ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

[ANAΓΝΩΣΕΙΣ] Ο Θοδωρής Γρηγοριάδης διαβάζει Όμηρο στο LiFO.gr

[ANAΓΝΩΣΕΙΣ] Ο Θοδωρής Γρηγοριάδης διαβάζει Όμηρο στο LiFO.gr Facebook Twitter
0

#13#

_________

Ο Θοδωρής Γρηγοριάδης για το κείμενο που διάλεξε

Η Ιλιάδα είναι το ύψιστο λογοτεχνικό επίτευγμα που προκαλεί δέος. Την έχω διαβάσει σε κάθε μετάφραση- ακόμη και στο πρωτότυπο- παλεύοντας με τη γλώσσα, το ρυθμό, τις εικόνες του. Η μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη γεφυρώνει την ομηρική γλώσσα με την σημερινή. Θεοί, άνθρωποι, μάχες, θεσμοί, φιλίες, έρωτες, όλα τα πάθη και οι μνήμες ενός αδιάλλειπτου κόσμου. Στο απόσπασμα που διαβάζω, μέσα σε δύο σελίδες, εμπεριέχεται η εκδίκηση, ο θάνατος, το πένθος, ο θρήνος, η ικεσία. 

________

Προκλητικά «Πάνω νερά» 


Η ολοκλήρωση της μετάφρασης ενός σκληρού και ακατάδεκτου ομηρικού έπους


του Δ. Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗ 

Κομμένες φράσεις από τον τόμο Ομήρου Ιλιάς, Ραψωδίες Α-Μ,Μετάφραση - Επιλεγόμενα Δ.Ν.Μαρωνίτης ,που κυκλοφορεί ήδη στις εκδόσεις Άγρα. Από εκεί και η φράση «πάνω νερά» στον τίτλο αυτής της σελίδας,που είναι κλεμμένη,μέσω Σαββίδη,από τα Τρία Κρυφά Ποιήματα (Θερινό Ηλιοστάσι, Θ') του Γιώργου Σεφέρη.Αποτυπωμένος στους επόμενους στίχους κάπως προκλητικά: Όμως να λάμνεις στον σκοτεινό ποταμό/ πάνω νερά/ να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο/ στα τυφλά,πεισματάρης . Που πάει να πει στη δική μας περίπτωση: γυρεύοντας την προηγούμενη Ιλιάδα μετά την επόμενη Οδύσσεια. Γιατί και πώς,είναι μεγάλη ιστορία,που δεν έχει θέση εδώ. Ας πούμε ότι η συντελεσμένη μετάφραση του δεύτερου έπους έγινε μάθημα για την ασυντέλεστη ακόμη μετάφραση του πρώτου,που έφτασε ωστόσο στη μέση του δρόμου, προσβλέποντας στο τέρμα του.Τα δύο πάντως κορυφαία έπη της αρχαϊκής επικής ποίησης (είτε συνθεμένα από τον ίδιο ποιητή είτε όχι,όπως το ήθελαν οι αλεξανδρινοί χωρίζοντες) έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ τους αλλά και βαθιές διαφορές. Και εδώ βρίσκεται ο κόμπος της ιλιαδικής μετάφρασης,που πρέπει να τα βγάλει πέρα και με τις πρώτες και με τις δεύτερες. Επιμένοντας περισσότερο στις διαφορές,θυμίζω ότι η Ιλιάδα είναι έπος πολεμικό: δραματοποιεί, ανατέμνει και συμπυκνώνει τον δεκάχρονο τρωικό πόλεμο σε τετραήμερο ιλιαδικό πόλεμο που καταλήγει σε ισόπαλη τραγωδία: ο θάνατος του Πατρόκλου ισοφαρίζεται με τον θάνατο του Έκτορα.

