Jack White: Μουσική μεγαλοφυΐα ή απλά εκκεντρικός;

Jack White: Μουσική μεγαλοφυΐα ή απλά εκκεντρικός; Facebook Twitter
O Jack White είναι ένας από τους τελευταίους ήρωες του σύγχρονου ροκ αφηγήματος που έχει προσπαθήσει να πλάσει έναν πολύ γοητευτικό μύθο για τον εαυτό του.
2

O Jack White είναι μία από τις σημαντικές, αλλά εκκεντρικές προσωπικότητες που έχει βγάλει ο μουσικός κόσμος τα τελευταία 20 χρόνια.

Είναι σημαντικός γιατί μέσα από τη σπουδαία καριέρα του ως μέλους των White Stripes, των Raconteurs και των Dead Weather και ως solo καλλιτέχνη, έχει κρατήσει ζωντανό το αληθινό πνεύμα του ροκ ήχου.

Και εκκεντρικός, γιατί οι συντηρητικές απόψεις του, η εμμονή του με συγκεκριμένους αριθμούς και χρώματα, η περίεργη ιστορία του με τη Meg White κ.ά. φανερώνουν έναν πολύ δύσκολο και ιδιόρρυθμο χαρακτήρα.

Πάντως, τόσο μέσα από τη μουσική όσο και μέσα από τη δημόσια ζωή του έχει αποδειχτεί πως ο Jack White είναι ένας από τους τελευταίους ήρωες του σύγχρονου ροκ αφηγήματος που έχει προσπαθήσει να πλάσει έναν πολύ γοητευτικό μύθο για τον εαυτό του.

Πάντως, για έναν άνθρωπο όχι τόσο νέο πια, που οι περισσότεροι κατηγορούν πως ζει στην αναχρονιστική του φούσκα, ο καινούργιος, τρίτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Boarding House Reach» ακούγεται πολύ φρέσκος και κοιτάζει τολμηρά προς το μέλλον, παρά τις αρκετές αστοχίες του.

Η έντονη ιδιοσυγκρασία του Jack White αποτυπώνεται ιδανικά στο πορτρέτο που έφτιαξε πρόσφατα γι' αυτόν το «Rolling Stone».

Σε αυτό βγαίνει προς τα έξω ένας άνθρωπος που είναι προσκολλημένος στο παρελθόν (πολλοί τον φωνάζουν πειραχτικά Mr. Retro), εξακολουθεί να υιοθετεί παραδοσιακές τεχνικές παραγωγής, πληρώνει μυθικά ποσά για να αγοράσει αντίκες και συλλεκτικά αντικείμενα σε δημοπρασίες και δεν θα διστάσει να παίξει ξύλο για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

«Μ' εμένα θα πάρεις την ακραία εκδήλωση κάθε συναισθήματος, είτε πρόκειται για ευτυχία, χαρά, ενθουσιασμό, είτε για ζήλια, θυμό, πάθος ή πόθο» σχολίασε για να υποστηρίξει την άποψή του.

Πάντως, για έναν άνθρωπο όχι τόσο νέο πια, που οι περισσότεροι κατηγορούν πως ζει στην αναχρονιστική του φούσκα, ο καινούργιος, τρίτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Boarding House Reach» ακούγεται πολύ φρέσκος και κοιτάζει τολμηρά προς το μέλλον, παρά τις αρκετές αστοχίες του.

 

Jack White - Over and Over and Over

Η φουτουριστική κατεύθυνση που ακολουθεί ο Αμερικανός σε αυτόν, συνδυάζοντας τις χαρακτηριστικές bluesy κιθάρες του με ηλεκτρονικά στοιχεία, φαίνεται πως προέκυψε μετά από μια πολύ απλή επισήμανση του Chris Rock, όταν ο τελευταίος τού απάντησε αφοπλιστικά σε μια συζήτηση που είχαν πως «κανείς δεν νοιάζεται πια για το πώς γίνονται οι παραγωγές».

Αυτή η τόσο ωμή τοποθέτηση φαίνεται πως διέλυσε ολόκληρο τον κόσμο του Jack White, που μέχρι τότε, για να βγάλει τον ήχο που επιθυμούσε, βάσιζε όλες του τις δουλειές ακριβώς σε αυτό τον τόσο παραδοσιακό τρόπο, στις αναλογικές του κονσόλες και στις vintage κασέτες. Με το νέο του άλμπουμ, λοιπόν, προσπαθεί να συμβαδίσει και να συμβιβαστεί, έστω και αρκετά καθυστερημένα, με τις απαιτήσει του ψηφιακού κόσμου.

