O Jack Heart –κατά κόσμον Νικόλας Κοκολάκης– στέκεται έξω από την Blank Wall Gallery στη Φωκίωνος Νέγρη, όπου έχουμε δώσει το ραντεβού μας. Καπνίζει ένα τσιγάρο, χαζεύοντας την έκθεση από την τζαμαρία. Το γλυκό χειμωνιάτικο απόγευμα που διαδέχτηκε τον χιονιά χαρίζει στην ήδη μελαγχολική Κυψέλη χρώματα που κάνουν τον Νικόλα να μοιάζει με προσωπογραφία του El Greco (τα μακρόστενα χαρακτηριστικά του προσώπου του και τα μάτια του, που κλίνουν ελαφρώς προς τα κάτω, σαν να εκφράζουν μονίμως ένα γλυκό παράπονο, δικαιολογούν τέτοιες λυρικές μεταφορές). Η επιμελώς ατημέλητη φράντζα του, εκείνο το τσουλούφι που πέφτει επίμονα στο μέτωπό του, του δίνει την ευκαιρία να επιδεικνύει κάθε τόσο το δαχτυλίδι που κοσμεί το δεξί του χέρι.
Της συνάντησής μας έχει προηγηθεί η αναγγελία της κυκλοφορίας του πρώτου του άλμπουμ «Emotional Pinata» –αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στον Μάρτιο– και ένα επιτυχημένο live στο six d.o.g.s, όπου είχε την ευκαιρία να συστήσει την περσόνα του Jack Heart στο αθηναϊκό κοινό, συνοδεία μπάντας. «To live στο six d.o.g.s πήγε αρκετά καλά. Πριν έπαιζα μόνος, αλλά αποφάσισα ότι ο Jack Heart έπρεπε να μπει σε μια νέα τροχιά. Έτσι, ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα με μπάντα. Είναι μια οργανική ανάγκη που έχω αυτήν τη στιγμή να είμαι μαζί με άλλα άτομα και να δίνει καθένας ό,τι έχει».
Πηγαίνοντας κάθε μέρα στη Σόλωνος, στη σχολή μου, έβλεπα τους άστεγους, τους τοξικομανείς και πάθαινα πολιτισμικό σοκ. Aπό ένα σημείο και μετά αδιαφορούμε, γιατί εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να είσαι συνέχεια στενοχωρημένος. Όμως πρέπει να μάθουμε να μην κρύβουμε τον πόνο σαν σκιά πίσω από την κουρτίνα, γιατί είναι μέρος της καθημερινότητας σε όλες τις μεγαλουπόλεις.
Το πρώτο δείγμα δουλειάς του Jack Heart παρουσιάστηκε πριν από τρία χρόνια. Ήταν το κομμάτι «Girl», μια μπαλάντα που τους έκανε όλους να μιλούν για τον «Έλληνα Father John Misty». Έπειτα, σιωπή.
«Το "Girl" ήταν η αφορμή. Είχα ανάγκη να το γράψω. Έγραφα τους στίχους και βγήκε η μελωδία μόνη της. Την παραγωγή έχει κάνει ο Άγγελος Κράλλης από τους Chickn. Μεσολάβησαν τρία χρόνια από τότε και ήταν ίσως τα σημαντικότερα της ζωής μου, μέχρι τώρα. Προσπάθησα να επαναπροσδιορίσω γιατί να είμαι μουσικός, τι είναι αυτό που θέλω να πετύχω, πρώτα σε προσωπικό επίπεδο, για να δω στη συνέχεια αν έχω κάτι να πω. Δεν έχω ανάγκη να παίζω χωρίς λόγο, το κάνω μόνο όταν έχω κάτι να πω.
Πέρασα 6 μήνες στο Καστελόριζο, μερικούς ακόμα στην Τήνο, απ' όπου κατάγομαι και έχω μεγαλώσει, και στην Κρήτη. Ταξίδευα γενικά και γύρισα πίσω έχοντας κάποια κομμάτια. Αυτά αποτελούν το "Emotional Pinata". Αυτή η pinata είμαι εγώ. Ένιωθα να με χτυπούν πανταχόθεν και κάθε φορά "έπεφτε" κι ένα κομμάτι. Γι' αυτό μπορεί τα κομμάτια του άλμπουμ να μοιάζουν διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά ο δίσκος συνολικά έχει μια φυσική ορμή.