Γενικότερα: η Ιλιάδα είναι έπος σκληρό και ακατάδεχτο· δεν σαγηνεύει τον ακροατή, όπως η αγαπησιάρα Οδύσσεια, με διηγήσεις απολόγους,που ακούγονται στο πλαίσιο ενός μεταπολεμικού νόστου,όταν ο μεγάλος κίνδυνος έχει περάσει.Τόσα φτάνουν προς το παρόν.Τα υπόλοιπα ανήκουν στην προθυμία και στην κρίση του ακροατή-αναγνώστη.



1. Παραβατικό προοίμιο (Α 1-7) 

Τον άγριο θυμό, θεά, τραγούδησε του Αχιλλέα, γιου του Πηλέα, ολέθριο θυμό, που τόσα πάθη φόρτωσε στους Αχαιούς, τόσες γενναίες ψυχές κατέβασε στον Αδη ηρώων ψυχές, κι άφησε λεία στα σκυλιά τα σώματά τους, στα λαίμαργα όρνια, έτσι που συντελέστηκε η βουλή του Δία, αφότου μεταξύ τους χώρισαν και πήραν να διχογνωμούν του Ατρέα ο γιος, ο πρώτος του στρατού, κι ο θείος Αχιλλέας.

2. Απόλλων τιμωρός: λοιμός (Α 43-520) 

Πατώντας τις κορφές του Ολύμπου, πήρε να κατεβαίνει χολωμένος, με τόξο και κλειστή φαρέτρα στους ώμους κρεμασμένα, τα βέλη μεταξύ τους να χτυπούν. Κι όπως κινούσε οργίλος ο θεός, φάνηκε σαν τη μαύρη νύχτα σκοτεινός.

Έπειτα πήρε θέση από τα πλοία απόμακρα κι άρχισε να τοξεύει- τρομαχτική η κλαγγή του αργυρού τόξου ακούστηκε.

Πρώτα τις μούλες τόξεψε, τα γρήγορα μετά σκυλιά, τέλος επάνω τους τα αιχμηρά του βέλη ρίχνει-τους εξόντωνε.

Φλόγιζαν οι φωτιές με τους νεκρούς αδιάκοπα. 

3. Ιλιαδικός πόλεμος
α) Συμβολή των αντιπάλων (Δ 446-451) 


Όταν οι δυο στρατοί συνέπεσαν στον ίδιο χώρο, συνέβαλαν σκουτάρια, δόρατα και τις ανάσες τους πολεμιστές χάλκινους θώρακες ντυμένοι.

Κι όταν συγκρούστηκαν οι αφαλωτές ασπίδες, ακούστηκε ορυμαγδός ανήκουστος· αχώριστοι οι αλαλαγμοί κι οι στεναγμοί όσων τον όλεθρο σκορπούσαν κι εκείνων που στον όλεθρο γλιστρούσαν, καθώς το αίμα τους πλημμύριζε τη γη.

β) Σύμπτωση των αντιπάλων (Δ 539-544) 

Με τέτοια πλούσια σοδειά της μάχης, παράπονο κανείς δεν θα ΄χε. Φτάνει να το μπορούσε να ΄ναι εκεί. Αλάβωτος απ΄ τον χαλκό, να τριγυρνά απρόσβλητος στη μέση· από το χέρι του να τον κρατεί προστάτης του η Αθηνά Παλλάδα, και κάθε φονική βολή μακριά του να τη διώχνει.

Γιατί τη μέρα εκείνη Τρώες αρίθμητοι κι ισάριθμοι Αχαιοί, πεσμένοι πίστομα πάνω στη σκόνη, έγιναν αξεχώριστοι στο πλάι ο ένας του αλλουνού, τυμπανισμένοι.

γ) Ο πιο συμπαθής νεκρός (Δ 473-489) 

Τότε ξεχώρισε και σκότωσε ο Τελαμώνιος Αίας του Ανθεμίωνα τον γιο, παλικαράκι ανύπαντρο.

Τον είπαν Σιμοείσιο, γιατί στις όχθες του Σιμόη η μάνα του τον γέννησε, από την Ίδη κατεβαίνοντας, όπου μαζί με τους γονείς της πήγε να δει τα πρόβατά τους.

