Σχεδόν τρία χρόνια LifΟ. Στα 129 τεύχη της έχει παρουσιαστεί ολόκληρη περίπου η αθηναϊκή σκηνή της τελευταίας 5ετίας, από χιπ χοπ και κιθαριστικό ροκ μέχρι πειραματική electronica και dance κάθε είδους. Μέχρι πριν από τρία χρόνια δύσκολα μπορούσες να μιλήσεις για σκηνή - όχι επειδή δεν υπήρχε, αλλά επειδή ήταν κάτι που παρέμενε κρυφό και πολύ λίγοι την «έπαιζαν», λίγοι τολμούσαν να αφιερώσουν σελίδες σε ένα γκρουπ ή ένα όνομα που δεν απασχολούσε πάνω από 200 άτομα.
Τρία χρόνια μετά έχουν αλλάξει πολλά. Το καλοκαίρι έγινε χαμός με το πρώτο άλμπουμ της Monika, κομμάτια Ελλήνων μπαίνουν στο airplay του BBC Radio One, σε οn line δισκάδικα της Αγγλίας, ελληνικές κυκλοφορίες πουλάνε «σαν ζεστά ψωμάκια». Τα «mainstream» έντυπα ανακάλυψαν το «καινούργιο». Κι ας μην είναι τόσο καινούργιο. Το σκεπτικό για τις δυο πρώτες δωρεάν βραδιές της LifΟστο Biosήταν να επιλέξουμε μερικούς από τους καλύτερους αντιπροσώπους με φρέσκο ήχο που ξεχώρισαν με τις δουλειές τους και τις εμφανίσεις τους. Κι αυτό κάναμε: Από τον Taki Tsanπου θεωρείται «παλαίμαχος» κι επιστρέφει με νέα δουλειά μετά από χρόνια (κι ας μην έχει συμπληρώσει καν τα 30) μέχρι τον ταλαντούχο, ιδιαίτεροMiho Codπου κάνει την πρώτη του εμφάνιση με σακατεμένους ήχους από δίσκους βινυλίου. Από τη Monika, που ακόμα και σ' όποιον δεν αρέσει -αν υπάρχει- δεν μπορεί να μην τη δεχτεί σαν την «εκδίκηση του καλού», από τουςΦανταστικούς Ήχους, που η καλοκαιρινή εμφάνισή τους (του πιο σωστά, γιατί είναι ένας, ο Άγγελος) ενθουσίασε τη συντάκτρια του «Resident Advisor», μέχρι την πιο δυνατή αυτήν τη στιγμή κολεκτίβα της πόλης, τουςCast-a-Blast, με εξαιρετικές κυκλοφορίες (μόλις κυκλοφόρησε το απίθανο προσωπικό άλμπουμ της Sugah Spank!- ένας απ' τους λόγους που κάνουν την Αθήνα ενδιαφέρουσα). Από τον Ekelonπου ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το πρώτο ep του στην Creative Space και φλερτάρει με την Planet Mu μέχρι τον Larry Gus, έναν ιδιοφυή καλλιτέχνη που αν δρούσε στην Αγγλία θα είχε σκίσει. Κι αυτός ετοιμάζει το πρώτο άλμπουμ του που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Αυτά για τους Έλληνες.
Τοdubstepείναι ίσως το μόνο είδος που άρχισε να φαίνεται δειλά δειλά τις πρώτες μέρες που κυκλοφόρησε η LifΟ. Από το 2005 μέχρι σήμερα έχει περάσει από πολλές διακυμάνσεις, έχει γίνει δίσκος της χρονιάς στο «Wire», τους τελευταίους μήνες άρχισε να γιγαντώνεται και οι dubstep βραδιές να προκαλούν πανικό σε Ευρώπη και Αμερική. Παρ' όλα αυτά, δεν έχει χάσει καθόλου τον underground χαρακτήρα του και από μουσικής άποψης τα νέα υβρίδια είναι ακόμα πιο συναρπαστικά. Και οι τρεις αντιπρόσωποί του που θα παίξουν την πρώτη βραδιά είναι από τους κορυφαίους αυτήν τη στιγμή. Οι δύο από το Μπρίστολ (ο Pinchκαι ο Appleblim), ο τρίτος απ' το Λονδίνο (oDistance), με παρόμοιο όμως ήχο, περισσότερο τέκνο και χορευτικοί. Όσοι βρέθηκαν τη δεύτερη βραδιά του Synch στο Μουσείο Μπενάκη ξέρουν τι τους περιμένει. Θα παίξουν στο υπόγειο του Bios και θα τους ανοίξει ο Ekelon, ένας Αθηναίος dubstepper που είναι στην πρώτη γραμμή. Διεθνώς. Η dubstep βραδιά διοργανώθηκε με την πολύτιμη βοήθεια των A:formal.
