Γιατί γέμισε η Αθήνα με ασπρόμαυρες αφίσες ανθρώπων από όλο τον κόσμο;

Γιατί γέμισε η Αθήνα με ασπρόμαυρες αφίσες ανθρώπων από όλο τον κόσμο; Facebook Twitter
«Για εμάς είναι πολύ σημαντικό να προκαλέσουμε θετικά ερεθίσματα στους περαστικούς σχετικά με τις διαφορετικές κοινότητες που συνθέτουν την κοινωνία μας».
6

Δεκάδες αφίσες με πορτραίτα ατόμων μεταναστευτικής καταγωγής τοιχοκολλήθηκαν σε διάφορα σημεία της πόλης το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.

Υπεύθυνη για αυτή τη δράση είναι η ομάδα A-typical, των Σμαράγδα Νιτσοπούλου και Ανθή Χρήστου, η οποία έφερε στην Αθήνα τη διεθνή πρωτοβουλία «Inside Out Project» του Γάλλου street artist JR.

Πρόκειται για ένα διεθνές συμμετοχικό έργο τέχνης που μετατρέπει μηνύματα προσωπικής ταυτότητας σε έργα τέχνης.

Oι συμμετέχοντες χρησιμοποιούν ασπρόμαυρα φωτογραφικά πορτρέτα με στόχο να ανακαλύψουν, να αποκαλύψουν και να μοιραστούν μοναδικές ιστορίες και εικόνες από ανθρώπους από ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτές οι ψηφιακές φωτογραφίες μετατρέπονται σε αφίσες από την ομάδα του Inside Out και αποστέλλονται στους δημιουργούς του προγράμματος για να τις εκθέσουν στο δημόσιο χώρο των πόλεων τους.

Μέσω του Inside Out: Athens, η Ανθή και η Σμαράγδα επιδιώκουν να αναδείξουν τη διαφορετικότητα της Αθήνας και τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα, διεκδικώντας με ένα διαφορετικό τρόπο την ισότιμη συνύπαρξη όλων των μελών της κοινωνίας της.

Οι αφίσες μπορούν να τοποθετηθούν οπουδήποτε, σε ένα παράθυρο, σε έναν τοίχο κάποιου εγκαταλειμμένου κτιρίου ή σε ένα γήπεδο.

Ως τώρα έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από 1.200 δράσεις σε όλο τον κόσμο από το Εκουαδόρ μέχρι το Νεπάλ και από το Μεξικό έως τη Παλαιστίνη, αναδεικνύοντας μια πληθώρα θεματικών όπως η διαφορετικότητα, η κλιματική αλλαγή και έμφυλη βία.

Αυτές οι εκθέσεις θα καταγραφούν, θα αρχειοθετηθούν και θα είναι διαθέσιμες διαδικτυακά στο insideoutproject.net.

Γιατί γέμισε η Αθήνα με ασπρόμαυρες αφίσες ανθρώπων από όλο τον κόσμο; Facebook Twitter
Oι αφίσες τοιχοκολλήθηκαν και στον σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό.

Μέσω του Inside Out: Athens, η Ανθή και η Σμαράγδα επιδιώκουν να αναδείξουν τη διαφορετικότητα της Αθήνας και τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα, διεκδικώντας με ένα διαφορετικό τρόπο την ισότιμη συνύπαρξη όλων των μελών της κοινωνίας της.

«Τελικός στόχος είναι η συν-δημιουργία ενός έργου τέχνης που θα στολίσει τους δρόμους της πόλης, μέσα από μια εκπαιδευτική διαδικασία.

H ομάδα μας – A-typical- έχει ως στόχο την δημιουργία δράσεων γύρω από την επικοινωνία και την τέχνη στο δημόσιο χώρο των πόλεων. Ζούμε και δημιουργούμε στην Αθήνα και θέλαμε να κάνουμε μια δράση που θα γιορτάζει την πολυπολιτισμικότητα της και τις διαφορετικές κοινότητες που θα συνθέτουν την ταυτότητά της».

Για το σκοπό αυτό συνεργάστηκαν με τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση Generation 2.0 RED, ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό Μεταναστών & Ελλήνων που προωθεί την ισότιμη συμμετοχή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, μέσω της ενδυνάμωσης των κοινοτήτων.

Στόχος της συνεργασίας ήταν η δημιουργία ενός συμμετοχικού έργου τέχνης που θα διεκδικεί με ένα διαφορετικό τρόπο την ισότιμη συνύπαρξη όλων των μελών της Αθηναϊκής κοινωνίας.

