Ένα από τα σημαντικότερα και ομορφότερα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80, οι Duran Duran αγαπήθηκαν και μισήθηκαν όσο κανένα άλλο γκρουπ της εποχής τους. Όλα τα μέλη της μπάντας που σχηματίστηκε στο Μπέρμιγχαμ το 1978 συνδύαζαν μοναδικά τη σέξι αρρενωπότητα με την αριστοκρατική φινέτσα. Κοινώς, ήταν κούκλοι και τα κορίτσια τους λάτρευαν – υποθέτω και ορισμένα αγόρια επίσης.
Η άνοδός τους τότε στα τσαρτ συνέπεσε με την ίδρυση του MTV. Με το που έσκασαν στην οθόνη του με μια σειρά από βίντεο όπως τα «Wild Boys», «Hungry Like the Wolf», «Rio», «Girls on Film» –που σήμερα φημίζονται για την τεχνολογική καινοτομία τους– κανείς δεν μπόρεσε να τους αντισταθεί. Η υπερπροβολή τους στο MTV τους έκανε αυτόματα σούπερ σταρ. Και για κάποιο διάστημα είχαν όλα τα φόντα για να γίνουν οι επόμενοι Beatles. Αυτό δεν το κατάφεραν ακριβώς, ωστόσο έριξαν τους σπόρους για τα μετέπειτα απανταχού boybands, αν και οι ίδιοι δύσκολα θα το παραδεχτούν.
Πλέον τα περισσότερα από τα κομμάτια τους θεωρούνται κλασικά. Στέκουν ως μέρος μιας χρονοκάψουλας που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά συνεχίζουν να ακούγονται ευχάριστα και νοσταλγικά και αυτό σημαίνει καλή ποπ. Για έναν περίεργο λόγο, όμως, η μουσική τους στην Ελλάδα έχω την εντύπωση ότι πάντοτε αντιμετωπιζόταν ως υποδεέστερη. Και αν το καλοσκεφτείς, ήταν ένα αρκετά παρεξηγημένο γκρουπ στα μάτια του κόσμου, σχεδόν υποτιμημένο, θα έλεγε κανείς.
«Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν μια εξαιρετική ομάδα εμείς οι πέντε. Είχαμε απίθανη χημεία μεταξύ μας. Ξέραμε πώς να γράψουμε τραγούδια, πώς να τα παίξουμε και, το κυριότερο, πώς να προωθούμε τον εαυτό μας».
Ήταν αυτή η ακαταμάχητη γοητεία τους και το αψεγάδιαστο σεξαπίλ τους που έφερνε σε αρκετούς αμηχανία και –μερικές φορές– μένος, όπως συμβαίνει διαχρονικά με την ποπ. Οι καιροί, όμως, αλλάζουν ακόμη και για τους πιο «δύσκολους» πουρίστες.
Αν και η τελευταία φορά που γνώρισαν μαζική επιτυχία ήταν στις αρχές των ‘90s με τα κομμάτια «Ordinary World» και «Come Undone», ο χρόνος τούς έχει φερθεί αρκετά τίμια. Και έχουν «γεράσει» πιο αξιοπρεπώς από διάφορους άλλους της εποχής τους. Μπορεί να πάρει κανείς για παράδειγμα το «Danse Macabre», το δέκατο έκτο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε πέρσι. Η φωνή του Simon Le Bon είναι ίδια και απαράλλακτη, μπορεί και καλύτερη. Το γκρουπ στα 45 χρόνια που υφίσταται έχει γνωρίσει διάφορες παραλλαγές στο line-up του. Αυτήν τη στιγμή αποτελείται από τη βασική τετράδα, τον Nich Rhodes, τον John Taylor, τον Roger Taylor και τον Simon Le Bon. Και μια και το έφερε η κουβέντα, ένα από τα διασκεδαστικά trivia γύρω από την μπάντα είναι ότι κανένας από τους Taylor του γκρουπ δεν είχε συγγένεια με τους άλλους. Πρόκειται για απλή συνωνυμία. Τώρα, το πώς μαζεύτηκαν τόσοι Taylor στο Μπέρμιγχαμ θα μπορούσε να γίνει ένα ωραίο ανέκδοτο, αλλά δεν τολμώ να ρωτήσω τον John Taylor, τον μπασίστα του γκρουπ που βρίσκεται από την άλλη μεριά της οθόνης.
