[ANAΓΝΩΣΕΙΣ] Ο Θοδωρής Γρηγοριάδης διαβάζει Όμηρο στο LiFO.gr

[ANAΓΝΩΣΕΙΣ] Ο Θοδωρής Γρηγοριάδης διαβάζει Όμηρο στο LiFO.gr Facebook Twitter
0

#13#

_________

Ο Θοδωρής Γρηγοριάδης για το κείμενο που διάλεξε

Η Ιλιάδα είναι το ύψιστο λογοτεχνικό επίτευγμα που προκαλεί δέος. Την έχω διαβάσει σε κάθε μετάφραση- ακόμη και στο πρωτότυπο- παλεύοντας με τη γλώσσα, το ρυθμό, τις εικόνες του. Η μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη γεφυρώνει την ομηρική γλώσσα με την σημερινή. Θεοί, άνθρωποι, μάχες, θεσμοί, φιλίες, έρωτες, όλα τα πάθη και οι μνήμες ενός αδιάλλειπτου κόσμου. Στο απόσπασμα που διαβάζω, μέσα σε δύο σελίδες, εμπεριέχεται η εκδίκηση, ο θάνατος, το πένθος, ο θρήνος, η ικεσία. 

________

Προκλητικά «Πάνω νερά» 


Η ολοκλήρωση της μετάφρασης ενός σκληρού και ακατάδεκτου ομηρικού έπους


του Δ. Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗ 

Κομμένες φράσεις από τον τόμο Ομήρου Ιλιάς, Ραψωδίες Α-Μ,Μετάφραση - Επιλεγόμενα Δ.Ν.Μαρωνίτης ,που κυκλοφορεί ήδη στις εκδόσεις Άγρα. Από εκεί και η φράση «πάνω νερά» στον τίτλο αυτής της σελίδας,που είναι κλεμμένη,μέσω Σαββίδη,από τα Τρία Κρυφά Ποιήματα (Θερινό Ηλιοστάσι, Θ') του Γιώργου Σεφέρη.Αποτυπωμένος στους επόμενους στίχους κάπως προκλητικά: Όμως να λάμνεις στον σκοτεινό ποταμό/ πάνω νερά/ να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο/ στα τυφλά,πεισματάρης . Που πάει να πει στη δική μας περίπτωση: γυρεύοντας την προηγούμενη Ιλιάδα μετά την επόμενη Οδύσσεια. Γιατί και πώς,είναι μεγάλη ιστορία,που δεν έχει θέση εδώ. Ας πούμε ότι η συντελεσμένη μετάφραση του δεύτερου έπους έγινε μάθημα για την ασυντέλεστη ακόμη μετάφραση του πρώτου,που έφτασε ωστόσο στη μέση του δρόμου, προσβλέποντας στο τέρμα του.Τα δύο πάντως κορυφαία έπη της αρχαϊκής επικής ποίησης (είτε συνθεμένα από τον ίδιο ποιητή είτε όχι,όπως το ήθελαν οι αλεξανδρινοί χωρίζοντες) έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ τους αλλά και βαθιές διαφορές. Και εδώ βρίσκεται ο κόμπος της ιλιαδικής μετάφρασης,που πρέπει να τα βγάλει πέρα και με τις πρώτες και με τις δεύτερες. Επιμένοντας περισσότερο στις διαφορές,θυμίζω ότι η Ιλιάδα είναι έπος πολεμικό: δραματοποιεί, ανατέμνει και συμπυκνώνει τον δεκάχρονο τρωικό πόλεμο σε τετραήμερο ιλιαδικό πόλεμο που καταλήγει σε ισόπαλη τραγωδία: ο θάνατος του Πατρόκλου ισοφαρίζεται με τον θάνατο του Έκτορα.