Πολλά μουσικά μέσα βιάστηκαν να κατακεραυνώσουν την προσπάθεια του White με υποτιμητικά σχόλια και πολύ αιχμηρές κριτικές, ενώ άλλα έγραψαν διθυράμβους γι' αυτήν τη γενναία του απόφαση να ξεκολλήσει από την «ασφαλή ζώνη» του και να εξελίξει τον ήχο του.

Στην πραγματικότητα, το «Boarding House Reach» δεν είναι τίποτε από τα παραπάνω, απλώς μια μέτρια, ανισόρροπη και άγαρμπη προσπάθεια να ακολουθήσει τις νεότερες τάσεις της μουσικής πραγματικότητας.

Μοιάζει με μια συλλογή από μισοτελειωμένα τραγούδια και ανολοκλήρωτες σκέψεις, ένα παζλ που του λείπουν κομμάτια, ενώ τα εναπομείναντα έχουν τοποθετηθεί σε λανθασμένες θέσεις.

 

Jack White - Corporation

Υπάρχουν αξιολύπητες στιγμές γνήσιας γελοιότητας, όπως το σαχλό ραπάρισμα στο «Ice Station Zebra» και οι άβολες spoken word απόπειρες, αλλά και αρκετές άλλες, απολαυστικoύ και περίπλοκου συνδυασμού της αναλογικής ψυχής του White με την ψηφιακή εποχή στην οποία ζει, ενισχυμένες από τις ανανεωμένες, πειραματικές του ανησυχίες.

Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που η μουσική του δεινού κιθαρίστα διχάζει τόσο έντονα κριτές και ακροατές, αλλά το αινιγματικό παρελθόν, η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, ο απαιτητικός χαρακτήρας και οι προκλητικές δηλώσεις του έχουν κατά καιρούς απασχολήσει τον μουσικό κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες κι έχουν δημιουργήσει την εικόνα ενός πολύ μυστήριου τύπου, που κανείς δεν ξέρει αν λέει την αλήθεια ή απλώς μας κοροϊδεύει.

Ήδη από τα παιδικά του χρόνια τον ακολουθούν, τυχαία ή όχι, περίεργες ιστορίες.

Ο John Anthony Gillis, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1975 στο Ντιτρόιτ και ήταν ο έβδομος γιος, και δέκατο παιδί συνολικά, των Teresa Bandyk και Gorman Gillis.

Οι γονείς του τον προόριζαν για ιερέα, αλλά όταν έμαθε πως δεν μπορούσε να πάρει μαζί του στην ιερατική σχολή την κιθάρα και τον ενισχυτή του αποφάσισε να συνεχίσει σε ένα απλό, δημόσιο σχολείο.

Η επόμενη ενδιαφέρουσα ιστορία τον θέλει να μαθαίνει την τέχνη του ταπετσιέρη και να απασχολείται από τα 15 του σε αυτό τον τομέα μαζί με τον οικογενειακό φίλο του Brian Muldoon.

Με αυτόν δημιούργησαν παράλληλα το μουσικό σχήμα Upholsterers, δηλαδή «οι ταπετσιέρηδες», και ηχογράφησαν δύο punk δίσκους. Κάποια στιγμή είχαν τη φαεινή ιδέα να κρύψουν 100 αντίτυπα από ένα single τους σε διάφορα έπιπλα που επιδιόρθωναν, εν αγνοία των πελατών φυσικά.

Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί δύο από αυτά από ιδιώτες, οπότε υπάρχουν ακόμα 98 σπάνιες κόπιες εκεί έξω, αν σας ενδιαφέρει αυτή η πληροφορία.

Λίγο καιρό αργότερα ξεκίνησε τη δική του επιχείρηση επιπλοστρώσεων, την οποία ονόμασε «Third Man», όνομα που μετά από μερικά χρόνια έδωσε και στη δισκογραφική του.

Γενικά, ο Jack White έχει κόλλημα με τον αριθμό 3, κάτι που αποδεικνύεται μέσα από αρκετούς στίχους του και οφείλεται τόσο στις τρεις ραφές που είχε δει στην πλάτη ενός καναπέ Vladimir Kagan (γνωστός σχεδιαστή επίπλων) όσο και στην αγάπη του για την κλασική ταινία κατασκόπων «The Third Man» με τον Όρσον Ουέλς.

Jack White: Μουσική μεγαλοφυΐα ή απλά εκκεντρικός; Facebook Twitter
Με τον φίλο του Brian Muldoon δημιούργησαν το μουσικό σχήμα Upholsterers, δηλαδή «οι ταπετσιέρηδες», και ηχογράφησαν δύο punk δίσκους. Κάποια στιγμή είχαν τη φαεινή ιδέα να κρύψουν 100 αντίτυπα από ένα single τους σε διάφορα έπιπλα που επιδιόρθωναν, εν αγνοία των πελατών φυσικά.

