Φωνή λαϊκή, γλυκιά και αλφαδιασμένη, είτε τραγουδάει τα παλιά λατρεμένα λαϊκορεμπέτικα, είτε τα καινούργια κομμάτια που της δίνονται.
Μία πορεία σεμνή που κοντεύει να συμπληρώσει εικοσαετία και που ποτέ δεν υπέπεσε σε εκπτώσεις και άστοχους ελιγμούς.
Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Βαγγέλης Κορακάκης, Χρήστος Νικολόπουλος, Μανώλης Γαλιάτσος, Κώστας Λειβαδάς και, πιο πρόσφατα, Θέμης Καραμουρατίδης, οι συνθέτες που την εμπιστεύθηκαν και ταξίδεψαν μαζί της.
Με τη Γιώτα Νέγκα μπορείς ακόμη να δακρύζεις κατά τη μεταφορά των πιο υψηλών συναισθημάτων, από τα χείλη της κατευθείαν στην ψυχή σου. Κι αν είσαι ακροατής με γνώση, αντιλαμβάνεσαι πως η τραγουδίστρια αυτή δεν είναι τυχαία, όπως τυχαίο δεν είναι και το ρεύμα που δημιούργησε με μία στωική επιμονή και υπομονή.
Τη συνάντησα με αφορμή το «Φύλλο ανδρικό» της που ο άνεμος φέρνει ξανά στον Σταυρό του Νότου και είχαμε μία γρήγορη, ατακαδόρικη και φιλοσοφημένη συνέντευξη: Όπως ακριβώς είναι και η ίδια δηλαδή!
Το να αποδώσεις σε κάποιον λαϊκότητα δεν επιλέγεται εγκεφαλικά. Γεννήθηκες, περπάτησες, έχεις μέσα σου τη λαϊκή συμπεριφορά. Κι εγώ θα ήθελα να τραγουδώ άλλα είδη, που ίσως δε μπορώ.
— Κυρία Νέγκα, σας βλέπω τώρα με το φτιαγμένο μαλλί και το ντύσιμό σας και δε μπορώ να μη σχολιάσω πως, όσο πάτε, μοιάζετε με λαϊκή ντίβα αλλοτινών καιρών.
Το «ντίβα» πρώτη φορά μου το λένε και μου 'ρχεται ξαφνικό. Προτιμώ το «λαϊκή τραγουδίστρια», καθώς έχει να κάνει με έναν κώδικα που τον φέρω και τον τιμώ πολύ.
— Το πιστεύετε ότι όλες οι συναδέλφισσές σας θέλουν να είναι λαϊκές τραγουδίστριες;
Το να αποδώσεις σε κάποιον λαϊκότητα δεν επιλέγεται εγκεφαλικά. Γεννήθηκες, περπάτησες, έχεις μέσα σου τη λαϊκή συμπεριφορά. Κι εγώ θα ήθελα να τραγουδώ άλλα είδη, που ίσως δε μπορώ. Μ' αυτή την έννοια ίσως κάποιες συναδέλφισσές μου ποθούν να είναι λαϊκές. Δεν θεωρώ το ένα λιγότερο σπουδαίο του άλλου, όμως.
— Που γεννηθήκατε και περπατήσατε εσείς;
Δυτικές συνοικίες. Γεννήθηκα σε μια κλινική στο Αιγάλεω και όλη την παιδική και εφηβική ζωή μου την πέρασα μεταξύ Κορυδαλλού, Αγίας Βαρβάρας και Αιγάλεω. Αργότερα έφτασα μέχρι Νεάπολη, Κερατσίνι, και τώρα ζω Αθήνα, στον Κολωνό.
— Εντελώς λαϊκό παιδί.
Ναι, λαϊκές συνοικίες, λαϊκά ακούσματα, λαϊκές καταβολές, λαϊκές ζεστές ανθρώπινες συμπεριφορές.
— Ανατρέχετε στην πρώτη στιγμή που τραγουδήσατε σε κόσμο;
Συνέβη στη δευτέρα λυκείου για πρώτη φορά. Είχαμε πάει με τους γονείς μου να δούμε τον Μανώλη Καραντίνη, που ήταν γνωστός μας -παιδί κι αυτός τότε- σε έναν μικρό χώρο στο Πέραμα.
