Guns n΄ Roses – Appetite for destruction
Αν ήμουν παιδί σήμερα, πιθανώς θα ήταν σχεδόν υποχρεωτικό για εμένα να μου αρέσει η Miley Cyrus ή ο Justin Bieber. Ευτυχώς έτυχε να μεγαλώσω μια εποχή που ήταν υποχρεωτικό να σου αρέσουν οι Guns Ν’ Roses. Ακόμη πιο τυχερός ήμουν που είχα μεγαλύτερο αδερφό που ήταν και συλλέκτης δίσκων (οικογενειακό μας κουσούρι) οπότε είχα πρόσβαση από μικρή ηλικία στο Appetite for destruction, τον δίσκο με το πλέον κακόγουστο και σεξιστικό εξώφυλλο όλων των εποχών.
Νεκροκεφαλές, μπαντάνες, καπέλα, μαλλούρες στην εποχή του poser κι όμως μέσα στο ποζεριλίκι τους, οι Guns Ν’ Roses ήταν αυθεντικοί. Ήταν αυτοί που φαίνονται. Μια παρέα αλητάκια στα όρια της ψυχοπάθειας που ξέρανε όμως να παίζουνε μουσική, γι' αυτό και είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να βγάλουν αυτόν το δίσκο που είναι η επιτομή του sex, drugs and rock and roll- Αντώνης
________________
Deep Purple - Deep Purple In Rock
Ίσως η πρώτη rock μπάντα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον σαν παιδί. Ψαχουλεύοντας στην δισκοθήκη των γονιών μου έπεσα πάνω στο In Rock και από εκείνη τη στιγμή έκανα κατάληψη στο πικάπ. Στην πολυκατοικία που μεγάλωσα έχουν να το λένε μέχρι τώρα για τα ουρλιαχτά μου στο " Child In Time".
Βλέπετε είχα την πεποίθηση ότι θα κατάφερνα να ξεπεράσω τον Gillan και αυτό θα ήταν το εισιτήριο μου για να μπω στους Deep Purple... Χαζό παιδί, χαρά γεμάτο! -Μπάμπης
________________
Queen - Α Νight At The Opera
Κάπου στα τελειώματα του δημοτικού ('94) είχα αρχίσει να ασχολούμαι σοβαρότερα με την ακρόαση δίσκων και τη μουσική γενικότερα, ως τότε κυκλοφορούσαν στα χέρια μου κασέτες με σκόρπια τραγούδια, από φρέσκο τότε Gary Moore, Σαββόπουλο, Belinda Carlisle και βινύλια Joan Baez των γονιών μου, όλα μαζί στο χωνευτήρι, χωρίς ταξινόμηση. Είχα πάρει και τις πρώτες μου αυθεντικές κασέτες (R.E.M. - "Out of time", το "Best" των Bon Jovi και το καινούριο τότε "Division Bell" των Pink Floyd), αλλά κανένα δεν με είχε κερδίσει σαν σύνολο τότε, μπρος πίσω την κασέτα μέχρι να βρω τα καλά και τέλος.
Ώσπου πέτυχα στο MTV ένα πανάρχαιο εμφανώς κλιπ με τέσσερις αξιοθρήνητους τύπους να σκαρώνουν κάτι "galileo figaro" και " bismillah" σε μαύρο φόντο και στη συνέχεια ο τύπος στο κέντρο με τα πεταχτά δόντια βγαίνει μέσα από καπνούς με λευκό κολάν, τα σπάει και γω σκεφτόμουν ότι δεν έχει το θεό του. Φυσικά έπαθα την πλάκα μου. Και περίμενα να το ξαναβάλουν (πρέπει να είχαν εβδομαδιαίο αφιέρωμα, τι τύχη), οπότε το "Dukes of Hazard" μπορούσε να περιμένει. Όπως και ξανάγινε. Βρήκα το συγκρότημα (Queen), το κομμάτι (Bohemian Rhapsody) και το δίσκο (Α Νight At The Opera) και έφυγα για το δισκάδικο της γειτονιάς μου, το παρήγγειλα και μετά από μια εβδομάδα το είχα σε cd (από τα πρώτα μου) στα χέρια μου.
Εκεί μέσα λοιπόν υπήρχαν τα πάντα σε υπερβολικό βαθμό και με τη μεγαλομανία των Queen σε πλήρη έξαρση. Βιτριολικό hard rock στο "Death on two legs", καμπαρέ φινέτσα στο "Seaside rendez-vous", επικές στιγμές στο " Α prophet's song", folk νοσταλγία ("'39), γρήγορα αμάξια ("I'm in love with my car") και φυσικά στο τέλος το κομμάτι που τα ξεκίνησε όλα.
