ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΝΑΗ ΒΑΡΔΑΛΗ
Ο ίδιος θεωρεί ότι κινείται σε ένα «διαρκές λέβελ συναρπαστικής μετριότητας», οι ιθύνοντες της DFA Records (LCD Soundsystem, Hot Chip, κ.ά.) που τον ανακάλυψαν μέσω myspace πριν πέντε χρόνια και τον ενέταξαν στο δυναμικό της εταιρείας, έχουν προφανώς αντίθετη άποψη. Μιλήσαμε μαζι του με αφορμή το δεύτερο άλμπουμ του για λογαριασμό του νεοϋορκέζικου label, την εμφάνισή του στο Reworks Festival αλλά και το ντοκιμαντέρ «My friend Larry Gus» σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσούπη, ο οποίος τον παρακολούθησε μγια τέσσερα χρόνια καταγράφοντας και εξιστορώντας το ιδιοσυγκρασιακό φλερτ του με τη μουσική, τη ζωή αλλά και τις «διδαχές» του Woody Allen.
— Νιώθεις ότι αποτελείς –πλέον- κομμάτι της ελληνικής μουσικής σκηνής;
Eίναι παράξενη ερώτηση, γιατί ο μόνος λόγος που έχω επιδιώξει να μην ανήκω σε καμία σκηνή έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τα προσωπικά μου κόμπλεξ και με το πόσο ασήμαντος νιώθω δίπλα σε άλλους μουσικούς, που συνήθως -σχεδόν πάντα- είναι πολύ πιο ταλαντούχοι από μένα. Οπότε ακόμα και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ μια σκηνή που θα μπορούσε να με δεχτεί.
Έχω ξοδέψει πολύ χρόνο μελετώντας πιο παραδοσιακές φόρμες τραγουδοποιίας, βλέποντάς το σαν μία διέξοδο. Πιστεύω να το καταφέρω πριν να πεθάνω, εκτός κι αν πεθάνω νέος, οπότε σε αυτή την περίπτωση θα έχω σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθώ, μάλλον.
— Η ένταξή σου στην DFA θα έλεγες ότι επηρέασε τη δυναμική σου;
Αν το δω εντελώς πρακτικά -και βαρετά ίσως- με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στην κατεύθυνση του βιοπορισμού, κυρίως για το γεγονός ότι μπορώ και παίζω αρκετά πιο συχνά πια. Κατά τ' άλλα, σε εντελώς προσωπικό/συναισθηματικό επίπεδο, νιώθω παράξενα -μάλλον με θετικό πρόσημο-, που συνεργάζομαι με ανθρώπους που παρακολουθούσα και θαύμαζα όταν ήμουν μικρότερος και ειδικά όταν όλα αυτά μοιάζανε εξωφρενικά μακρινά, και κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά.
— Πώς τα πηγαίνεις με τις κριτικές και το μουσικό τύπο; Σε επηρεάζουν όσα γράφονται για τη δουλειά σου;
Θα ήθελα να μπορώ να ακολουθώ αυτό που λέει ο Γούντυ Άλλεν, ο οποίος στην ερώτηση γιατί δεν πάει ποτέ να πάρει κάποιο από τα Όσκαρ του, απαντάει «αν τους ακούω όταν λένε ότι είμαι καλός, θα πρέπει να τους ακούω και όταν λένε ότι είμαι κακός». Αλλά μου είναι αρκετά δύσκολο για την ώρα γιατί είμαι ακόμα πολύ άπειρος και αρχάριος και δυσκολεύομαι πάρα πολύ να μην διαβάσω πράγματα που γράφονται για μένα. Σε καμία περίπτωση δεν νιώθω ποτέ νεύρα και δεν έχω νιώσει ποτέ την ανάγκη να μειώσω αυτόν που έγραψε κάτι κακό για να νιώσω καλύτερα. Yποσυνείδητα είναι σίγουρο ότι επηρεάζομαι, αλλά πραγματικά θα ήθελα μέσα στα επόμενα χρόνια να μπορέσω να σταματήσω να διαβάζω, και ακόμα καλύτερα, να απενεργοποιήσω ό,τι google alert έχω με το όνομά μου.