Ζήτησα να τραγουδήσω, χωρίς να το 'χω ξανακάνει, και την επόμενη εβδομάδα ήρθαν σπίτι μου ο Μανώλης μαζί με τον άνθρωπο που είχε τον χώρο και είπαν του μπαμπά μου αν θέλει να με πηγαίνει για να τραγουδάω εκεί. Δε θα 'μουν ούτε 17 ετών.
— Από τη μέρα εκείνη μέχρι σήμερα που γεμίζετε μεγάλους χώρους, τι κρατάτε περισσότερο ως ωφέλιμο;
Προσπαθώ να κρατήσω την αθωότητα της πρώτης φοράς, αν και δεν είναι εύκολο με τις δύσκολες συνθήκες της ζωής και της δουλειάς μας. Ξέρω όμως πως αν εγώ δεν το προσεγγίσω με αθωότητα, δεν θα μου δοθεί κιόλας.
Το τραγούδι είναι ζωτικής σημασίας για μένα, είναι η ίδια μου η ύπαρξη, έτσι δε θα ήθελα να αλλοιωθεί ούτε για ένα χιλιοστό. Θέλω να μείνει πάντα φρέσκο εντός μου. Θέλει καθημερινό αγώνα.
— Το «Με τα μάτια κλειστά» του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου ήταν ένα υπέροχο τραγούδι που μας σύστησε μια νέα τραγουδίστρια.
Είχα τη μεγάλη τύχη να πω ένα τέτοιο τραγούδι σε μία περίοδο που περίμενα ότι δεν θα συμβεί ποτέ. Τότε ακριβώς ήρθε και με βρήκε!
Μου είχε γίνει εμμονή, κάποια στιγμή είπα: «Σταμάτα τώρα κι εσύ, θα τραγουδάς έτσι κι αλλιώς, μπεις - δεν μπεις στη δισκογραφία». Είναι μαγικά τα πράγματα στη ζωή όποτε έχω σταματήσει να τα κυνηγάω και να τα υπολογίζω.
Γιώτα Νέγκα - Με τα μάτια κλειστά (Στην υγειά μας, Alpha, 14/6/2014)
— Όταν ακούγεται το όνομά σας, όλοι λένε «αυτή είναι καλή»! Ωραίο μεν, αγχωτικό δε. Συμφωνείτε;
Να 'ναι καλά οι άνθρωποι. Επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, πόσο μάλλον στην τέχνη αυτή, ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή ξεκινάς απ' το μηδέν και κάθε μέρα δίνεις εξετάσεις.
— Τώρα γίνεται και βασανιστικό.
Έχει όμως το αντιστάθμισμά του. Ο λόγος που δεν κουράζεσαι είναι ότι σου δίνει τόση πολλή ενέργεια, ώστε την άλλη μέρα ξεκινάς όντως απ' το μηδέν.
Γι' αυτό πριν είπα ότι θέλω να διατηρήσω την αθωότητα μου. Αν χαθεί αυτό, θ' αλλάξει όλη η ισορροπία μου. Το έχω καταλάβει και ξέρω ότι το τραγούδι είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με σώζει.
— Απολαμβάνετε εξίσου το μοίρασμα με τον κόσμο επί σκηνής με τους συναδέλφους σας που θα τραγουδήσουν δίπλα σας;
Πολύ! Καταρχάς είναι τρομερό αυτό που εγώ επέλεξα να τραγουδήσω να βρίσκει και ν' ακουμπάει άλλους ανθρώπους. Αυτό με κάνει να μην αισθάνομαι μόνη και να κατανοώ πως οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες ανάγκες. Πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Είναι συσπείρωση, δύναμη.
— Μόνοι αισθάνονται όλοι ή οι καλλιτέχνες κάπως παραπάνω;
Τη μοναξιά που δεν την έχουμε επιλέξει όλοι τη φοβόμαστε. Το τραγούδι είναι η άμυνα απέναντι στη μοναξιά και τα προβλήματα κι εγώ δεν ξέρω πώς θα καταφέρω να εκφράσω βαθύτερα πράγματα, αν το σταματήσω.