Όμως ο γιος δεν πρόλαβε να ανταποδώσει στους δικούς του τα τροφεία· τόσο νωρίς του κόπηκε το νήμα της ζωής, τον δάμασε το δόρυ του μεγαλόψυχου Αίαντα.

Καθώς το παλικάρι προπορεύτηκε, τον σημαδεύει και τον βρίσκει στο δεξί βυζί· χάλκινο το κοντάρι, περνώντας απ΄ τον ώμο, βγήκε αντίκρυ.

Κι όπως κυλίστηκε στο σκονισμένο χώμα, έμοιασε με μια σκούρα λεύκα, πλάι σε μεγάλο βάλτο φυτρωμένη, ψηλόλιγνη, σε υγρό λιβάδι, με τα κλαδιά να στεφανώνουν μόνον την κορφή της· αμαξομάστορης την είδε, και με το μαύρο του πελέκι την τσεκούρωσε, να την λυγίσει σε τροχόγυρο για το περίλαμπρο άρμα του, κι αυτή πεσμένη τώρα στου ποταμού την όχθη αποξηραίνεται· όμοια τον Σιμοείσιο, βλαστάρι του Ανθεμίωνα, ο θείος Αίας τον κλάδεψε και τον γυμνώνει.

4. Γλαύκος προς Διομήδη: περί γενεής (Ζ 144-149) 

Μεγάθυμε γιε του Τυδέα, τι με ρωτάς για τη γενιά μου;

Όπως των φύλλων η γενιά, τέτοια και των ανθρώπων η φυλή· τα φύλλα, άλλα τα ρίχνει ο άνεμος στη γη, άλλα φυτρώνουν όμως στο φουντωμένο δάσος, σαν φτάσει η εποχή της άνοιξης.

Έτσι και των ανθρώπων η φυλή, ανθίζει η μια γενιά, φυλλορροεί η άλλη και μαραίνεται. 

5. Εκτορος και Ανδρομάχης ομιλία 

α) Η συνάντηση (Ζ 390-406) 


Την οικονόμο ακούγοντας, άφησε πίσω του το αρχοντικό ο Έκτορας, και βιαστικός πήρε ξανά την ίδια οδό και τους καλοστρωμένους δρόμους, ώσπου, διαβαίνοντας την τειχισμένη πόλη, στις πύλες έφτασε που λέγονται Σκαιές, απ΄ όπου κι έμελλε να βγει στον κάμπο του πολέμου.

Κι εκεί την είδε· να τρέχει προς το μέρος του πολύδωρη η Ανδρομάχη, η θυγατέρα του Ηετίωνα, που άλλοτε κατοικούσε στη δασωμένη Πλάκο, στη Θήβα, στα ριζά της Πλάκου, όπου βασίλευε στους Κίλικες- αυτού η κόρη ήταν δοσμένη στον χαλκοφορεμένο Εκτορα.

Εκεί τον συναπάντησε-στο πλάι η παραμάνα με το αθώο παιδί στην αγκαλιά, νήπιο ακόμη, τον ακριβό της Εκτορίδη, σαν άστρο λάμποντας.

Ο Έκτορας τον έλεγε Σκαμάνδριο, οι άλλοι όμως Αστυάνακτα, γιατί ο πατέρας του ήταν εκείνος που κρατούσε της Τροίας το κάστρο.

Βλέποντας ο πατέρας το παιδί, αμίλητος του χαμογέλασε, οπότε η Ανδρομάχη βουρκωμένη πλησιάζει, δένει το χέρι της στο χέρι του κι είπε μιλώντας.

β) Ο χωρισμός (Ζ 482-489) 

Τέλειωσε, κι έδωσε τον γιο του στα χέρια της αγαπημένης του γυναίκας· τον υποδέχτηκε εκείνη στον μυρωμένο κόρφο της με δακρυσμένο γέλιο. Την είδε ο Εκτορας και τη λυπήθηκε, το χέρι του άπλωσε, τη χάιδεψε και την προσφώνησε μιλώντας: «Αλόγιστη, μην τον αφήνεις τον καημό τόσο να τυραννάει τον νου σου· αφού κανείς δεν πρόκειται, πριν απ΄ την ώρα μου στον Αδη να με στείλει. Ετσι κι αλλιώς δεν ξέρω εγώ κανέναν, από τη μέρα που γεννήθηκε, να ξέφυγε ποτέ το ριζικό του, μήτε ο γενναίος μήτε κι ο δειλός.» 



