Σύμφωνα με την κριτική των New York Times, «ο νεαρός τενόρος Πλάθιντο Ντομίνγκο ξανά και ξανά εξύψωνε την παράσταση από τα βάθη της ανοησίας που συχνά βυθιζόταν».
Ήταν φθινόπωρο του 1969 όταν είχαν γραφτεί αυτές οι γραμμές με αφορμή την πρώτη φορά που είχε εμφανιστεί στην Μητροπολιτική (πιο γνωστή ως «Μετροπόλιταν» ή «Μετ» στους πιο οικείους) ο Πλάθιντο Ντομίνγκο, μεταφέροντας στη σκηνή την ειλικρίνεια και την αίσθηση στόχου που θα γινόντουσαν τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του.
Πενήντα χρόνια μετά, ανασηκώνοντας τη μύτη σε όσους έχουν πει κατά καιρούς ότι θα έπρεπε να αποσυρθεί, είναι ακόμα εκεί. Έχοντας επανεφεύρει τον εαυτό του ως βαρύτονο, συνεχίζει εδώ και χρόνια την δεύτερη πράξη της μακρόχρονης και πρωτοφανούς (ως διάρκεια) στα χρονικά της όπερας, πορείας του.
Και την περασμένη Παρασκευή, είχε φτάσει η στιγμή να τιμηθεί για το μισό αιώνα του ως σταρ της Μετροπόλιταν Όπερας, μετά την εμφάνισή του στον ομώνυμο ρόλο της όπερας «Τζιάνι Σκίκι», του πιο κωμικού από τα τρία έργα που συγκροτούν το «Τρίπτυχο» ("Il Trittico") του Τζιάκομο Πουτσίνι.
Μετά την αυλαία, ο 77χρονος ζωντανός θεσμός της λυρικής ερμηνείας, επέστρεψε για να αποδεχτεί το όρθιο χειροκρότημα του κοινού, γονάτισε με το ένα πόδι και άγγιξε τη σκηνή, λίγο πριν παραλάβει από τον γενικό διευθυντή της «Μετ» Πίτερ Γκελμπ ένα κομμάτι σανίδι που της είχε αφαιρεθεί για να δοθεί σ' αυτόν που την έχει τιμήσει όσο ελάχιστοι.
Με στοιχεία από τους New York Times
σχόλια