— Έχετε ηθικές αναστολές όποτε τραγουδάτε;
Πώς το εννοείτε;
— Η Γιώτα Λύδια ή η Πόλυ Πάνου, ας πούμε, θα καίγονταν ακόμη και για έναν αναξιοπρεπή έρωτα.
Τα τραγούδια μου, επειδή αυτές τις φωνές φέρω μέσα μου, βιωματικά τα αποδίδω κι εγώ. Αν τραγουδάω για έναν χωρισμό, δεν είναι ανάγκη να τον έχω ζήσει κιόλας. Μια οποιαδήποτε απώλεια θα μου δώσει ακριβώς το ίδιο συναίσθημα.
Τη χαρά, πάλι, που μπορεί να πηγάζει από συγκεκριμένο γεγονός, την ώρα εκείνη την τραγουδάω με το δικό μου τρόπο. Το μαγικό της τέχνης του τραγουδιού είναι ότι ο καθένας ταυτίζεται με το κομμάτι που επιθυμεί να ταυτιστεί.
Σπάνια, βέβαια, θα βρεις τη χαρά στο λαϊκό τραγούδι.
Γι' αυτό το αγαπώ! Η χαρά εύκολα βγαίνει, δε χρειάζεται πουσάρισμα: Σε ένα χαμόγελο, σε ένα ζευγάρι μάτια στον δρόμο, ακόμα και στον τρόπο που περπατάς.
Την ανάγκη του μοιράσματος την έχουν τα άλλα συναισθήματα ώστε να αμβλύνονται. Αγαπώ τα γκρίζα θλιμμένα τραγούδια, τόσο που όποτε φτιάχνω πρόγραμμα, λέω «Παναγία μου, θα τους τρελάνουμε τους ανθρώπους...».
— Πώς και αλλάξατε look; Κόψατε τα μαλλιά σας βασικά.
Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό την είχα ανάγκη μιαν αλλαγή. Δείτε το σαν ένα restart, σαν την ανάγκη μου να ξαναγίνω 15 ετών ίσως.
— Κάνατε δύο δίσκους με τον Θέμη Καραμουρατίδη. Ως κινήσεις, μου θύμισαν το «Έι» της Αλεξίου που είχε ακολουθήσει το «Δι' ευχών», μια προσπάθεια επανάληψης της επιτυχίας.
Ο πρώτος δίσκος με τον Θέμη ήταν σε στίχους του Ευαγγελάτου, της Ρουμάνη, του ίδιου του Θέμη, του Ιωάννου, του Χαλιώτη. Ο τρόπος που μπήκε στα χείλη μου το «Δίκιο», ο τρόπος που έγραψε ο Οδυσσέας το «Σερί», το οποίο γράφτηκε για μένα και τον ευχαριστώ πολύ, δημιούργησε μια ανάγκη των τριών μας για περαιτέρω συνομιλία.
Βοήθησε επίσης και η κοινή μας γλώσσα που είδαμε να «κατεβαίνει» κάτω, στον κόσμο. Οι δίσκοι αυτοί δεν ήταν προϊόντα εγκεφαλικών επιλογών, αλλά μιας ανάγκης να εξελίξουμε την επικοινωνία μας και να φτιάξουμε κι άλλα πράγματα που θέλαμε από κοινού να πούμε.
Ακόμα και ο τίτλος, ο «Τελευταίος εαυτός», είχε να κάνει με έναν εαυτό που εμπεριέχει όλους τους άλλους.
— Τι σχέση έχουν τα σημερινά λαϊκά τραγούδια -κι εδώ δεν αναφέρομαι στα δικά σας- μ' αυτά τα παλιά που όλοι αγαπάμε; Εκείνοι οι δημιουργοί δεν ήταν αστοί, βουτηγμένοι στην κοινωνική μιζέρια ήταν.
Εάν μου λέτε ότι το λαϊκό τραγούδι έχει αλλάξει, αυτόματα μου δίνετε και την απάντηση, αφού πολλά πράγματα έχουν αλλάξει πια.
