Σtella, pop artist, μουσικoς
Εκεί που η ελληνική ποπ είχε γίνει βαρετή και είχαμε γεμίσει με μοντέλες που τραγουδάνε R 'n' B, εμφανίστηκε η Σtella με ένα ΕΡ ξεκάθαρα ποπ, με τσαγανό και βαρβάτες μελωδίες που θυμίζουν (χμ...) Tracey Thorn και έφερε την άνοιξη στο bandcamp. Βέβαια, το EP εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Ιούνιο, αλλά χρειάστηκαν ένα πρόσφατο βίντεο για το «Detox» και μερικά ποστ στο facebook για να γίνει η Σtella talk of the town. Το «Detox» έχει ένα απίθανο τέμπο και το σωστό, απλό ρεφρέν (πιο απλό δεν γίνεται) για να είναι ένα τέλειο ποπ κομμάτι: «Now we 're locked in a box / stuck in detox / forever / now we 're / rubber and glue / I stuck on you / forever...».
Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να είσαι απλός και όμορφος και να λες όσα έχεις στο κεφάλι σου σε τρία μόνο λεπτά. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι μουσικοί τρέμουν την απόπειρα να φτιάξουν τέτοια κομμάτια. Την ώρα που έπαιζαν για άλλη μια φορά το «Libya» και το «Keep me Naked», η Σtella μας έκανε τις συστάσεις. «Έχω γεννηθεί στην Αθήνα, από μπαμπά παιδίατρο και μητέρα μαία. Δεν υπάρχει κανείς στην οικογένεια που να ασχολείται με κάτι καλλιτεχνικό. Δεν έχω αδέρφια, αλλά μεγάλωσα κοντά με έναν πολύ αγαπημένο ξάδερφο. Νομίζω το πρώτο επάγγελμα που είχα σκεφτεί ήταν δικηγόρος - έβλεπα αυτήν τη σειρά με το δικαστήριο και είχα επηρεαστεί. Μετά, είχα σκεφτεί να γίνω κτηνίατρος γιατί έβλεπα αυτό το παιδικό με το κοριτσάκι που ζούπαγε όλα τα ζωάκια και πάλι είχα επηρεαστεί. Από μικρή ζητούσα παιχνίδια από το περίπτερο που ήταν κιθαρούλες ή τύμπανα. Όταν ήμουν πέντε ή 6 έξι χρόνων αγοράσαμε ένα πιάνο και μετά από λίγο άρχισα τα μαθήματα. Ο πατέρας μου επέμενε να πάρουμε το πιάνο, ενώ η μητέρα μου ήταν περισσότερο αρνητική, λέγοντάς του "τι θα το κάνουμε, άμα το βαρεθεί;". Η απάντηση του πατέρα μου ήταν ότι εάν συνέβαινε αυτό, τότε θα μας έμενε ένα ωραίο έπιπλο στο σπίτι. Τελείωσα την Καλών Τεχνών και ήταν μια καλή εμπειρία στο σύνολό της. Μπήκα στο Α' Εργαστήριο Ζωγραφικής και πρόλαβα τον Δημήτρη Μυταρά ως δάσκαλο για 3 χρόνια, μέχρι που πήρε σύνταξη κι έφυγε. Στενοχωρήθηκα τότε, γιατί όσο ήταν εκεί σε βοηθούσε σε αυτά που έκανες, χωρίς να προβάλει προσωπικά γούστα ή κατευθύνσεις, και αυτό μου άρεσε. Επίσης, έκανα πολύ καλούς φίλους.
Μου αρέσουν πολύ οι βόλτες, με τα πόδια ή και με αμάξι. Να κάνουμε πράγματα με τους φίλους μου: να βλέπουμε ταινίες, να παίζουμε παιχνίδια. Χαίρομαι πολύ που είμαι μέλος της λέσχης σχεδίου "ούτε ίσια γραμμή" (όπου τα περνάμε φανταστικά). Μου αρέσει να πηγαίνω σε μαγαζιά με εργαλεία και να κοιτάζω, μου αρέσουν πολύ τα γλυκά. Με εκνευρίζει η βλακεία. Αλλά, γενικά, δεν εκνευρίζομαι εύκολα. Οι δίσκοι που μου άλλαξαν τη ζωή είναι το "Bad" του Mάικλ Τζάκσον, το "Nevermind" των Nirvana, το "Ill Communication" των Beastie Boys και το ομώνυμο των Blind Melon. Από βιβλία το Catcher in the Rye, το The Curious incident of the dog in the night time και το Maus. «Μουσικός ή εικαστικός; Με ποια ιδιότητα συστήνεσαι;». «Στην παρούσα φάση, θα συστηθώ ως μουσικός».
