Η πραγματική βασίλισσα της ποπ αρνείται να μπει σε καλούπια. Η πραγματική βασίλισσα της πoπ είναι αβίαστα εκκεντρική, αβανγκάρντ, σαρωτική, larger than life. Η πραγματική βασίλισσα της ποπ δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ και δεν φοβάται ότι μπορεί να τυποποιηθεί, γιατί απλώς δεν γίνεται. Η πραγματική βασίλισσα της πoπ ζει αυτοβούλως εξόριστη στα άκρα του είδους και μπλέκει την disco με την electronica, το glam με την dance, την τζαζ με υπόκωφα beats και μπορεί να σου τραγουδήσει και κλασικά ιταλικά τραγούδια. Κι όλα αυτά με μαγική μαεστρία και αισθησιασμό, χωρίς να χάνει την ταυτότητά της, γιατί πολύ απλά μπορεί. Το γλυκό ξανθό κορίτσι που γνωρίσαμε το 1995 ως το ήμισυ των Moloko αποτελεί πλέον μια αρχετυπική γυναικεία φιγούρα στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής, επιδεικνύει μια εντυπωσιακή καριέρα, μια μοναδική προσωπικότητα και ήρθε για να μείνει. Μετά τις δύο πραγματικά μαγικές εμφανίσεις της το 2008 που συζητιούνται ακόμα, η Roisin Murphy επιστρέφει στην Αθήνα για να τα σαρώσει όλα. Πάλι!
— Μετά από πολλά χρόνια στον χώρο της μουσικής, τι σου αρέσει ακόμα να κάνεις;
Λατρεύω τις περιοδείες. Συνεργάζομαι ακόμη με τον Eddie Stevens, τον music director μας από την εποχή των Moloko, και η αλήθεια είναι πως το πίεσα για να συνεργαστούμε σε δύο άλμπουμ τότε. Συνεργαστήκαμε πολύ καλά. Χωρίς να θέλω να ακουστώ γλυκανάλατη, τον νιώθω σαν αδελφό μου και το συνεργάζομαι και να ταξιδεύω μαζί του σε όλο τον κόσμο είναι μου προκαλεί μεγάλη ευχαρίστηση. Όταν ξεκινήσαμε, βλέπεις, με τους Moloko, εγώ δεν ήμουν καν τραγουδίστρια. Πετούσα διάφορους στίχους μέσα στα τραγούδια, όπως «Do you like my tight sweater?» και απευθυνόμουν και σε κάποιον που ονόμασα «Party Weirdo». Υπογράψαμε συμβόλαιο με δισκογραφική και μετά είδαμε τον εαυτό μας ως μπάντα. Διοχέτευσα, λοιπόν, όλη μου την ενέργεια σε όλο αυτό που θα ταίριαζε περισσότερο σε έναν visual artist παρά σε έναν μουσικό κι αυτό άρεσε και στον Mark (σ.σ. Brydon των Moloko). Στα live μας δεν θέλαμε να είμαστε πραγματικά πρόσωπα επί σκηνής. Βρήκαμε κούκλες στις οποίες φορέσαμε αδιάβροχα και αυτές ήταν οι Moloko – εμείς στεκόμασταν πίσω τους... Σιγά-σιγά, όμως, έγινε πολύ εμφανές ότι έπρεπε να στήσουμε ένα σόου, μια ζωντανή εμφάνιση και δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα μεταμορφώναμε έναν δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής σε σόου, σε live. Πήραμε, λοιπόν, κάποιους τύπους από το Σέφιλντ, φίλους φίλων, οι οποίοι δεν ήταν session musicians (που παίζουν οτιδήποτε βάζεις μπροστά τους), είχαν το δικό τους στυλ κι έτσι καταλήξαμε με μια μπάντα της οποίας ο ήχος δεν είχε τίποτα κοινό με τον δίσκο μας. Στην πραγματικότητα, άκουγες τις punk εκτελέσεις των τραγουδιών. Ήταν πολύ καλό μεν, αλλά δεν είχε συνοχή, ήταν κάτι πολύ εύθραυστο, μπορούσε να διαλυθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή. Επίσης, οι σχέσεις μας δεν ήταν καλές. Μας έπαιρναν την τελευταία στιγμή και μας έλεγαν «εγώ δεν έρχομαι σε live του MTV, δώστε μας πιο πολλά λεφτά» και διάφορα άλλα – σκέτος εφιάλτης! Αυτοί οι άνθρωποι ήταν τόσο άπειροι, που ζητούσαν συμμετοχή στα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών, ενώ δεν τους γνωρίζαμε καν όταν γράφαμε τους δίσκους! (γελάει)
— Καλά, πώς γίνεται αυτό;!