Duran Duran - Come Undone (Official Music Video)
Η ηλικία του πλέον φαίνεται. Είναι 63, αλλά πολύ άνετος και με όρεξη να μιλήσει. Τον πετυχαίνω στην αγγλική εξοχή, όπως μου λέει, χωρίς να αποκαλύψει την τοποθεσία. Υποθέτω ότι η εποχή που οι θαυμάστριές τους δεν τους άφηναν σε ησυχία τον έχει κάνει καχύποπτο. Αφορμή για την κουβέντα μας η πολυαναμενόμενη εμφάνισή τους στο φετινό Release Athens, στις 18 Ιουλίου.
Έχει επισκεφτεί την Ελλάδα αρκετές φορές, όπως μου αναφέρει, κυρίως την Πελοπόννησο. Στην Αθήνα έπαιξαν πρώτη φορά το 2005. Δηλώνει έκπληκτος που έχουν περάσει τόσα χρόνια. «Δεν το πιστεύω ότι έχει περάσει τόσος καιρός», λέει. «Θυμάμαι ότι καθόμουν σε ένα εστιατόριο στην Αθήνα τη βραδιά πριν από τη συναυλία και η κόρη μου με έπαιρνε αναστατωμένη, επειδή η μητέρα της είχε γεννήσει δίδυμα» – αναφέρεται στην πρώτη του γυναίκα, τη φωτογράφο και παρουσιάστρια Amanda de Cadenet, με την οποία ήταν παντρεμένος 6 χρόνια. «Θυμάμαι ακριβώς αυτήν τη συζήτηση που είχαμε. Πόσων χρονών είναι αυτά τα παιδιά τώρα; Έχουν πατήσει τα 18. Είναι τρελό».
Ο John αγαπάει πολύ την Ελλάδα, αυτό το μείγμα της πηγαίας οργής, του ωμού πνεύματος και της πνευματικής ευαισθησίας που βλέπει στους Έλληνες. «Και εκτιμάτε πολύ τη βρετανική μουσική», μου λέει αστειευόμενος. Φυσικά δεν κάνει λάθος. Σχολιάζω ότι ο κόσμος εδώ δεν φαίνεται να έχει ξεπεράσει τη μουσική της δεκαετίας του ’80. Τον ρωτάω πού νομίζει ότι οφείλεται αυτό το γεγονός και δεν σταματάει να μιλάει.
«Ήταν η τελευταία εποχή των μεγάλων συγκροτημάτων. Υπήρχε, βέβαια, το grunge, αλλά ήταν κάτι σαν μια αναδρομή στο πανκ με έναν τρόπο. Οι Duran Duran ήταν μέρος του post-punk κινήματος και της ενέργειας που δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 μετά την έκρηξη του πανκ, με συγκροτήματα όπως οι Sex Pistols και οι Clash. Αυτοί οι τύποι άνοιξαν τις πόρτες για τα πάντα. Ξαφνικά η μουσική είχε νόημα ξανά. Γινόταν από νέους που δεν ήταν ειδικοί. Κανένας από το πανκ ροκ δεν μπορούσε να διαβάσει μουσική. Είχε να κάνει περισσότερο με τη συμπεριφορά και αυτή η ζωτικότητα που υπήρχε είναι που διατηρεί αυτήν τη μουσική μέχρι σήμερα.
Ήταν επίσης η τελευταία εποχή που η μουσική γινόταν από γκρουπ, δηλαδή ομάδες ατόμων. Είχες μια τρομερή αίσθηση της προσωπικότητας των μελών μιας μπάντας, μια ένταση που υπάρχει μεταξύ των μουσικών. Αυτό στα μέσα των '80s αρχίζει να ξεθυμαίνει, όταν η τεχνολογία αρχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της μουσικής, δεν χρειάζεσαι πια ντράμερ ή κιθαρίστα σε ένα συγκρότημα και τα ensemble γίνονται μικρότερα. Αυτή η ομάδα των ατόμων που συγκεντρώνεται για να κάνει μουσική είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και ο κόσμος αγαπάει να βλέπει την επικοινωνία μεταξύ τους, αν τα πάνε καλά μεταξύ τους. Είναι συναρπαστικό να παρακολουθεί όλο αυτό το δράμα που δημιουργείται στους Beatles, στους Stones, στους Police ή στους Duran Duran.
