Ζούσα στο Ανατολικό Χάρλεμ και καθημερινά διέσχιζα από εκεί το Μανχάταν. Στη γειτονία υπήρχαν μόνο λίγα deli shops, φαρμακεία και σπίτια. Ήταν μια φτωχή γειτονιά, με πολλά σκουπίδια και σχετικά μικρό ενδιαφέρον φωτογραφικά. Οι άνθρωποι συνήθως άραζαν στο δρόμο και τα λέγανε, παρόλο που το βράδυ η θερμοκρασία έφτανε στους -15 βαθμούς κελσίου. Σου έδιναν την εντύπωση ότι δεν εργάζονται ποτέ. Συνήθως δίσταζα να τους ζητήσω να τραβήξω το πορτραίτο τους με, λίγες εξαιρέσεις όταν ένιωθα το κλίμα πιο φιλικό. Το βράδυ δεν κυκλοφορούσες μονός στους μικρούς δρόμους.
Για ένα μεγάλο διάστημα δούλευα στο Μιντάουν σαν hostess σε ένα τουριστικό diner ξενοδοχείου. Ήταν μια σουρεαλιστική εμπειρία. Υστέρα βρέθηκα να εργάζομαι σε ένα γαλλικό εστιατόριο στο Σόχο. Αυτό που βρήκα ενδιαφέρον ήταν το πως τόσοι παράλληλοι κόσμοι και άνθρωποι συγκατοικούν σε αυτή την πόλη και μπορούν να συντηρούν τον μικρόκοσμο τους.
Στην Νέα Υόρκη μου άρεσε πολύ το φως και η δόνηση της, οι αντιθέσεις της, η ησυχία που βρίσκεις μέσα στα πάρκα ενώ όλη η πόλη βουίζει. Η ατελείωτη τέχνη μέσα και έξω από γκαλερί, οι άνθρωποι που θέλουν να σε γνωρίσουν. Η αρμόνια που την διακατέχει σε αντίθεση με τους ρυθμούς και την σκληρότητα της.
Στην Νέα Υόρκη μου άρεσε πολύ το φως και η δόνηση της, οι αντιθέσεις της, η ησυχία που βρίσκεις μέσα στα πάρκα ενώ όλη η πόλη βουίζει. Η ατελείωτη τέχνη μέσα και έξω από γκαλερί, οι άνθρωποι που θέλουν να σε γνωρίσουν. Η αρμόνια που την διακατέχει σε αντίθεση με τους ρυθμούς και την σκληρότητα της.
Λάτρευα να κάνω πρωινές βόλτες στο Ίστ Βίλατζ, το Λες, την Τσάινα Τάουν και το Σόχο χαζεύοντας βιβλιοπωλεία, μαγαζιά με μεταχειρισμένα και περαστικούς. Έκανα συχνά στάσεις σε πάρκα και επισκέψεις σε γκαλερί στο Τσέλσι.
Πού και πού πήγαινα για μπύρες και μπέργκερ στο Γουίλιαμσμπεργκ με φίλους. Δυστυχώς πήγα σε λίγα live διότι τα περισσότερα ήταν στο Μπρούκλιν και η βραδινή διαδρομή Μπρούκλιν - Χάρλεμ με το αργό τραίνο ήταν μιάμιση ώρα τουλάχιστον. Το budget ήταν συγκεκριμένο όποτε το να τρως συχνά έξω και να παίρνεις ταξί ήταν σπάνιο.
Ήθελα να πειραματιστώ. Μόλις είχα ξεκινήσει να τραβάω φωτογραφίες με φιλμ και ήθελα να φωτογραφίσω τη Νέα Υόρκη όσο πιο κλασσική και κινηματογραφική γίνεται. Έψαξα στο Ebay για ληγμένα φιλμ με την ελπίδα οι φωτογραφίες μου να βγουν λίγο ξεθωριασμένες, με περισσότερα ελαττώματα και χρωματικό ενδιαφέρον.
Στάθηκα τυχερή με το πακέτο που διάλεξα καθώς τα φιλμ έδωσαν την αισθητική που είχα φανταστεί. Είχα μεγάλη αγωνία καθώς περίμενα να γυρίσω Ελλάδα για να τις εμφανίσω μια και το κόστος εμφάνισης εκεί είναι πολύ μεγαλύτερο.
Μπορεί να βρει κανείς πολύ παλιά φιλμ και τα χρώματα τους να είναι έντονα και κορεσμένα, και να βρεις κάποια πιο καινούργια και να είναι ξεθωριασμένα. Είναι μια έκπληξη που το φιλμ στη φυλάει για το τέλος.
Οι περισσότεροι έχουμε μια ρομαντική εικόνα της Νέας Υόρκης στο μυαλό μας, η πραγματικότητα όμως είναι λίγο διαφορετική. Πιστεύω πως όσο περισσότερο ζει κανείς μέσα της, δουλεύει, κινείται σε ασυνήθιστα μέρη και γνωρίζει τους ανθρώπους της τόσο πιο πολύ ξεφεύγει από τα κλισέ της. Είναι μια πόλη που σου χαρίζει πολύ έμπνευση όποτε δεν είναι δύσκολο αν θέλεις να πειραματιστείς.
Μου αρέσει η αισθητική της αναλογικής φωτογραφίας. Νιώθω ότι οι φωτογραφίες που τραβάω είναι πιο προσωπικές από ότι είναι αν τις βγάλω με το κινητό ή με μια ψηφιακή μηχανή. Με την αναλογική δεν έχεις τη πολυτέλεια να δεις τι τραβάς κι έτσι περνάς περισσότερο χρόνο υπολογίζοντας το φως, το κάδρο σου και ψάχνεις να βρεις την κατάλληλη στιγμή για να κανείς το κλικ.
Αν το θέμα σου είναι σε κίνηση πρέπει να βιαστείς και αυτό σου δημιουργεί μια κάποια έκκριση αδρεναλίνη. Έχεις λιγότερα καρέ στη διάθεση σου και αυτό σε κάνει πιο επιλεκτικό. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να κανείς εσύ ο ίδιος curating σε μια έκθεση σου.
Περισσότερα για τη Ναταλί Παπαδάκη μπορείτε να δείτε στο: natashakillova.tumblr.com/
σχόλια