→ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗ KNOT. Την ώρα που η Γεωργία Σαγρή χτυπάει επαναλαμβανόμενα σαν λούπα τις (δύο) νότες στο πιάνο, σκέφτομαι ότι μετά τη γενική απελπισία ακολουθεί μια μαζική τάση φυγής. Το μόνο που ακούς τις τελευταίες μέρες είναι η πρόθεση όλων να μεταναστεύσουν (να φύγεις, να πας πού;) και να διακτινιστούν κάπου που να ζεις χωρίς λεφτά (δηλαδή πουθενά). Το αυτοσχεδιαστικό live τελείωσε με τον Mano Plizzi μέσα σε θόρυβο και σύγχυση, ακριβώς όπως και η διάθεση της πόλης, παρόλους τους 30 βαθμούς. Αργότερα, στο σπίτι, αποφασίζω να τελειώσω επιτέλους το Καν-καν, γάτες και πόλεις από στάχτη του Μαρκ Τουέιν που ταλαιπωρώ εδώ κι έναν μήνα. Στο κεφάλαιο για την Αθήνα, αφού περιγράφει την απόδρασή του από την καραντίνα σε πλοίο στον Πειραιά, τη νυχτερινή περιπλάνησή του στα χωράφια της Αττικής και στην Ακρόπολη και την καταδίωξή του από μία αγέλη σκύλων και «αγροίκους φύλακες των αμπελιών», γράφει τα εξής: «Κάθε αγρός στη μακριά διαδρομή μας φυλασσόταν από έναν οπλισμένο φρουρό, μερικοί εκ των οποίων είχαν αποκοιμηθεί, αναμφίβολα, αλλά ήταν διαθέσιμοι σε πρώτη ζήτηση. Αυτό δείχνει τι είδους χώρα είναι η σύγχρονη Αττική - μια κοινωνία με πολύ αμφίβολους ανθρώπινους χαρακτήρες. Αυτοί οι άντρες δεν βρίσκονταν εκεί για να προστατέψουν την ιδιοκτησία τους από τους ξένους, αλλά για να προστατευτούν ο ένας από τον άλλον, γιατί οι ξένοι σπάνια επισκέπτονται την Αθήνα και τον Πειραιά, κι όταν το κάνουν, το κάνουν μέρα και μπορούν να αγοράσουν όσα σταφύλια θέλουν σχεδόν τσάμπα. Οι σύγχρονοι Έλληνες είναι απατεώνες και καταπατητές ολκής, αν ισχύουν τα κουτσομπολιά που ακούγονται, κι εγώ πιστεύω πως ισχύουν». «Σύγχρονους» εννοεί τους Αθηναίους του 1870.
→FREE RADICAL. «Η αφηγηματική δομή είναι φυλακή, είναι παράδοση, είναι ένα ψέμα, είναι μια φόρμουλα που έχει επιβληθεί» είχε πει κάποτε ο Γιουγκοσλάβος Μακαβέγιεφ, σχολιάζοντας τη μοναδική μορφή των ταινιών του: ένα κολάζ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, σκηνές καθημερινότητας απλών ανθρώπων και ασύνδετες, σουρεαλιστικές σκηνές με χιούμορ που δανείζονται στοιχεία από τις εθνογραφικές καταγραφές του Jean Rouch και τον εξωφρενικό κόσμο του Μπουνιουέλ. Και όχι μόνο απ' αυτούς. Ο Ντούσαν Μακαβέγιεφ μεγάλωσε βλέποντας τα καρτούν του Ντίσνεϊ, ρώσικο βωβό κινηματογράφο, βρετανικά ντοκιμαντέρ των '30s και Χοντρό και Λιγνό, σπούδασε ψυχολογία στο πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και μελέτησε το σινεμά των Vigo, Clair, Feuillade και αργότερα τον Κασσαβέτη και Αμερικάνους underground σκηνοθέτες, πριν αρχίσει να φτιάχνει τις ταινίες του. Στα μέσα της δεκαετίας του '60, και πριν ακόμα προκαλέσει αίσθηση με το προκλητικό Μυστήρια του οργανισμού και το συγκλονιστικό Sweet Movie, πρόλαβε να φτιάξει τρεις ταινίες που δεν είναι τόσο γνωστές, αλλά έχουν όλα τα στοιχεία που αργότερα τον έκαναν έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους και σπουδαίους σκηνοθέτες της Ευρώπης. Τα Man is not a bird (1965), Love Affair, or the case of the missing switchboard operator (1967) και Innocence Unprotected (1968) είναι τα τρία πρώτα φιλμ του που κυκλοφόρησαν μόλις σε box από τη σειρά eclipse της Criterion. Το πρώτο είναι η καταγραφή περιστατικών από την (ερωτική) ζωή δυο ανθρακωρύχων σε μια ορεινή πόλη στα σύνορα με τη Βουλγαρία, με πραγματικές εικόνες και συνεντεύξεις από τους εργαζόμενους στα ορυχεία χαλκού και την πρώτη εμφάνιση της Milena Dravic - αργότερα πρωταγωνίστρια στα Μυστήρια του οργανισμού. Το Love Affair είναι η ιστορία μια τραγικής ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε μια νεαρή τηλεφωνήτρια και έναν μεσήλικα εξολοθρευτή ποντικιών στο Βελιγράδι, ενώ το Innocence Unprotected είναι μια μοναδική και παράξενη ταινία-ψευτοντοκιμαντέρ για την «ανακάλυψη» της «χαμένης» πρώτης σέρβικης ομιλούσας ταινίας που γυρίστηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Ανάμεσα σε συνεντεύξεις από το υποτιθέμενο συνεργείο και τον άνθρωπο που την έφτιαξε περνούν σκηνές από την καταστροφή του Βελιγραδίου και την ανακατασκευή του, ενώ ο χαρακτήρας του Draguljub Aleksic, που είναι κάτι σαν τον μάγο Χουντίνι, κάνει την ταινία αξέχαστη.