Μαζί με το γκρουπ της εμφανίζονται στις 28 Ιουνίου στο φεστιβάλ του Key Bar.
http://stellaonly.bandcamp.com/
=====
Spaced Cowboy, cut and paste hip hop instrumentalist
Ο Παναγιώτης είναι πολύ ωραίος τύπος. Η αποθέωση του cool. Με απίθανα t-shirts που απορείς πού τα βρίσκει, με μια αξιοζήλευτη ψυχραιμία -ακόμα κι όταν χάνει το iΡhone-, πάντα χαμογελαστός. Και ταλαντούχος. Φτιάχνει μουσική που δεν μπορείς να κατατάξεις κάπου συγκεκριμένα, με βάση το χιπ χοπ και τα samples, αλλά και φυσικά όργανα σε ρόλο guest, που την κάνουν μοντέρνα και ενδιαφέρουσα. Το νέο του άλμπουμ «Rock Et Psyence» που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες θα μπορούσε να έχει βγει άνετα από τη Stones Throw ή τη Lex, με τεράστια ποικιλία ήχων, χορταστικό και εξαιρετικό. Θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις «intellectual χιπ χοπ», καμία σχέση με το καγκούρικο χιπ χοπ που έχει γεμίσει το facebook. Η συνέντευξη έγινε στο παζάρι δίσκων, με ινδικά σουβλάκια, μπίρα Cobra και καφέδες, ανάμεσα σε σπάνια 45άρια του Χατζιδάκι και της Άννας Βίσση.
Γιατί spaced; «Spaced Cowboy» είναι ένας χαρακτηρισμός που είχε δώσει ο θεοπάλαβος και καμένος ιδιοφυής Sly Stone στον εαυτό του σε ένα τραγούδι του από τον δίσκο «There's a riot goin' on» του '71 και μου άρεσε πολύ. Ε, βοηθάει κιόλας ότι ο ήχος μου είναι και λίγο διαστημικός».
Είσαι πάντα τόσο ήρεμος όσο φαίνεται; «Κοίτα, είμαι ήρεμος και την επιδιώκω αυτή μου την ηρεμία. Το πάντα, βέβαια, είναι περίεργη λέξη. Αυτό που θα ήταν ενδιαφέρον ερώτημα είναι "πόσο εύκολα χάνω αυτή μου την ηρεμία", έτσι δεν είναι;».
Τι σε εκνευρίζει; «Ο παρταλισμός, σίγουρα. Από τα χειρότερα πράγματα που χαρακτηρίζουν τη φάρα μας, πιστεύω. Το βλέπεις παντού. Ο καθένας κοιτάει τον κώλο του. Και στη λαχτάρα του αυτή να είναι ο κώλος του καλά, χάνει ένα από τα βασικότερα πράγματα, την ευγένεια. Θα ζούσαμε πολύ καλύτερα, αν ήμασταν όλοι ευγενικοί μεταξύ μας και δεν τα θεωρούσαμε όλα δεδομένα. Από κει και πέρα, δεν αντέχω τον "ξέρεις ποιος είμαι εγώ;", τον Έλληνα οδηγό και την ασυνεννοησία. Τελικά, αν όλα αυτά με κάνουν να εκνευρίζομαι, δεν βγαίνω και πολύ ήρεμος, ε;».
Και τι σε ηρεμεί; «Ο κύκλος των ανθρώπων που με έχει επιλέξει γύρω του. Απλά».
