Είμαι περίπου 11 χρονών και ψαχουλεύω τα CD των γονιών μου. Δεν είναι πάρα πολλά ούτε και λίγα, κάποια εκ των οποίων είναι και αντιγραμμένα. Κοιτάω τα εξώφυλλα και ψάχνω κάτι να μου κάνει κλικ να το ακούσω στο πρώτο CD Player που μόλις μου είχαν κάνει δώρο. Το βλέμμα μου πέφτει σε ένα λευκό εξώφυλλο με μια κατακίτρινη μπανάνα στη μέση. Προφανώς δεν μπορώ να αγνοήσω το ιδιαίτερο αυτό cover και παίρνω ενθουσιώδης το CD στο δωμάτιό μου να το ακούσω. Track 1. Μια μελαγχολική μελωδία σε μεταλόφωνο. Μια βαθιά αισθησιακή φωνή που τραγουδάει "Sunday Morning". Με έχει ήδη κερδίσει. Track 2: πιο σκληρός ήχος. αρχίζω να κουνιέμαι ρυθμικά μόνη μου στο παιδικό μου δωμάτιο. Συνεχίζουμε με Femme Fatale, πολύ κοντά στο πρώτο track. Μετά ο δίσκος σκοτεινιάζει και γίνεται πιο περίπλοκος κι εκεί είναι που αποκτάει το πραγματικό του ενδιαφέρον. Και έτσι συνεχίζω να ακούω το δίσκο μέχρι το τέλος και να τον ξανακούω πολλές πολλές φορές εκείνο το χρόνο. Και τα επόμενα χρόνια. Μέχρι σήμερα.
Κάπως έτσι θυμάμαι την πρώτη μου επαφή με το The Velvet Underground & Nico. Νομίζω πως είναι αρκετά σαφής ο λόγος που ο δίσκος αυτός είναι ένας από τους επιδραστικότερους στην ιστορία της μουσικής, που τον ανακάλυψα τελείως τυχαία χωρίς να μου τον έχει προτείνει κανείς, σε τέτοια ηλικία και τον αγάπησα με την πρώτη. Και που είμαι τόσο σίγουρη πως έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο σε πολύ κόσμο. Σε αυτόν το δίσκο η pop αφέλεια συναντάει το ροκ, το φολκ και τον πειραματισμό. Και η σειρά των κομματιών σε κατευθύνει στο να τον κατανοήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Ξεκινάει με τις μελωδικές μπαλάντες, τις οποίες και επαναφέρει όταν η φάση έχει σκληρύνει για τα καλά.
Έχει πολύ ενδιαφέρον το ότι σήμερα ο δίσκος ακούγεται πολύ εύκολα. Πάρα πολλές μπάντες έχουν επηρεαστεί από τους Velvet Underground και ο ήχος τους μας φαίνεται πλέον οικείος. Στην εποχή του ήταν κάτι τελείως πρωτόγνωρο και επαναστατικό!
Fun Fact: Το CD που άκουγα μικρή ήταν αντιγραμμένο και είχε κάποια έξτρα κομμάτια. Μετά το Femme Fatale και πριν το Venus In Furs είχε το Stephanie Says, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του "δίσκου". Όταν πριν από κάποια χρόνια αγόρασα το βινύλιο έψαχνα να βρω γιατί έλειπε το Stephanie Says!!
Info
Οι Daphne and the Fuzz δημιουργήθηκαν το καλοκαίρι του 2012 στην Αθήνα δίνοντας μορφή και αισθητική στα κομμάτια που έγραφε ως τότε η Δάφνη μόνη της στο πιάνο . Την άνοιξη του 2016 βγήκε ο πρώτος τους ομώνυμος δίσκος από την Inner Ear. Vintage pop μελωδίες που φλερτάρουν με τη soul και τα blues, groovy μπασογραμμές και ονειρικές Mellotron ενορχηστρώσεις, συνοδεύονται από στίχους που διηγούνται ιστορίες για τον έρωτα, την ενηλικίωση, τις προσδοκίες και τα μεγάλα όνειρα.
Τον Ιούλιο του 2016 άνοιξαν την Lana Del Rey και τους Allah-Las στο Rockwave Festival ενώ το ερχόμενο Φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει το δεύτερο βιντεοκλιπ από το δίσκο τους για το κομμάτι "Unexistable". Περισσότερα για την μπάντα στο official site και στην σελίδα της στο Facebook
σχόλια