»Όταν ήμουν γύρω στα 12-13, δεν με ενδιέφεραν οι σόλο καλλιτέχνες. Μου άρεσε να βλέπω τη χημεία ανάμεσα στους τραγουδιστές, τους κιθαρίστες, τους μπασίστες και τους ντράμερ. Κάθε συναυλία που πήγαινα μικρός έμοιαζε με μια μίνι σαπουνόπερα, σαν ένα δράμα με καταπληκτικό σάουντρακ. Αν ήμασταν νεότεροι τώρα και φτιάχναμε μουσική, θα τη γράφαμε σε έναν υπολογιστή. Από τη μία είναι υπέροχο, επειδή κάνει εύκολη τη διαδικασία, από την άλλη χάνεται στην πορεία όλη η δυναμική της προσωπικότητας ενός συγκροτήματος. Ο κόσμος δεν ελκύεται από τη μουσική της δεκαετίας του ’80 επειδή είναι, π.χ., καλή, αλλά επειδή επέτρεπε στα άτομα να κάνουν την περισσότερη δουλειά. Τους ελκύει αυτή η σύγκρουση διαφορετικών προσωπικοτήτων».
Duran Duran - A View To A Kill
— Ποιο πιστεύετε ότι ήταν το highlight της καριέρας σας ως μέλους των Duran Duran, αλλά και του γκρουπ γενικότερα;
Όταν μεγαλώνεις, ξέρεις, αποκτάς μια άλλη αίσθηση των πραγμάτων, η αντίληψή σου μεγαλώνει, όπως και μια αίσθηση ευγνωμοσύνης. Μας συνέβησαν τόσο πολλά από την αρχή των '80s που πραγματικά δεν θυμάμαι. Δεν είχα καν διαβατήριο όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μας άλμπουμ και ξαφνικά έπρεπε να βγάλω για να μπορέσω να ταξιδέψω με την μπάντα. Για μένα, επομένως, ήταν η δυνατότητα να επισκεφτούμε τόσες πολλές χώρες. Ήταν πάντοτε συναρπαστικό όταν πηγαίναμε κάπου για πρώτη φορά και ακόμη περισσότερο επειδή ταξίδευα μαζί με τους καλύτερούς μου φίλους. Ήμασταν μια παρέα και πάντοτε περνούσαμε καλά πάνω στη σκηνή μαζί. Αυτός ο ενθουσιασμός υπάρχει μέχρι σήμερα και θα το διαπιστώσει κανείς και στη συναυλία της Αθήνας. Δεν θέλουμε, όμως, να είμαστε τόσο κολλημένοι με το παρελθόν. Το Live Aid, π.χ., ήταν ένα καταπληκτικό γεγονός στο οποίο πήραμε μέρος, αλλά εκείνη την εποχή ήμασταν μέσα στο δράμα. Ίσως το σπουδαιότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί ήταν η επιστροφή μας στη σκηνή. Ειδικά η συναυλία μας πριν μερικά χρόνια στο Hyde Park του Λονδίνου ήταν αξιομνημόνευτη για μένα.
— Ποιο είναι το πιο σημαντικό κομμάτι που έχετε γράψει;
Μην με κάνεις να διαλέξω. Πιστεύω το «Ordinary World» επειδή το γράψαμε σε μια περίοδο που θέλαμε να αποδείξουμε ότι ήμασταν κάτι παραπάνω από κάτι εφήμερο ή μια μόδα που πέρασε, ότι ήμασταν σοβαροί ως δημιουργοί και ότι μπορούσαμε να υπάρξουμε και μετά τη δεκαετία του ’80. Και είναι και το τραγούδι που πάντοτε παίζουμε στις συναυλίες μας με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί όποιος είναι πάνω από την ηλικία των 30.
Duran Duran - Ordinary World (Official Music Video)
— Κατά την άποψή σας, ποια είναι η μεγαλύτερη παρανόηση σχετικά με το γκρουπ, όσα χρόνια και αν περάσουν;
Ήμασταν πολύ τυχεροί που γνωρίσαμε τόσο μεγάλη επιτυχία τόσο γρήγορα. Κάναμε να φαίνεται εύκολο το να υπογράψει κανείς συμβόλαιο με μια δισκογραφική, να κυκλοφορήσει δίσκους, να βγει στην τηλεόραση, ξέρεις, αυτό που λέμε γενικά «να πετύχει». Και αυτό ήταν βασικά το πρόβλημα. Άρχισαν να μας συγκρίνουν με τους Beatles εξαιτίας της απήχησής μας σε ένα εφηβικό κοινό και αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι μουσικοκριτικοί να γίνουν καχύποπτοι απέναντί μας. Δεν πίστευαν ότι τα καταφέραμε όλα μόνοι μας. Νόμιζαν ότι υπήρχε κάποιου είδους χειραγώγηση. Αρκετός κόσμος πίστευε ότι ήμασταν μαριονέτες και ότι δεν είχαμε εμείς τον έλεγχο της καριέρας μας. Η αλήθεια ήταν ότι ήμασταν μια εξαιρετική ομάδα εμείς οι πέντε. Είχαμε απίθανη χημεία μεταξύ μας. Ξέραμε πώς να γράφουμε τραγούδια, πώς να τα παίζουμε και, το κυριότερο, πώς να προωθούμε τον εαυτό μας. Γνωρίζαμε πώς έπρεπε να παρουσιάζουμε την εικόνα μας στο κοινό και να είμαστε εμφανίσιμοι. Αυτό ήταν κάτι ασυνήθιστο για την εποχή, αλλά είχαμε πάρει όλοι καταπληκτικά μαθήματα από τη μουσική της δεκαετίας του ’70 και από γκρουπ όπως οι Roxy Music.
