Η E STREET BAND είναι το συγκρότημα που παίζει στους δίσκους και τις περιοδείες του Μπρους Σπρίνγκστιν. Είναι, επίσης, ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ροκ μουσικής. Τα μέλη της μπάντας δεν συνεισφέρουν στη σύνθεση των τραγουδιών. Ο Σπρίνγκστιν γράφει τους στίχους και τη μουσική μόνος του. Μετά ηχογραφεί τα τραγούδια σε demo, τους τα στέλνει και τους φωνάζει για να παίξουν στο στούντιο. Στο τέλος φεύγουν όλοι μαζί για περιοδεία.
Κι όμως, όταν ο Σπρίνγκστιν σταμάτησε να ηχογραφεί και να περιοδεύει με τους E Street Band, στις αρχές της δεκαετίας του '90, δεν κατάφερε να σταυρώσει δίσκο. Πήρε τα πάνω του όταν τους φώναξε εκ νέου, το 1999. Αφού, όμως, οι E Streeters δεν έχουν καμία συμμετοχή στη σύνθεση, γιατί είναι τόσο σημαντικοί στο να γράφει ο Μπρους καλά τραγούδια;
Υποτίθεται ότι το τελευταίο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε (Apple TV+), μαζί με τον νέο δίσκο του Σπρίνγκστιν, «Letter to You», θα απαντούσε στο ερώτημα. Διαφημίστηκε ως η πρώτη λεπτό προς λεπτό καταγραφή της ηχογράφησης ενός δίσκου από τους E Street Band και τον Μπρους Σπρίνγκστιν. Εκεί θα μπορούσαμε να δούμε τη ζύμωση και τη δημιουργική διαδικασία.
Υποτίθεται ότι το «Letter to you» είναι μια φράση που απευθύνει ο Μπρους στους οπαδούς του για να τους υπενθυμίσει ότι όλα αυτά τα χρόνια γράφει για εκείνους.
Το ντοκιμαντέρ είναι σούπερ βαρετό, αν δεν είσαι φαν. Δεν αποκαλύπτει τίποτε για τον διάλογο Μπρους και E Street Band στο στούντιο. Δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοιος διάλογος, βασικά. Το μόνο που βλέπουμε ως δημιουργική διαδικασία είναι τα μέλη να διαφωνούν κάποια στιγμή για τη σειρά των ακόρντων στο τραγούδι «Ghosts» (ωραίο τραγούδι, αλά Τομ Πέτι, αφιερωμένο στην πρώτη μπάντα του Σπρίνγκστιν, τους Castiles, από τους οποίους είναι ο μόνος που εξακολουθεί να βρίσκεται στη ζωή). Ακόμη και σε αυτήν τη διαφωνία ο Μπρους επιβάλλει την τάξη, λέγοντάς τους να κοιτάνε εκείνον πώς παίζει αν συνεχίζουν να έχουν απορίες.
Bruce Springsteen - Ghosts
Έτσι, απλώς βλέπουμε την μπάντα να εκτελεί τα τραγούδια. Ανάμεσά τους παρεμβάλλεται η αφήγηση του Σπρίνγκστιν περί μουσικής, φιλίας, ζωής, θανάτου κ.λπ. Την αφήγηση ντύνουν πλάνα με χιονισμένα τοπία στο Νιου Τζέρσεϊ, τα οποία υποτίθεται ότι ταιριάζουν με τα αποφθέγματα του Μπρους. Είναι πλάνα drone και θα μπορούσαν να είναι και για διαφημιστικό ορεινού αγώνα τρεξίματος. Εκεί ο Μπρους περιγράφει την μπάντα με κλισέ και χωρίς συναίσθημα, σαν να μιλά για αυτοκίνητο: «τέλεια κουρδισμένο όργανο, μεγάλης ευελιξίας και δύναμης».
Σε μια αποστροφή της αφήγησής του, όμως, λύνει τον γρίφο της συνεισφοράς των E Street Band στα τραγούδια του: «Με κάνουν να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι και να γράφω σπουδαία. Είναι σαν ένα κομμάτι του μυαλού μου να είναι μόνο για εκείνους, και να απελευθερώνεται μόνο όταν βρίσκονται κοντά μου».
Κατόπιν εορτής
Το πρόβλημα όμως είναι ότι στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε τους E Street Band να παίζουν στο στούντιο, έχοντας όμως εκπληρώσει τον ρόλο τους έξω από αυτό. Η ζύμωση που διαφημίζει το ντοκιμαντέρ έχει συντελεστεί ήδη στο μυαλό του Μπρους. Η έμπνευση έχει έρθει, τα τραγούδια γράφτηκαν. Τέλος. Η αποστροφή του Μπρους, ουσιαστικά, ακυρώνει τον λόγο ύπαρξης του ντοκιμαντέρ.
