Help!-Beatles
Λένε οτι η μουσική εξημερώνει και τα πιο άγρια θηρία. Ήμουν πολύ ζωηρός όταν ήμουν μικρός. Το έσκαγα από το σπίτι, χτυπούσα τα άλλα παιδάκια, έσπαγα πράγματα... Μέχρι τα έξι. Μετά έγινα πολύ ήσυχος και ήρεμος. Δεν θυμάμαι αν αυτό έγινε αφού μου κίνησε το ενδιαφέρον η δισκοθήκη των γoνιών μου. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι είναι μεγάλη η σύμπτωση. Ήμουν έξι όταν ανακάλυψα στο σπίτι που μέναμε το “Help” των Beatles και τη συλλογή Νο 1 Hits του 83. Είχαν αρκετούς δίσκους και κασέτες οι γονείς μου αλλά αυτά τα δύο μου τράβηξαν την προσοχή για κάποιο λόγο. Για τους Beatles ίσως είχα ακούσει κάτι γιατί η δημοτικότητα τους ακόμα ήταν πολύ μεγάλη. Τα τραγούδια από το “Hits 83” θα τα είχα ακούσει κάπου γιατί παίζονταν παντού.
Το “Help” ήταν o απόλυτος pop δίσκος συγκροτήματος, ίσως ο πρώτος και καλύτερος. Ήταν φτιαγμένο για να είναι popular, με την πιο καλογυαλισμένη παραγωγή και τέλειες ερμηνείες. Κάθε τραγούδι θα μπορούσε να είναι single: Help, Ticket to ride, Yesterday, You ’re going to lose that girl, I need you, I ’ve just seen a face κλπ. Στο μεταξύ η αδερφή μου το είχε και σε κασέτα και το έβαζα παντού. Ακόμα και στο αυτοκίνητο όταν πηγαίναμε κάπου οικογενειακώς με πολύ δημοκρατικές διαδικασίες το soundtrack ήταν το “Help”.
Το "Help" ήταν o απόλυτος pop δίσκος συγκροτήματος, ίσως ο πρώτος και καλύτερος. Ήταν φτιαγμένο για να είναι popular, με την πιο καλογυαλισμένη παραγωγή και τέλειες ερμηνείες.
Μετά άκουσα το “Hits 83” και εκεί άλλαξε η ζωή μου. Πολύ καινούργιο πράγμα και περίεργο με όλους αυτούς τους μαγικούς, απόκοσμους ήχους από τα synths που μόλις είχαν γίνει της μόδας. Total eclipse of the heart, Beat it, Billie Jean, Down under, Africa, You ‘re in the army now... Έπαιρνα το βινύλιο και έκανα μεγάλη προσπάθεια για να φτάσω το pickup στο δεύτερο ράφι της βιβλιοθήκης και να το κεντράρω χωρίς να βλέπω για να μπεί η υποδοχή στην τρύπα. Και αυτό ήταν το εύκολο μέρος. Το να βάλω πάνω τη βελόνα για να παίξει ήταν πιο δύσκολο. Τα είχα διαλύσει τα δισκάκια... Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακούσω μια μέρα αυτά τα τραγούδια. Είχα πάθει εξάρτηση... Προσπαθούσα να τραγουδήσω τα τραγούδια και επειδή δεν ήξερα τη γλώσσα προσπαθούσα να μιμηθώ ακριβώς αυτό που άκουγα, τη μελωδία, τις φωνές, την αγγλική προφορά. Ειδικά τους Beatles. Πρέπει να ήταν πολύ αστείο το αποτέλεσμα. Το Total eclipse of the heart προσπαθούσα να το παίξω στο πιάνο που είχαμε στο σπίτι και τραγουδούσα τη δεύτερη φωνή “turn around”. Έκανα και καμιά ποζεριά στον καθρέφτη κρατόντας ένα αόρατο μικρόφωνο. Μεγάλες στιγμές... (lol).