— Πίσω από τη μουσική σου, υπάρχει μία τεράστια –επίτρεψέ μου- προσωπικότητα, που όσοι δεν έχουν δει το ντοκιμαντέρ ή δεν διαβάζουν το blog σου ή δεν έχουν πιει «μπύρες» μαζί σου ίσως δεν γνωρίζουν. Πώς πιστεύεις ότι σε αντιλαμβάνονται αυτοί που σε έχουν γνωρίσει μόνο μέσα από τη μουσική σου, ανά τον κόσμο;
Μέχρι πρότινος υπήρχε τεράστιο πρόβλημα, κυρίως γιατί δεν έγραφα καν στίχους που να μπορούσαν να μεταφέρουν κάτι από αυτό που υποτίθεται ότι είμαι στην πραγματικότητα. Αφιέρωσα πολύ χρόνο γράφοντας στίχους, προσπαθώντας να περάσω ακριβώς αυτά τα οποία νιώθω ότι χάνονται, κυρίως τα πολύ πρόσφατα κόμπλεξ μου -που ίσως να είναι και αιώνια-, που έχουν να κάνουν με τη διαρκή σύγκριση του εαυτού μου με τους άλλους μουσικούς, που πάντα καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα -ότι κάνω το λάθος επάγγελμα. Επίσης, τα τελευταία δυο χρόνια αποφάσισα να είμαι πιο κοντά στον εαυτό μου στις συναυλίες μου, τόσο σε θέματα κίνησης πάνω στην σκηνή, όσο και σε αυτά που λέω και στο πώς παρουσιάζομαι. Αλλά ποτέ δεν είναι εύκολο, και πραγματικά υπάρχουν φορές που μου φαίνεται τουλάχιστον αστείο που πρέπει να προσπαθήσω για αυτά τα πράγματα. ίσως αυτό ακριβώς να είναι ένα ακόμα σημάδι ότι όλο αυτό δεν είναι κάτι το οποίο το έχω έμφυτο, αλλά πρέπει να τυραννιέμαι και να τυραννιέμαι δουλεύοντας για να το κρατήσω σε ένα ικανοποιητικό -βλ: λίγο πιο πάνω από το απογοητευτικό-επίπεδο.
— Σε μια παλιότερη συνέντευξη σου, είχες αναφερθεί στο ότι ζούμε σε μια θάλασσα πληροφόρησης πολιορκημένοι από εκατοντάδες αναφορές. Κάπως έτσι δεν είναι όμως και η μουσική σου, αν σκεφτούμε όλα τα samples πάνω στην οποία τη δομείς;
Είναι κι αυτό κάτι που προσπαθώ να αλλάξω τα τελευταία χρόνια. Μέχρι πρόσφατα, η μουσική μου δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να φύγει πέρα από μία διαρκή κυκλική κίνηση, όπου διάφορα στοιχεία έρχονταν και κοντράρονταν ή συμπλήρωναν το ένα το άλλο. Δηλαδή, στην ουσία η αφήγηση δεν ήταν ποτέ γραμμική. Αλλά έχω ξοδέψει πολύ χρόνο μελετώντας πιο παραδοσιακές φόρμες τραγουδοποιίας, βλέποντάς το σαν μία διέξοδο από όλο αυτό. Πιστεύω να το καταφέρω πριν να πεθάνω, εκτός κι αν πεθάνω νέος, οπότε σε αυτή την περίπτωση θα έχω σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθώ, μάλλον.