Ένα μόνο είναι ίδιο: Ο πόθος του ανθρώπου να εκφραστεί όσο γίνεται πιο αληθινά. Ασχέτως της σύγκρισης, και να με συγχωρείτε για την πεζότητα του λόγου μου, ακόμα και τις ντομάτες να πάρεις, είναι διαφορετικές πια. Τις τρώμε όμως και ποθούμε να τις φάμε.
— Υπάρχει περίπτωση να αποδίδετε έναν συγκεκριμένο στίχο επί σκηνής και το μυαλό σας να είναι αλλού;
Αν εννοείτε σε κάτι διαφορετικό απ' αυτό που τραγουδάω, ποτέ! Το μόνο που μπορεί να με διασπάσει είναι αν συμβεί κάποιο λάθος και κλονιστώ. Αν ο ήχος μου κόψει την εσωτερική μου δόνηση, λόγου χάριν. Τίποτα άλλο! Κι αν συμβεί αυτό που λέτε, δεν θα ξανατραγουδήσω το κομμάτι αυτό. Το αφήνω.
— Είδατε που σας έχει συμβεί, λοιπόν;
Ναι, ίσως, όχι όμως με τραγούδια παλιά που έχω συνδεθεί μαζί τους. Αυτά θα 'ναι πάντα φρέσκα. Για κάποια πιο σύγχρονα, πιθανώς να κλείνει νωρίτερα ο κύκλος τους. Είναι μια μορφή σχέσης κι αυτό.
— Περιγράψτε μου το αίσθημα πληρότητας του τραγουδιστή στη σκηνή.
Πέρσι τραγουδούσα στον Βόλο κι έλεγα την «Εποχή της αγάπης» του Χατζιδάκι και της Νικολακοπούλου. Ήταν τόσο απόλυτες οι δονήσεις μεταξύ του κοινού, των παιδιών που έπαιζαν και εμού, τόσο πλήρες το συναίσθημα, που με έπιασαν τα κλάματα. Από τη συγκίνηση της στιγμής, φυσικά!
— Ζείτε καλά από το τραγούδι;
Ζω καλά γιατί δεν έχω μεγάλες ανάγκες. Τις θέλω και τις μικρές πολυτέλειες, αλλά δεν είναι αυτές που χτίζουν τη ζωή.
— Αν πάω εγώ τώρα πίσω, σε μία συνέντευξη μας πριν από 15 χρόνια, θα έλεγα πως απέναντι μου έχω σήμερα μια ανανεωμένη επιτυχημένη καλλιτέχνιδα.
Όλοι δεν εξελισσόμαστε, ειδικά αν το θέλουμε κιόλας; Έχει να κάνει με το πώς βλέπει ο καθένας τη ζωή του και με τι ζητούμενα βάζει.
Αυτή τη στιγμή που σας μιλάω, είναι όμορφο, ένας κόσμος που μεγαλώνει και που ανανεώνεται, να σε ακολουθεί πάντα. Δικαιώνεσαι. Προχωράς και δοκιμάζεσαι και σ' άλλα πράγματα.
Θέλω όμως να πω ότι καμιά φορά δυο δακρυσμένα μάτια είναι σημαντικότερα από ένα χειροκρότημα χιλίων ή δύο χιλιάδων ανθρώπων. Ο αρμόζων δρόμος σού αφήνει πίσω τις σειρήνες σου.
Κι αν φτάσω στα 80 μου, το μόνο που θα ήθελα είναι το χαμόγελο, να ακούω το πριν και να μου αρέσει. Να εξακολουθεί δηλαδή να με φτιάχνει αυτό που με έφτασε στα 80! Άμα ζήσω κιόλας... (γέλια)
— Ανεβαίνει το όριο βιωσιμότητας. Ως τα 115 λένε θα ζει ο άνθρωπος μέχρι το 2060.
Ναι, με όλα τα υποβοηθήματα, βέβαια. Με βρίσκει λίγο σκεπτική όλο αυτό, αρκεί να έχουμε τα μυαλά μας.