Γενικότερα: η Ιλιάδα είναι έπος σκληρό και ακατάδεχτο· δεν σαγηνεύει τον ακροατή, όπως η αγαπησιάρα Οδύσσεια, με διηγήσεις απολόγους,που ακούγονται στο πλαίσιο ενός μεταπολεμικού νόστου,όταν ο μεγάλος κίνδυνος έχει περάσει.Τόσα φτάνουν προς το παρόν.Τα υπόλοιπα ανήκουν στην προθυμία και στην κρίση του ακροατή-αναγνώστη.



1. Παραβατικό προοίμιο (Α 1-7) 

Τον άγριο θυμό, θεά, τραγούδησε του Αχιλλέα, γιου του Πηλέα, ολέθριο θυμό, που τόσα πάθη φόρτωσε στους Αχαιούς, τόσες γενναίες ψυχές κατέβασε στον Αδη ηρώων ψυχές, κι άφησε λεία στα σκυλιά τα σώματά τους, στα λαίμαργα όρνια, έτσι που συντελέστηκε η βουλή του Δία, αφότου μεταξύ τους χώρισαν και πήραν να διχογνωμούν του Ατρέα ο γιος, ο πρώτος του στρατού, κι ο θείος Αχιλλέας.

2. Απόλλων τιμωρός: λοιμός (Α 43-520) 

Πατώντας τις κορφές του Ολύμπου, πήρε να κατεβαίνει χολωμένος, με τόξο και κλειστή φαρέτρα στους ώμους κρεμασμένα, τα βέλη μεταξύ τους να χτυπούν. Κι όπως κινούσε οργίλος ο θεός, φάνηκε σαν τη μαύρη νύχτα σκοτεινός.

Έπειτα πήρε θέση από τα πλοία απόμακρα κι άρχισε να τοξεύει- τρομαχτική η κλαγγή του αργυρού τόξου ακούστηκε.

Πρώτα τις μούλες τόξεψε, τα γρήγορα μετά σκυλιά, τέλος επάνω τους τα αιχμηρά του βέλη ρίχνει-τους εξόντωνε.

Φλόγιζαν οι φωτιές με τους νεκρούς αδιάκοπα. 

3. Ιλιαδικός πόλεμος
α) Συμβολή των αντιπάλων (Δ 446-451) 


Όταν οι δυο στρατοί συνέπεσαν στον ίδιο χώρο, συνέβαλαν σκουτάρια, δόρατα και τις ανάσες τους πολεμιστές χάλκινους θώρακες ντυμένοι.

Κι όταν συγκρούστηκαν οι αφαλωτές ασπίδες, ακούστηκε ορυμαγδός ανήκουστος· αχώριστοι οι αλαλαγμοί κι οι στεναγμοί όσων τον όλεθρο σκορπούσαν κι εκείνων που στον όλεθρο γλιστρούσαν, καθώς το αίμα τους πλημμύριζε τη γη.

β) Σύμπτωση των αντιπάλων (Δ 539-544) 

Με τέτοια πλούσια σοδειά της μάχης, παράπονο κανείς δεν θα ΄χε. Φτάνει να το μπορούσε να ΄ναι εκεί. Αλάβωτος απ΄ τον χαλκό, να τριγυρνά απρόσβλητος στη μέση· από το χέρι του να τον κρατεί προστάτης του η Αθηνά Παλλάδα, και κάθε φονική βολή μακριά του να τη διώχνει.

Γιατί τη μέρα εκείνη Τρώες αρίθμητοι κι ισάριθμοι Αχαιοί, πεσμένοι πίστομα πάνω στη σκόνη, έγιναν αξεχώριστοι στο πλάι ο ένας του αλλουνού, τυμπανισμένοι.

γ) Ο πιο συμπαθής νεκρός (Δ 473-489) 

Τότε ξεχώρισε και σκότωσε ο Τελαμώνιος Αίας του Ανθεμίωνα τον γιο, παλικαράκι ανύπαντρο.

Τον είπαν Σιμοείσιο, γιατί στις όχθες του Σιμόη η μάνα του τον γέννησε, από την Ίδη κατεβαίνοντας, όπου μαζί με τους γονείς της πήγε να δει τα πρόβατά τους.