Σε όλη αυτήν τη διαδικασία ξεκλείδωσα τον εαυτό μου και από τότε δεν έχω σταματήσει να γράφω. Φαντάσου πως είμαι έτοιμος να ηχογραφήσω τον δεύτερο δίσκο, πριν βγει ο πρώτος. Τρομερό λάθος σε όλα τα επίπεδα, μου λένε όλοι, αλλά είναι μια πηγαία ανάγκη».
Ο Jack Heart είναι μια περσόνα που έχει πολλές διαφορές από τον Νικόλα Κοκολάκη. «Είναι πιο εξωστρεφής ως χαρακτήρας. Η σκηνική του παρουσία είναι διαφορετική, είναι πιο έντονος στα εκφραστικά του μέσα. Πιστεύω πως ό,τι είναι πολύ πεζό για να ειπωθεί, τραγουδιέται. Κάποια πράγματα δεν μπορούν να εκφραστούν απόλυτα με λόγια, γι' αυτό γεννήθηκε το τραγούδι, για να καλυφθεί αυτή η ανάγκη. Θεωρώ, όμως, ότι και αυτό τελειώνει κάπου και μετά έρχεται ένα είδος ποίησης για να καλύψει αυτό το κενό, που ξεπερνάει τη μελωδία. Έτσι έχω τη διαδικασία στο κεφάλι μου.
Δεν ήθελα, λοιπόν, μια πεζή αποτύπωση των τραγουδιών μου. Είμαι υπέρμαχος της μελωδίας. Όπου κι αν κοιτάξεις υπάρχει μελωδία, μια συμπαντική μελωδία, από την οποία παίρνω ψήγματα, προσπαθώντας να τα εξυψώσω. Ο Jack Heart είναι το τέλειο εργαλείο γι' αυτό – έχει χιούμορ, περισσότερο από εμένα, κατά τη γνώμη μου. Θέλω στα live οι άνθρωποι να νιώσουν οικεία και γνώριμα σε αυτούς πράγματα, αλλά με έναν πιο υπερβατικό τρόπο. Παίρνω τον έρωτα, για παράδειγμα, και προσπαθώ να τον κάνω πιο έντονο, να του δώσω περισσότερη αλήθεια –αν είναι δόκιμο αυτό–, ώστε να υπερβεί όσα νιώθουμε».
Περιηγούμαστε στην έκθεση και εκείνος στέκεται μπροστά από μια φωτογραφία που απεικονίζει κάπου τον Χίτσκοκ, μαζί με ένα χιουμοριστικό τσιτάτο. Σκέφτομαι πως ο Νικόλας έχει την ίδια αίσθηση χιούμορ με τον Jack Heart κι ας το αρνείται ταπεινά. Τι σημαίνει, όμως, για εκείνον το αστικό τοπίο και σε προσωπικό αλλά και σε καλλιτεχνικό επίπεδο;
«Τεράστια. Πάντα προσπαθώ να βάλω μια μελωδία στο τοπίο. Ενώ εκ πρώτης όψεως η μουσική μου φαίνεται να αφορά τους ανθρώπους, προσπαθώ να τονίσω το τοπίο πίσω από εκείνους, το σκηνικό μέσα στο οποίο βρίσκονται – έπειτα, καθένας μπαίνει μόνος του στον ρόλο του πρωταγωνιστή. Όταν περπατάω δεν χρησιμοποιώ ακουστικά, δεν έχω mp3, γιατί υπάρχουν μικρά πράγματα που σου αποκαλύπτονται καθημερινά, απλώς πρέπει να έχεις την υπομονή να τα αφουγκραστείς. Υπάρχουν θραύσματα αλήθειας παντού κι εσύ πρέπει να ξέρεις πού να κοιτάξεις και για πόση ώρα. Σε κάθε μουσική γενιά παίζει τρομερό ρόλο το πού βρίσκονται και πού δημιουργούνται αυτά τα πράγματα και ποιους ανθρώπους αφορούν».
