«Είναι ηχητικός πόλεμος» λέει ο Kode 9 (κατά κόσμον Steve Goodman, μία από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες των '00s για τη χορευτική underground) για τους αταξινόμητους, τοξικούς ήχους που συνθέτουν το οικοδόμημα της Hyperdub. Τα τελευταία 5 χρόνια κατάφερε να μετατρέψει το πείραμά του με τα δυστοπικά, αργόσυρτα παλλόμενα ηχοκύματα και τα παρανοϊκά φωνητικά -αποδομώντας το «Sign of the times» του Prince- από ένα δυσεύρετο bootleg σε μία από τις σημαντικότερες εταιρείες των τελευταίων χρόνων. Η συνεργασία του με τον Spaceape στο «Memories of the future» εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο παράξενα, προφητικά κι αταξινόμητα άλμπουμ, σημείο αναφοράς για όλα αυτά που επακολούθησαν στην Αγγλία ως μανία - κυρίως για το dubstep, που εκείνη την εποχή δεν είχε ακόμα όνομα. «Έχεις δει το Heart of glass του Βέρνερ Χέρτζογκ;» ρωτάει τον δημοσιογράφο του «Wire» σε μία από τις σπάνιες εφ' όλης της ύλης συνεντεύξεις του. «Το στόρι ήθελε όλους τους ηθοποιούς να είναι υπνωτισμένοι, έτσι είχαν αυτό το γλαρωμένο βλέμμα. Κι όταν ξανακούω αυτόν το δίσκο και καταλαβαίνω πόσο κατατονικοί ακουγόμαστε, αναρωτιέμαι πώς στο διάολο εισχώρησα σε αυτήν τη ζώνη». Μιλάει για το πάθος με τη μουσική που μπορεί να σε οδηγήσει σε πρωτόγνωρες εμπειρίες, λίγο πριν γιορτάσει τα 5 πολύ πετυχημένα χρόνια της Hyperdub, καλλιτεχνικά και εμπορικά. Μπορεί ο θόρυβος από την αξεπέραστη επιτυχία του Burial, του πρώτου ονόματος που υπέγραψε στην εταιρεία του να μην έχει κοπάσει, η διπλή συλλογή, ωστόσο, που μόλις κυκλοφόρησε αποδεικνύει ότι τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Τα νέα ονόματα που έχουν υπογράψει είναι από τις πιο μεγάλες ελπίδες της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, στην πλειοψηφία τους με ήχο που δεν μπορείς να καταχωρήσεις πουθενά.
Ο πρώτος δίσκος ξεκινάει με το alter ego του Bug, τους King Midas Sound, και το «Meltown» με τα ψιθυριστά φωνητικά του ποιητή Roger Robinson και ακολουθούν σπουδαίες στιγμές ρυθμικής μουσικής του παρόντος: το εξαιρετικό «Level Nine» του Mala με φουτουριστικό, παραπονιάρικο dub που μπορείς να ακούς επαναλαμβανόμενα για ώρες, το απίθανο «Tarantula» του Zombie που παντρεύει το electro με bleeps που ξέμειναν από τις μέρες του acid house, το «Weekend Fly» της Cooly G με σπαστό funky τέμπο και τη sexy ονειρική φωνή, το «Disco Balls» ενός αγνώριστου Flying Lotus, το «Aidy's girl is a computer» του πιτσιρικά που σύντομα θα είναι το νέο μεγάλο αστέρι της εταιρείας, του Darkstar, το κυριολεκτικό «Bleeps from outer space» του Quarta 330, το αναμφίβολο highlight «Fostercare» του Burial με μπάσο που σκοτώνει και τη χαρακτηριστική πειραγμένη φωνή να ακούγεται πιο συγκινητική από ποτέ. Συνολικά 16 κομμάτια από το roster της εταιρείας, χωρίς καμία μέτρια στιγμή.
Το δεύτερο CD περιέχει παλιότερα κομμάτια, ξεκινώντας από το κλασικό «Seven Samurai» και το πρόσφατο funky «Bad» του Kode 9, μέχρι τα ακυκλοφόρητα και δυσεύρετα κομμάτια του με τον Spaceape, όπως το «Fukkaz» και την περιβόητη διασκευή τους στο «Ghost Town» των Specials, δύο κομμάτια των Burial, The Bug, Ikonika, Zomby, L.V., Samiyam, 2000F & J Kamata, Joker, όλων αυτών που έχτισαν την καλή φήμη της εταιρείας. Παρόλο που το jungle και το garage είναι τα κολλήματα του Goodman και οι επιρροές του χάνονται στις μέρες των rave party και του rare groove που έπαιζαν κλαμπ όπως το Chocolate City και το Pure, στους ζοφερούς κόσμους του Philip Dick και του Κάφκα. «Το σκοτάδι στα κλαμπ (αλλά και γενικά) ασκεί επίσης βασική επιρροή πάνω μου και είναι το ίδιο γοητευτικό» λέει. «Με ενδιαφέρει πραγματικά ο τρόπος που κινείσαι στον κόσμο όταν δεν μπορείς να δεις τίποτα. Πώς βρίσκεις τον προσανατολισμό σου σε έναν κόσμο τυφλό και πώς αναγκάζεσαι να εντείνεις την αίσθηση της ακοής και της αφής για να μπορείς να νιώσεις περισσότερα. Μουσικά και θεωρητικά αυτό με ενδιαφέρει, στ' αλήθεια...».
σχόλια