Αυτομάτως άνοιξαν οι ορίζοντες σε τόσα είδη και σε τόσα μουσικά στυλ μονομιάς, που το κεφάλι μου προσπαθεί ακόμα να μπει σε τάξη και δεν έχει σταματήσει να ψάχνει καινούρια πράγματα να ακούσει, σε σημείο αγχωτικό.
Το ίδιο καλοκαίρι στο χωριό, το πανδαιμόνιο με τους Queen συνεχίστηκε και κράτησε για κάμποσα χρόνια και κάμποσους δίσκους, καθώς ο κολλητός μου ο Πάνος είχε πάθει τα ίδια και χειρότερα και έτσι δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε από πουθενά.–Παναγιώτης
________________
Black Sabbath – Black Sabbath
Παρασκευή και 13, Φεβρουάριος του 1970, η συντηρητική Αγγλία υποδέχεται με τρόμο και απέχθεια το ντεμπούτο ενός συγκροτήματος το οποίο αποτελούνταν από κακάσχημους μαλλιάδες, μικροκακοποιούς. Η εποχή της βαριάς και ασήκωτης (ούτε με ζετέ) κιθαριάς έχει μόλις ξεκινήσει.
Τετάρτη, 31 Μαρτίου του 1982, σε ένα μαιευτήριο των Αθηνών γεννιέται ένα ασθενικό και κίτρινο από τον ίκτερο μωρό το οποίο οι γονείς του ονομάζουν Χρήστο και βάζουν από πολύ νωρίς σε μόνιμο πρόγραμμα δίαιτας.
Ο Χρηστάκης μεγαλώνει σε μουσικό περιβάλλον και απολαμβάνει από πολύ νωρίς κλασικούς ροκ δίσκους (Led Zeppelin, Doors, Pink Floyd, Hendrix, Deep Purple) χωρίς να αποφασίζει ποιος είναι ο αγαπημένος του, τρώγοντας, παράλληλα, κρυφά σοκολάτες. Μια ημέρα (σε αρκετά τρυφερή ηλικία), μέσα στο βιντεοκλάμπ – δισκάδικο της γειτονιάς, πέφτει πάνω σε ένα σκοτεινό εξώφυλλο που γράφει πάνω Black Sabbath. Ο Χρηστάκης δεν είναι κανένας χθεσινός, τους ξέρει τους Black Sabbath, αλλά του είχαν πει ότι είναι σατανιστές.
Χωρίς φόβο περί αμαρτίας αγοράζει τον δίσκο. Το πικάπ παίρνει μπροστά, ακούγονται κάτι ψιχάλες, αστραπές, καμπάνες και ξαφνικά «Ντον, ντιιν, ντααααααααν». Η επίδραση της μουσικής του διαβόλου είναι εμφανής μόλις στο 4ο κομμάτι όταν ο πατέρας του Χρηστάκη (που ξυρίζεται στο μπάνιο) εισβάλει στο δωμάτιο με το ξυράφι στο χέρι και απειλεί γιατί θέλει να μπει ξανά το N.I.B. επειδή έχει να το ακούσει πάνω από 15 χρόνια. Ο δίσκος, μετά από ανάλογες περιπέτειες τελειώνει και ο Χρηστάκης εισέρχεται σε έναν σκοτεινό κόσμο από τον οποίο προσπαθεί ακόμη να ξεφύγει.
Τα χρόνια περνάνε, ο Χρηστάκης συνεχίζει τη δίαιτα, αφήνει μαλλιά και μούσια και αποκτά αρκετά μεγάλη δισκογραφία. Θα εκμυστηρευτεί σε πολλούς φίλους στο διάβα της ζωής του ότι έχει πραγματικό «θέμα» με τους Sabbath και οι περισσότεροι θα του γνέψουν με ένα μειδίαμα γεμάτο οίκτο αναγνωρίζοντας το πρόβλημά του. –Χρήστος
________________
Οι Empty Frame πρόσφατα κυκλοφόρησαν τον δεύτερό τους δίσκο " Τhe Blackbird Flies", σε βινύλιο και CD, το οποίο διατίθεται σε πολλά καταστήματα, αλλά και ηλεκτρονικά. Tην Πέμπτη 18/9 παίζουν στον κήπο του θεάτρου "Χυτήριο" μαζί με τους Remi & The Dazzlers.
σχόλια