Μιλάμε για γελοιότητες! Βέβαια, πολλές φορές οι συναυλίες ήταν φανταστικές, αλλά δεν «δούλευε» η φάση κι έτσι στραφήκαμε σε session μουσικούς από το Λονδίνο. Όμως κι εκεί το αποτέλεσμα ήταν χάλια! Δεν είχαν τσαγανό, δεν υπήρχε έλεγχος σ' αυτό που έβγαινε προς τα έξω και τότε μπήκε ο Eddie στη ζωή μας, αλλάζοντας τα πάντα. Αρχικά, μας έκανε να θέλουμε να βγούμε σε περιοδεία, το έκανε να φαίνεται διασκεδαστικό. Μας έδειξε πως πρέπει πρώτα να εστιάζεις στο live και μετά να βγαίνεις κάθε βράδυ, να μεθάς, να ουρλιάζεις, να γελάς και να παρτάρεις στο λεωφορείο της περιοδείας και στη συνέχεια στο κλαμπ. Κατάφερε να μας δείξει πώς μπορείς να βάλεις στη άκρη την κούραση και να το απολαύσεις. Είναι ο τέλειος music director. Μας υπέδειξε τον τρόπο να μπουν όλα στη θέση τους, από το πώς πας από το ένα τραγούδι στο άλλο μέχρι το να χτίσεις ένα set, να κάνεις τα σωστά διαλείμματα όταν πρέπει, πώς να πειραματιζόμαστε και να δουλεύουμε σκληρά, μας έδειξε πόσο πολλές πρόβες χρειαζόταν να κάνουμε... Εκείνος και ο Mark επέλεγαν και τους συνεργάτες μας, από την μπάντα μέχρι το crew (προσωπικό). Εγώ πάντα ένιωθα, και νιώθω, περισσότερο μέρος του crew και λιγότερο της μπάντας.
Ό,τι έκανα το έκανα επειδή το ήθελα, δεν με ένοιαζε ο βαθμός δυσκολίας. Δεν σχεδίαζα να γίνω μουσικός, δεν σχεδίαζα να γίνω περφόρμερ κι όμως η μουσική μού έδωσε όλη μου τη ζωή, τα πάντα.
— Ακόμη και σήμερα;
Εννοείται! Μα, πάντα έχω πολλή δουλειά πριν και μετά το σόου. Aκριβώς όπως το crew, δουλεύω όλη μέρα και πρέπει να ανησυχώ και για όλα όσα κουβαλάω μαζί μου. Tις περισσότερες φορές, τα μέλη μιας μπάντας, όταν τελειώνουν τη συναυλία, εξαφανίζονται από τη σκηνή, πάνε να γνωρίσουν κορίτσια (γελάει). Εγώ πάντα πρέπει να τακτοποιώ τα κοστούμια ή να συναντώ και να γνωρίζω κόσμο, να δίνω συνεντεύξεις – βαριέμαι κιόλας να βγαίνω. Επίσης, δεν μπορώ να κατεβαίνω στο κοινό, είναι πιο δύσκολο για μένα, απ' ό,τι για ένα μέλος της μπάντας, αλλά δεν με πειράζει, γιατί αγαπώ τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Ο Eddie ήταν, λοιπόν, αυτός που τα έβαλε όλα αυτά στην εξίσωση, που «έβγαλε» την πραγματική περφόρμερ από μέσα μου κι έτσι λατρεύω να περιοδεύω μαζί του. Δεν μου αρέσει να το κάνω σε καθημερινή βάση ή να λείπω συνεχώς από το σπίτι, αλλά όταν το κάνω, το απολαμβάνω πραγματικά.
