Λίγα λόγια για τη σειρά φωτογραφιών «Limani» του Φωκίωνα Ζησιάδη από την ιστορικό τέχνης Θάλεια Στεφανίδου:
«Εκεί, δυτικά, στην άκρη της θάλασσας, το λιμάνι της πόλης με λυκόφως...
Ο αναμενόμενος οπλισμός του χώρου: δεμένα πλοία, γερανοί, χαραγμένες σταθερές διαδρομές και οχήματα πάνω σε ράγες...
Ανθρώπινη απουσία... κάποια θαλασσοπούλια ίπτανται...
Όλα σε απόλυτη στασιμότητα.
Μια αίσθηση παγωμένης ενέργειας, σταματημένου και απροσδιόριστου χρόνου, δραματοποιεί τις γιγάντιες υπερυψωμένες μηχανές, που δεν επιτελούν καμία λειτουργία.
Το σκηνικό προσομοιάζει με τόπο παράδοξο και ανοίκειο, σαν μια αυτονομημένη περιοχή κυκλώπειων μηχανών που κυριαρχούν σε μια απόλυτα δική τους επικράτεια ανάμεσα σε θάλασσα, σε ουρανό και πίσω από αναχώματα.
Το σκηνικό προσομοιάζει με τόπο παράδοξο και ανοίκειο, σαν μια αυτονομημένη περιοχή κυκλώπειων μηχανών που κυριαρχούν σε μια απόλυτα δική τους επικράτεια ανάμεσα σε θάλασσα, σε ουρανό και πίσω από αναχώματα.
Η φωτογραφική αποτύπωση σκέφτομαι πως στο σύνολό της παράγει σκηνογραφίες ανησυχητικού χρόνου, "μεταλλικές", σχεδόν απόκοσμες, δηλώνοντάς μας με σαφήνεια την πεποίθηση πως κάθε φωτογραφία με συνειδητή πρόθεση για δέσμευση στιγμών είναι αναμφίβολα μια φανταστική αφήγηση που παρουσιάζεται ως πραγματική σε έναν εναλλακτικό κόσμο».
σχόλια