη παρουσία και πολύ ευνοϊκά σχόλια από το ξένο κοινό, που είναι ιδιαίτερα ανοιχτό σε νέα μέσα και ανεξάρτητα μουσικά projects, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη δουλειά του Χαρίτου και του Coti, των Erasers, των Callas και του Peekay Tayloh».
Τα προσωπικά highlights αρκετά. Η performance των Erasers στο club του ICA την Παρασκευή το βράδυ (27/4), με τη βοήθεια των φίλων τους, ήταν η πιο εντυπωσιακή, με τον μεγαλύτερο αριθμό ξένων στο κοινό και ήχο που θύμιζε Pansonic. Hardcore εικόνες που περνούσαν αστραπιαία σε τρεις τεράστιες οθόνες υπό τη συνοδεία σκληρών ήχων, βαριά μετρονομικά beats και μεταλλαγμένο τέκνο, κιθάρες, έντονος ρυθμός και θόρυβος. Η πιο δυναμική εμφάνιση που έχουν κάνει ώς τώρα, χωρίς κενά και με σφιχτοδεμένο πρόγραμμα. Η σύγκρουση πάνω στον τοίχο και τα snapshots που αιχμαλώτιζαν οι polaroids έκαναν την εμφάνισή τους σχεδόν δραματική. Ο Κωνσταντίνος Βήτα (28/04) επανέλαβε ό,τι ακριβώς είχε κάνει στο περσινό Synch με τα πειραγμένα τραγούδια του Χατζιδάκι και το οπτικό υλικό του Γιώργου Θεωνά, σε ένα κοινό ετερόκλητο, που είχε κατακλύσει το χώρο από νωρίς. Ήταν sold out και δικαιολογημένα, αλλά αναρωτιέμαι πόσους απ' τους συγκεκριμένο κοινό κατάφεραν να αγγίξουν οι σαμπλαρισμένες φωνές και ο λυρισμός της ιδιαίτερης electronica του. Τα σχόλια που άκουγα γύρω μου, στα όρια του γκροτέσκ. Δύο κορίτσια με φουντωτά μαλλιά αναρωτιόντουσαν πότε θα παίξει τα κομμάτια απ' το «2», ενώ όσο περνούσε η ώρα οι ανυποψίαστοι άρχισαν να αραιώνουν. Τα ονόματα εκτός θεάτρου ήταν μάλλον αδικημένα, γιατί ο χώρος του bar ήταν μικρός, γεμάτος καρέκλες και τραπέζια, και προδιέθετε για κουβέντα. Λίγοι παρακολούθησαν όπως τους άξιζε τον Spyweirdos, τον Peekay Tayloh, τον Electroware και τον Biomass.
Η βραδιά στο Bethnal Green την Τετάρτη το βράδυ (25/04) ήταν απολαυστική. Η Γιαπωνέζα -ντυμένη αεροσυνοδός- στην υποδοχή, που είχε και το ρόλο κομπέρ στην ανακοίνωση των καλλιτεχνών, ήταν σαν φιγούρα από ταινία του Lynch, το ίδιο και η σκηνή του club με τη φωτεινή κόκκινη καρδιά. Σαν το βίντεο με το peep-show των Massive Attack. O ο κόσμος θύμιζε ντίσκο των 80s ή happy hour σε φοιτητική λέσχη. Οι Callas, οι Mary and the Boy και οι My Wet Calvin έπαιξαν μπροστά στην ελληνική εναλλακτική παροικία και καναδυό ξέμπαρκους Άγγλους, και αποθεώθηκαν.
Για πρώτη φορά ήταν ιδανικά. Μακάρι του χρόνου να έχει ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία. Και να υπάρξει επιτέλους ανταπόκριση κι απ' το ελληνικό κράτος. Τα περισσότερα έξοδα παραγωγής της φετινής διοργάνωσης καλύφθηκαν από το Arts Council Of England!
σχόλια