— Θα επιζήσει το ίδιο, λέτε, το λαϊκό τραγούδι;
Εγώ βλέπω μία διαφορά κοινωνική μεταξύ του λαϊκού τραγουδιού και των εποχών. Διακρίνω μία φυγοπονία επίκτητη στην κοινωνία μας, που δεν ανήκει στη φύση μας, προερχόμενη από το life style.
Μπορεί να μη μεγαλώνω παιδιά, έχω όμως όλη την ευθύνη της προηγούμενης γενιάς, όπως κι η προηγούμενη είχε τη δική μου. Πάντα έτσι γινόταν.
Το νεανικό κυρίως κοινό στόχευε στην εκτόνωση και όχι στην ψυχαγωγία. Η ψυχαγωγία βάσει του τρόπου ζωής μας, δεν πιάνει πολύ χώρο, επομένως τραγούδια, σαν το «Φέρτε μια κούπα με κρασί» ή το «Παίξε Χρήστο το μπουζούκι», κακά τα ψέματα, δεν είναι ο κώδικας μας σήμερα. Τα φοβόμαστε, τα λέμε με έναν άλλο τρόπο. Τα λέμε, όμως! Τα λέει και η Δήμητρα Σελεμίδου με το «Μαμά, μπαμπά».
Μη μένουμε στα στενά όρια της θεματολογίας ή του τρόπου, γι' αυτό σας λέω: Αλλάζει ένα συστατικό; Αλλάζει κι όλη η χημική ένωση. Δεν μπορούμε να απαιτούμε, έχοντας αλλάξει η ζωή μας ολόκληρη, να παραμένει εμμονικά ζωντανό το παλιό λαϊκό τραγούδι.
— Έχετε σπουδάσει κάτι, κυρία Νέγκα;
Είμαι απόφοιτος λυκείου κι έχω ένα πτυχίο από το Μουσικό Ωδείο.
— Διαβάζετε;
Με νοιάζει να μαθαίνω. Μ' αρέσει να είμαι μαθήτρια. Όταν με ρωτούσαν οι γονείς μου τι θέλω να γίνω, δεν έβρισκα καμία γοητεία στις κλασικές σπουδές. Με τραβούσε η μουσική, χωρίς όμως να ζητήσω να τη σπουδάσω. Αυτό έγινε μετά τα 30 μου, αφού δεν μου είχε περάσει απ' το μυαλό.
Σήμερα διψάω να ακούω για πολλά και διαφορετικά θέματα, από το πώς οδηγείται ένα καράβι μέχρι το διάστημα. Κυρίως, όμως, μαθαίνω απ' την επαφή με τους ανθρώπους, που τόσο μου αρέσει!
— Είστε φιλοπερίεργος άνθρωπος.
Είμαι και ποτέ δεν έφτασα στο σημείο να πω ότι τα ξέρω ή τα έμαθα όλα.
— Κινείστε βάσει ενός ανικανοποίητου;
Με τη θετική πλευρά το δέχομαι αυτό. Στις φιλίες, στους έρωτες, στα πάντα, σε όλα λέω: «Ο δρόμος δεν τελειώνει εδώ. Πάμε παρακάτω!».
— Βοηθούν οι αναδρομές στο παρελθόν;
Ου, αμέ, υπάρχουν, αλλά δεν ορίζουν. Επιλέγω να ξεχνάω τις κακές στιγμές, αφού μου κάνουν περισσότερο κακό.
— Είστε συγχωρητική;
Πάντα. Όταν περνάω μια φάση θυμού ή πόνου, προσπαθώ μετά να καταλάβω το γιατί κι απ' το «γιατί» περνάω στο «επειδή». Κι έτσι λέω: Αν εσύ στεκόσουν στο «επειδή», πόσο καλύτερη θα 'σουν; Εξάλλου μπορεί κι εγώ να έχω βλάψει ανθρώπους, ερήμην μου.
— Θα κάνατε μια μεγάλη τρέλα για έναν παράφορο έρωτα;
Ναι, έχω κάνει, μα μη με ρωτήσετε να σας την πω. Καλώς που την έκανα, διότι ακολούθησα το απόλυτο. Έπρεπε, ήταν σωστό, ανεξαρτήτως της έκβασης.
