Το CTM δεν είναι ένα συνηθισμένο φεστιβάλ. Ξεκίνησε σαν το μουσικό μέρος της Transmediale, ενός πρωτοποριακού φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο τον Φεβρουάριο, διαρκεί μια βδομάδα και αφορά στα σύγχρονα μέσα και την τέχνη στην ψηφιακή εποχή. Σήμερα έχουν γίνει δύο ξεχωριστές παράλληλες εκδηλώσεις. Στις δέκα μέρες που διαρκεί, εξερευνά όσα συμβαίνουν τώρα στην σύγχρονη παγκόσμια μουσική. Όλη την πρωτοπορία από την πίστα, μέχρι το πιο πειραματικό πράγμα που σε κάνει να κοιμηθείς από τη βαρεμάρα. Δεν είναι τυχαίο που η θεματική του φέτος είναι ‘New Geographies’. Το CTM είναι ένα φεστιβάλ που αφήνει σχεδόν αδιάφορους τους Βερολινέζους, είναι όμως, φτιαγμένο έτσι, ώστε να προσελκύει ένα διεθνές, πιο καλλιτεχνικό κοινό. Κι είναι αλήθεια ότι στις περισσότερες συναυλίες συναντούσες κόσμο μάλλον αλλοπρόσαλλο, από διαφορετικές χώρες, όπως Ιαπωνία, Αμερική, Ρωσία, Ιταλία, κ.α. Στην πλειοψηφία τους αυτά που έβλεπες ήταν μια μίξη περφόμανς με το εθνογραφικό στοιχείο να κυριαρχεί και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο: από τον Keiji Haino από την Ιαπωνία, μέχρι τους ξεχασμένους Esplendor Geometrico από την Ισπανία.
Σε αυτό το πλαίσιο εμφανίστηκε η Jlin, ένα από τα ανερχόμενα αστέρια στον χώρο της χορευτικής μουσικής αυτή τη στιγμή. Το όνομα της φιγουράρισε για πρώτη φορά σε μια συλλογή της Planet Mu για το footwork. Mια σχετικά άγνωστη παραγωγός, που όλοι πίστευαν ότι ήταν άντρας αρχικά – για να μην πω άντρας και Κινέζος! Έχει πλάκα, επειδή ακόμη το ίδιο πιστεύουν. Αν πεις "πάω να δω τον Jlin", κανείς δεν θα σε διορθώσει. Το πραγματικό της όνομα είναι Jerrilynn Patton, η καταγωγή της είναι από το Garry της Indiana και πριν γίνει full-time μουσική παραγωγός, δούλευε σε ένα χαλυβουργείο.
Όλο το κλαμπ σηκώθηκε στο πόδι ξαφνικά από τους πρώτους κιόλας γνώριμους ήχους από το άλμπουμ. Ο κόσμος άρχισε να χορεύει με περίεργες κινήσεις που θύμιζαν voguing και ήταν τόσο ευγενικός, ώστε να σου ζητάει συγγνώμη, αν το παρατραβούσε από το σπρώξιμο. Επικρατούσε μια απερίγραπτη ευφορία και χαρά και δεν ξέρω αν έφταιγαν τα ναρκωτικά που είχαν πάρει εκείνη την ώρα οι περισσότεροι ή αν όντως η Jlin είναι ένα φαινόμενο.
Το footwork ήταν μια χορευτική υποκουλτούρα του δρόμου που ξεπήδησε από το Σικάγο της δεκαετίας του ’80 και μετεξελίχθηκε αργότερα σε μουσικό είδος με κύριο εκπρόσωπο του τον πρόωρα χαμένο, Dj Rashad. Η Jlin είναι πνευματικό ‘παιδί’ του Rashad, αντάλλασσαν συχνά απόψεις μέσω email και την συμβούλευε για την μουσική της. Η δημοτικότητα της εκτοξεύτηκε πέρσι μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο ‘Dark Energy’ και βρέθηκε από το πουθενά στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Ωστόσο, στο ευρύτερο κοινό, αυτή η δουλειά της έγινε γνωστή, κυρίως από στόμα σε στόμα.