— Έχεις να επιδείξεις μια μοναδική καριέρα, το λιγότερο. Υπάρχει κάτι που νιώθεις πως δεν έχεις κάνει, κάτι με το οποίο θα ήθελες να καταπιαστείς στο μέλλον;
Υπάρχουν τόσο πολλά που θα μπορούσα να κάνω, εκατομμύρια πράγματα που θα ήθελα να κάνω, πολλοί μουσικοί με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ, δίσκοι που θα μου άρεσε να βγάλω... Εκτός από όλα αυτά, έχω αρχίσει να σκηνοθετώ και τα βιντεοκλίπ, κάτι που μου αρέσει πολύ, δηλαδή να βρίσκομαι στη θέση του σκηνοθέτη.
— Πώς σε έκανε να νιώσεις; Ξαφνικά, βρέθηκες σε μια άλλη πολύ διαφορετική θέση από αυτήν της μουσικού, της συνθέτριας, της περφόρμερ.
Πάντα ασχολιόμουν με τα βίντεο και πολύ συχνά είχα λόγο στο τελικό μοντάζ ή στο εικαστικό κομμάτι, σε ποσοστό μέχρι και 90% τις πιο πολλές φορές. Έτσι, αυτό το βήμα δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Παλιά φοβόμουν πολύ να το αναλάβω, όμως είχα μεγάλη περιέργεια να δω αν θα τα κατάφερνα. Και να σου πω και την αλήθεια, με αυτό τον τρόπο δεν χαλάω και τόσο πολλά λεφτά (γελάει). Πιστεύω πως τα έχω πάει αρκετά καλά σε σχέση με την πείρα που έχω, μου αρέσει πολύ.
— Έκανες ένα μεγάλο διάλειμμα μετά το «Overpowered», για να επιστρέψεις με το «Hairless Toys». Πόσο συνειδητή ήταν αυτή η απόφαση, πέρα από το θέμα που αντιμετώπισες με τη δισκογραφική σου εταιρεία;
Όχι, δεν ήταν καθόλου συνειδητή απόφαση κι αν μπορούσα, θα είχα επιστρέψει πολύ πιο σύντομα. Το να αποδώσω αυτή την απουσία απλώς στο ότι απέκτησα παιδιά δεν θα ήταν σωστό, γιατί τελικά ήταν ένας συνδυασμός συγκυριών. Ναι, δεν είχα δισκογραφική εταιρεία, χώρισαν οι δρόμοι μας με το παλιό μου management, ξεκαθάρισα και τελείωσα με όλα τα «χρέη» του παρελθόντος. Μετά, περίμενα υπομονετικά να εμφανιστεί ένας δίσκος που θα ήθελα να κάνω. Σε καμιά περίπτωση δεν υποτιμώ κάποια singles και συνεργασίες που έκανα ενδιάμεσα από δω και από κει. Απλώς, από όλα αυτά δεν μπορούσε να βγει ένα άλμπουμ. Από την αρχή της καριέρας μου πάντα έκανα δίσκους που με κάποιον τρόπο ήταν γραφτό να γίνουν, όπως το «Do you like my tight sweater?». Επειδή, λοιπόν, ξεκίνησα έτσι, είμαι προληπτική, έχω μια τάση να ασχολούμαι με αυτό που βρίσκεται εκεί δίπλα μου και περιμένει. Έτσι ακριβώς, λοιπόν, συνέχισα την πορεία μου. Αυτή η επιστροφή ξεκίνησε με το «Mi Senti», το EP με τα ιταλικά τραγούδια που ουσιαστικά είναι ένα ερωτικό γράμμα