Γιατί γέμισε η Αθήνα με ασπρόμαυρες αφίσες ανθρώπων από όλο τον κόσμο; Facebook Twitter
Ως τώρα έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από 1.200 δράσεις σε όλο τον κόσμο από το Εκουαδόρ μέχρι το Νεπάλ και από το Μεξικό έως τη Παλαιστίνη, αναδεικνύοντας μια πληθώρα θεματικών όπως η διαφορετικότητα, η κλιματική αλλαγή και έμφυλη βία.

Το project ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2017 με ανοιχτό κάλεσμα σε όσους ήθελαν να συμμετάσχουν στα εργαστήρια παραγωγής και το Δεκέμβριο του 2017 πραγματοποιήθηκαν δύο εργαστήρια στα γραφεία της Generation 2.0.

«Μαζί με όσους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα συζητήσαμε πιθανά μέρη τοποθέτησης του έργου, τη δύναμη που μπορεί να έχει ένα πορτρέτο και στη συνέχεια οι συμμετέχοντες φωτογράφισαν ο ένας τον άλλον», μας είπαν η Ανθή και η Σμαράγδα.


Η τρίτη φάση του project περιελάμβανε εκτός από τις αφίσες που τοιχοκολλήθηκαν στο σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό, στον περιβάλλοντα χώρο της Τεχνόπολις και στο πολιτισμικό χώρο This Is Bud και μια έκθεση των πορτραίτων που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο και Κυριακή στη γκαλερί MEME του Communitism.

Τι θα ήθελαν, ιδανικά, να δει ο περαστικός στις αφίσες αυτές; «Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί διαφορετικά το εφήμερο αυτό έργο τέχνης. Για εμάς είναι πολύ σημαντικό να προκαλέσουμε θετικά ερεθίσματα στους περαστικούς σχετικά με τις διαφορετικές κοινότητες που συνθέτουν την κοινωνία μας.

Καθώς, οι συμμετέχοντες φωτογράφισαν ο ένας τον άλλον, τα πορτρέτα τους είναι διαφορετικά μεταξύ τους και όλα μαζί δίνουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, δύναμης και αρμονικής συνύπαρξης που ελπίζουμε να φθάσει σε όσους έχουν την ευκαιρία να δουν το Inside Out Athens καθώς πραγματοποιούν τις καθημερινές δραστηριότητές τους στην πόλη».

Γιατί γέμισε η Αθήνα με ασπρόμαυρες αφίσες ανθρώπων από όλο τον κόσμο; Facebook Twitter

Μάθετε περισσότερα για τους A-typical εδώ και για τη Generation 2.0 RED εδώ.

Φωτογραφία
6

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άγγελος Μπαράι: «Βλέπω τη φωτογραφία ως μέσο επούλωσης τραυμάτων»

Φωτογραφία / Άγγελος Μπαράι: «Βλέπω τη φωτογραφία ως μέσο επούλωσης τραυμάτων»

Ο βραβευμένος φωτογράφος εστιάζει στα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τη μετανάστευση και το προσφυγικό, δίνοντας φωνή σε ανθρώπους και ιστορίες που θα έμεναν στο σκοτάδι.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στο Παρίσι μετά τους Ολυμπιακούς, ο Σουρεαλισμός ήρθε να κατακτήσει την πόλη

Φωτογραφία / Μια επίσκεψη σε ένα Παρίσι που αναζητά την επόμενη μέρα

Στο ανακαινισμένο Grand Palais, με επίκεντρο τον σουρεαλισμό, την τέχνη και καλεσμένο τον Τζιμ Τζάρμους, η Paris Photo 2024 καθρεφτίζει μια πόλη που επαναπροσδιορίζεται πολιτιστικά μετά τους Ολυμπιακούς.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ
Φωτογραφική έκθεση για την επανένωση της Γερμανίας 35 χρονια μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Πολιτισμός / Φωτογραφική έκθεση για την επανένωση της Γερμανίας 35 χρονια μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Με αφορμή τα 35 χρόνια από την Πτώση του Τείχους (09.11.89) μια φωτογραφική έκθεση με τίτλο «Dream on- Βερολίνο, δεκαετία του 90» αποτυπώνει την κρίσιμη αυτή δεκαετία μετάβασης ανάμεσα στο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον, την αισιοδοξία και το φόβο για το νέο Βερολίνο
ΕΙΡΗΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΒΕΡΟΛΙΝΟ
Η αθέατη Αίγυπτος του Denis Dailleux