Οι δυο ξένοι καλεσμένοι της δεύτερης βραδιάς είναι ξεχωριστές προσωπικότητες, και πέρα από τη μουσική. Ο 33χρονος Matt Elliottθα περίμενες να είναι μεγαλύτερος σε ηλικία με τόσα που έχει προλάβει να κάνει: μέλος των Flying Saucer Attack, στους Third Eye Foundation, τελευταία ακολουθεί μια μοναχική πορεία με τραγούδια βαθιά μελαγχολικά. Έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με νέο δίσκο (The Howling Songs) που κλείνει την τριλογία των «Songs» και διάθεση να παρουσιάσει και πολύ πιο ρυθμικά κομμάτια. Το όνομα που κλείνει το διήμερο είναι ο John Maus, Αμερικανός καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης και μια από τις πιο ιδιόμορφες φιγούρες της σημερινής μουσικής. Όχι φυσικά εμφανισιακά. Ιδιόμορφος, με ήχο μοναδικό, που νομίζεις ότι έχει ξεμείνει από τα ‘80s, αλλά εντυπωσιακά σημερινό. Η αποθέωση του lo-fi. Τα show του είναι φασαριόζικα και θυμίζουν περισσότερο performance παρά συναυλία. Υποσχόμαστε μια αξέχαστη βραδιά. Καλή διασκέδαση!
JOHN MAUS
Σε χαρά ή σε πόνο η έμπνευση δεν έρχεται ποτέ εύκολα!
Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη, στην Austin στη Μινεσότα, στο βορειοανατολικό άκρο των North American Great Plains. Θυμάμαι να κρύβομαι σε μια σοφίτα, θυμάμαι να λέω στη μαμά μου ότι δεν ήμουν εγώ, αλλά κάποιος άλλος, ότι ο «πραγματικός εγώ» το είχε σκάσει, θυμάμαι να περνάω κάποιον άλλον για τον πατέρα μου σε ένα σκοτεινό ασανσέρ, με θυμάμαι να κλαίω επειδή μια κολοκύθα που είχα βοηθήσει να σκαλίσουμε άρχιζε να σαπίζει, θυμάμαι τον πατέρα μου να μου παίζει δίσκους βινυλίου, να παίζει παιχνίδια και να παλεύει μαζί μας, θυμάμαι πόσο τρομοκρατημένος ήμουν όταν κάποια φορά έπεσα κατά λάθος πάνω σε ένα κουτί γεμάτο με μικρά πακέτα, πώς τα πήρε ο άνεμος και τα διέλυσε πέρα απ' το δρόμο, θυμάμαι τη μαμά μου να επιστρέφει από ένα ταξίδι από κάπου, τον τρόπο που μύριζε, θυμάμαι όταν γεννήθηκε ο μικρότερος αδελφός μου.
Υποπτεύομαι ότι πολλοί άνθρωποι ακούν τα ‘80s στη μουσικήμου επειδή χρησιμοποιώ μερικά από τα όργανα και τις αρμονίες που ήταν τότε δημοφιλή. Όταν δηλαδή μεγάλωνα. Προσπαθώ να βεβαιώσω τον εαυτό μου, ανεπιτυχώς ωστόσο, ότι αυτό είναι απλά μια σύμπτωση, ότι η μουσική χρησιμοποιεί αυτές τις αρμονίες όχι από κάποιες αναπολήσεις ή από κάποιο φτηνό νοσταλγικό εφέ, αλλά επειδή υπάρχει μια αιώνια αλήθεια σε αυτές.