— Από τις φωτογραφίες που βλέπουμε εδώ στην έκθεση, σου αρέσουν περισσότερο αυτές που απεικονίζουν ανθρώπους ή μόνο το αστικό τοπίο;
Φυσικά, αυτές με τους ανθρώπους. Ωραίο το σκηνικό, όπως είπα και πριν, αλλά τι να το κάνεις χωρίς τους πρωταγωνιστές; Στην Αθήνα, ξέρεις, υπάρχει μια αναλγησία απέναντι σε όσα συμβαίνουν. Όταν ήρθα πρώτη φορά εδώ, για να σπουδάσω, έμεινα στο κέντρο. Πηγαίνοντας κάθε μέρα στη Σόλωνος, στη σχολή μου, έβλεπα τους άστεγους, τους τοξικομανείς και πάθαινα πολιτισμικό σοκ. Μετά από έναν χρόνο, όμως, αυτό έγινε η καθημερινότητά μου. Το καταλαβαίνω και όταν με επισκέπτονται οι φίλοι μου από την Τήνο, που μου λένε: «Μα, καλά, τι γίνεται εδώ; Πώς αντέχεις;».
Είναι τόσο πολλά αυτά τα ερεθίσματα, που από ένα σημείο και μετά αδιαφορούμε, γιατί εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να είσαι συνέχεια στενοχωρημένος. Όμως πρέπει να μάθουμε να μην κρύβουμε τον πόνο σαν σκιά πίσω από την κουρτίνα, γιατί είναι μέρος της καθημερινότητας σε όλες τις μεγαλουπόλεις. Είναι το αστικό και κοινωνικό τοπίο της πόλης όπου ζεις, δεν είναι κάτι άλλο, πέρα από εσένα που ζεις στην καλοπέραση, στα μπαρ μαζί με τους hip φίλους σου – είναι έναν δρόμο παρακάτω.
— Στέκια έχεις στην πόλη;
Στέκια δεν έχω ακριβώς, έχω μέρη όπου μου αρέσει να πηγαίνω, αλλάζουν όμως ανάλογα με το πού βγαίνουν οι φίλοι μου ή πού δουλεύουν. Τελευταία περνάω αρκετές ώρες στο Syd. Εκεί δουλεύουν φίλοι μου – βάζουμε βινύλια και τα ακούμε. Αλλά είμαι ενάντια στη ρουτίνα. Πολλά ωραία πράγματα μπορούν να προκύψουν από τη ρουτίνα κάποιου –είναι πιο δομημένοι οι άνθρωποι που ζουν έτσι–, αλλά εμένα με κουράζει αφόρητα.
Μένω στον Λυκαβηττό, οπότε, αν θέλω να πάω μια βόλτα, πάω εκεί. Δεν έχω βαρεθεί το τοπίο. Αλλιώς, προχωράω από το σπίτι και κατεβαίνω στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι, στην Αβησσυνίας, στο γιουσουρούμ, και ψάχνω. Μου αρέσει που όλα τα πράγματα έχουν έναν ιδιαίτερο ρομαντισμό και μαζεύω πολλά, αυτά που έχουν μια ιστορία συνήθως. Παίρνω βιβλία που έχουν αφιερώσεις. Μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι κάποιος αφιέρωσε ένα βιβλίο σε κάποιον και αυτό τώρα βρίσκεται στα χέρια μου. Έχω πάρει ένα βιβλίο, νομίζω ότι είναι τα «Σταφύλια της οργής» του Στάινμπεκ. Είχε μια ερωτική αφιέρωση μέσα, δεν νομίζω όμως ότι αυτός ο έρωτας ευοδώθηκε. Δεν είναι και η καλύτερη επιλογή αυτό το βιβλίο για να κάνεις ερωτική εξομολόγηση. Εν πάση περιπτώσει, προσπάθησε ο άνθρωπος. Νομίζω ότι η αφιέρωση γράφτηκε το '72. Ήταν μια τρομακτική ερωτική εξομολόγηση, πολύ παθιασμένη. Η ιστορία όμως που έπλασα στο μυαλό μου είχε δυσάρεστη εξέλιξη. Κρατάω αυτή την εκδοχή».
Info: Ο Jack Heart θα εμφανιστεί ως opening act στο live των Blonde Redhead, στις 19/03, στο Gagarin 205.
*Ευχαριστούμε την γκαλερί Blank Wall για τη φιλοξενία.
σχόλια