_________

Από μια παλαιότερη βιβλιοπαρουσιάση της LifO
Η μετάφραση της Ιλιάδας, μετά τη μετάφραση της Οδύσσειας, είναι δρόμος ανάδρομος, σάμπως να ανεβαίνεις ένα ποτάμι από τις εκβολές προς τις πηγές. Οπότε δοκιμάζονται στο έπακρο η αντοχή και το κουράγιο, που ενδέχεται να εξαντληθούν, προτού να φτάσεις στο τέρμα. Στο μεταξύ, και όσο προχωρεί η ανάδρομη αυτή αγωνία (τώρα η ανάβαση αναπλέει τη δέκατη έκτη ραψωδία, με εφόδιο τις δημοσιευμένες πια δώδεκα ραψωδίες του έπους στις Εκδόσεις Άγρα και τις τρεις αδημοσίευτες), ο αγώνας ταλαντεύεται ανάμεσα στην αισιοδοξία και στην απελπισία, υποχρεώνοντας τον μεταφραστή να τις μεταφέρει από τα άκρα τους κάπου στη μέση, που πάει να πει: να τις συμφιλιώσει. Κι αυτό είναι δύσκολο· χρειάζεται, μέσα και έξω, συμπαράσταση.

Αυτήν ωστόσο τη βοήθεια την προσφέρει ευτυχώς στον μεταφραστή η ίδια η πράξη της μετάφρασης του ιλιαδικού κειμένου σε νεοελληνικό κείμενο, γεφυρώνοντας τον ενδιάμεσο χρόνο, χώρο και τρόπο τους. Πρόκειται για ένα είδος αμοιβαίας φιλοξενίας: το ένα κείμενο φιλοξενεί το άλλο, σε μια συνάντηση όπου συμβάλλονται η μεταφραζόμενη με τη μεταφραστική γλώσσα, το αρχαίο ύφος και ήθος με το νεότερο και νεωτερικό. ΄Ετσι πρωτότυπη και μεταφρασμένη Ιλιάδα αντικρίζονται και αναγνωρίζονται μεταξύ τους. ΄Οπως συμβαίνει στην παραδειγματική συνεύρευση Γλαύκου και Διομήδη στην έκτη ιλιαδική ραψωδία.

Λύκιος ο Γλαύκος, σύμμαχος των Τρώων, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον Αργείο Διομήδη στο πεδίο της μάχης, ο οποίος τον προκαλεί να φανερώσει τη γενιά του, προτού συγκρουστεί μαζί του. Κι εκείνος γενεαλογεί πρώτα τη φύτρα των ανθρώπων κι έπειτα τον εαυτό του. Οπότε οι δύο αντίπαλοι βγαίνουν προγονικοί ξένοι μεταξύ τους και συναποφασίζουν, ανταλλάσσοντας τα όπλα τους, να μη πολεμήσουν εφεξής ο ένας τον άλλον. Στο μεταξύ, ακούγονται οι επόμενοι διάσημοι στίχοι για τη γενεαλογική μοίρα των ανθρώπων: όπως των φύλλων η γενιά, τέτοια και των ανθρώπων η φυλή· / τα φύλλα, άλλα τα ρίχνει ο άνεμος στη γη, άλλα φυτρώνουν όμως / στο φουντωμένο δάσος, σαν φτάσει η εποχή της άνοιξης. / ΄Ετσι και των ανθρώπων η φυλή, ανθίζει η μια γενιά, / φυλλορροεί η άλλη και μαραίνεται.

Αυτή είναι η μοίρα και της μετάφρασης».


Βιβλίο
0

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