Έζησα στην Αθήνα για περίπου δυο μήνες κάποιο καλοκαίριμε μια αγέλη άγριων σκυλιών έξω, κοντά στην Ακρόπολη. Δεν αστειεύομαι. Θυμάμαι να το σκάω μέσα απ' τα πεύκα τη νύχτα, μετά από κάποιον δυνατό μακρινό θόρυβο. Μια παράξενη γυναίκα με φίλησε στο μετρό. Η γενική μου εντύπωση ήταν ότι αγαπούσα το μέρος και τους ανθρώπους του. Νομίζω ότι είναι δύσκολο για κάποιον ξένο που δεν έχει περάσει αρκετό χρόνο στην Αθήνα να τη διαχωρίσει από την κλασική αρχαιότητα. Δεν μπορεί να σταματήσει να ρωτάει τι στο καλό έχει αυτή η πόλη που με τη βαθύτερη έννοια επέτρεψε τη γέννηση του μοντερνισμού. Όλοι στη Δύση είμαστε δέσμιοι αυτού που ξεκίνησε στην Αθήνα πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια.
Έχω την τάση να σκέφτομαι περισσότερο με βάση τα παραδείγματα παρά τις επιρροές. Για παράδειγμα, πιστεύω ότι ο Μπετόβεν και ο Schoenberg είναι δυο σπουδαία παραδείγματα για κάθε μουσικο-επαναστάτες που ποτέ δεν έπαψαν να ξεθάβουν αυτό που ήταν μέχρι τότε αδύνατο. Προφανώς δεν γράφω μουσική που εξερευνά οποιαδήποτε από αυτές τις διαστάσεις με τις οποίες πρωτίστως σχετίζονται αυτοί: τη θεματική ανάπτυξη ή την τονικότητα π.χ. Αλλά ακούγοντας προσεκτικά και με χρονολογική σειρά τις 9 συμφωνίες ή τα μουσικά έργα του Schoenberg είναι σαν να γίνεσαι μάρτυρας στη δημιουργία και στην ανάπτυξη δυο διαφορετικών μοναδικών κόσμων. Εάν μπορούσα να κατορθώσω έστω και την πιο αμυδρή σκιά από αυτό, κάτι που μου φαίνεται αδιανόητο, πιστεύω ότι θα πέθαινα ικανοποιημένος.
ΜΑΤΤ ELLIOTT
Ποτέ η κουλτούρα δεν ήταν τόσο μπανάλ
Πότε
άρχισε να σε ενδιαφέρει η μουσική;
Απ'
όσο θυμάμαι από πολύ μικρό, από παιδί.
Ήμουν σε μια ρωσική ορθόδοξη εκκλησία
όταν άκουσα για πρώτη φορά τη χορωδία
να τραγουδάει. Ήταν κάποιου είδος
έμπνευση για να κατανοήσω καλύτερα τη
μουσική και τον τρόπο που επηρεάζει
άμεσα τα συναισθήματά σου. Παρόλο που
ήμουν μόνο 7 χρόνων, προσπαθούσα να
καταλάβω πώς αυτή η μουσική σου προκαλεί
θλίψη. Ακόμη πιστεύω στη βασική αρχή:
ότι η μουσική είναι μια έκφραση, ότι η
πραγματική μουσική έρχεται από την
καρδιά. Στην πραγματικότητα είναι μια
άμεση συναισθηματική επικοινωνία, από
τη μια ψυχή στην άλλη. Είναι κάτι που
ενώνει την ανθρωπότητα. Κάθε άνθρωπος
του κόσμου ασχέτως ηλικίας, γενετικών
ή πολιτιστικών επιρροών ξέρει ότι η
λυπητερή μουσική είναι λυπητερή μουσική.
Είναι ατελείωτα γοητευτικό να μελετάς
πώς η μουσική λειτουργεί σε κάποιον
άνθρωπο. Και στ' αλήθεια λειτουργεί σε
πολλά επίπεδα.
Διάβασα
στο blogσου τη φράση «Δόξα τω Θεώ που δεν
είμαι νεαρός στη σημερινή Αγγλία».
