Το The Life of Pablo του Kanye West κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό αποκλειστικά από το Tidal που έκανε κάπως δύσκολη την πρόσβαση του αν δεν ήσουν μέλος του μουσικού πόρταλ του Jay-Z. Γι' αυτό το λόγο, το έχουν κατεβάσει παράνομα πάνω από 500.000 φορές και ήδη είναι από τα πιο πολυσυζητημένα άλμπουμ της χρονιάς, κυρίως λόγω των εξωφρενικών δηλώσεων του διάσημου ράπερ. Μέχρι και το pornhub ήθελε να κερδίσει δημοτικότητα με το να ανεβάσει στις σελίδες του για λίγες ώρες πριν το πάρουν χαμπάρι και το κατεβάσουν αμέσως. Αξίζει όμως την φασαρία που έχει προκαλέσει; Ζητήσαμε την γνώμη 5 ραδιοφωνικών παραγωγών και μουσικών κριτικών και να τι μας είπαν:
Δημήτρης Όρλης
Η μέση άποψη που σχηματίζει κανείς παρακολουθώντας τη συνολική πορεία του Kanye West τα τελευταία χρόνια καθρεφτίζεται σχεδόν ιδανικά και στο καινούριο του άλμπουμ. Είναι η άποψη που εκφράζεται με την απορία του πώς γίνεται κάποιος να είναι τόσο καλός σ' αυτό που κάνει, ως μουσικός, και ταυτόχρονα τόσο ανυπέρβλητα ενοχλητικός και εριστικός, ως άνθρωπος. Στο 'The Life Of Pablo', τίτλο στον οποίο κατέληξε μετά από αρκετές αλλαγές τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζει μια δουλειά που βρίθει από ενδιαφέρουσες μουσικές ιδέες, ωραία samples και στίχους σχετικούς με το πόσο ιδιοφυής είναι ή πόσο το αγνοεί αυτό ο κόσμος. Το να κατηγορείται ένας ράπερ, όμως, για τον εγωισμό του είναι λίγο άτοπο, αλλά ο τρόπος που το κάνει μερικές φορές ξεπερνάει πολλά «νοητά» όρια. ("I feel like me and Taylor might still have sex, Why? I made that bitch famous"). Το ‘The Life Of Pablo’ έχει αρκετές καλές στιγμές, αυτές άλλωστε ποτέ δε λείπουν από ένα άλμπουμ του West. Πέρα από τους στίχους για την Taylor Swift, στο ‘Famous’ ακούγεται πολύ ευχάριστα μέρος του ‘Bam Bam’ της Sister Nancy, και επίσης ξεχωρίζουν τα ’30 Hours’ και ‘No More Parties In LA’ λίγο πριν το κλείσιμο. Το τελευταίο έχει και λίγη από την αίγλη του Kendrick Lamar, ο οποίος, μαζί με τη Rihanna και τον Pharrell Williams, είναι οι περισσότερο δημοφιλείς από τους πολλούς που συμμετέχουν. Το άλμπουμ ξεκινάει από τη gospel και στο σύγχρονο hip hop του συνδυάζει διάφορα μουσικά στοιχεία που φτάνουν μέχρι και την electronica. Παραγεμισμένο με ιδέες, είναι ένα αναμφίβολα μια αξιόλογη δουλειά, αλλά διαφέρει πολύ από το πιο άμεσο και «στοχευμένο» ‘Yeezus’ του 2013, κάτι που ίσως φανερώνει και το μικρό χάος που πιθανότατα επικρατεί στο μυαλό το Yeezy τελευταία. Πού να έρθει και το 2020 όταν θα κατέβει στις εκλογές, όπως λέει, μεταξύ πολλών άλλων, στο ‘Facts’.