Φωτογραφία / Η αθέατη Αίγυπτος του Denis Dailleux

Ο βραβευμένος Γάλλος φωτογράφος που έχει καταγράψει μοναδικά τις φτωχογειτονιές του Καΐρου, τους γονείς των Μαρτύρων της Επανάστασης, νεαρούς γυμνασμένους άντρες δίπλα σε μαυροφορεμένες μανάδες αλλά και λαμπερούς σταρ του κινηματογράφου, εξηγεί πώς ξεκίνησε η ιδιότυπη και πολύχρονη αυτή διαδρομή του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Φωτογραφία / Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Πορτρέτα διάσημων και σκηνές δρόμου περιλαμβάνονται στην έκθεση «Irving Penn: Centennial» που διοργανώνεται από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και παρουσιάζεται στην Ισπανία
LIFO NEWSROOM
Ζήτημα ζωής και θανάτου: Το θρυλικό φωτογραφικό βιβλίο του Peter Hujar επανεκδίδεται μετά από σχεδόν μισό αιώνα

Φωτογραφία / Ζήτημα ζωής και θανάτου: Το θρυλικό φωτογραφικό βιβλίο του Peter Hujar επανεκδίδεται μετά από σχεδόν μισό αιώνα

Το λεύκωμα «Portraits in Life and Death» εξελίχθηκε σε θρύλο τις δεκαετίες μετά τον θάνατο του φωτογράφου το 1987 και έγινε το σύμβολο ενός χαμένου κόσμου που ζούσε και δημιουργούσε στο νεοϋρκέζικο downtown.
THE LIFO TEAM
Enri Canaj, φωτογράφος

Φωτογραφία / Enri Canaj: «Δεν έχω εξοικειωθεί με τον πόνο»

Ο φωτογράφος των ασπρόμαυρων κάδρων, που κατέγραψε την Ελλάδα της κρίσης και το μεταναστευτικό ζήτημα της Ευρώπης, μιλά για τη δική του πορεία μετανάστευσης, για το πώς ο ερχομός του από τα Τίρανα στην Αθήνα ήταν μια «έκρηξη» μέσα στο κεφάλι του. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας
M. HULOT
Οι φιναλίστ του διαγωνισμού φωτογραφίας Australian Life 2024 - σε εικόνες

Φωτογραφία / Η ζωή στην Αυστραλία μέσα από τον διαγωνισμό φωτογραφίας Australian Life 2024

Εκτροφή προβάτων, βρικόλακες στο σαλόνι, Αβορίγινες στη γη τους και στα σπίτια τους: Μια περιήγηση στην Αυστραλία μέσα από τις εικόνες των φιναλίστ του διαγωνισμού φωτογραφίας Australian Life 2024.
THE LIFO TEAM