στον σύντροφό μου που είναι Ιταλός κι επίσης μουσικός παραγωγός. Μου βγήκε με φυσικό τρόπο τότε κι έτσι το κάναμε παρέα. Τότε ο Eddie ασχολούνταν με την παραγωγή δίσκων, επαναπροσδιορίζοντας την καριέρα του, αφού δεν περιοδεύαμε πλέον μαζί. Αφού τελείωσα, το «Mi Senti», διαπίστωσα πως είχε έρθει η ώρα να κάνω δίσκο μαζί του. Όλα κάπως έτσι προέκυπταν, ακόμα και η συνεργασία με τον Matthew Herbert, ο πρώτος σόλο δίσκος που έκανα μετά τους Moloko. Ο Matthew ήταν μέρος του κόσμου μου, συνδεόμασταν μουσικά κι έτσι η συνεργασία μεταξύ μας ήταν τέλεια. Γι' αυτό κι εγώ μπήκα σε όλο αυτό, γιατί ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν να γίνει. Μετά έκανα το «Overpowered». Συναντήθηκα με έναν φίλο μου που ήταν A&R (υπέυθυνος για καλλιτέχνες και ρεπερτόριο) στην EMI. Βρεθήκαμε για μια μπίρα και δεν είχα ιδέα πως ήθελε να μου κάνει επαγγελματική πρόταση. Ξεκίνησα, τότε, να του λέω πώς θα ήθελα να είναι ο επόμενος δίσκος μου, ποια στοιχεία θα ήθελα να έχει, ότι ήθελα να κάνω ένα σωστό πoπ άλμπουμ κι όταν μου έκανε τελικά την πρόταση, είπα αμέσως «ναι», δεν ψάχτηκα πουθενά αλλού. Ε, έτσι είναι όλη μου η καριέρα! (γελάει)
— Δηλαδή, όλα ήρθαν τελείως φυσικά. Οι ακροατές πολλές φορές σκεφτόμαστε πως κάποιοι δίσκοι κρύβουν πολλές ώρες συζητήσεων σχετικά με την επόμενη σωστή κίνηση.
Όχι, ο χρόνος που έχω σπαταλήσει σε meetings για την καριέρα μου είναι πολύ λίγος. Κανείς δεν προσπαθεί να μου πει τι να κάνω – κανείς δεν το έχει κάνει ποτέ! Ίσως κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει με τα κορίτσια... Ναι, μου αρέσει να φοράω φορέματα, έχω ξανθά μαλλιά και γι' αυτό κάποιοι βγάζουν εύκολα συμπεράσματα. Στην πραγματικότητα, όμως, κανείς δεν μου έχει συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο και μάλλον γι' αυτό αγαπώ την καριέρα μου τελικά. Με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι, παρ' όλα αυτά κάνω αυτό που είναι να κάνω. Όταν κάποιος ου λέει «ο κόσμος λέει το τάδε για τον δίσκο σου», η απάντηση είναι ότι δεν είναι ένας δίσκος για όλους. Αυτό ισχύει ακόμα και για τον δίσκο της Björk: ούτε αυτός ο δίσκος για όλους, αλλά και πάλι κάποιοι αρχίζουν τη μουρμούρα... Καταλαμβάνω έναν πολύ συγκεκριμένο χώρο στη δισκογραφία, βρίσκομαι ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους. Αυτή είναι η ταυτότητά μου και τη διατηρώ ρευστή, πιστεύω.