→JAR MOFF. «Ο Charles Moffett χωρίς το Charles και το ett με ένα jar, κανένα συγκεκριμένο κόλλημα. Απλά έτσι, Αθήνα, cut ups πράγματα!» ήταν η διευκρίνιση για το όνομα του απίθανου Jar Moff, που είναι από τα πιο δυνατά χαρτιά της αθηναϊκής σκηνής τον τελευταίο καιρό και επιτέλους αρχίζει να μοιράζεται με περισσότερο κόσμο τη μουσική του. «Αρχές του 2009 και αφού είχα σταματήσει να ασχολούμαι με τη σύνθεση ήχων για αρκετό καιρό, αγόρασα ένα sp404 sampler και ένα tape recorder, παράτησα οποιαδήποτε άλλη δουλειά και ασχολήθηκα με την ιδέα της χρήσης των cut ups», μου εξηγεί. «Ολοκλήρωσα το πρώτο EP "tape A" και στη συνέχεια έφτιαξα 60 χειροποίητα CD-R, σαν να λέμε 120 κολάζ (εξώφυλλο-οπισθόφυλλο), τα οποία ήταν διαθέσιμα σε μαγαζιά όπως το Golden Age στο Chicago και το Mac Fly store στη Γάνδη (στο Βέλγιο). Την ίδια περίοδο νομίζω είχα αγοράσει και τον δίσκο που συχνά αναφέρω ως σοκ, το "Interstellar Space", ηχογράφηση του '74, John Coltrane-Rashied Ali. Το χάος συμπιεσμένο σε δίσκο βινυλίου». Το καινούργιο του EP θα κυκλοφορήσει από τη Leaving Records του Matthew David από Λ.Α. μεριά ως free download: 21 λεπτά early 80s cut ups sound collage JMPEP και μαζί κάποια από τα εξώφυλλα που έφτιαξε ειδικά γι' αυτή την κυκλοφορία. «Τίποτα θετικό δεν μπορεί να υπάρξει στον ορίζοντα όσο χρησιμοποιούνται λέξεις όπως εθνική συστράτευση, ταμείο στήριξης, εθνικό χρέος, καθολική ευθύνη χωρίς να διαλύονται μερικά οικοδομικά τετράγωνα», λέει την ώρα που παίζουν οι καταιγιστικοί ρυθμοί του άτιτλου κομματιού του (στο βάθος ακούγεται σαμπλαρισμένη μια κότα να κακαρίζει). www.myspace.com/jarmoff.
→TORO Y MOI. Μπορεί κανείς να μην είχε διάθεση για μουσική μέσα στον χαμό και τη μαυρίλα της προηγούμενης εβδομάδας, ορίστε όμως ένας δίσκος που προσφέρεται για να σου φτιάξει τη διάθεση: «Causers of this». Οι στιγμές ευδαιμονίας του Blessa που ανοίγει το υπέροχο άλμπουμ του Chaz Bundick (aka Toro Y Moi) κατά τον δημοσιογράφο των «New York Times» είναι «σαν τις ονειροπολήσεις του σπασίκλα: μισοξεχασμένα τραγούδια από το top-40 και χορευτικές επιτυχίες τραγουδισμένες από τύπους που είναι πολύ ντροπαλοί για να βγουν απ' τα δωμάτιά τους». Μετά το hauntology και το πιο πρόσφατο hypnagogic (που μόνο αυτός που έφτιαξε τον όρο έχει καταλάβει τι ακριβώς είναι), στολίζουν τη μουσική του με άλλο έναν αστείο χαρακτηρισμό: chillwave ή glo-fi ή «avant teen pop», που είναι απλά ατμοσφαιρική μουσική η οποία δανείζεται στοιχεία από τραγούδια του παρελθόντος (τον ξερό ήχο από τα drum machines των '70s και τα δημοφιλή φωνητικά με reverb των '80s) και τον παρουσιάζει μέσα από μια γλυκερή παραμόρφωση. Σαν γάτα που γλύφει λίμα και απολαμβάνει το αίμα της...
•TEN FOR MY I-POD: toro y moi-causers of this, actress-splazsh, demdike stare-forest of evil, expert medicine-perfect maniac, thee oh sees-warm slime, emeralds-does it look like i'm here?, sandma-ost, clubroot-ii, various-ru conscious, ratatat-lp4
σχόλια