Γιατί είναι τόσο τρομερό να είσαι έφηβος
στην Αγγλία του 2008;
Έχουν
αρχίσει να λένε ότι σε συγκεκριμένα
μέρη οι νέοι άνθρωποι δεν επιτρέπεται
να κυκλοφορούν έξω μετά τις 9 το βράδυ,
είναι κάτι που θεωρώ τρομερή επίθεση
στις προσωπικές μας ελευθερίες. Οι νέοι
άνθρωποι είναι απαραίτητο να βγαίνουν,
χρειάζεται να μεθάνε, ακόμα και να κάνουν
ανοησίες για να βρουν τη θέση τους στην
κοινωνία. Πώς θα καταλάβουν τον τρόπο
που λειτουργεί ο κόσμος; Και για να
είμαστε ειλικρινείς, όταν καταλάβεις
πώς είναι η κοινωνία, είναι φυσικό να
θέλεις να τα σπάσεις όλα ή να είσαι
αντικοινωνικός. Ζούμε σε έναν κόσμο που
οι εκλεγμένοι ηγέτες μας σκοτώνουν τους
νέους ανθρώπους για το κέρδος και
μηχανεύονται τρομοκρατικές επιθέσεις
στους δικούς τους ανθρώπους. Σε έναν
κόσμο που μας ενθαρρύνει να είμαστε
εγωιστές και αντικοινωνικοί. Δεν είναι
περίεργος ο αρνητικός τρόπος που
αντιδρούν κάποιοι πιτσιρικάδες. Για
μερικούς από αυτούς δεν υπάρχει τίποτα,
καμιά ελπίδα, πέρα απ' το να κάνουν μια
χειρωνακτική δουλειά που δεν τους
εμπνέει με κανέναν τρόπο. Όλα τους τα
ταλέντα θάβονται και χάνονται κάτω από
μια στοίβα από ανούσιες εργασίες στο
χαρτί. Η κοινωνία μας δεν είναι το ιδανικό
μέρος για να εμπνευστείς, ή μάλλον είναι
πιο σωστό να πούμε ότι μπορεί να εμπνεύσει
μόνο το θυμό, τη λύπη, την απάθεια και
άλλα τέτοια αρνητικά.
Πες
μου για το καινούργιο άλμπουμ σου; Τι
είναι αυτό το «ουρλιαχτό»;
Για
μένα είναι το μόνο πράγμα που μπορείς
να κάνεις όταν όλα τα άλλα έχουν φύγει.
Είναι καλό να ουρλιάζεις μερικές φορές,
όπως καλό είναι να κλαις τόσο έντονα
που να ταρακουνιέσαι ολόκληρος. Είναι
ένας τρόπος να εκτονώνεσαι. Μία από τις
χαρές της δουλειάς μου είναι ότι μπορώ
να ουρλιάζω με όση φωνή έχω. Είναι ένα
υπέροχο συναίσθημα να ανοίγεις το
λαρύγγι σου και να βγάζεις κραυγές, να
αφήνεις τη φωνή σου να παρασύρεται, να
κάνεις μικρά κόλπα με αυτή. Είναι επίσης
απαραίτητο, ως έξυπνος, σκεπτόμενος
άνθρωπος, να ουρλιάζεις όταν είσαι στο
σταυροδρόμι της ζωής και περιτριγυρίζεσαι
από τόση ομορφιά και τόση απόγνωση. Με
τόσο πολλές δυνατότητες και τόσο πολλά
ανώφελα πράγματα, με τόσο πολλές
εμπειρίες, και σε τελευταία ανάλυση για
ποιο σκοπό; Ούτε ξέρουμε ούτε θα μάθουμε
ποτέ. Είμαστε ασήμαντοι και, παρ' όλα
αυτά, είμαστε τα μόνα όντα με νοημοσύνη
απ' όσα υπάρχουν. Στο παρόν στάδιο
ανάπτυξης, ως είδος θα έπρεπε να ζούμε
σε μια τέλεια ειρηνική κοινωνία. Έχουμε
την τεχνολογία και τα μέσα για να ζήσει
ο κάθε ένας από μας σε συνθήκες ιδανικές,
ωστόσο δεν έχουμε τη θέληση για να το
κάνουμε να συμβεί. Παραμένουμε ηλίθιοι
εσκεμμένα, βασικά επειδή είμαστε
τεμπέληδες, έτσι δεν αντιδρούμε καθόλου.