Πόσο σε επηρεάζουν όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου; «Τον τελευταίο καιρό, πολύ. Βασικά, επειδή έχω καταντήσει τηλεθεατής. Δεν δέχομαι να μου πλασάρεται η άποψη του καθενός και να με κάνει καχύποπτο και απογοητευμένο. Είναι, τελικά, όλα τόσο άσχημα; Ξέρεις, δεν εννοώ τα τραγικά πράγματα που συμβαίνουν πραγματικά γύρω μας. Εννοώ τα πράγματα που μου φυτρώνουν με το έτσι θέλω, ύπουλα μες το κεφάλι. Γίνεται να μου χαλάει η διάθεση γιατί έχει οικονομικά προβλήματα η τάδε τράπεζα; Καλό είναι να επηρεαζόμαστε θετικά. Χαμογέλα, ρε φίλε, άμα δεις κάτι ωραίο γύρω σου».
Είσαι «city rat»; Πόσο αστική είναι η μουσική σου; Πόση Αθήνα έχει μέσα της; «Δε νομίζω να έχει και πολύ Αθήνα. Ανήκω σε μια γενιά ανθρώπων που μεγάλωσαν ακούγοντας πολύ ξενόφερτη μουσική. Και τα ακούσματα διαμορφώνουν τον ήχο μου. Είναι λίγο περίεργο να έβγαζα έναν kraut δίσκο, να ζω στο Χαλάνδρι και να λέω ότι η μουσική μου έχει πολύ Χαλάνδρι μέσα - δεν έχω μεγαλώσει στο Ντίσελντορφ. Τα ρεμπέτικα έχουν Αθήνα μέσα τους, η techno έχει Ντιτρόιτ μέσα της, η dubstep Λονδίνο και το hip hop Μπρονξ. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι μουσικές αυτές δεν εξελίσσονται από μουσικούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη και ότι ο καθένας δεν προσθέτει λίγο από τον τόπο του και την κουλτούρα του σε αυτό που αγαπά».
Ο Spaced Cowboy παίζει μουσική το Σάββατο 22 Ιουνίου στο Bios.
http://soundcloud.com/spaced-cowboy
http://spacedcowboy1.bandcamp.com/
Το «Rock et Psyence» κυκλοφορεί τις πρώτες μέρες του Ιουνίου.
=====
Μελεντίνη, μουσικoς, songwriter
«Με έχουν επηρεάσει από τη μια τα παιδικά μου χρόνια, κάποιοι σοφοί δάσκαλοί μου στη μουσική, οι γονείς μου, ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, η ελληνική λογοτεχνία του Μεσοπολέμου, οι μεγάλες ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού και, από την άλλη, οι μπίτνικ, το πανκ κίνημα, οι καταλήψεις, η τέχνη του δρόμου. Με γοητεύουν οι σεμνοί άνθρωποι που δεν μιλούν πολύ για τον εαυτό τους, σε αντίθεση με μένα που σας λέω όλα αυτά, που είναι γενναίοι και δείχνουν αυτοθυσία μπροστά σε μεγάλα συναισθήματα, που η ψυχή τους είναι δουλεμένη. Αυτοί οι άνθρωποι με γοητεύουν, αυτούς ερωτεύομαι, τους αφανείς ήρωες».
Η Μελεντίνη είναι γοητευτικό πλάσμα. Λέει όμορφα πράγματα όταν μιλάει και όταν τραγουδάει είναι καθηλωτική. Ο δίσκος της «Εxplosions around, the desert inside» που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι συγκινητικός. Το ίδιο και όσα λέει στη συνέντευξη, που με έκαναν αρκετές φορές να δακρύσω. Το άλμπουμ της παίζει και η φωνή της απλώνεται στο δωμάτιο, θυμίζοντας πότε Joanna Newsom και πότε CocoRosie. Η ίδια δεν τις πολυσυμπαθεί. «Δεν είναι από τα αγαπημένα μου σχήματα» λέει. «Ίσως όμως χρησιμοποιούμε κοινά συστατικά: την παιδικότητα της φωνής ως αναφορά στη vintage ποπ, τις κέλτικες μελωδίες, τις λούπες. Ωστόσο, πολλές μελωδίες μου προέρχονται από παιδικά παραμύθια και από φολκλόρ πηγές βαλκανικών τραγουδιών, τις ακατέργαστες γηραιές γυναικείες φωνές της Βουλγαρίας, της Ροδόπης ή τους δρόμους των sufi. Επιπλέον, είμαι παιδί των '90s και έχουν γράψει μέσα μου η σκηνή του Seattle, το underground hip hop, η nu jazz, η drum 'n'bass. Όλα αυτά είναι στοιχεία πολύ επιθετικά, που με συνοδεύουν και στους Sequence Τheory Project και στους Running Blue Orchestra. Δεν ξέρω πού θα μπορούσα να τοποθετήσω τον ήχο μου. Κάπου είπα ότι είναι ένα ποπ μοιρολόι νυχτερινής μουσικής δωματίου σε ένα σπίτι πάνω στη λεωφόρο Ποσειδώνος. Βλέπεις μακριά τη θάλασσα, αλλά έχει πολλή φασαρία». Η Μελεντίνη έχει φτιάξει έναν υπέροχο δίσκο. «Ο τίτλος έχει να κάνει με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου και δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις, ενώ την ίδια στιγμή χάνεσαι σε μια έρημο από δικά σου συναισθήματα και σκέψεις όπου είσαι πάντα μόνος» εξηγεί.