— Εγώ, πάλι, πιστεύω πως οι δισκογραφικές θα σκότωναν για μια κυκλοφορία με το όνομά σου. Πώς επέλεξες την Play It Again Sam;
Αρχικά, η Play It Again Sam έκανε το licensing του «Ruby Blue» από την Echo κι εκείνη την εποχή η Echo, με την οποία συνεργαζόμουν για πολλά χρόνια, με απογοήτευσε φοβερά. Τους σόκαρε το συγκεκριμένο άλμπουμ, όταν το πήραν στα χέρια τους, κι εγώ με τη σειρά μου σοκαρίστηκα με την αντίδρασή τους. Δεν είχα καταλάβει ότι είχαν αρχίσει να νιώθουν άβολα μαζί μου, λόγω του ότι ήθελα να χαράξω τη δική μου πορεία, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπήρχε πια ένας άνδρας, συγκεκριμένα ο Mark, μεταξύ αυτών και εμού. Ήταν κακοί απέναντί μου όταν διαλύθηκαν οι Moloko και βγήκε ο Mark από την εξίσωση. Για να είμαι, βέβαια, δίκαιη μαζί τους, η εταιρεία έπνεε τα λοίσθια και όλοι βρίσκονταν σε τρελό πανικό. Δεν μου φέρθηκαν σωστά, σε αντίθεση με την Play It Again Sam. Ήταν όλοι τους εξαιρετικοί και με στήριξαν πολύ, ειδικά εκείνη την εποχή που πραγματικά έκλαιγα απαρηγόρητη με την όλη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με την Echo. Ήταν, βλέπεις, η μοναδική εταιρεία που ήξερα και είχα συνεργαστεί, κι όταν δουλεύεις με κάποιον επί 10 χρόνια παθαίνεις κι ένα είδος ιδρυματισμού. Αυτό, αν θέλεις, είναι και το πρόβλημα με τις δισκογραφικές γενικότερα, θέλουν ο κόσμος που δουλεύει μαζί τους να παθαίνει ιδρυματισμό, να κρύβεται και να μένει πίσω. Δεν θέλουν ο καλλιτέχνης να είναι δημιουργικός και να ξεχωρίζει, να εκφράζει την άποψή του. Βίωνα κυριολεκτικά άλλον ένα χωρισμό τότε και ήμουν τυχερή που βρέθηκαν μπροστά μου αυτά τα παιδιά που ήθελαν να δουλέψουν μαζί μου.
— Έχω την εντύπωση πως στα τελευταία δύο άλμπουμ σου έχεις επικεντρωθεί στο μουσικό σου όραμα πιο πολύ από ποτέ. Από την άλλη, σε ενδιαφέρουν οι πωλήσεις, τα νούμερα, οι κριτικές και η αποδοχή από τον κόσμο και τα ΜΜΕ;
Φυσικά και με ενδιαφέρουν, αλλά τι μπορώ να κάνω; Όπως σου είπα και πριν, είμαι σε διαφορετική φάση κάθε φορά και έτσι αντλώ ενέργεια για τη δουλειά μου. Τα στοιχεία που με κάνουν να είμαι καλλιτέχνις –αν είμαι, τελικά– είναι η αντίδρασή μου στα πράγματα και σε όλα αυτά που βλέπω, το ότι αρνούμαι να είμαι όπως θα ήθελαν οι άλλοι να είμαι. Δεν μπορώ να ενεργώ με βάση τις πωλήσεις. Για παράδειγμα, έδωσα πρόσφατα μια συνέντευξη και είπα πως δεν είμαι έτοιμη να συμβιβαστώ. Όταν δημοσιεύτηκε το άρθρο, είδα στα σχόλια να λέει κάποιος ότι αυτό είναι καθαρή αλαζονεία και αναρωτήθηκα: «γιατί»; Αυτό με ενοχλεί πραγματικά, το ότι αν δεν «παίξω μπάλα», δηλαδή αν δεν ακολουθήσω με το ρεύμα, είμαι αλαζόνας! Όχι, λοιπόν, δεν νομίζω πως είμαι αλαζόνας, ίσως όμως αυτό να βγαίνει προς τα έξω. Ένα μικρόσωμο ξανθό κορίτσι με φόρεμα που δεν έχει διάθεση να συμβιβαστεί μάλλον περνάει ως ένα αλαζονικό ξανθό κορίτσι με φόρεμα. Έτσι είμαι, δεν ξέρω πώς να συμβιβαστώ και, για να πω την αλήθεια, δεν θα μπορούσα. Έχουν υπάρξει στιγμές στην καριέρα μου που ο συμβιβασμός έχει τοποθετηθεί μπροστά μου, αλλά μου είναι τόσο αηδιαστικός που απλά δεν μπορώ! Δε χρειάζεται καν να εξηγήσω γιατί είμαι έτσι.