Όμως ο γιος δεν πρόλαβε να ανταποδώσει στους δικούς του τα τροφεία· τόσο νωρίς του κόπηκε το νήμα της ζωής, τον δάμασε το δόρυ του μεγαλόψυχου Αίαντα.

Καθώς το παλικάρι προπορεύτηκε, τον σημαδεύει και τον βρίσκει στο δεξί βυζί· χάλκινο το κοντάρι, περνώντας απ΄ τον ώμο, βγήκε αντίκρυ.

Κι όπως κυλίστηκε στο σκονισμένο χώμα, έμοιασε με μια σκούρα λεύκα, πλάι σε μεγάλο βάλτο φυτρωμένη, ψηλόλιγνη, σε υγρό λιβάδι, με τα κλαδιά να στεφανώνουν μόνον την κορφή της· αμαξομάστορης την είδε, και με το μαύρο του πελέκι την τσεκούρωσε, να την λυγίσει σε τροχόγυρο για το περίλαμπρο άρμα του, κι αυτή πεσμένη τώρα στου ποταμού την όχθη αποξηραίνεται· όμοια τον Σιμοείσιο, βλαστάρι του Ανθεμίωνα, ο θείος Αίας τον κλάδεψε και τον γυμνώνει.

4. Γλαύκος προς Διομήδη: περί γενεής (Ζ 144-149) 

Μεγάθυμε γιε του Τυδέα, τι με ρωτάς για τη γενιά μου;

Όπως των φύλλων η γενιά, τέτοια και των ανθρώπων η φυλή· τα φύλλα, άλλα τα ρίχνει ο άνεμος στη γη, άλλα φυτρώνουν όμως στο φουντωμένο δάσος, σαν φτάσει η εποχή της άνοιξης.

Έτσι και των ανθρώπων η φυλή, ανθίζει η μια γενιά, φυλλορροεί η άλλη και μαραίνεται. 

5. Εκτορος και Ανδρομάχης ομιλία 

α) Η συνάντηση (Ζ 390-406) 


Την οικονόμο ακούγοντας, άφησε πίσω του το αρχοντικό ο Έκτορας, και βιαστικός πήρε ξανά την ίδια οδό και τους καλοστρωμένους δρόμους, ώσπου, διαβαίνοντας την τειχισμένη πόλη, στις πύλες έφτασε που λέγονται Σκαιές, απ΄ όπου κι έμελλε να βγει στον κάμπο του πολέμου.

Κι εκεί την είδε· να τρέχει προς το μέρος του πολύδωρη η Ανδρομάχη, η θυγατέρα του Ηετίωνα, που άλλοτε κατοικούσε στη δασωμένη Πλάκο, στη Θήβα, στα ριζά της Πλάκου, όπου βασίλευε στους Κίλικες- αυτού η κόρη ήταν δοσμένη στον χαλκοφορεμένο Εκτορα.

Εκεί τον συναπάντησε-στο πλάι η παραμάνα με το αθώο παιδί στην αγκαλιά, νήπιο ακόμη, τον ακριβό της Εκτορίδη, σαν άστρο λάμποντας.

Ο Έκτορας τον έλεγε Σκαμάνδριο, οι άλλοι όμως Αστυάνακτα, γιατί ο πατέρας του ήταν εκείνος που κρατούσε της Τροίας το κάστρο.

Βλέποντας ο πατέρας το παιδί, αμίλητος του χαμογέλασε, οπότε η Ανδρομάχη βουρκωμένη πλησιάζει, δένει το χέρι της στο χέρι του κι είπε μιλώντας.

β) Ο χωρισμός (Ζ 482-489) 

Τέλειωσε, κι έδωσε τον γιο του στα χέρια της αγαπημένης του γυναίκας· τον υποδέχτηκε εκείνη στον μυρωμένο κόρφο της με δακρυσμένο γέλιο. Την είδε ο Εκτορας και τη λυπήθηκε, το χέρι του άπλωσε, τη χάιδεψε και την προσφώνησε μιλώντας: «Αλόγιστη, μην τον αφήνεις τον καημό τόσο να τυραννάει τον νου σου· αφού κανείς δεν πρόκειται, πριν απ΄ την ώρα μου στον Αδη να με στείλει. Ετσι κι αλλιώς δεν ξέρω εγώ κανέναν, από τη μέρα που γεννήθηκε, να ξέφυγε ποτέ το ριζικό του, μήτε ο γενναίος μήτε κι ο δειλός.» 