Μία ακόμα ψύχωση του Jack White έχει να κάνει με τα χρώματα. Είναι χαρακτηριστικό πως χρησιμοποιεί το κίτρινο σε όλες τις εγκαταστάσεις των επιχειρήσεών του, τον συνδυασμό κόκκινο-μαύρο-άσπρο στους White Stripes και αυστηρά το μπλε στις προσωπικές του δουλειές.

Ο μεγαλύτερος μύθος που υπάρχει για τη ζωή του αφορά τη σχέση του με τη Meg White, την ντράμερ με την οποία είχαν φτιάξει τους White Stripes και από την οποία πήρε το τωρινό του επώνυμο. Έπειτα από τόσα χρόνια, πολλοί έχουν μείνει ακόμα με την απορία αν τελικά ήταν παντρεμένοι ή αδέλφια.

Μπορεί να παρουσιάζονταν στις συνεντεύξεις ως δίδυμα αδέλφια, αλλά στην πραγματικότητα, σχεδόν για όσο διήρκεσε το γκρουπ, ήταν ένα διαζευγμένο ζευγάρι, κάτι το οποίο επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο White μερικά χρόνια αργότερα.

Βέβαια, το πιο σημαντικό είναι πως μαζί έφτιαξαν μία από τις πιο συναρπαστικές ροκ μπάντες των τελευταίων χρόνων και δημιούργησαν μερικούς εκπληκτικούς garage blues δίσκους.

Ένα επίσης πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της προσωπικότητάς του έχει να κάνει με τη μανία του να συλλέγει σπάνια αντικείμενα. Πέρα από κάτοχος μιας τεράστιας συλλογής από vintrage κιθάρες και αναλογικό εξοπλισμό, ο White μπορεί να υπερηφανεύεται πως διαθέτει μερικά από τα πιο περίεργα προσωπικά αντικείμενα διασημοτήτων.

Μέσα από δημοπρασίες έχουν περάσει στα χέρια του το δίπλωμα οδήγησης του Τζέιμς Μπράουν και του Φρανκ Σινάτρα, η πρώτη στα χρονικά ηχογράφηση του Έλβις Πρίσλεϊ, ένα μουσικό έργο που ο Aλ Καπόνε έγραψε μέσα στο Aλκατράζ (μέρος του οποίου έχει ενσωματώσει και στο κομμάτι του «Humoresque» από το νέο του άλμπουμ) και άλλα πολλά παρόμοια.

Jack White: Μουσική μεγαλοφυΐα ή απλά εκκεντρικός; Facebook Twitter
Ο μεγαλύτερος μύθος που υπάρχει για τη ζωή του αφορά τη σχέση του με τη Meg White, την ντράμερ με την οποία είχαν φτιάξει τους White Stripes και από την οποία πήρε το τωρινό του επώνυμο.

Υπάρχουν πολλά ακόμη αξιοσημείωτα γεγονότα που φανερώνουν τον αψυχολόγητο χαρακτήρα του White.

Από τα περιοριστικά μέτρα που εξέδωσε εναντίον του το μοντέλο και πρώην γυναίκα του Kare Elson μέχρι τη φιλοδοξία του να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα στείλει δίσκο στο Διάστημα, και από τις φημολογούμενες απειλές εναντίον του ντράμερ των Black Keys, Patrick Carney, μέχρι το ρεκόρ που κατέχει ως ο ιδιοκτήτης του «Blue Room», δηλαδή του μοναδικού λαϊβάδικου στον κόσμο που ηχογραφεί συναυλίες σε βινύλιο σε πραγματικό χρόνο, αποδεικνύει πως είναι ένας άνθρωπος ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο.

Το τελευταίο περιστατικό σε αυτή την τεράστια αλυσίδα ήταν η ανακοίνωση πως στις συναυλίες της επερχόμενης περιοδείας του για την υποστήριξη της πρόσφατης κυκλοφορίας του θα απαγορεύονται αυστηρώς τα κινητά, προκειμένου να δημιουργηθεί μια «100% ανθρώπινη εμπειρία».

Είτε θεωρείτε τον Jack White έναν σκατοπερίεργο γκρινιάρη είτε μια μουσική μεγαλοφυΐα, το μόνο βέβαιο είναι πως έχει αναδειχτεί σε μια εμβληματική μορφή της σύγχρονης ροκ ιστορίας, απασχολώντας την κοινή γνώμη με κάθε μέτριο δίσκο ή απαράδεκτη δήλωσή του.