Στην ουσία είναι σαν να το απαιτούμε.
Ποτέ η κουλτούρα δεν ήταν τόσο μπανάλ.
Φαντάσου να είχε ο Σοπέν την τεχνολογία
που έχουμε σήμερα. Φαντάσου ο Thomas
Paine
-ή τολμώ να πω ο Μαρξ- να μπορούσε να
υπάρξει σήμερα που κανείς δεν συζητάει
τίποτα. Δεν σκεπτόμαστε καν να αλλάξουμε
το σύστημα, ούτε τώρα που είμαστε
βουτηγμένοι στα σκατά.
Είναι
αλήθεια ότι αποφεύγεις να πας στην
Αμερική;
Ναι,
κυρίως επειδή παραβιάζουν την ιδιωτική
σου ζωή. Πέταξα στην Αγγλία πριν από ένα
μήνα έτσι η CIA
έχει ήδη 64 πληροφορίες για μένα επειδή
η κυβέρνησή μου έχει προδώσει τα προσωπικά
μου δεδομένα. Τους δίνει πληροφορίες
για καθέναν που πετάει από και προς την
Αγγλία. Δεν έχω όμως επιλογή. Η Αγγλία
είναι η χώρα που γεννήθηκα, έχω οικογένεια
εκεί, αλλά για την Αμερική έχω την επιλογή
για το αν θα πάω ή όχι. Δεν θα ικετέψω
για μπω σε καμία χώρα. Δεν θα υποβληθώ
σε σκανάρισμα της ίριδας των ματιών μου
με τη δική μου θέληση, αλλά είμαι βέβαιος
ότι η μέρα που δεν θα έχω δικαίωμα
επιλογής πλησιάζει. Και πολύ σύντομα.
Ακριβώς όπως δεν έχω δικαίωμα να
διαμαρτυρηθώ για το γαμημένο μικροτσίπ
στο διαβατήριό μου. Πρέπει να ταξιδεύω
για να ζήσω, αλλά θα αντιστέκομαι για
όσο μπορώ και θα αποφεύγω συγκεκριμένες
χώρες. Επίσης αισθάνομαι ότι δεν μπορώ
να μιλήσω ελεύθερα εκεί και αρνούμαι
να υποβάλλω τον εαυτό μου σε αυτήν τη
βασική έλλειψη ελευθερίας. Είναι πολύ
κρίμα γιατί θα ήθελα πολύ να πάω εκεί,
αλλά δυστυχώς είναι ζωή σε συνθήκες
δικτατορίας.
Ποια
η σχέση σου με τη θρησκεία;
Έχω
μεγαλώσει ως Ρώσος ορθόδοξος με σύντομες
περιόδους στην καθολική εκκλησία -η
μητέρα μου αμφιταλαντευόταν ανάμεσα
στις δύο- αλλά την απέρριψα σε αρκετά
νεαρή ηλικία, κυρίως ενστικτωδώς. Έπειτα,
όταν μελέτησα τη χριστιανική θρησκεία,
βεβαιώθηκα ότι η οργανωμένη θρησκεία
είναι μαλακίες. Η δική μου πίστη λέει
ότι είναι θέμα του καθενός εάν θα
ανακαλύψει το δικό του θεό ή όχι. Είμαι
αγνωστικιστής, αν και διάφορες εμπειρίες
στη ζωή μου μού έχουν δώσει τις δικές
μου ιδέες, αλλά πρόκειται απλά για
θεωρίες. Όπως είπε κι o
D.
Bowie
«η γνώση έρχεται με το θάνατο»,
ακόμα κι αν αυτή η γνώση είναι πως ο
θάνατος είναι το τέλος. Οι άνθρωποι
γαντζώνονται από την πίστη κυρίως επειδή
φοβούνται ή επειδή είναι αργόσχολοι.
Δεν έχω πρόβλημα με τους θρήσκους, απλά
η έντονη παρόρμηση δεν τους αφήνει να
δουν τα πραγματικά, ιστορικά στοιχεία.