Οι E Street παίζουν τα τραγούδια φανταστικά ‒ σημειωτέον ότι όλοι τους είναι επαγγελματίες μουσικοί, με χιλιάδες ένσημα στα μπαρ του Νιου Τζέρσεϊ πριν καλά-καλά κλείσουν τα 20. Όμως δεν κάνουν, ούτε λένε τίποτε άλλο. Οι φράσεις τους είναι μετρημένες στα δάχτυλα, ενώ κάποιοι, όπως ο μπασίστας Γκάρι Τάλεντ (δίπλα στον Μπρους από την πρώτη μέρα, τo 1972), δεν ακούγονται καν. Ο Σπρίνγκστιν κάνει χλιαρά αστεία για τις πρωτόγονες κιθάρες των '60s και οι δύο κιθαρίστες του (Βαν Ζαντ και Λόφγκριν) απλώς συναινούν, κουνώντας το κεφάλι.
Ακόμη και όταν παίρνουν τον λόγο, όπως ο Βαν Ζαντ, για να θυμίσει στην ομήγυρη τα κλαμπ του Νιου Τζέρσεϊ στα '60s, απλώς ανοίγουν το θέμα με μια φράση και μετά αρχίζει να μιλάει ο Σπρίνγκστιν (subject throwers, όπως λέει ο φίλος μου ο Λουίτζι, όταν περιγράφει τον ρόλο μας στις μεγάλες οικογενειακές συναντήσεις).
Δείτε το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ
Η αναχώρηση
Αυτό που κάνει μπαμ όμως στο ντοκιμαντέρ, χωρίς καν να είναι πρόθεση του σκηνοθέτη, είναι η αμηχανία, τα συγκρατημένα γέλια μετά τα αστεία, οι σχεδόν τυπικές αγκαλιές τους, όταν αποχαιρετούν ο ένας τον άλλον στο τέλος της ηχογράφησης. Την αμηχανία την καλλιεργεί όχι μόνο η παντοδυναμία του Σπρίνγκστιν (δεν είναι τυχαίο ότι τον φωνάζουν «boss») αλλά πιθανώς ένα πρόβλημα που ο ίδιος περιγράφει ως τη μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε επανειλημμένως στις σχέσεις του με τους πιο κοντινούς του ανθρώπους: τη διαρκή του ανάγκη να αναχωρεί συναισθηματικά. Στην αυτοβιογραφία του μίλησε ανοιχτά για την κατάθλιψή του και τη συνέδεσε με την τάση του για αναχωρητισμό.
Υποτίθεται ότι το «Letter to you» είναι μια φράση που απευθύνει ο Μπρους στους οπαδούς του για να τους υπενθυμίσει ότι όλα αυτά τα χρόνια γράφει για εκείνους. Στην πραγματικότητα, αυτή η εξ αποστάσεως έμπνευση καθόρισε και τη συνύπαρξή του με τους E Street Band. Τουλάχιστον, με αυτό το κόλπο του μυαλού του ο Μπρους μεγαλούργησε στην καριέρα του. Υπό αυτή την έννοια, πράγματι χρωστάμε τα τραγούδια του και στους E Streeters.
Και, φυσικά, τους χρωστάμε και το «Letter to you», τον καλύτερο δίσκο που έχει κυκλοφορήσει ο Σπρίνγκστιν από το 2005 και το «Seeger Sessions». Σίγουρα, η πολύ θερμή υποδοχή του δίσκου από τους κριτικούς οφείλεται και στα τρία ακυκλοφόρητα τραγούδια που ο Μπρους έφερε από το 1972. Είναι απίστευτα καλά.
Γιατί δεν τα είχε κυκλοφορήσει ποτέ ως τώρα; Οι επιλογές των τραγουδιών που περιλαμβάνονται στους δίσκους του Σπρίνγκστιν είναι ένα ακόμη μεγάλο μυστήριο. Το «Because the night» το έδωσε στην Πάτι Σμιθ, ενώ έγραψε το «Hungry Heart» για να το πουν οι Ramones και όχι ο ίδιος. Και τα δύο είναι από τα πιο δημοφιλή τραγούδια του. Έτσι και τώρα, είναι να απορείς γιατί το «If I was the priest» ή το «Janey needs a shooter» δεν είναι στους σπουδαιότερους δίσκους του.
Bruce Springsteen - If I Was The Priest
σχόλια