Αυτό που διαπιστώνουμε με μεγάλη έκπληξη στο Panorama Club όμως είναι ότι η Jlin δεν παίζει ακριβώς footwork. Είναι 3 η ώρα το πρωί και το Panorama Club βρίσκεται μέσα στο Berghain, ένα από τα πιο θρυλικά Βερολινέζικα κλαμπ που χρειάζεται αρκετή υπομονή για να μπεις μέσα. Το είχε μνημονεύσει μάλιστα η Claire Danes στην αμερικανική τηλεόραση. Σύχναζε εκεί, όταν γύριζαν το Homeland στο Βερολίνο. Τότε, λοιπόν, έλεγε η Danes ότι μπαίνεις μέσα Παρασκευή βράδυ και βγαίνεις έξω Δευτέρα πρωί. Μπορείς, επίσης, να πας και μεσημέρι, αν γουστάρεις. Λειτουργεί, δηλαδή, δύο 24ωρα σερί. Υπάρχουν μικρές κουκέτες μέσα, που μπορείς να αράξεις, να ρίξεις έναν ύπνο ή να κάνεις ό,τι θέλεις με όποιον θες. Τα παράθυρα είναι καλυμμένα με μαύρα παντζούρια για να είναι πάντα βράδυ. Αν και μερικές φορές τα ανοίγουν, έτσι, για να δείξουν σε όσους μένουν μέχρι το πρωί, ότι είναι μέρα πια. Οι τουαλέτες του δεν έχουν καθρέπτες, για να μην φρικάρεις, αν τριπάρεις, ενώ απ' ό,τι μαθαίνουμε στην είσοδο απαγορεύονται αυστηρά οι φωτογραφίες, ακόμη και με κινητά: αν τολμήσεις να βγάλεις έστω και μία σέλφι, μετά θα το κλαις. Ό,τι γίνεται στο Berghain, παραμένει στο Berghain. Η μουσική είναι εκκωφαντική και την ώρα που βγαίνει η Jlin έχουν απομείνει όσοι αντέχουν, μιας και το πρόγραμμα έχει κάθε μέρα ξενύχτια.
Οι εμφανίσεις που πετύχαμε νωρίτερα, ήταν επιεικώς βαρετές. Από τα πιο γνωστά ονόματα, η Aisha Devi είναι μια απογοήτευση και μισή, σαν να ακούς να ψέλνει μια new age γκοθ Grimes - και καθόλου εντυπωσιακή, όπως στα βίντεο της. Είχε βγάλει και έναν Κινέζο γιόγκι στην σκηνή που είναι και το πιο αξιοπρόσεκτο μέρος της εμφάνισης της. Το ίδιο και ο Le1F με το queer hop του. Δεν είναι κακός, αλλά δεν κολλάει ακριβώς στην βραδιά. Αυτές που έκλεψαν τις εντυπώσεις ήταν οι group A, δύο γιαπωνεζούλες περιτυλιγμένες με σελοφάν. Τα γράφω όλα αυτά, επειδή η εμφάνιση της Jlin ήρθε σαν καταλύτης. Στις 3 η ώρα το πρωί το μόνο που σκέφτεσαι εκεί πέρα μέσα, αν δεν είχες πάρει ναρκωτικά είναι το πόσο σε πονάνε τα πόδια σου και ότι θα πρέπει να περιμένεις υπομονετικά άλλη μια ώρα μέχρι να ξεκινήσει το Μετρό. Άξιζε όμως όλη η αναμονή και η κούραση. Όλο το κλαμπ σηκώθηκε στο πόδι ξαφνικά από τους πρώτους κιόλας γνώριμους ήχους από το άλμπουμ. Ο κόσμος άρχισε να χορεύει με περίεργες κινήσεις που θύμιζαν voguing και ήταν τόσο ευγενικός, ώστε να σου ζητάει συγγνώμη, αν το παρατραβούσε από το σπρώξιμο. Επικρατούσε μια απερίγραπτη ευφορία και χαρά και δεν ξέρω αν έφταιγαν τα ναρκωτικά που είχαν πάρει εκείνη την ώρα οι περισσότεροι ή αν όντως η Jlin είναι ένα φαινόμενο.
«Ως καλλιτέχνης πρέπει να είσαι πρόθυμος, να είσαι ευάλωτος, ακόμη και όταν παίζεις μπροστά σε κόσμο. Δεν γίνεται διαφορετικά. Όταν παίζω, είμαι ευάλωτη και αυτό ισχύει και για μένα, αλλά και για το κοινό, επειδή δεν ξέρουν τι να περιμένουν από μένα και δεν ξέρω τι να περιμένω από αυτό. Έτσι, όχι μόνο χρειάζεται να είσαι ευάλωτος, αλλά πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι ως άτομο και επίσης να είσαι ανοικτός στο ότι μπορεί να αποτύχεις, επειδή η αποτυχία είναι πολύ πιο σημαντική από την επιτυχία. Αν δεν αποτύχεις δεν θα προχωρήσεις μπροστά και δεν θέλω να δω τον εαυτό μου να μην πετυχαίνει. Ακόμη και όταν έχω πολύ καλή ανταπόκριση, βρίσκομαι ακόμη σε μια διαδικασία εξέλιξης ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος. Ακόμη εξελίσσομαι. Και αυτό είναι ok. Πρέπει όμως να καταλάβεις κάποια στιγμή, ότι δεν θα αποδεχθούν όλοι τη δουλειά σου. Αν φτάσεις σε αυτό το σημείο, τότε έχεις ένα 75% επιτυχίας», έλεγε το προηγούμενο πρωί σε μια διάλεξη για την δουλειά της. Ένας απλός άνθρωπος με ένα τεράστιο χαμόγελο, αλλά και με μια αυτοπεποίθηση που τσακίζει κόκαλα.