Με κάνουν να γελάω οι εικόνες που έχουν
οι περισσότεροι με τον ξανθομάλλη,
γαλανομάτη Χριστό όταν γεννήθηκε και
μεγάλωσε στην Παλαιστίνη. Περισσότερο
θα έμοιαζε με τον Γιάσερ Αραφάτ παρά με
τον Ρόμπερτ Πάουελ και ως χαρακτήρας
θα ήταν πιο πολύ σαν τον Τσε Γκεβάρα
παρά σαν τον Πατ Ρόμπερτσον. Και πάλι
όμως, είναι οι προσωπικές μου θεωρίες
και δεν θα σκότωνα και κανέναν, αν
διαφωνούσε. Βρίσκω τη θρησκεία ενδιαφέρουσα
από ψυχολογική ή κοινωνιολογική άποψη,
αλλά γενικά είναι πολύ επιζήμια. Μέσα
στους αιώνες έχει καταστρέψει κουλτούρες,
έχει εμπνεύσει γενοκτονίες, έχει
καταστρέψει δυνατότητες, έχει χαντακώσει
ανθρώπους, τους έχει θέσει υπό έλεγχο,
τους έχει κλέψει από άλλους ανθρώπους...
Τι
να περιμένουμε από την εμφάνισή σου
στην Αθήνα;
Περιμένω
εδώ και πολύ καιρό να έρθω στην Ελλάδα,
έτσι θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου.
Ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά.
Cast-a-blast
Πώς είναι να έχεις ανεξάρτητο δισκογραφικό label στην Ελλάδα; Με λίγα λόγια... Είναι σαν να έχεις μαγαζί με αντηλιακά στο Λονδίνο... Η να πουλάς ομπρέλες στην Τζαμάικα... και φέτες καρπούζι σε παραλίες τις Ισλανδίας συγχρόνως. Το πιο ενοχλητικό είναι η διαφθορά που παίζει στους κύκλους της εφορίας, των ασφαλιστικών ταμείων, των λογιστών και των κρατικών μηχανισμών γενικότερα. Δυστυχώς, όταν ξεκινάς μια εταιρεία στην Ελλάδα μαζεύονται ένα σωρό κρατικά κοράκια κοντά σου και απλώνουν χέρι. Το κακό είναι ότι τα έχουν μαγειρέψει έτσι που τους έχεις και ανάγκη, ενώ οι υπηρεσίες που προσφέρουν είναι του πέους... αν με καταλαβαίνετε!
Φανταστικοί Ήχοι
Σε μια σύντομη ιστορία του ο Πάνος Κουτρουμπούσης περιγράφει μια αρρώστια που «τρώει» ένα παλικάρι και την λέει «Ατλαντιδισμό». Είναι η ανίατη αρρώστια που σε κάνει να ψάχνεις αυτό που δεν είναι εκεί, που δεν ξέρεις τι είναι, που δεν υπάρχει. Πάντοτε μας γοητεύει περισσότερο αυτό που δεν υπάρχει ή που δεν βλέπουμε. Όταν μια μονάδα εφέ αρχίζει να βγάζει περίεργους ήχους από μόνη της, δεν θέλω να σκέφτομαι κυκλώματα και feedback και τέτοιες εξηγήσεις. Με βολεύει καλύτερα να βλέπω αυτούς τους ήχους σαν μακρινά μηνύματα, τροφή για το νου φτιαγμένη από αιθέρα. Αυτά είναι τα υλικά των Φανταστικών Ήχων πάνω κάτω. Αυτά και οι κινούμενες εικόνες των Mickey Dreamkey και Space Ape που απλώνουν το project προς αυτούς που έρχονται στις ζωντανές εμφανίσεις μας.