— Και πολύ καλά κάνεις.
Τι να σου πω, ίσως να είμαι προληπτική και σε αυτό, αφού δεν συμβιβάστηκα στην αρχή, δεν θα συμβιβαστώ ούτε τώρα. Αν το κάνω, θα τα γαμ...σω όλα. Ό,τι έκανα το έκανα επειδή το ήθελα, δεν με ένοιαζε ο βαθμός δυσκολίας. Δεν σχεδίαζα να γίνω μουσικός, δεν σχεδίαζα να γίνω περφόρμερ κι όμως η μουσική μού έδωσε όλη μου τη ζωή, τα πάντα.
— Δε θα ήσουν ο εαυτός σου, αν συμβιβαζόσουν, θα ήταν σαν να έχεις να κάνεις με άλλον άνθρωπο.
Ναι... Βασικά θα ήταν μια πολύ διαφορετική κατάσταση. Ίσως να επρόκειτο για κάποια άλλη που το όνειρό ζωής της ήταν να γίνει ποπ σταρ, αλλά αυτή δεν ήμουν εγώ. Εγώ ήθελα να γίνω visual artist. Ήθελα να γίνω καλλιτέχνις κι έτσι έβαλα αυτή διάθεση στη μουσική.
— Η μόδα ήταν πάντα κομμάτι της μουσικής σου εικόνας. Τη χρησιμοποίησες με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργήσεις την περσόνα που βλέπουμε επί σκηνής;
Ναι, υποδύομαι πολλούς χαρακτήρες, αλλά έτσι ώστε να μην είναι συγκεκριμένοι, π.χ. «αυτή είναι ξεκάθαρα η αστυνομικός», και φαντάζομαι πως είναι εμφανές ότι το όλο στήσιμο το κάνω εγώ (γελάει). Οι χαρακτήρες είναι ρευστοί και τα όριά τους θολά. Παίζω πάντα πολύ με τα αρχέτυπα, κάτι που κάνουν πολλές γυναίκες καλλιτέχνιδες, όπως η Cindy Sherman. «Παίζουμε» σε έναν κόσμο γεμάτο περιορισμούς, σαν να προσπαθούμε να κάνουμε τον περιορισμό πιο ευχάριστο, να αμβλύνουμε την ένταση μεταξύ δύο άκρων κι αυτό είναι συναρπαστικό και εξαιρετικά γοητευτικό. Στις αρχές εννοείται πως ήθελα να φαίνομαι όμορφη, αξιαγάπητη και όλα όσα είναι λογικό να επιθυμούν όλα τα κορίτσια...
— Και ήσουν!
