Ήταν Αύγουστος του 1969 όταν ένας 25χρονος τραγουδιστής με μαλλιά και φαβορίτες από το Σέφιλντ της Αγγλίας ανέβαινε στο stage του Γούντστοκ, του ενδοξότερου φεστιβάλ των 60s. Ήταν ο Joe Cocker με τη Grease Band του, που λίγο καιρό πριν είχαν κάνει το σκηνικό ντεμπούτο τους επί αμερικανικού εδάφους στα Newport Rock Festival και Denver Pop Festival στο πλάι μυθικών σήμερα καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, σαν τον Taj Mahal, τον Albert King, τον Frank Zappa με τους Mothers of Invention, τους Creedence Clearwater Revival κ.α. Για τη συμμετοχή του Cocker στο Γούντστοκ υπεύθυνος ήταν ο τότε παραγωγός του, Denny Cordell, ο οποίος μίλησε στον Artie Cornfeld, έναν από τους διοργανωτές του τριημέρου. Έτσι, ο νεαρός τραγουδιστής και η σούπερ μπάντα του έφτασαν στην περίφημη φάρμα του Max Yasgur με ελικόπτερο για να ανέβουν στη σκηνή και να παίξουν όλα τα μεγάλα τραγούδια τους: Το ''Delta Lady'', σύνθεση του Leon Russell που ακόμη δεν είχε δισκογραφηθεί με την ερμηνεία του Cocker, το μαστούρικο ''Let's go get stoned'' των Coasters πού'χε κάνει μεγάλη επιτυχία ο Ray Charles και το ''I shall be released'' του Bob Dylan. Το τελευταίο μαζί με το ''With a little help from my friends'' των Beatles, από το θρυλικό άλμπουμ τους ''Sgnt. Pepper's Lonely Hearts Club Band'', ήταν δύο διασκευές του Cocker που είχαν ήδη κυκλοφορήσει την άνοιξη εκείνης της χρονιάς στον πρώτο του μεγάλο δίσκο!
Μ' αυτό το κομμάτι και μ'αυτή τη σκηνική εμφάνιση ο Joe Cocker πέρασε στην αθανασία από τα 25 του μόλις χρόνια: Ψυχεδελικό μπλουζάκι, παντελόνι καμπάνα, μπότες με αστέρια απάνω. Χέρια που τινάζονται σα μαριονέττες και κραυγές λαβωμένου ζώου καθώς μετατρέπει σε blues ένα συμβατικό pop τραγούδι - όσο συμβατικά μπορούν να θεωρηθούν τα τραγούδια των Beatles και δη από το συγκεκριμένο άλμπουμ τους! Μία εμφάνιση συγκλονιστική, εφάμιλλη μ'αυτήν της Janis Joplin με τους Big Brother & The Holding Company και το ''Ball and Chain'' δυο χρόνια πριν στο Monterey International Pop Festival! Αυτό ακριβώς μου είχε πει σε συνέντευξη του το 1996, στο Άουγκσμπουργκ της Γερμανίας, ο βετεράνος Αμερικανός ντοκιμαντερίστας D.A. Pennenbaker, πώς οι μόνοι Άγγλοι που κατάφεραν να ''χτυπήσουν'' την Αμερικανίδα Joplin στην απόδοση των blues ήταν ο Joe Cocker με τη Grease Band και ο Alvin Lee με τους Ten Years After!