Άρης Καζακόπουλος
Η ιδιαιτερότητα του άλμπουμ αυτού σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα του Kanye West έχει να κάνει με το θέμα της συνοχής. Το The Life Of Pablo μοιάζει με μια πελώρια, πολύχρωμη μουσική κουρελού, πάνω στην οποία έχουν πρόχειρα ραφτεί ποικιλόμορφες ηχητικές υφές, ώστε κάθε μία να ακούγεται μεμονωμένα ενδιαφέρουσα, αλλά χωρίς καμία μέριμνα για την ομοιογένειά τους. Σε δυσκολεύει έτσι πάρα πολύ να το διαχειριστείς ως ολοκληρωμένο άλμπουμ, μα λειτουργεί θαυμάσια ως δεξαμενή εξαιρετικών tracks. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να μην σταθείς σε κομμάτια όπως τα "Real Friends" και "No More Parties In L.A." που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας του, ούτε μπορείς να μην απολαύσεις τη συνεργασία με τη Rihanna στο "Famous" ή το υπέροχο, φουτουριστικό gospel "Ultralight Beam". Δεν μπορείς να μην θαυμάσεις αυτό το χωνευτήρι φανταστικού sampling και «άρρωστων» beats, όσο κι αν η απουσία συνεκτικότητας ενοχλεί όλους εμάς που έχουμε μάθει να ακούμε ολόκληρους δίσκους –γεγονός που αναπόφευκτα το συγκρατεί και μερικά σκαλιά κάτω από τα επίπεδα των κορυφαίων δισκογραφικών καταθέσεων του εγωκεντρικού ράπερ. Υπό αυτήν την έννοια, βέβαια, μπορεί να θεωρηθεί γνήσιο τέκνο της εποχής του: της εποχής δηλαδή του αργού θανάτου των άλμπουμ και της επιστροφής στα singles.
Μιχάλης Τσαντίλας
Κακά τα ψέματα, τον κάθε νέο δίσκο του Kanye West κάθεσαι και τον ακούς. Κι αυτό γιατί ξέρει να φτιάχνει καλούς δίσκους, το έχει αποδείξει αυτό καταθέτοντας 3-4 πολύ καλά έως σπουδαία άλμπουμ στο παρελθόν. Το καινούργιο του μπορεί να μην έχει εκπλήξεις, μπορεί να μην πιάνει προηγούμενες κορυφές, έχει όμως και πάλι πολλά άξια τραγούδια. Επίσης, το Life Of Pablo είναι σημαντικό γιατί επαναφέρει τη συζήτηση περί «διαχωρισμού» του καλλιτέχνη από το έργο του, ακυρώνοντας τα επιχειρήματά της: να ένας τυπάς που είναι μεγαλομανής, επηρμένος, άξεστος, προορισμένος να κατακτά με κάθε επόμενη δημόσια κίνησή του τον χαρακτηρισμό με τα τρία άλφα, ο οποίος όχι μόνο τα φορά όλα αυτά σαν παράσημα, αλλά βρίσκει τον τρόπο να τα περνάει στο έργο του φτιάχνοντας ενίοτε συναρπαστικές δουλειές. Πολλές διεθνείς κριτικές χαρακτηρίζουν τον δίσκο «ημιτελή». Μήπως όμως μας διαφεύγει κάτι; Γιατί, όπως το βλέπω εγώ, το Life Of Pablo είναι ένα απόλυτα σύγχρονο έργο, ακριβώς επειδή ενσωματώνει την αποσπασματικότητα, το φευγαλέο και την πανταχόθεν συνδιαμόρφωση που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη ζωή και ειδικότερα τον χώρο των social media, όπου τόσο φωνακλάδικα κατοικεί και ο ίδιος ο West. Έτσι όπως το έφτιαξε, μοιάζει να λέει: «βάλτε κι εσείς κάτι, σας άφησα χώρο». Να δείτε που την επόμενη φορά θα μας πασάρει τα αμιξάριστα μέρη και θα μας πει να φτιάξουμε το άλμπουμ όπως γουστάρουμε.