«Ιδανική συνέχεια θα ήταν να μπορέσω να φτάσω στο τέλος της ζωής μου έχοντας αποκτήσει σοφία. Όταν είσαι σοφός, δεν σου λείπει τίποτα. Επιτυχία θεωρώ τον θάνατο. Είναι σίγουρο ότι θα πεθάνω με απόλυτη επιτυχία. Οι φίλοι μου με έχουν στηρίξει πάρα πολύ και πολλές φορές με συντηρούν. Είμαι ένας αδύναμος άνθρωπος, αυτοκαταστροφικός και διαστροφικά εγωκεντρικός, που η συμπαράσταση των φίλων μου και η έγνοια τους με συνεφέρνουν – με συγκινούν σε τέτοιο βαθμό που μπορώ να φτάσω μέχρι την άκρη της Γης για χάρη τους. Μου αρέσει πολύ το σινεμά, αλλά συνήθως βλέπω ταινίες στο σπίτι με τις φίλες μου. Επειδή δεν έχω την οικονομική δυνατότητα, φέτος δεν είδα ούτε μία ταινία στο σινεμά. Η Αθήνα είναι μια πόλη από την οποία έχω έντονες αναμνήσεις. Ωστόσο, καμιά διαδρομή δεν με ιντριγκάρει πλέον, κυρίως γιατί είμαι εξουθενωμένη μετά την αρρώστια που πέρασα και κουράζομαι πολύ να περπατάω. Μένω μακριά απ' το κέντρο, δεν έχω Ι.Χ. και κινούμαι με τα πόδια ή στριμωγμένη στο μετρό και στα λεωφορεία, από περιοχή σε περιοχή. Μου αρέσουν κάποιοι πεζόδρομοι, αλλά πρέπει να ταλαιπωρηθώ πολύ μέχρι να φτάσω στην Αρεοπαγίτου, για παράδειγμα». Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; «Σχέδια δεν κάνω ποτέ. Όνειρα έχω διάφορα...».
Εμφανίζεται live στον Βόλο στις 22 Ιουνίου, στην Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής στο Πεδίον του Άρεως Πανεπιστήμιο, στο multistage.
Το άλμπουμ «Εxplosions around, the desert inside» κυκλοφορεί από τη Restless Wind.
www.facebook.com/profile.php?id=100000182794931
=====
Αντώνης Παπακωνσταντίνου, πιανίστας
Ο Αντώνης είναι πιανίστας. Ζει με το πιάνο και για το πιάνο, θεωρώντας ότι είναι μια προέκταση του εαυτού του. Μια μέρα αποφάσισε να σταθεί μπροστά στην κάμερα του πατέρα του, να παίξει τον «Κεμάλ» και να ανεβάσει το βίντεο στο YouTube. Η εκτέλεση ήταν τόσο καλή, που γρήγορα το επέλεξαν για το επίσημο site του Μάνου Χατζιδάκι. Και από τότε άρχισε να ανεβάζει βίντεο ασταμάτητα. Στην αρχή έπαιζε διασκευές σε κομμάτια του Nyman και του Tiersen (τον οποίο λατρεύει), μετά άρχισε να ανεβάζει δικές του συνθέσεις και να δέχεται μηνύματα θαυμασμού από σημαντικούς ξένους μουσικούς – κάποιοι μάλιστα από αυτούς άρχισαν να παίζουν τα κομμάτια του και να ανεβάζουν στο YouTube βίντεο με τη δικιά τους εκδοχή. Έτσι άρχισε να αποκτάει fan base και να δέχεται προτάσεις για συνεργασίες. Πρόσφατα η Michele McLaughlin έγραψε τα καλύτερα για την εκτέλεσή του στο «The eternal city» με πιάνο και τσέλο και το ανέβασε στο site της.