(Γελάει) Έλα, δεν είμαι και κανένα supermodel. Ήμουν 19 ετών όταν μπήκα στον χώρο, αλλά πραγματικά πιστεύω πως η συμπεριφορά μου ήταν αντιδραστική. Ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για τα '90s και αν όταν ακόμη και σήμερα είναι αρκετά δύσκολα αυτά τα παιχνίδια, φαντάσου πόσο περισσότερο ήταν τότε. Τότε έπρεπε η μουσική που έπαιζες να είναι σοβαρή και να είσαι κι εσύ σοβαρός. Τουλάχιστον σήμερα διαφαίνεται μια τάση για πιο περίεργα πράγματα και δεν είναι παράλογο, αφού όλα γύρω μας είναι περίεργα: τα τραγούδια είναι περίεργα, τα βίντεο είναι περίεργα, η μόδα είναι περίεργη, όλα αντικατοπτρίζουν την περίεργη εποχή στην οποία ζούμε. Κυκλοφορεί πολύ καλή πoπ μουσική, πάντως, πολύ ενδιαφέρουσα, που έχει διάφορες μουσικές επιρροές, ρέει πιο αβίαστα, δημιουργεί μια γαμάτη αναστάτωση και όλο αυτό μου αρέσει πολύ. Μου αρέσουν τα περίεργα – όχι ότι ήμουν ποτέ συμβατική, αλλά νιώθω σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Και όλη αυτή η τάση για ένα απλό Τ-shirt κι ένα τζιν... Ήμουν αντίθετη σ' αυτή την εικόνα από την αρχή – φαντάσου σήμερα που δεν υπάρχει η παραμικρή συνάφεια σε όλο αυτό. Η μόδα, λοιπόν, για μένα ήταν πάντα μια αντίδραση στα δεδομένα κι ένα παιχνίδι που έπαιζα του τύπου «Είναι αυτή μια μικρή πoπ σταρ;» - «Όχι, δεν είναι!». (γελάει)
— Πες μου, όμως, τώρα ποια είναι τελικά η πραγματική Roisin; Ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά που μοιράζεται η περσόνα που βλέπουμε επί σκηνής με το κορίτσι που μένει, όταν βγαίνουν τα props και τα ρούχα;
Μου αρέσει πολύ να γελάω και πιστεύω ακράδαντα πως η κωμωδία και το γέλιο μπορούν να σώσουν τον κόσμο. Είμαι πολύ περισσότερο αγοροκόριτσο απ' όσο που νομίζεις. Έχω μια σκοτεινή αίσθηση του χιούμορ, βρίζω πολύ και φοράω γελοία ρούχα (γελάει).
— Είσαι, πλέον, μαμά και καλείσαι να μεγαλώσεις τα παιδιά σου σ' αυτό τον περίεργο κόσμο που προαναφέραμε. Τι σε ανησυχεί;
Δεν πάω καν εκεί, δεν υπάρχει λόγος. Δεν γίνεται, δεν μπορώ να σκέφτομαι τι με ανησυχεί σε αυτό τον κόσμο. Δε θέλω να γίνω μια ξινή παλιόγρια που ανησυχεί για τα παιδιά της. Αυτό που λέω στα παιδιά μου είναι «εσείς θα σώσετε τον κόσμο, εσείς θα τον διορθώσετε, όλα θα πάνε καλά». Δεν θέλω να τα βλέπω να ανησυχούν και να μεμψιμοιρούν αγωνιώντας πως ίσως ο κόσμος θα καταστραφεί μια μέρα και ότι θα πνιγούμε όλοι σε έναν υποθετικό κατακλυσμό ή ότι θα ζήσουμε την έκρηξη πυρηνικής βόμβας. Θέλω να ζουν με αισιοδοξία και ο μόνος τρόπος να τους «επιβάλω» μια μορφή αισιοδοξίας είναι να την προβάλω πάνω τους η ίδια. Ξέρεις, ακούω πολλή πoπ μουσική, γιατί με βάζουν τα μικρά να ακούω πολύ ραδιόφωνο και, πραγματικά, μου αρέσει πολύ αυτό. Μου αρέσει η πιο ανάλαφρη μουσική, ενώ δεν αρέσει σε πολλούς από τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι. Οι φίλοι μου οι μουσικοί, οι DJs, οι παραγωγοί σιχαίνονται τη ραπ, την trap ή τον urban ήχο, αλλά εγώ τα λατρεύω. Με κάνουν να νιώθω όμορφα που είμαι ζωντανή, ακόμα κι αν αυτός ο κόσμος είναι τόσο σκατά στην πραγματικότητα, ειδικά σήμερα. Η πoπ μουσική και η πoπ κουλτούρα με κάνουν να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και να χαίρομαι που ζω. Φυσικά, δεν μιλάω για τους τυπικούς ποπ σταρ αλλά γι' αυτούς που δραστηριοποιούνται στα άκρα αυτής της κουλτούρας και του ήχου. Υπάρχει ένα είδος καλής ενέργειας σε όλο αυτό που είναι συναρπαστικό.
— Πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε λίγο και για τους τρελούς, φανατικούς Έλληνες θαυμαστές σου. Πώς νιώθεις που επιστέφεις στην Αθήνα;
Νιώθω υπέροχα και πραγματικά νιώθω άσχημα που δεν έχω έρθει τόσα χρόνια. Μου αρέσει πολύ η ενέργεια στην Ελλάδα. Ναι, υπάρχει μια ένταση που εκπορεύεται από την πολιτική κατάσταση, αλλά το ίδιο συμβαίνει και στο Ηνωμένο Βασίλειο εδώ και καιρό με όλη αυτή την απάθεια. Πέρα από όλα αυτά τα προβλήματα που υπάρχουν παντού στον κόσμο, πέρα από όλη αυτήν τη διαφθορά, όλα αυτά τα εμφανέστατα ψέματα που ακούμε, υποβόσκει ένα φοβερό, γοητευτικό κίνημα που το νιώθω να βράζει στην Αθήνα, όπως το ένιωθα παλιά, όταν πηγαίναμε σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης 10 χρόνια πριν. Νέοι άνθρωποι που αφυπνίζονται και «σπρώχνουν» τα πράγματα, μια κατάσταση πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν που έβλεπες στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη τότε. Την τελευταία φορά που ήμουν στην Αθήνα το ένιωσα αυτό πολύ δυνατά. Όπου υπάρχουν προβλήματα, υπάρχει μια έξαψη. Μάλλον δεν θα το αποκαλύψω στα παιδιά μου, αλλά εκεί θα ήθελα να βρίσκονται, ώστε να καταλάβουν πραγματικά τι συμβαίνει στον κόσμο. Θέλω να πάνε σε διαφορετικά μέρη, να ζήσουν διαφορετικές ατμόσφαιρες. Εγώ έχω πάει σε ό,τι κλαμπ μπορείς να φανταστείς, έχω συναναστραφεί ανθρώπους όλων των τάξεων και είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό, αυτός είναι ο σωστός τρόπος να ζεις. Μπορεί ενίοτε να ήταν και λίγο επικίνδυνο, σε σημείο που κάποιες φορές σκέφτομαι: «Θεέ μου, ελπίζω να μην τα κάνουν όλα αυτά τα παιδιά μου, το έχω παρατραβήξει» (γελάει).
— Οι φίλοι μου που ξέρουν ότι σου μιλάω αυτήν τη στιγμή αλλά και εγώ θέλουμε να μας ορκιστείς πως δεν θα κάνεις τόσο πολλά χρόνια να ξαναβγάλεις άλμπουμ. Ποτέ ξανά! Μπορείς να μας κάνεις αυτήν τη χάρη;
(Γελάει) Δεν μπορώ να σου ορκιστώ, αλλά μην ανησυχείς γιατί είμαι πολύ κοντά στο να έχω έτοιμο κάτι καινούργιο. Σκέφτομαι αυτήν τη στιγμή πώς θα την κυκλοφορήσω, μπορεί να μην είναι στη μορφή άλμπουμ. Τα κομμάτια θα είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που έκανα με τον Eddie και μάλλον θα ξεκινήσω να τα κυκλοφορώ σε 12'' βινύλια. Ίσως μετά να τα βγουν όλα μαζί σε μορφή συλλογής, δεν ξέρω. Έχω πάρα πολλές διαφορετικές ιδέες στο μυαλό μου, που θα δουλέψουν σωστά ανάλογα με το υλικό και το timing της κυκλοφορίας.
— Ανυπομονούμε!
Τέλεια, θα σας δω όλους από κοντά σύντομα στην Αθήνα!
Η Roisin Murphy θα βρίσκεται στο Gazi Music Hall το Σάββατο 25 Μαρτίου.
σχόλια