— Φαντάζομαι έχεις βαρεθεί να το συζητάς, αλλά από πού αντλείς το υλικό για τα αμέτρητα samples σου;
Τώρα τελευταία αγοράζω μανιωδώς CD, γιατί κανένας δεν ασχολείται μαζί τους και σε όλα τα δισκάδικα τα βρίσκεις πεταμένα κατά εκατοντάδες σε τιμές εξευτελιστικές.
— Έχεις γράψει ποτέ μουσική ακολουθώντας διαφορετική μέθοδο; Θα βλέπαμε ποτέ live τον Larry Gus ενδεχομένως με μπάντα ή χωρίς το sampler του;
Στον επόμενο μου δίσκο, που θα βγει το φθινόπωρο, σχεδόν το 75% είναι παιγμένο (με φυσικά όργανα), ωστόσο ηχητικά υπάρχει μια εμφανής συγγένεια με τα προηγούμενα μου. Ξεκίνησα να δουλεύω τον επόμενο (ή μάλλον μεθεπόμενο) δίσκο μου, και εκεί θα είναι 100% δικά μου παιξίματα, το οποίο είναι σίγουρα αυτοκτονικό, αλλά δεν είναι και ότι τα πήγαινα και τόσο συγκλονιστικά πιο πριν. Εννοώ το ρίσκο δεν είναι και τόσο μεγάλο, γιατί ούτως ή άλλως κινούμαι σε ένα διαρκές λέβελ συναρπαστικής μετριότητας. Σε κάθε περίπτωση, ναι, είναι σχεδόν όλα τραγούδια γραμμένα σε κιθάρα (τα περισσότερα γραμμένα το καλοκαίρι του 2012), και θα προσπαθήσω να δουλέψω με πιο απλές ενορχηστρώσεις. Χμμμ...
— Το ντοκιμαντέρ μάς πηγαίνει περίπου τρία χρόνια πίσω. Τώρα σε ποια φάση ακριβώς είναι η καριέρα και η ζωή σου;
Είναι ένα όνειρο το οποίο το βλέπω μια φορά τον μήνα, όταν είμαι σπίτι του Panda Bear στη Λισσαβόνα και βλέπουμε μαζί βίντεο στο ΥouΤube μέχρι το ξημέρωμα, και μετά ξαπλώνουμε μαζί και μας παίρνει ο ύπνος. Σε κάποιες παραλλαγές του χαϊδεύω τα δάχτυλα των ποδιών, και άλλες φορές δεν κάνει τίποτα και άλλες φορές με διώχνει από το κρεβάτι. σε κάποια φάση ονειρεύτηκα ότι είχε χωρίσει με την γυναίκα του, κι εγώ πήγα τρέχοντας και την παντρεύτηκα για να μεγαλώσω τα παιδιά του. Ξύπνησα ιδρωμένος και ενθουσιασμένος.
— Πάντα απορούσα –και βλέποντας εσένα live αλλά και άλλους μουσικούς που είναι μόνοι τους επί σκηνής- ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπίζεις, καθώς έχεις να συντονίσεις πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί. Από τα sampler και τις λούπες μέχρι τη σκηνική σου παρουσία. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για σένα στα live;
Θαυμάζω πάρα πολύ τους μουσικούς που είναι τόσο σίγουροι για τη μουσική τους που δεν τους ενδιαφέρει το στήσιμο τους, αλλά για μένα είναι πάρα πολύ δύσκολο, κυρίως γιατί, μάλλον δεν έχω αρκετή εμπιστοσύνη στη μουσική μου. Σκέφτομαι ότι μου έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες για να κάνω το κάτι παραπάνω, και πραγματικά δουλεύω εξωφρενικά σκληρά τα τελευταία χρόνια για να καταφέρω να φτάσω σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Το γεγονός ότι δεν τα έχω καταφέρει, είναι από μόνο του απόδειξη ότι δεν είμαι αρκετά ταλαντούχος και δεν θα