— Πιστεύατε ότι θα γίνετε τόσο διάσημοι όταν ξεκινούσατε;
Ένα από τα καλά της εποχής του post-punk ήταν ότι τα πάντα γίνονταν πολύ γρήγορα. Υπήρχε μια τρομερή όρεξη στη Βρετανία για νέα μουσική. Οπότε, αναπόφευκτα, κάτι θα συνέβαινε. Ήξερα ότι θα βγαίναμε στην τηλεόραση και ίσως θα τα πηγαίναμε καλά στα κλαμπ, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα γινόταν αυτή η έκρηξη. Ήταν κάτι αδιανόητο.
Duran Duran - Save A Prayer (Official Music Video)
— Πώς βλέπετε τη διασημότητα σήμερα σε σχέση με το παρελθόν; Είναι χειρότερα τα πράγματα σήμερα;
Είναι τόσο διαφορετικά, έτσι; Πρέπει να διαχειρίζεσαι συνέχεια το προφίλ σου στα social media. Λειτουργεί για ένα άτομο μεμονωμένα επειδή αφορά κυρίως αυτό και το τι κάνει. Είναι μια μορφή προσωπικής έκφρασης. Προσωπικά είμαι ο τύπος που λειτουργεί καλύτερα μέσα σε μια ομάδα. Οι Duran Duran δεν θα είχαν ελπίδα στα social media. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί συνέχεια και τα σόσιαλ έχουν να κάνουν κυρίως με την αμεσότητα. Στους Duran λειτουργούμε πάντα συνεργατικά και τα social media δεν είναι αυτό. Από την άλλη, βλέπω τα social media των Rolling Stones και ούτε αυτοί τα καταφέρνουν και τόσο σπουδαία. Νομίζω ότι είμαι ευγνώμων που βγήκαμε την εποχή που βγήκαμε. Μπορούσα να διακρίνω τα σκαλιά που έπρεπε να ανέβουμε τότε. Για έναν 18χρονο δημιουργό σήμερα υποθέτω ότι αυτό σημαίνει το διαδίκτυο, το Instagram και το YouTube. Κάθε γενιά είναι κατάλληλη για την εποχή της, σωστά;
— Τελευταία ερώτηση, ποιο ήταν το μεγαλύτερό σας όφελος σας από τη μουσική;
Δεν γνωρίζω. Υποθέτω το ότι μπορώ να κάνω μουσική ακόμη. Πάντοτε με συγκινούσε, από τότε που ήμουν έφηβος. Πάντοτε τη θεωρούσα κάτι σημαντικό και μέρος της ζωής μου. Όταν ήμουν 19 χρονών, ήθελα να φύγω από την πόλη μου, να πάω στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, και τα κατάφερα. Υπήρξαν όμως εποχές που αισθανόμουν εντελώς απελπισμένος. Φοβόμουν ότι θα εξαφανιζόμασταν και ότι ο κόσμος θα σταματούσε να νοιάζεται για μας. Ο κόσμος όμως εκτιμάει το γεγονός ότι δεν τα παρατάς τόσο εύκολα. Όπως όταν θαυμάζουμε τους φίλους μας που διατηρούν ακόμη έναν μακροχρόνιο γάμο. Χρειάζεται να υπάρχει η αντίληψη ότι κάποιες σχέσεις μπορεί να δουλέψουν. Είναι σημαντικό να έχει κανείς πίστη στη συνεργασία και τη συντροφικότητα. Και καμιά φορά μπορεί να βγάζεις όλο το οικογενειακό σου δράμα στη φόρα και μπορεί ορισμένες φορές να είναι πραγματικά άσχημο, αλλά ορισμένες φορές είναι και αρκετά διασκεδαστικό. Ο κόσμος επομένως που συνεχίζει να έρχεται να μας δει παρακολουθεί το πιο πρόσφατο επεισόδιο ενός 40χρονου δράματος.
Duran Duran - Danse Macabre (Official Music Video)