Εννοείται ότι όλα αυτά τα έκανα κρυφά από τους γονείς μου και την αδερφή μου γιατί ντρεπόμουν πολύ. Μέχρι και σήμερα δεν έχω τραγουδήσει ποτέ μπροστά τους... Ταυτόχρονα όμως ήμουν τόσο ψώνιο από μικρός που με ηχογραφούσα κιόλας σε ένα μικρό κασετόφωνο. Επειδή δεν πετάω ποτέ τίποτα είμαι σίγουρος ότι κάπου υπάρχουν αυτές οι κασέτες...
Μετά απο τόσα χρόνια, αν και πέρασα από πολλά μουσικά είδη, αυτά τα τραγούδια είναι για πάντα μέσα μου και μέχρι και σήμερα όταν τα ακούω ανατριχιάζω ή μπορεί και να συγκινηθώ καμιά φορά... -Δ.
Unknown Pleasures-Joy Division
Ο πρώτος δίσκος που αγάπησα... Μμμ, είναι σαν να λες ποια είναι η πρώτη σου αγάπη. Δύσκολο, γιατί με τον καιρό αναθεωρείς. Μπορώ όμως να πω, ποιός ήταν ο δίσκος που με επηρέασε περισσότερο, καθώς αγάπησα πολλούς και ποιες οι συνθήκες τότε, προκειμένου να ανακαλύψεις μουσική και να αποφασίσεις τί να πας να αγοράσεις.
Όσοι θυμούνται τα 90’s, στάνταρ θα αναπολούν το παλιό καλό ΜΤV που σε έκανε να κάθεσαι όλη μέρα μπροστά την τιβί και να χαζεύεις κλιπς. Εκεί γνώρισα πρώτη φορά τους Cure –στηνόμουν με τις ώρες μόνο και μόνο για να δω το video του Lullaby, τους Offspring-Green Day- RATM και πάει λέγοντας. Οπότε, πήγαινες μετά στο δισκάδικο και εκεί που τον είχες συνηθίσει να σου αντιγράφει σε κασέτα Michael Jackson και 2Unlimited, τον ρώταγα τι άλλο υπήρχε παρόμοιο με Cure. Μου ’χε δώσει τότε το Unknown Pleasures των Joy Division. Κι εννοείται δεν μ’ άρεσε καθόλου. Και ξαναπήγα και του ζήτησα να μου γράψει το Selected Scenes from the End of the World των London After Midnight – τί δισκάρα Θεέ μου).
Βγάζω από το ράφι το Unknown Pleasures και το ξανακούω λοιπόν. Και σκαλώνω. Μίνιμαλ, επιτηδευμένα βρώμικη παραγωγή, μπασογραμμές που σε ανατίναζαν, άψογες γραμμές τυμπάνων, φωνή που την λάτρεψα.
Πρέπει να πέρασε πάνω από μια 10ετία από τότε, δεν θυμάμαι, μέχρι που αποφάσισα να ξαναμελετήσω/ακούσω μεθοδικά Joy Division, γιατί καλώς ή κακώς, είναι τεράστιο σχολείο για Drumming. Είχα σπίτι μου δισκογραφία κάμποση από τα late 70’s & 80’s, η οποία είχε σχέση, επί το πλείστον, με την New Wave και πάει λέγοντας της τότε σκηνής. Βγάζω από το ράφι το Unknown Pleasures και το ξανακούω λοιπόν. Και σκαλώνω. Μίνιμαλ, επιτηδευμένα βρώμικη παραγωγή, μπασογραμμές που σε ανατίναζαν, άψογες γραμμές τυμπάνων, φωνή που την λάτρεψα. Ήμουν σίγουρος πλέον, ότι όλα αυτά που έπαιζα από τα late 90’s επηρεάστηκαν από αυτό τον δίσκο. Απλά δεν ήμουν έτοιμος, τότε πιτσιρικάς, για να τον κατανοήσω.
Ίσως να έχω δίκιο για αυτόν τον δίσκο. ‘Ίσως όχι. Παίζει από τότε να τον έχω ακούσει, ολόκληρο, ελάχιστες φορές. Ίσως καμία. Ξέρω όμως, ότι από τότε, ξεκίνησα να βλέπω με άλλο μάτι την μουσική και τις επιλογές μου σε ό,τι έχουν να κάνουν με αυτήν. -Κ.
________________
Το καινούριο βίντεο απο το ντεμπούτο άλμπουμ των Sad Disco για το Beat:
σχόλια