Αν άφηνα πίσω μου το, ζωτικής σημασίας για μένα, τραγούδι, θα πήγαινα λειψή στον έρωτα. Δεν θα το είχα ολόκληρο το μήλο. Το μισό μήλο μαυρίζει, ξέρετε, σαπίζει. Η ίδια η φύση δίνει απαντήσεις: Η πεταλούδα δεν γεννιέται πεταλούδα. Πάντα σ' αυτήν ανατρέχω όποτε βρίσκομαι σε δίλημμα, λέω «για να δω τι κάνει η φύση».
— Στη Νέα Υόρκη κάποτε η Φλέρυ Νταντωνάκη είπε του Χατζιδάκι: «Μάνο μου, δεν θα τραγουδήσω αύριο. Γνώρισα έναν νεαρό ινδουιστή και λέω να τον ακολουθήσω στις Ινδίες». Γυρνάει και της απαντάει ο Χατζιδάκις: «Ως Μάνος, σου λέω να το κάνεις, να πας μαζί του και να μην τραγουδήσεις. Ως Χατζιδάκις, όμως, σου λέω ότι αύριο θα 'σαι την τάδε ώρα εκεί και θα τραγουδήσεις...».
Ήμουν σίγουρη ότι θα της έλεγε αυτό ως Μάνος! Κι εγώ θα έκανα μάλλον αυτό που έκανε εκείνη, θα ήμουν τελικά στο τάδε μέρος και θα τραγουδούσα.
— Για να μη δυσαρεστούσατε τον μέντορά σας ή γιατί ενδεχομένως δεν θα άξιζε το παν ένας τυχαίος έρωτας;
Αν άφηνα πίσω μου το, ζωτικής σημασίας για μένα, τραγούδι, θα πήγαινα λειψή στον έρωτα. Δεν θα το είχα ολόκληρο το μήλο. Το μισό μήλο μαυρίζει, ξέρετε, σαπίζει. Η ίδια η φύση δίνει απαντήσεις: Η πεταλούδα δεν γεννιέται πεταλούδα. Πάντα σ' αυτήν ανατρέχω όποτε βρίσκομαι σε δίλημμα, λέω «για να δω τι κάνει η φύση».
Η λογική συχνά δεν σου δείχνει αυτό που θες, αλλά αυτό που πρέπει. Το «πρέπει», πάλι, δεν σου γεμίζει την ψυχή, γι' αυτό κι είναι φυσικό το λιοντάρι να τρώει την αντιλόπη. Πρέπει να τραφεί, είναι φυσικό. Αφύσικο είναι να σκοτώνεις χιλιάδες αντιλόπες και να τις βάζεις στην κατάψυξη.
— Κρατάτε συγκεκριμένες αποστάσεις από το συναίσθημα της φιλοζωίας, βλέπω.
Εννοώ πως είναι φυσικό να φας μια κότα, αφύσικο είναι όμως να τη βασανίζεις. Σέβομαι πολύ τις απόψεις των βίγκαν, αλλά έρχομαι από μία γενιά με γονείς που έζησαν στο χωριό και έπρεπε να τραφούν, για να το πω αλλιώς. Τώρα, αν σήμερα οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει, δε σημαίνει ότι θα καταλύσουμε το αυτονόητο.
Εννοείται πως είμαι 100% αντίθετη με τα όργια που γίνονται εις βάρος των ζώων, γιατί όμως να μη μας πονάει και το ραδίκι όταν θυσιάζεται;
— Εμάς να μας πονάει, το ραδίκι δεν ξέρουμε αν πονάει...
Αλήθεια, ποιος μπορεί να το υπογράψει αυτό; Υπάρχουν φυτά που ανθίζουν όταν τους μιλάς και που μαραίνονται άμα δεν τους μιλάς.
— Ασπάζεστε τον αγνωστικισμό;
Κι ο αέρας δεν φαίνεται, και η λύπη δεν έχει ύλη, τη νιώθεις όμως. Ο καλλιτέχνης, πάλι, ανέκαθεν χρωματιζόταν απ' αυτό που είναι η οντότητα. Είναι πολύ προσωπικό θέμα του καθενός, τι φέρει και τι προσθέτει στην τέχνη του, στο λειτούργημα του.
