Ο Ντέιβιντ Σεντάρις κοροϊδεύει την μέση τάξη της Αμερικής, την εκπαίδευση, την ελληνική του καταγωγή, την χρήση ναρκωτικών, την τέχνη, τον εαυτό του.
Όταν ο Σεντάρις κοροϊδεύει τους ισχυρούς, το γέλιο βγαίνει αβίαστα, αλλά πριν από μερικούς μήνες πήγε στην Κίνα και γυρνώντας έγραψε για την εμπειρία του γύρω από το κινέζικο φαγητό στη guardian. Εννοείται ότι πρέπει να το διαβάσετε όλο (αυτό είναι και το νόημα του ποστ) αλλά αν δεν πείθεστε, ιδού πως ξεκινάει:
«Πρέπει να πάω στην Κίνα.» Το είπα στον κόσμο με τον τρόπο που θα έλεγα «πρέπει να πάω να μου εξετάσουν αυτές τις κρεατοελιές.» Έτσι το έβλεπα όμως. Σαν αγγαρεία.
Είναι, όπως φαίνεται, άλλο πράγμα να γελοιοποιείς την κουλτούρα της αμερικανικής μεσοαστικής τάξης και άλλο την γαστρονομία της Κίνας. Διάβασα όλα του τα βιβλία το ένα μετά το άλλο και στενοχωρήθηκα ειλικρινά όταν τελείωσαν. Είναι μόλις 55 χρονών οπότε έχω βάσιμες ελπίδες ότι θα γράψει κι άλλα. Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω πόσο πανέξυπνος, πόσο ασεβής και πόσο ακριβής είναι. Αν δεν τον ξέρετε ακόμα, πριν κριτικάρετε τις υπερβολές για πόδια κόκορα που εξέχουν από μπολ, ιδού ο κόσμος του Σεντάρις, μέσα από τα βιβλία του:
Λατρεύω τα αντικείμενα που είναι φτιαγμένα από ζώα. Είναι τόσο διασκεδαστικό να σκέφτεσαι κάποιον να λέει «χρειάζομαι κάτι για να ανοίγω φακέλους. Μάλλον πρέπει να σκοτώσω ένα ελάφι.»
Η αληθινή αγάπη συνίσταται στην απόκρυψη της αλήθειας, ακόμα κι όταν σου προσφέρεται η φοβερή ευκαιρία να πληγώσεις κάποιον.
Αν διαβάσεις το ημερολόγιο κάποιου άλλου, παθαίνεις αυτό που αξίζεις.
Καθημερινά μας λένε ότι ζούμε στην σπουδαιότερη χώρα του κόσμου. Και πάντα παρουσιάζεται ως δεδομένο: οι λέοντες είναι γεννημένοι μεταξύ 23 Ιουλίου και 22 Αυγούστου, τα σεντόνια για διπλό κρεβάτι είναι 1,80Χ2,40 και η Αμερική είναι η σπουδαιότερη χώρα του κόσμου. Έχοντας μεγαλώσει με αυτές τις λέξεις μέσα στα κεφάλια μας, μπερδευόμαστε όταν ακούμε ότι κάθε χώρα έχει το δικό της σλόγκαν, και κανένα απ’ αυτά δεν είναι «είμαστε το νούμερο δύο!»
Μετά από μερικούς μήνες στο υπόγειο των γονιών μου, νοίκιασα ένα διαμέρισμα κοντά στο πανεπιστήμιο, όπου ανακάλυψα την κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη και την εννοιολογική τέχνη. Και τα δύο είναι επικίνδυνα, αλλά σε συνδυασμό μεταξύ τους έχουν τη δυνατότητα να καταστρέψουν ολόκληρους πολιτισμούς.
Όταν αναγκάζομαι να λείψω από το σπίτι μου για μεγάλο χρονικό διάστημα, παίρνω μαζί μου και τη γραφομηχανή, και μαζί περνάμε τα βασανιστήρια των ακτινών Χ στα αεροδρόμια. Τα λάπτοπ τσουλάνε ανέμελα στον ιμάντα ενώ εγώ πρέπει να πάω στην άκρη και να ανοίξω την τσάντα μου. Εμένα μου φαίνεται φυσιολογικό να μεταφέρω κάτι τέτοιο αλλά η φθίνουσα δημοτικότητα της γραφομηχανής υποκινεί υποψία και καταλήγω να προκαλώ αντιδράσεις σα να κουβαλάω κανόνι.
«Είναι γραφομηχανή», λέω. «Την χρησιμοποιείς για να γράφεις οργισμένα γράμματα στην ασφάλεια αεροδρομίου.»
Το μόνο που κάνω είναι να λέω ψέματα, κι αυτό μου έχει προκαλέσει ανοσία στα κομπλιμέντα.
σχόλια