μπορέσω πότε να γίνω τόσο καλός όσο οι μουσικοί που αγαπάω. Με τα λόγια του Γούντυ Άλλεν και πάλι «the only thing standing between greatness and me is me». Οπότε, το μόνο που μου μένει είναι, τουλάχιστον, να περνάω καλά στις συναυλίες μου. Είναι κατά 50% πάντα αυτοσχεδιαστικές, με την έννοια ότι ξέρω ποια κομμάτια θα παίξω, αλλά η ροή τους και η δομή τους αλλάζουν πάντα. Επίσης, κάθε φορά συμβαίνουν απρόοπτα (κυρίως ατυχήματα με τον εξοπλισμό), και αυτά ακριβώς τα ατυχήματα είναι αυτά που με κάνουν χαρούμενο, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ να νιώθω την αμηχανία στο κοινό την στιγμή που προσπαθώ να τα λύσω. Έχει τύχει να παίξω τρία μόνο τραγούδια για μία ώρα, έχει τύχει να μην φορτώνει το sampler το επόμενο τραγούδι και να παίζω ντραμς τραγουδώντας για κάνα πεντάλεπτο, έχει τύχει να μην έχω καθόλου ήχο και απλώς να πηγαίνω μπροστά μπροστά χορεύοντας στην ησυχία, αλλά κάθε μα κάθε φορά τελειώνει η συναυλία και σκέφτομαι «αν είχα καταφέρει να γράψω ΕΝΑ αξιοπρεπές τραγούδι, δεν θα χρειαζόταν να κάνω τίποτα από όλα αυτά».
— Τι σχεδιάζεις για την επικείμενη εμφάνισή σου στο Reworks Festival;
Λογικά θα παίξω σχεδόν αυτούσιο το δίσκο μου, που θα βγαίνει εκείνες τις μέρες, θα έχω περισσότερα ντραμς επάνω στην σκηνή και αρκετά μακρύ καλώδιο για το μικρόφωνο, το οποίο αν δεν χρησιμοποιηθεί για τον αρχικό σκοπό του (άνετες βόλτες προς κάθε κατεύθυνση), θα μπορέσω άνετα να το τυλίξω στον λαιμό μου, με ανάμικτα αποτελέσματα.
— Με τον τόπο καταγωγής σου, τη Βέροια, τι συμβαίνει ακριβώς; Έχω την εντύπωση πως καλλιεργεί μόνο ιδιαίτερα μυαλά και μουσικές προσωπικότητες...
Στη Βέροια έμενα μέχρι το 2000 που πέρασα στο πανεπιστήμιο, και μετά ξαναγύρισα το 2010-2011, όταν προσπαθούσα να γράψω το δίσκο μου («Years not living»). Ήταν μάλλον η καλύτερη χρονιά της ζωής μου, όχι τόσο σε προσωπικό επίπεδο, και σε καμία περίπτωση σε επαγγελματικό, άλλα ήταν χρονιά ευτυχίας γιατί ζούσα για ένα χρόνο στον πλανήτη των ατελείωτων προσδοκιών, ο οποίος είναι ένα φοβερό μέρος, και θα ήθελα να ζω εκεί για πάντα.
Μικρότερος, και όταν ήμουν στο σχολείο, μπορώ να θυμηθώ μόνο στιγμές κόμπλεξ, (όλοι ήταν πιο κουλ, πιο όμορφοι, με περισσότερους φίλους από μένα), αλλά για κάποιο λόγο νιώθω χαρά όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, σίγουρα μάλλον γιατί κατέληξα στο ότι είμαι βαθιά υποτακτικός στον πυρήνα της ύπαρξής μου, και οι μόνες στιγμές που νιώθω πραγματικά πραγματικά ευτυχισμένος, είναι όταν νιώθω ότι με αγνοούν ή/και με υποβιβάζουν.
Ιnfo: O Larry Gus εμφανίζεται στο Reworks Festival (Θεσσαλονίκη, Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου). Το άλμπουμ του "I need new eyes" (DFA) κυκλοφορεί στις 2 Οκτωβρίου.
σχόλια