— Αμέσως μετά το Πάσχα ξεκινάτε εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου.
Επί της ουσίας κλείνει ένας κύκλος στον Σταυρό του Νότου με την παράσταση «Φύλλο ανδρικό» - «φύλλο», όπως το φύλλο της τράπουλας, σαν να παίζω με τους Ρηγάδες της ζωής μου.
Τραγουδάω κομμάτια ανδρών ερμηνευτών, από τον Ξυλούρη και τον Αλκίνοο μέχρι τον Καζαντζίδη και τον Μάλαμα. Μακάρι να χώραγαν όλοι. Κάνω έναν περίπατο αγκαλιά με τους αγαπημένους μου λαϊκούς ερμηνευτές, επίσης.
Είχα την ανάγκη να δώσω αντίδωρο στους άνδρες αυτούς, έχοντας έναν μοναδικό τρόπο να αποδίδουν τους έρωτες, τη χαρά και τη λύπη τους.
— Αποσκοπείτε στην ανάδειξη της θηλυκής πλευράς των ερμηνειών τους ή σε μια δική σας αρσενική προσέγγιση;
Όπως θέλετε πείτε το. Για μένα ήταν μια βαθιά ανάγκη που δεν είχα την ευκαιρία να εξαντλήσω μέσα στα χρόνια. Τα συναισθήματα είναι άφυλα, δεν έχουν φύλο καθορισμένο άσχετα αν εκφράζονται διαφορετικά, βάσει της φύσης του κάθε φύλου. Βαθιά-βαθιά, όμως, είναι ίδια.
Ο πόθος, το πάθος, η χαρά, η λύπη; Τι διαφορετικό έχουν από έναν άνδρα και μία γυναίκα; Καμία!
Ο Σταμάτης Κραουνάκης μου είπε κάτι και το κράτησα. Είναι σπουδαίος, μεγάλος δάσκαλος ο Σταμάτης: «Δεν είσαι εσύ που πρέπει να ραγίσεις πάνω στη σκηνή. Είσαι το μέσο για να φτάσει το έργο κάτω και να ραγίσει ο θεατής ώστε να λυτρωθεί».
Η συμβουλή αυτή μου έλυσε κάθε αμηχανία μου επί σκηνής. Δεν καπελώνεις το τραγούδι, απλά το υπηρετείς.
— Βρείτε μου τώρα μιαν άλλη αιτία για το κόνσεπτ των παραστάσεων σας.
Κάνω ένα λαϊκό πρόγραμμα χωρίς να του προσδίδω ισχυρή λαϊκότητα. Στο «Φύλλο ανδρικό» ήθελα να αποφύγω τα «όπα» και τους κυκλωτικούς χορούς, όχι γιατί τους ενοχοποιώ, αλλά γιατί ήθελα να ακουστεί ο λόγος, να τραγουδηθούν τα κομμάτια.
Λιτή και γυμνή παράσταση, θα τη χαρακτήριζα, γι' αυτό και βασίζεται σε τρία ακουστικά όργανα.
— Πιστεύετε ότι την ιστορία τη φτιάχνουν οι παρέες;
Ναι, το πιστεύω, γιατί κι αυτό σχέση είναι. Ο χρόνος βάζει μια σχέση εκεί που πρέπει, τη διατηρεί ή τη διαλύει.
— Πως αντιλαμβάνεστε τον χρόνο που κυλάει;
Αν με βρει ευάλωτη, λίγο με ζορίζει, μέχρι να συνέλθω, να πω ότι είμαι εδώ και ότι με γεμίζουν τα πράγματα. Κανείς δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι.
Σαν θεωρία ή σαν σκέψη προσπαθώ να συμβιβαστώ με όλο το απρόβλεπτο της ζωής. Με την ξαφνική απώλεια, όπως όλοι την έχουμε βιώσει.