Ο Αντώνης προέρχεται από μουσικό background και είχε επαφή με το πιάνο από πολύ μικρός. «Η αλήθεια είναι πως ως οικογένεια μπορούμε να χαρακτηριστούμε "μουσική"» λέει. «Η προγιαγιά μου ήταν από τους πρώτους Έλληνες που πήραν πτυχίο στο μαντολίνο. Ο προπάππους μου τραγουδούσε ερασιτεχνικά όπερα και, από ό,τι μαθαίνω, είχε καταπληκτική φωνή. Η μία μου η γιαγιά έπαιζε κιθάρα πολύ καλά και η άλλη ήταν καθηγήτρια πιάνου. Οι γονείς δεν έχουν κάποια σχέση με μουσική, αλλά πάντα ήταν θετικοί με το να ασχοληθώ με αυτή, αφού και οι δυο τους μεγάλωσαν μέσα στα πιάνα, τα τραγούδια και τα σχετικά».
Μπορεί η εμφάνισή του να μην είναι αυτή του «πιανίστα» και να θυμίζει περισσότερο ποπ σταρ, αλλά ο ίδιος είναι πολύ χαμηλών τόνων και διακριτικός. «Νομίζω πως η εμφάνιση παίζει ρόλο μόνο στην πρώτη οπτική γνωριμία του κόσμου με τον καλλιτέχνη» λέει σοβαρά. «Ειδικά όταν μιλάμε για μουσική, όταν κάποιος "κακοποιεί" τα αυτιά των ακροατών, η ομορφιά αρχίζει να χάνει όλο και πιο πολύ τη σημαντικότητά της. Τώρα, αν μιλάμε για συνδυασμό ομορφιάς και σωστού μουσικού, τότε, ναι, σίγουρα θα υπάρχει ένα πλεονέκτημα απέναντι σε άλλους, αρκεί να μην παραμελείται ποτέ η μουσική ή γενικότερα η εκάστοτε τέχνη. Η εικόνα που περνάω στον κόσμο με ενδιαφέρει πολύ, καλώς ή κακώς. Θέλω να με συμπαθούν και ως άνθρωπο. Μου αρέσει όταν μιλάω με κόσμο και μου μιλάνε πιο φιλικά και μπορεί να ανοίξουμε και κουβεντούλα. Δεν μου αρκεί να είμαι ένας πιανίστας, θέλω να είμαι ένας συμπαθητικός και φιλικός πιανίστας».
«Τα social media είναι ακριβώς ο λόγος που αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι όπου βρίσκομαι. Το YouTube, ειδικά, έχει δώσει απίστευτη έκταση στη μουσική μου. Με έχει μάθει κόσμος από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ειδικά στο δικό μου είδος μουσικής, που δύσκολα βρίσκεις κάποιον χώρο να την παρουσιάσεις, τα social media είναι ένα μέσο να δείξω στον κόσμο τι κάνω στο σπίτι μου, πώς εκφράζομαι και τι είναι αυτό που αγαπώ. Πέρα από τις κλασικές μου σπουδές, τα social media είναι το αμέσως επόμενο πιο σημαντικό εργαλείο της δουλειάς μου. Η ιδανική συνέχεια για εμένα θα ήταν να μπορώ να ντύνω μουσικά ταινίες με ορχηστρική μουσική. Να ηχογραφώ με τα φυσικά όργανα μιας ορχήστρας και, φυσικά, να παίζω πιάνο. Όχι μόνο δικά μου κομμάτια αλλά και άλλων γνωστών μουσικών και, αν μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να παίξω μαζί με κάποιον από αυτούς που θαυμάζω τόσο πολύ...».
Εμφανίζεται το Σάββατο 22 Ιουνίου στην ταράτσα του Bios και την Παρασκευή 28 Ιουνίου στο Καλλιτεχνείο των Αχαρνών.