Μεταξύ άλλων μίλησε και για την πρώτη φορά που άκουσε footwork, όταν ήταν 4 χρονών στο σπίτι μιας γειτόνισσας της. Μιλάει συχνά για τη μητέρα της που την θαυμάζει και την υπεραγαπά. Ήταν αυτή που την ώθησε να δουλέψει περισσότερο και να αλλάξει τον ήχο της. Όταν την έβαλε να ακούσει τα πρώτα δείγματα της δουλειάς, της είπε: «Είναι καλό, αλλά πώς ακούγεσαι εσύ;». Αυτή η απλή ερώτηση την συγκλόνισε. Πέταξε τα samples και προσπάθησε με πολύ σκληρή δουλειά να βρει τον δικό της δρόμο στα beats. Κι αυτή είναι η διαφορά που την διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες του είδους και τη φέρνει πολύ μπροστά από οτιδήποτε κυκλοφορεί τελευταία στην χορευτική μουσική.
Εκτιμώ τους ανθρώπους που τους αρέσει η δουλειά μου, αλλά η ανθρώπινη φύση μου είναι γεμάτη από εγωισμό και περηφάνια και πρέπει να απομακρυνθώ από αυτά, αν θέλω να κάνω την διαφορά. Χρειάζεσαι περισσότερα άτομα στην ζωή σου που να σου λένε "όχι" παρά "ναι". Και προσπαθώ πάντα να είμαι ο εαυτός μου και όχι να κάνω αυτό που ευχαριστεί τον κόσμο».
«Όταν έφτιαχνα το Dark Energy, δεν ήξερα να παίζω ζωντανά. Μου είχε πει ένας κολλητός μου από την εταιρεία (Planet Mu), αν σκέφτομαι να περιοδεύσω. Δεν ήξερα τίποτα, ήξερα μόνο πώς να κάνω παραγωγή. Σε δύο μήνες έπρεπε να μάθω πως να παίζω μουσική παράλληλα με την καθημερινή δουλειά μου, τις συνεντεύξεις, την κανονική ζωή μου. Έπρεπε να το μάθω σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μερικές φορές χρειάζεται να γνωρίζεις τον εαυτό σου πολύ καλά. Να προσπαθείς, ακόμη και αν αποτύχεις. Ποτέ, όμως, στην ουσία δεν αποτυγχάνεις, επειδή αν αποτύχεις, είναι ακόμη ένα βήμα προς την επιτυχία. Ακόμη κι όταν κάνεις κάτι λάθος, γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις την επόμενη φορά που θα σου τύχει. Για 'μένα, αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργώ. Ελπίζω οι κριτικές που παίρνω να είναι κακές. Μερικές δεν μπορώ καν να τις διαβάσω. Είναι τόσο καλές που μερικές φορές σε τρομάζουν. Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που φοβούνται την υπερβολική κολακεία. Και πιστεύω ότι η πολύ κολακεία μπορεί να κάνει έναν καλλιτέχνη να βασίσει ολόκληρο το στυλ του σε ένα πράγμα, ενώ μπορεί να γίνει τόσα περισσότερα. Εκτιμώ τους ανθρώπους που τους αρέσει η δουλειά μου, αλλά η ανθρώπινη φύση μου είναι γεμάτη από εγωισμό και περηφάνεια και πρέπει να απομακρυνθώ από αυτά, αν θέλω να κάνω την διαφορά. Χρειάζεσαι περισσότερα άτομα στην ζωή σου που να σου λένε "όχι", παρά "ναι". Και προσπαθώ πάντα να είμαι ο εαυτός μου και όχι να κάνω αυτό που ευχαριστεί τον κόσμο».
Στη μιάμιση ώρα που έπαιξε, δικαιολόγησε όλο τον ντόρο που έχει γίνει τελευταία από το όνομα της. Σε ένα, κατά τα λοιπά, μέτριο φεστιβαλικό πρόγραμμα - αν εξαιρέσεις το Deep Web, μια τεράστια οπτικοακουστική εγκατάσταση στο σκοτάδι, ένα εναλλακτικό laser show που έκαναν ουρές για δουν και ίσως η πιο πετυχημένη ατραξιόν ολόκληρου του CTM - τίποτα άλλο δεν έμενε στην μνήμη σου για πολύ.
Γράφει μια κριτικός του Quietus: «Αν αυτό είναι η αρχή από κάτι καινούργιο, κάτι μεγάλο, κάτι που θα κάνει παγκόσμια θραύση, είναι δύσκολο να το πεις. Αυτά τα πράγματα δουλεύουν με τους πιο παράξενους τρόπους και θα ήταν ανόητο να προσπαθήσεις να μαντέψεις, αν η αποψινή εμφάνιση της Jlin και η επερχόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία της θα έχουν έναν ισχυρό αντίκτυπο στην κατάσταση της χορευτικής μουσικής που έπεται. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτός είναι ο πιο περίπλοκος, φουτουριστικός και κυρίως διασκεδαστικός ήχος που παίζεται στον κόσμο σήμερα και ενώ είναι αρκετά προσβάσιμος παραμένει υπόγειος και ιδιοσυγκρασιακός. Θα ήταν επομένως ανόητο να προσπαθήσει να αγνοήσει κάποιος την ανυποχώρητη άνοδο της σκοτεινής ενέργειας της Jlin». Και είναι μέσα 100%.
σχόλια