Ekelon
Κανείς δεν πλήρωνε εισιτήριο για να συμμετέχει στα Παναθήναια, ούτε για το πανηγύρι του χωριού του, πόσω μάλλον για να απολαύσει άρτον και θέαμα στο Κολoσσαίο ή και μεταγενέστερα στη Σκάλα του Μιλάνου. Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος του 21ου αιώνα να πληρώνει για τη συμμετοχή του στα πολιτιστικά, από τη στιγμή που παραδοσιακά αυτό είναι ευθύνη της πολιτείας; Και γιατί τη σημερινή κρίση στη μουσική να πρέπει τελικά να τη χρεωθεί ο μουσικός; Ο μουσικός, για να τελειοποιήσει την τέχνη του, πρέπει να της αφοσιωθεί ολοκληρωτικά, άρα πρέπει να αμείβεται, κάτι που με βάση τα σημερινά δεδομένα μόνο η πολιτεία μπορεί και οφείλει να του εξασφαλίσει.
Monika
Είμαι ευτυχισμένη, θα συμφωνήσω με τη Λένα Πλάτωνος. Δεν μ' ενθουσιάζει τίποτα, αλλά ό,τι βλέπω και αγγίζω με κάνει χαρούμενη. Φοβάμαι λίγο. Ένα μείγμα από αναποφάσιστο καιρό, ένα μυαλό γεμάτο με «θέλω να κάνω», σωματική αδυναμία, υψηλό ηθικό, άγαρμπο πρωινό ξύπνημα, κοινωνικό overdose, συναυλίες, πάρτι, ταπεινοφροσύνη που όλο πάει να μου το σκάσει, τέλος του «για πες, πού πήγες το καλοκαίρι;», καινούργιο σπίτι, καινούργιο πιάνο (δεν το έχω συνηθίσει ακόμα, σαν να έχει μπει ένας ξένος στο σπίτι και ντρεπόμαστε ο ένας τον άλλον) και το πρώτο τραγούδι σ' αυτό το σπίτι ήρθε σήμερα το απόγευμα. Σκέφτομαι να το παίξω το Σάββατο, ίσως προλάβω να το ετοιμάσω.
LarryGus
Δεδομένου ότι διανύω μια μακρά περίοδο αδυναμίας να προσδιορίσω (έστω και αμυδρά) την ταυτότητά μου και το μόνο στίγμα που πιστεύω ότι θα αφήσω είναι μάλλον αυτό της μεσογειακής αναιμίας. Το μοναδικό που περιμένω από τη μουσική μου είναι να με βοηθήσει να γυρίσω μια μέρα στη Βέροια και οι σούπερ κουλ τύποι που με πλακώνανε στο σχολείο και έτρωγαν όλες τις ωραίες γκόμενες να μου λένε «καλημέρα». Και να με αφήσουν να κάνω (έστω και καθυστερημένα) σκέιτ μαζί τους.
Miho Cod
Πώς θα χαρακτήριζα τη μουσική που φτιάχνω; Ως προσπάθεια δημιουργίας με όσο το δυνατόν πιο απλά μέσα. Νομίζω ότι είναι αδύνατο για κάποιον να μεταμορφωθεί σε αντικειμενικό παρατηρητή των πράξεων ή της απραξίας του, του περιβάλλοντός του ή του εαυτού του. Τα επιχειρήματα που θα μπορέσει να προβάλλει έχουν ήδη διαμορφωθεί ή διαστρεβλωθεί από το σύνολο των ερεθισμάτων που αρχικά του έχει προσφέρει ο μικρόκοσμός του. Με τη μουσική ασχολήθηκα γιατί μπορεί να έχει κάποια δόση ειλικρίνειας. Η ιδανική συνέχεια θα ήταν το ταμείο ανεργίας! Τι μου δίνει έμπνευση; Τα γονίδια και ο μήνας Μάιος. Τι μου αρέσει; Η Pearl Chains.
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
10.10 Παρασκευή
Πάνω Stage:
Taki Tsan 21.00-22.00
Cast-a-Blast Soundsystem 22.30-24.00
Κάτω Stage:
Ekelon 12.00-01.00
Appleblim 01.00-02.00
Pinch 02.00-3.30
Distance 3.30-05.00
11.10 Σάββατο
Πάνω Stage:
Monika 21.00-22.00
Matt Elliott 22.30-24.00
Kάτω Stage:
Miho Cod 12.00-12.45
Larry Gus 12.45-01.30
Fantastikoi Ηxoi 1.30-02.15
John Maus 02.15-03.30
σχόλια