Πριν από οχτώ χρόνια έχασα τον πατέρα μου, που μου ήταν πολύ αγαπημένος. Ήταν η πρώτη αφορμή να αλλάξω πράγματα στη ζωή μου. Ενήργησε καταλυτικά μέσα μου.
— Πόσο καταλυτικό ρόλο παίζει ο θάνατος στη ζωή μας;
Αναλόγως πως θα το δεις και τι έχεις στα χέρια σου τη στιγμή εκείνη. Δεν μπορώ να σας δώσω μια γενική οδηγία, μια γενική διαπίστωση.
Τη μάνα μου την έχω ακόμα, έρχεται και με βλέπει, χαίρεται και μάλιστα μια φορά τραγούδησε στο Passport. Μιαν άλλη φορά, στην Ταράτσα του Φοίβου, την κάλεσε ο Μυστακίδης κι ανέβηκε και τραγούδησε.
Ως μοναχοπαίδι, δεν είχα αντιληφθεί τι ήταν η μαμά. Ήμουν η κόρη του μπαμπά, μοιάζαμε μεταξύ μας, κι εκείνη ήταν πάντα ένα βήμα πίσω. Η μαμά ήταν όμως η δύναμη, όλη η σταθερότητα για να μπορούμε οι άλλοι δύο να χορεύουμε.
— Πώς και δεν κάνατε οικογένεια; Λαϊκή ντίβα σας αποκάλεσα, θεωρώ ότι θα σας «πήγαινε» όμως η δημιουργία οικογένειας.
Δεν μπορώ να σας το απαντήσω αυτό. Δεν έγινε όταν έπρεπε, δεν νιώθω όμως μισός άνθρωπος επειδή δεν έχω παιδί. Το μητρικό μου ένστικτο διοχετεύεται σε όλο μου το περιβάλλον και το νιώθω ήρεμο μέσα μου.
— Υπό καθεστώς ηρεμίας αναζητάτε και το υλικό νέου δίσκου;
Θα έλεγα ότι δισκογραφικά μπαίνω σε μία αναζήτηση, όπως τώρα που κάτι βλέπουμε από κοινού με τον στιχουργό Νίκο Μωραΐτη.
— Κοιτάτε πάντα τα γνωστά ονόματα στις συνεργασίες σας;
Σημασία έχει το τραγούδι, ποτέ δεν έπαιξαν ρόλο τα ονόματα. Πολλοί μου φέρνουν τραγούδια τους, αλλά δεν νομίζω πως το υλικό που έρχεται είναι και καλό.
Ξέρετε τι γίνεται; Πολύ συχνά πέφτω σε τραγούδια που στοχεύουν σε μία εγκεφαλικότητα λαϊκή. Έγινε γνωστό, ας πούμε, το «Δίκιο». Μου έχουν σταλεί έκτοτε δεκάδες τραγούδια καταγγελτικά, πατριωτικά κ.λπ., τα οποία όμως είναι κατασκευάσματα και όχι γεννήματα. Το βρίσκω φυσικό κάπου.
— Σας κούρασε η συνέντευξη αυτή;
Καθόλου. Με κουράζει όταν δε μπορώ να συζητήσω μ' έναν άνθρωπο ή όταν κάνουν καταγραφή του βιογραφικού μου. Είναι άγονο αν δεν νιώσω ότι γνώρισα τον συνομιλητή μου.
Αυτά που με ρωτήσατε και σας απάντησα, είναι πολύ σημαντικό που τα είπα και τα άκουσα κι εγώ η ίδια. Δεν είναι σκέψεις σιωπηρές. Μπορεί, απαντώντας στα ερωτήματα σας, να έδωσα λύσεις και σε δικά μου ζητήματα. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας η συνέντευξη για τον συνεντευξιαζόμενο.
Γιώτα Νέγκα & Θέμης Καραμουρατίδης - Το δίκιο μου
Info
Η παράσταση «Φύλλο ανδρικό», με τη Γιώτα Νέγκα και τους μουσικούς της, αυτό τον καιρό περιοδεύει ανά την Ελλάδα και κλείνει τον κύκλο της στη μουσική σκηνή «Σταυρός του Νότου» τα Σάββατα 14, 21 και 28 Απριλίου 2018.
σχόλια