Αλλαγή σκηνικού: Το 1995 ο Joe Cocker εμφανίζεται στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Δεν είναι πια ο μαλλιάς με το hippy look που χτυπιέται, αλλά ένας παγκοσμίου φήμης τραγουδιστής και περφόρμερ, πασίγνωστος ακόμη και στον πιο άσχετο με τα της rock μουσικής, κυρίως λόγω του αισθησιακού hit ''You can leave your hat on'', γραμμένο από τον Randy Newman και χρησιμοποιημένο στις κινηματογραφικές ''9 1/2 εβδομάδες'', που παίζεται σε όλα τα μπαράκια και τις ντισκοτέκ. Η φωνή του καλά κρατεί, 50 ετών είναι άλλωστε. Θέλω πολύ να τον δω live, να τον ακούσω στα κομμάτια από εκείνους τους πρώτους δίσκους του που μέχρι σήμερα κοσμούν τη δισκοθήκη μου. Θα πει άραγε και την εκπληκτική βερσιόν του στο ''Don't let me be misunderstood''; Θα μπλουζάρει με το ''The letter'' των Box Tops; Καρφάκι δε μου καιγόταν τότε αν θα έλεγε ή όχι το ''You can leave your hat on'' και τα γλυκανάλατα ''You are so beautiful'' και ''Up where we belong''. Παρ' όλα αυτά δεν έχω μία για το εισιτήριο και μάλλον θα τη χάσω τη συναυλία του ''μεγάλου''. Τελευταία στιγμή αποφασίζω να περάσω μόνος μου από το γήπεδο, να δω τι γίνεται με τους τσαμπατζήδες και ο θεός βοηθός...Εκεί συνέβη το απίστευτο, με το που φτάνω ακριβώς να είναι και η στιγμή που δόθηκε το πράσινο φως για να μπουκάρουν μέσα όσοι δεν έχουν εισιτήριο. Τεράστια χαρά και τύχη, τόση που σήμερα δε μπορώ να την καταλάβω και που με κάνει να θεωρώ εξαιρετικά αθώα εκείνα τα χρόνια! Θυμάμαι ότι μπήκα στον συναυλιακό χώρο την ώρα που ο Cocker με πολλά γυναικεία χορωδιακά φωνητικά ξεκίνησε να τραγουδά το ''With a little help from my friends''. Αυτό ήθελα και ας τελείωνε αμέσως μετά η συναυλία! Έκατσα κάπου γρήγορα - γρήγορα, έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα πως απέναντι μου, στα 200 μέτρα, δεν τραγουδούσε ένας ευτραφής φαλακρός καλοντυμένος κύριος, αλλά εκείνο το φρικιό που μας είχε καταγοητεύσει όλους στο ντοκιμαντέρ του Michael Wadleigh από το φεστιβάλ του Γούντστοκ!
Έκτοτε τον έχασα τον Joe Cocker. Τον συναντούσα περιστασιακά πάλι στο MTV να τραγουδάει τη νέα επιτυχημένη διασκευή του στο ''Summer in the city'' των Lovin' Spoonful, στο ''Woman to Woman'' που ηχογράφησε ο δικός μας Δημήτρης Πουλικάκος στο ''Crazy Love στου Ζωγράφου'', στα μπαράκια του Πειραιά και φυσικά κατ' οίκον, στα αυλάκια των παλιών βινυλίων του να ερμηνεύει ανατριχιαστικά, συνοδεία φλάουτου, το ''St. James Infirmary''.
Σήμερα, Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου του 2014, μαθαίνω πως ο σπουδαίος τραγουδιστής άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στο Κρόφορντ του Κολοράντο, νικημένος από τον καρκίνο του πνεύμονα. Ο Joe Cocker ήταν 70 ετών. Τρεις μήνες πριν, ο συνάδελφος του Billy Joel σε συναυλία του στο Madison Square Garden είχε κάνει γνωστό το πρόβλημα του, δηλώνοντας πως ''ο Joe Cocker δεν είναι πολύ καλά αυτόν τον καιρό''. Οι πρώτοι που έσπευσαν να κάνουν θλιμμένες δηλώσεις για το θάνατο του ήταν οι δύο εναπομείναντες Beatles, ο Paul McCartney και ο Ringo Star - ο McCartney, άλλωστε, όπως και ο George Harrison, του είχαν δώσει την άδεια να διασκευάσει δύο τραγούδια τους στο δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο το όνομα του, επηρεασμένοι από τη μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία του ''With a little help from my friends''. Ο παγκόσμιος μουσικός Τύπος θρηνεί κανονικά για έναν καλλιτέχνη που, αν και της γενιάς του Γούντστοκ, κατάφερε να δηλώσει ηχηρό παρόν στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Θα τον θυμόμαστε όλοι όσοι ένα μικρό μέρος της νιότης μας ταυτίστηκε με τη μουσική του και τη μοναδική soul χροιά της φωνής του.
σχόλια