Είναι αρκετά δύσκολο να γράψεις κάτι ή έστω να μπορέσεις να αναδείξεις την πεμπτουσία ενός δίσκου που σε έχει στιγματίσει τόσο πολύ, οπότε θα ήταν καλύτερα να παραθέσω μία ιστορία.
Όντας σε μία διαρκή αναζήτηση, ο νέος που έμενε σε ένα νησί προσπαθούσε να βρει μία σταθερά για να γραπωθεί και να προχωρήσει προς το επόμενό του βήμα, έχοντάς την πλέον σαν απαρέγκλιτη και συμπαντική αλήθεια. Η μόνη αλήθεια που γνώριζε έως τότε ήταν ο μαινόμενος βοριάς και η θάλασσα, μα μέσα στο κεφάλι του ούτε ο αέρας φυσούσε ούτε η προοπτική της θάλασσας έφτανε στο «έπειτα». Ως μάννα εξ ουρανού εμφανίστηκε μία μικρή αποκάλυψη που έφερε τον τίτλο «Visions of Johanna», και κάπου εκεί ήρθαν τα πάνω κάτω σε οτιδήποτε νόμιζε ότι γνώριζε επαρκώς. «Little boy lost he takes himself so seriously, he brags of his misery he likes to live dangerously».
Ένα νέο μονοπάτι που δεν γνώριζε ότι υπάρχει άρχισε να αχνοφαίνεται και σαν σκιά ο Robert Frost του έκλεισε το μάτι με το «The road not taken». Ο κυκλώνας που σηκώθηκε εντός του έκανε τον πραγματικό να φαίνεται μπουνάτσα και τα κύματα που σήκωσε ήταν λάβα φτιαγμένη από μία αόριστη υπόσχεση ελευθερίας.
Έτσι λοιπόν αποφάσισε να φτιάξει μία βάρκα που θα ήταν ανθεκτική στην πορφυρή φωτιά και στις εσωτερικές καταιγίδες για να πλεύσει ανέμελος στους ωκεανούς του ήχου.
Ακολούθησε λοιπόν τον W.B. Yeats και τον William Blake που του υπέδειξαν πώς να φτιάξει το σκαρί, και αυτός ξεκίνησε να το φτιάχνει έχοντας σαν υλικά το «Temporary like Achilles», το «4th time around» και το «Stuck inside the mobile with the Memphis blues again». Ύστερα γνώρισε τον Walt Whitman που του υπέδειξε πώς δουλεύουν τα κατάρτια, και χρειάστηκε γι’ αυτά το «Leopard-skin pill box hat», το «Οne of us must know» και το «Οbviously five believers».
Έτσι άρχισε να παίρνει μορφή η βάρκα του νέου που όσο περνούσε όμως ο καιρός άρχισε να καταλαβαίνει και τη δυσκολία του εγχειρήματος αυτού. Ευτυχώς όμως τότε γνώρισε τον Arthur Rimbaud που τον καθοδήγησε ώστε να συλλέξει και τα «Ι want you», «Pledging my time» και «Just like a woman» που του ήταν απαραίτητα για τη συνέχεια. Καθώς έφτανε προς το τέλος της κατασκευής, δεύτερες σκέψεις σκοτεινές και ενδοιασμοί κατέκλυσαν τον νέο αυτόν που δονκιχωτικά ξεκίνησε βάρκα από μουσική να φτιάξει.
Μα όμως πριν ολότελα τα παρατήσει τον σκούντηξε φιλικά ο Allen Ginsberg και τον συνέστησε στην παρέα του, στον Corso, τον Kerouac, τον Burroughs και με ένα Ουρλιαχτό του έκρυψε το φόβο. Επόμενο βήμα: «Rainy day women #12 & 35», Absolutely sweet Μarie» και «Most likely you go your way». Πλέον όλα είχαν πάρει το δρόμο τους αλλά και πάλι κάτι έλειπε, μα αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από τον Έρωτα που απ’ αυτόν κουπιά πρέπει να φτιάξει και τον γνώρισε και αυτόν καλά μέσα από το «Sad eyed lady of the Lowlands» και όλα τώρα ήταν σαν έτοιμα από καιρό, για να σαλπάρει.
Ονόμασε τη βάρκα του «Blonde on Blonde» και τον χάρτη του Bob Dylan και ξεκίνησε το χάραμα πριν τον δει κανείς και τον σταματήσει. Δεν κοντοστάθηκε, μα ούτε και κοίταξε πίσω. Είχε φύγει από καιρό.
Bob Dylan, Blonde on Blonde, Full Album, 1966
Info
Ο Νικόλας Κοκολάκης είναι ενεργός στην αγγλόφωνη ελληνική σκηνή από το 2011 όντας ο τραγουδιστής και κύριος συνθέτης των Wheatman. Ο Jack Heart είναι το μουσικό alter ego του, το οποίο γεννήθηκε το 2013, όταν και κυκλοφόρησε το πρώτο του EP με τίτλο «Girl». Τον Ιούνιο του 2017 κυκλoφόρησε το ντεμπούτο album του «Emotional Piñata» και τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησε το single «Voodoo King» στο πλαίσιο της επετειακής σειράς της Inner Ear, A Distant Victory Singles Club.
Περνώντας σε μία νέα μουσική φάση πλέον ετοιμάζει υλικό για το νέο του δίσκο που θα κυκλοφορήσει το 2018. Τον Δεκέμβριο θα είναι special guest σε δύο live του Theodore: 7 Δεκεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννίνων και 9 Δεκεμβρίου στο Υπόγειο στη Θεσσαλονίκη.
Jack Heart - Voodoo King (Official Audio)
Επιμέλεια: Βαγγέλης Μακρής
σχόλια