ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ο θάνατος δεν είναι ο τελευταίος σταθμός ενός ανθρώπου – ειδικά αν η «αναχώρηση» δεν είναι σωματική αλλά συμβολική. Στην περίπτωση του Νίκου Θέμελη, η πρόωρη τελευτή που επήλθε πριν από τρία χρόνια δεν σήμανε ούτε το τέλος των λέξεων αλλά ούτε και το τέλος των συμβόλων. Στο κείμενο που ενδεχομένως να άφησε ημιτελές με τον τίτλο Αναχώρηση (μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) αλλά που είναι ολοκληρωμένο ως προς την άποψη των βασικών του επιδιώξεων, οι πρωταγωνιστές πεθαίνουν –όπως ο πρώτος κεντρικός του ήρωας, ο Λάζαρος Χατζημιχαήλ– ή αποχωρούν, αλλά οι ιδέες τους εξακολουθούν να υπάρχουν. Λάμπουν καθώς μοιράζονται ανάμεσα σε ανθρώπους που στοχεύουν σε έναν άλλο πολιτισμένο κόσμο, δίνουν τη δική τους μάχη καθώς αγωνίζονται να βελτιώσουν ένα αβέλτερο πλήθος, κυριαρχούν καθώς αναπολούν τα μεγάλα τους ιδανικά. Είναι, εν ολίγοις, σχεδόν πλατωνικές καθώς ξεχωρίζουν στην καθαρότητά τους και δεν υποτάσσονται, σχεδόν ποτέ, στη μολυσμένη από τρομακτικά γεγονότα ιστορία. Στον κόσμο των καθαρών ιδεών, στο συμβολικό ακρωτήρι του Φινιστέρου (εμπνευσμένο από τη μυθική «Οκτάνα») όπου κατευθύνεται ο τελευταίος πρωταγωνιστής από την Αναχώρηση τα πράγματα φαντάζουν σχεδόν ιδανικά. Εκεί μοναδική κυριαρχία έχει ο λόγος και ο άνθρωπος, η λογική των επιχειρημάτων και οι αρχές του Διαφωτισμού.
Και κάπως έτσι αποφασίστηκε η τελική «αναχώρηση» για το ακρωτήρι του Φινστέρου, ως παρηγοριά στα όσα αποτροπιαστικά αντίκριζε το alteregoτου συγγραφέα, ο Λάζαρος. Μακριά από ανθρώπους στους οποίους η πιο τραγική όψη της ιστορίας είχε βρει τον ιδανικό αρνητικό εκφραστή της κι από συνθήκες που δεν ευνοούσαν την αγάπη και τον διάλογο. Με αυτά γαλουχήθηκε ο συγγραφέας και σε αυτά στόχευε με τα μυθιστορήματά του, αντιπαραβάλλοντας σε όσα ιδανικά υποστηρίζει ιστορικά παραδείγματα, τα οποία δεν διστάζει να μεταφέρει στην πιο απομυθοποιητική τους διάσταση, αποδομώντας, εν προκειμένω, ακόμα και τους κυρίαρχους μύθους της ελληνικής επανάστασης. Όπως μας πληροφορεί και η κατεξοχήν επιμελήτρια των βιβλίων του Ελένη Μπούρα, η οποία έφερε και την ευθύνη της παρούσας έκδοσης, στο σημείωμά της: «Από την έκδοση της Συμφωνίας των Ονείρων μέχρι τον Ιούλιο του 2001 τηλεφωνικά άκουγα κάποιες σκέψεις για τον καινούργιο κόσμο στον οποίο έμπαινε συγγραφικά –για την επανάσταση του ’21– και πώς οι σύγχρονοι καιροί αρχίζουν να παίρνουν σχήματα του παρελθόντος». Λόγια που απέπνεαν την πίκρα ότι η ίδια ιστορία υποδεικνύει την ανάγκη της ύστατης φυγής.
Με αυτή την πικρή γεύση, το ότι δεν αξιώθηκε να δει τους πρωταγωνιστές του να περιδιαβάζουν ένα ολβιόδωρο και αρμονικό πραγματικό σύμπαν, ο Νίκος Θέμελης άφησε τη δική του παρακαταθήκη στον κόσμο των ιδεών. Άλλωστε, δεν ήθελε τίποτε άλλο από το να δει τους Έλληνες ως εχέφρονες ανθρώπους της Δύσης να βγαίνουν περήφανοι κι ευθυτενείς από τα έγκατα του σπηλαίου χωρίς να αντικρίζουν σκιές αλλά τη μία και μοναδική αλήθεια – τη μέχρι σήμερα ανυπεράσπιστη ιδέα της σωφροσύνης. Και με αυτό το παράπονο επήλθε τελικά η οριστική και αμετάκλητη «αναχώρησή» του.
σχόλια