Ελπίζω, λοιπόν, πέρα από τις ανοησίες που ξεστομίζει και θα πρέπει να ανεχτούμε στο μέλλον, να έχει μερικούς ακόμη καλούς δίσκους να δώσει στο κοινό που επιμένει να ενδιαφέρεται κυρίως για την καλή μουσική και όχι για όλα τα υπόλοιπα με τα οποία μας αναγκάζει να ασχολούμαστε κατά καιρούς. Εμείς θα είμαστε εδώ, να περιμένουμε. Το μόνο που δεν ξέρω είναι για πόσο ακόμη!

Μουσική
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η σπουδαία επανεκκίνηση της Καμεράτα ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών

Μουσική / Η συγκινητική επανεκκίνηση της Καμεράτας

Τέσσερα χρόνια, δύο νομοθετικές παρεμβάσεις, τρεις υπουργικές αποφάσεις και μία εκκαθάριση χρειάστηκαν ώστε να μπορέσει η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής να κάνει restart και να επανέλθει ως Ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Μουσική / Beyoncé εναντίον Beatles: Τα βραβεία Grammy ξεπέρασαν κάθε όριο φαιδρότητας

Η υποψηφιότητα ενός ξεχασμένου και μάλλον αδιάφορου κομματιού του Τζον Λένον για το βραβείο του δίσκου της χρονιάς φαίνεται να συμπυκνώνει όλη την σύγχυση και την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον κουρασμένο μηχανισμό κύρους των Grammy.
THE LIFO TEAM
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Μουσική / Stilpon: Η επιστροφή ενός Έλληνα κοσμοπολίτη του σύγχρονου ροκ

Ο Στίλπων Νέστωρ μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους παρουσιάζουν αυτή την Πέμπτη στην Αθήνα τη νέα του δουλειά που έχει τίτλο «The Second Cloud Commission» και αποτελεί το απόγειο μιας δημιουργικής πορείας στο σύγχρονο ροκ που διανύει τέσσερις δεκαετίες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Το κονσέρτο που σφράγισε μια βαθιά φιλία

Η Ματούλα Κουστένη βουτά στα άδυτα μιας βαθιάς φιλίας, αυτής των Γιόζεφ Γιόακιμ και Γιοχάνες Μπραμς, που στηρίχτηκε στην καλλιτεχνική ιδιοφυΐα και τη χημεία αυτών των δύο μουσικών, αφήνοντας ένα μοναδικό ενθύμιο, το Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα που υπογράφει -ποιος άλλος;- o Γιοχάνες Μπραμς.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Συναυλία Μαλερ

Μουσική / Ένας έξοχος Μάλερ του Κουρεντζή στο Μέγαρο

Ο Κουρεντζής βημάτισε αργά πάνω στο λεπτό σκοινί που συνδέει το υπαρκτό και του μαγικό, του εδώ και του επέκεινα, και με αδρές κινήσεις δεν παρουσίασε απλώς το Adagietto αλλά εξήγησε στον ακροατή κάθε του συλλαβή
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΜΠΙΔΗΣ
Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμένομενη συνεργασία τους

Πολιτισμός / Νταλάρας - Παπακωνσταντίνου: Οι πρώτες φωτογραφίες από την πολυαναμενόμενη συνεργασία τους

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές θα συναντηθούν επί σκηνής από τις 5 Δεκεμβρίου στο Vox σε μια θεατροποιημένη παράσταση με κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου τα οποία θα παρουσιάζει o ίδιος έχοντας τον ρόλο του αφηγητή
LIFO NEWSROOM
Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

The Review / Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

O Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο ραδιοφωνικός παραγωγός και DJ Νίκος Ζώης συναντήθηκαν στη δεύτερη μέρα του φετινού Techniques και σχολιάζουν τη βραδιά, το σετ της –ακριβοθώρητης πλέον– Charlotte de Witte και όσα είναι hot τώρα στην ηλεκτρονική σκηνή και στο αθηναϊκό nightlife.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
νταλαρας παπακωνσταντίνου

Μουσική / Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου ξανά μαζί 33 χρόνια μετά

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές ετοιμάζονται να μοιραστούν και πάλι τη σκηνή, παρουσιάζοντας μια θεατροποιημένη μουσική παράσταση με κείμενα και αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου που θα αφορούν το ελληνικό τραγούδι.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
Από white stripes έχω όλη τη δισκογραφία τους και μου αρέσουν απίστευτα.Αλλά από την σόλο,τους raconteurs και dead weather δεν τρελάθηκα.Μόνο με συγκεκριμένα τραγούδια.