σχόλια

3 σχόλια
Η μονη ενσταση που εχω σε τετοια προτζεκτ ειναι καθαρα φυσιογνωμικη.Οπως ηταν οταν μερικοι διαλεγαν να φιλοξενησουν μεταναστες στο σπιτι τους με τα ιδια κριτηρια που καποιοι αλλοι διαλεγουν κουταβι απο εκτροφειο σκυλων.Στο τελος ενισχυουν παρα μειωνουν το ρατσισμο και την ξενοφοβια.
"...που προωθεί την ισότιμη συμμετοχή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία..."Η ισοτιμία απαιτεί και ισονομία. Για να υπάρχει ισονομία πρέπει να είμαστε ειλικρινείς.Από τους εδώ μετανάστες πόσοι είναι νόμιμα εδώ και πόσοι καίτοι τώρα είναι νόμιμα έχουν υπάρξει για πάρα πολύ καιρό παράνομα; Από όσους είναι εδώ σήμερα πόσοι εισήλθαν νόμιμα;Ή η ιδιότητα του μετανάστη είναι επαρκής για να κάμπτεται η νομιμότητα; Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που όποιος επικαλείται τη νομιμότητα του κολλάει η ρετσινιά του ακραίου.Αν δεν θέλουμε να κάνουμε κουβέντα περί νομιμότητας και θέλουμε να ξεκινήσουμε τη συζήτηση επί μηδενικής βάσης (όπως επιθυμεί η πλειοψηφία των ΜΚΟ καθώς έχουν καθιερώσει τον όρο του "παράτυπου" έναντι του "παράνομου" μετανάστη) ας κάνουμε ειλικρινή και ανοιχτή κουβέντα, χωρίς πάθη και μίση.Είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε τους πάντες από κάποιον άγραφο κανόνα ή δεχόμαστε μετανάστες βάσει των εργασιακών και δημογραφικών αναγκών της χώρας; Μπορούμε να ξέρουμε τί θέλουμε και σε τι στοχεύουμε οι εδώ κάτοικοι χωρίς να έχουμε ένα ποσοστό των συνανθρώπων μας να είναι έτοιμο να μας πετροβολήσει με χαρακτηρισμούς; Μπορούμε να πούμε ευθαρσώς ότι αν μιλάμε για μετανάστες θέλουμε τους καλύτερους, τους πιο χρήσιμους, τους πιο αφομοιώσιμους και όσους χρειαζόμαστε και όχι όσους έρχονται;Είμαστε (ή έστω ήμασταν) ένα εθνικό κράτος με αρκετά μεγάλο ποσοστό ομοιογένειας. Αν είναι να καταστούμε "πολυπολιτισμικοί", λες και είμαστε χώρα μεταναστών όπως ο Καναδάς ή οι ΗΠΑ ή πρώην αποικιοκρατική δύναμη όπως η Γαλλία και η Αγγλία, πρέπει να ξέρουμε τί κάνουμε και γιατί και να μη το κάνουμε γιατί είναι "αριστερό" ή "προοδευτικό" αλλά γιατί είναι εθνικά καλό και χρήσιμο. Όπως κάνουν εξάλλου και τα κράτη μεταναστών όπως ο Καναδάς και οι ΗΠΑ.Δεν χρωστάμε κάπου. Αν πρέπει να τα υπολογίσουμε (πράγμα όχι απαραίτητο βέβαια) μάλλον μας χρωστάνε...
Καλες αυτες οι ενεργείες αλλα αμα δεν λύσεις το μακρο-κοινωνικο προβλημα δεν προκυται να κανουν τιποτα περα απο το να ραφιναρουν την εικονα της κοινωνίας. Η συζήτηση που ζητας (και πρεπει να γίνει) προυποθετει ότι ολες οι πολιτικες δυναμεις θα εχουν τον νου τους στο ρεαλιστικο προβλημα και όχι στην ψηφοθηρικη χρηση αυτου. Θυμησουμε ότι στις επομενες εκλογες δυο πολυ συγκεκριμενοι χωροι (που είναι επιδραστικοι) θα "παιξουν" ψηφοθηρικα για αλλη μια φορα με αυτο το θεμα, εκαστος απο την σκοπια του. Το κριμα είναι ότι οι ίδιοι οι μεταναστες και προσφυγες θα πληρώσουν την νυφη μακροπροθεσμα. Ηδη εχουμε γκετοποιηση των πληθυσμων (με τις ευλογίες των προστατιδων ΜΚΟ), την στιγμη που σταθεροποιηθει η γκετοποίηση δεν θα μπορεις να κανεις κατι για αυτο για δεκαετίες το λιγότερο, για αυτο μαλιστα λ.χ. η γκετοποίηση των τσιγγανων είναι τοσο δυσκολη πλεον να σταματήσει, όλοι τσιγγανοι και μη εχουν πλεον συνηθησει και αυτορυθμιστει στην παγια πλεον κατασταση. Αυτες οι δρασεις μπορουν να βοηθησουν σε επιπεδο ατομικο αλλα σε καμια περίπτωση σε μαζικο.
Μην βάζουμε στην ίδια συζήτηση μετανάστη και πρόσφυγα. Ο πρόσφυγας είναι ο αρχαίος ικέτης, είναι πρόσωπο ιερό.Ο μετανάστης, που σίγουρα δεν ήταν καλά από εκεί που έφυγε διότι αλλιώς δεν θα έφευγε, οφείλει να κινηθεί μέσα σε ένα ΑΥΣΤΗΡΟ ρυθμιστικό πλαίσιο. Δεν είναι τουρισμός η μετανάστευση. Η χώρα υποδοχής δεν έχει καμία υποχρέωση σε άκριτη αποδοχή όσων περνάν τα σύνορά της.Και εκεί πρέπει να διαχωρίσουμε πλέον τον μετανάστη που προσπαθεί να αιτηθεί ασύλου ως πρόσφυγας.Κανείς από τους δύο δεν είναι ευτυχής, ούτε ο μετανάστης ούτε ο πρόσφυγας. Για τον μετανάστη όμως τα κράτη υποδοχής δικαιούνται να έχουν κριτήρια με γνώμονα το καλό των δικών τους πολιτών.Όσοι πολιτικοί σχηματισμοί προσπαθούν να εκμεταλλευθούν ευαισθησίες και πάθη πολιτών ένθεν και εντεύθεν του πολιτικού φάσματος οφείλουν να απομονωθούν πρωτίστως από τα ΜΜΕ που δουλειά τους είναι να λένε την αλήθεια και όχι να κάνουν χάρες σε όσους συμπαθούν.
Με βρίσκεις απολυτα συμφωνο, η αποψη μου είναι ότι τον προσφυγα τον δεχεσαι ακριτα (στο πλαισιο της λογικης, δηλαδη αμαχο πληθυσμο ή με πια μερια πολεμησε εφ'οσον δεν ήταν αμαχος κτλ), στον μεταναστη προφανως και θα βαλεις κριτηρια.