Ταυτίζομαι κι εγώ με τη γνώμη των ξένων μουσικοκριτικών που ήδη έγραψαν τα καλύτερα για το ολοκαίνουργιο άλμπουμ του Bob Dylan. Στην πλειοψηφία, πάντως, των Ελλήνων συναδέλφων δεν πολυάρεσε και μπορώ να καταλάβω το γιατί, αν και δεν είναι αυτό το θέμα του άρθρου.
Εμένα πάλι μού άρεσε και πολύ μάλιστα, όπως μου είχε αρέσει και το άλμπουμ ''Kisses on the bottom'' (2012) του Paul McCartney, μέσα στο οποίο ο Sir Paul επανεξέταζε jazz standards περασμένων δεκαετιών. Μπορώ να θυμηθώ και εκείνο το φοβερό άλμπουμ από το μακρινό 1968, το ''Cruising with Ruben & The Jets'' των Frank Zappa & The Mothers of Invention, όπου ο Zappa παρουσίαζε μια σειρά πρωτότυπων και ελαφρώς σατιρικών τραγουδιών, καταθέτοντας ένα φόρο τιμής όμως στο doo-wop ιδίωμα της δεκαετίας του 1950.
Όπως και νά'χει, ο Dylan είναι ο Dylan και στα 74 χρόνια του μπορεί να κάνει ό,τι του καπνίσει. Ένα άλμπουμ, ας πούμε, σαν το ''Shadows in the night'' θα ήταν αδιανόητο για τη δισκογραφία του στα 60s - 70s. Σήμερα, όμως, κανείς δε μπορεί να του στερήσει το δικαίωμα της νοσταλγίας για μία περίοδο της ζωής του που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Πέρα όμως απ' αυτό το πρώτο ''λογικό'' επιχείρημα, το ''Shadows in the night'' διακρίνεται και από μία μεγάλη τολμηρότητα: Περιέχει 10 τραγούδια που σφράγισε με τη φωνή και την ερμηνεία του ο Frank Sinatra, ο ''μεγαλύτερος τραγουδιστής του 20ου αι.'', συμφώνως με τον Αμερικανό μουσικογράφο Robert Thomas Christgau. Δεδομένου, λοιπόν, του ό,τι μόνο τραγουδιστή καλλίφωνο δεν τον λες τον Dylan, ειδικά τώρα, σίγουρα ήταν τολμηρό εκ μέρους του που διάλεξε στον 36ο προσωπικό του δίσκο να ερμηνεύσει Frank Sinatra!
Πόσω μάλλον όταν δεν έχει καμία διάθεση να τα σατιρίσει ή να τα αποδομήσει ως τραγούδια β΄διαλογής. Μα, κάθε άλλο, πρόκειται για τραγουδάρες: Το ''I'm a fool to want you'', που ανοίγει το άλμπουμ, το έχουν τραγουδήσει οι πάντες, ενώ αξεπέραστη είναι κατά τη γνώμη μου η εκτέλεση της Billie Holiday από τα 1958. Το ''The night we called it a day'' που έρχεται από τα 1941 επανεκτελέστηκε πρόσφατα σχετικά από τη Diana Krall και τον Βραζιλιάνο Celso Fonseca. Το ''Stay with me'' τραγουδήθηκε από τον Sinatra στο δίσκο του, ''Sinatra ΄65: The singer today'' (1965), άρα αποτελεί κομμάτι - ''σύγχρονο'' του νεαρού τότε Dylan. Το ''Autumn leaves'' με τους στίχους του Jacques Prevert είναι ακόμη ένα all time classic και πριν από τον Dylan το ηχογράφησαν η Edith Piaf, ο Nat King Cole, αλλά και ο Eric Clapton. Το ''Why try to change me now'' ανήκει σε ένα δίσκο του Sinatra του 1959, τον οποίο ο ερμηνευτής είχε χαρακτηρίσει ''συλλογή με τραγούδια κατάλληλα για αυτοκτονία''. Το ''Some enchanted evening'' που ηχογραφήθηκε από τον Sinatra τρεις φορές (το 1949, το '63 και το ΄67) είναι το hit που διέγραψε αυτόνομη πορεία μέσα από το μιούζικαλ ''South Pacific'' των Oscar Hammerstein II - Richard Rodgers. Το ''Full moon and empty arms'' ήταν μεγάλη επιτυχία για τον Sinatra του 1945, εμπνευσμένο μουσικά από το ''Κονσέρτο Νο 2'' για πιάνο του Rachmaninoff. Το ''Where are you?'' προέρχεται από τον κινηματογράφο της δεκαετίας του 1930, τραγουδήθηκε μεταξύ άλλων από την Aretha Franklin, τη Brenda Lee και τη Shirley Bassey, ενώ ο Sinatra έδωσε τον ίδιο τίτλο και στο προσωπικό του άλμπουμ του 1957, που το περιείχε. Το πιο παλιό τραγούδι που διάλεξε να πει, πάντως, ο Dylan είναι το ''What'll I do'', γραμμένο από τον Irving Berlin στα 1923 και ηχογραφημένο με τη φωνή του Sinatra το ΄47 και το ΄62. Τέλος, το ''That lucky old sun'' είναι τραγούδι του 1949 που το είπε εκείνη τη χρονιά ο Sinatra, μην καταφέρνοντας ωστόσο να ''χτυπήσει'' τη βερσιόν του Frankie Laine.
Όλο αυτό το υλικό ερμηνεύει ο Bob Dylan του 2015, καταθέτοντας ερμηνείες ψυχωμένες, με τη συμβολή της μπάντας του: τρεις κιθάρες (Donny Herron, Stu Kimball, Charlie Sexton), ένα μπάσο (Tony Garnier) και κρουστά (George C. Receli). Υπάρχουν κι άλλοι μουσικοί που τον συνοδεύουν στις ηχογραφήσεις κυρίως στα απαραίτητα πνευστά.
Ο Bob Dylan ερμηνεύει Frank Sinatra, λοιπόν, και με την ίδια λογική δεν ξέρω πως θα ακουγόταν ένας ελληνικός τέτοιος δίσκος με τον Διονύση Σαββόπουλο να ερμηνεύει Στέλιο Καζαντζίδη, αντίστοιχα. Αυτό που ξέρω είναι πως εδώ ο Dylan τραγουδάει σαν ερωτευμένος ηλικιωμένος, που το ερωτικό του συναίσθημα δύναται να μας συγκινήσει. Ένα συναίσθημα που ενδεχομένως να το ζει από απόσταση πλέον ο ίδιος, καθώς τον βλέπουμε στο καλαίσθητο εξώφυλλο να στοχάζεται σαν πίσω από κάγκελα.
σχόλια