Σπύρος Ζουπάνος
ραδιοφωνικός παραγωγός στον http://www.intersonik.net/
Δεν είμαι ειδικός ούτε στο hip hop ούτε στις show business, και ο εν λόγω κύριος είναι εξέχουσα μορφή και στις 2 κατηγορίες. Οπότε με τα λίγα που αντιλαμβάνομαι, θεωρώ ότι ο Κanye West είναι άριστος δημοσιοσχετίστας/ businessman/ selfpromoter, δηλαδή δεν είναι είναι τυχαίο που έχει καταφέρει να ασχολείται με τα καμώματά του (γνωστά όλα και τουλάχιστον γελοία τις περισσότερες φορές , δεν χρειάζονται υπενθύμιση ) ένα παγκόσμιο κοινό εθισμένο στις σαπουνόπερες. Από μουσική όμως; Δεν έχω εντρυφήσει σε προηγούμενες δουλειές του, παρά μόνο στο πρόσφατο Life of Pablo κυρίως από περιέργεια (τσίμπησα από το hype, το ομολογώ). Προσπερνώντας το στιχουργικό κομμάτι ( όπου αποκαλύπτεται η ναρκισσιστική διαταραχή του ), και ενώ αιωρείται μια αίσθηση νέο - gospel ,μιλάμε για την αποθέωση των samples , τα οποία είναι πράγματι ευφυή, και αν τα βρήκε μόνος του μπράβο του, αλλά σίγουρα δεν είναι επιπέδου Βeastie Boys ή DJ Shadow ας πούμε. Συνθέσεις να σου εντυπωθούν δεν έχουμε, άντε 3-4 , σε αντίθεση πχ με τον αληθινά σπουδαίο Kendrick Lamar. Άλλωστε, όχι τυχαία , στο καλύτερο track του δίσκου συμμετέχει ο τελευταίος. Γενικό συμπέρασμα (απολύτως υποκειμενικό): Θέλουμε ένα καλύτερο mainstream και το θέλουμε τώρα!
Αθανάσιος Θηρίου
Κάτι που σίγουρα λείπει από το 8ο εγχείρημα του Mr. West είναι το μοντάζ. Ενώ υπάρχουν πολύ καλές ιδέες η δομή είναι τόσο χαοτική που δεν αναδεικνύει το περιεχόμενο. Ιδίως με τις πρώτες ακροάσεις νομίζει κανείς πως το άλμπουμ είναι τόσο αυτό-αναφορικό που όχι μόνο περιέχει παραγωγές που παραπέμπουν σε διάφορα σημεία της καριέρας του παρελθόντος του, αλλά εναλλάσσεται και το flow του ανάλογα. Φτάνοντας όμως στο acapella ‘I Love Kanye’ αρχίζει να γίνεται πλέον φανερό ότι αυτό είναι το concept του άλμπουμ. Πρόκειται για μια δημιουργία τόσο προσωπική που όπως και κάθε άνθρωπος, έχει τα ups και τα downs του και κυριότερα, δεν κινείτε μόνο προς μία κατεύθυνση. Πιθανόν γι’ αυτό καθυστέρησε τόσο το άλμπουμ, γι’ αυτό δεν είχε σταθερό τίτλο και εξώφυλλο μέχρι λίγο πριν κυκλοφορήσει. Στιχουργικά είναι πολύ μακριά από το MBDTF(2010) που είναι η πιο ώριμη δουλειά του μέχρι τώρα. Έχοντας όμως για άλλη μια φορά σημεία που δεν θυμίζουν τίποτα απολύτως, απ’ ότι έχει ακουστεί σ’ αυτό το είδος όπως τα αριστουργηματικά ‘30 Hours’ και ‘FML’, κάνει σχεδόν τους πάντες να κοιτούν πάλι προς το μέρος του. Αλλά το TLOP σίγουρα δεν είναι ένα τελειωμένο άλμπουμ. Που και πως θα είναι η συνέχεια Mr. West;