_________

Από μια παλαιότερη βιβλιοπαρουσιάση της LifO
Η μετάφραση της Ιλιάδας, μετά τη μετάφραση της Οδύσσειας, είναι δρόμος ανάδρομος, σάμπως να ανεβαίνεις ένα ποτάμι από τις εκβολές προς τις πηγές. Οπότε δοκιμάζονται στο έπακρο η αντοχή και το κουράγιο, που ενδέχεται να εξαντληθούν, προτού να φτάσεις στο τέρμα. Στο μεταξύ, και όσο προχωρεί η ανάδρομη αυτή αγωνία (τώρα η ανάβαση αναπλέει τη δέκατη έκτη ραψωδία, με εφόδιο τις δημοσιευμένες πια δώδεκα ραψωδίες του έπους στις Εκδόσεις Άγρα και τις τρεις αδημοσίευτες), ο αγώνας ταλαντεύεται ανάμεσα στην αισιοδοξία και στην απελπισία, υποχρεώνοντας τον μεταφραστή να τις μεταφέρει από τα άκρα τους κάπου στη μέση, που πάει να πει: να τις συμφιλιώσει. Κι αυτό είναι δύσκολο· χρειάζεται, μέσα και έξω, συμπαράσταση.

Αυτήν ωστόσο τη βοήθεια την προσφέρει ευτυχώς στον μεταφραστή η ίδια η πράξη της μετάφρασης του ιλιαδικού κειμένου σε νεοελληνικό κείμενο, γεφυρώνοντας τον ενδιάμεσο χρόνο, χώρο και τρόπο τους. Πρόκειται για ένα είδος αμοιβαίας φιλοξενίας: το ένα κείμενο φιλοξενεί το άλλο, σε μια συνάντηση όπου συμβάλλονται η μεταφραζόμενη με τη μεταφραστική γλώσσα, το αρχαίο ύφος και ήθος με το νεότερο και νεωτερικό. ΄Ετσι πρωτότυπη και μεταφρασμένη Ιλιάδα αντικρίζονται και αναγνωρίζονται μεταξύ τους. ΄Οπως συμβαίνει στην παραδειγματική συνεύρευση Γλαύκου και Διομήδη στην έκτη ιλιαδική ραψωδία.

Λύκιος ο Γλαύκος, σύμμαχος των Τρώων, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον Αργείο Διομήδη στο πεδίο της μάχης, ο οποίος τον προκαλεί να φανερώσει τη γενιά του, προτού συγκρουστεί μαζί του. Κι εκείνος γενεαλογεί πρώτα τη φύτρα των ανθρώπων κι έπειτα τον εαυτό του. Οπότε οι δύο αντίπαλοι βγαίνουν προγονικοί ξένοι μεταξύ τους και συναποφασίζουν, ανταλλάσσοντας τα όπλα τους, να μη πολεμήσουν εφεξής ο ένας τον άλλον. Στο μεταξύ, ακούγονται οι επόμενοι διάσημοι στίχοι για τη γενεαλογική μοίρα των ανθρώπων: όπως των φύλλων η γενιά, τέτοια και των ανθρώπων η φυλή· / τα φύλλα, άλλα τα ρίχνει ο άνεμος στη γη, άλλα φυτρώνουν όμως / στο φουντωμένο δάσος, σαν φτάσει η εποχή της άνοιξης. / ΄Ετσι και των ανθρώπων η φυλή, ανθίζει η μια γενιά, / φυλλορροεί η άλλη και μαραίνεται.

Αυτή είναι η μοίρα και της μετάφρασης».


Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Βιβλίο / Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν μαύρη: Η εξωπραγματική ιστορία της επιμελήτριας του JP Morgan

Υπεύθυνη για τα πιο πολύτιμα αποκτήματα της ιδιωτικής συλλογής του διάσημου τραπεζίτη, η απέριττα κομψή βιβλιοθηκάριος Μπελ ντα Κόστα Γκριν ήταν μαύρη αλλά εμφανιζόταν ως λευκή στον αφρό της υψηλής κοινωνίας μέχρι και τον θάνατό της το 1950.
THE LIFO TEAM
Leslie Absher: «Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι» 

Βιβλίο / Κόρη κατασκόπου, queer κορίτσι, συγγραφέας

Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Leslie Absher μάς ξεναγεί στο «Σπίτι με τα μυστικά», εκθέτοντας ταυτόχρονα την προσωπική της πορεία προς την απελευθέρωση, την «ελληνική» της εμπειρία και τις εντυπώσεις της από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Πολυτεχνείο - Ένα παραμύθι που δεν λέει παραμύθια»

Βιβλίο / Το Πολυτεχνείο έγινε κόμικ: Μια νέα έκδοση για μια μονίμως επίκαιρη εξέγερση

Παραμονές της φετινής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι εκδόσεις Red ‘n’ Noir κυκλοφόρησαν ένα έξοχο κόμικ αφιερωμένο σε αυτή, που το υπογράφουν ο συγγραφέας Γιώργος Κτενάς και ο σκιτσογράφος John Antono.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Μάλκολμ Λόουρι και το «Κάτω από το ηφαίστειο»

Βιβλίο / Το μεγαλόπνοο «Κάτω από το ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρι, μια προφητεία για την αποσύνθεση του κόσμου

Οι αναλογίες μεταξύ του μυθιστορηματικού βίου του Βρετανού συγγραφέα και του κορυφαίου έργου του είναι παραπάνω από δραματικές, όπως και αυτές μεταξύ της υπαρξιακής πτώσης του και του σημερινού, αδιέξοδου κόσμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Βιβλίο / Ψέμα μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Στο νέο του βιβλίο, «Ψέματα που μας έμαθαν για αλήθειες», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο Νικόλας Σμυρνάκης καταρρίπτει 23 μύθους που μας καταπιέζουν, βοηθώντας μας να ζήσουμε ουσιαστικότερα.
ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Βιβλίο / Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Μια διαφωτιστική συζήτηση με τον γνωστό δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω και συγγραφέα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ΛΟΑΤΚΙ + Δικαιώματα & Ελευθερίες (εκδ. Σάκκουλα), ένα μνημειώδες όσο και πολύτιμο βοήθημα για κάθε ενδιαφερόμενο άτομο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Πέτσα: «Αυτό που μας πάει μπροστά δεν είναι η πρόοδος αλλά η αγάπη»

Βιβλίο / Η Βασιλική Πέτσα έγραψε ένα μεστό μυθιστόρημα με αφορμή μια ποδοσφαιρική τραγωδία

Η ακαδημαϊκός άφησε για λίγο το βλέμμα του κριτή και υιοθέτησε αυτό του συγγραφέα, καταλήγοντας να γράψει μια ιστορία για το συλλογικό τραύμα που έρχεται να προστεθεί στις ατομικές τραγωδίες και για τη σημασία της φιλικής αγάπης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Μιχάλης Γκανάς: Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

Απώλειες / Μιχάλης Γκανάς (1944-2024): Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

«Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής». Ο σημαντικός Έλληνας ποιητής έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Βιβλίο / «Queer»: Το μυθιστόρημα της στέρησης που πόνεσε τον Μπάροουζ

Μια αναδρομή στην έξοχη, προκλητική όσο και «προφητική» νουβέλα του Ουίλιαμ Μπάροουζ στην οποία βασίστηκε η πολυαναμενόμενη ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο που βγαίνει σύντομα στις κινηματογραφικές αίθουσες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