Ζητήσαμε από την πολύ καλού γούστου φίλη μας και δημοσιογράφο Μαριλένα Αστραπέλλου να μας προτείνει μερικά βιβλία για το καλοκαίρι. Εκανε επτά εξαιρετικές και κλασικές επιλογές.
Μαριλένα μας σε ευχαριστούμε και καλό καλοκαίρι!!!
Ντόρις Λέσινγκ, «Το πέμπτο παιδί» (εκδόσεις Καστανιώτη)
Μια οικογένεια επιμένει να κάνει όλα τα παιδιά που επιθυμεί, όμως όταν φτάνει στο πέμπτο η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου. Γιατί γεννιέται ένα παιδί δύσκολο, απροσάρμοστο –για θυμηθείτε τον μικρό Ντέμιεν στην «Προφητεία»- το οποίο όχι μόνο ανατρέπει την ισορροπία της οικογένειας αλλά διαλύει την εύθραυστη συνοχή της και πιθανότατα αποδεκατίζει τα κατοικίδιά της. Με γραφή που θυμίζει λίγο μαγικό ρεαλισμό α λα Μαρκές, η Λέσινγκ θέτει ερωτήματα για την άκρατη τεκνοποίηση αλλά και τη διαχρονική αντιπαράθεση nature vs nurture όσον αφορά τη διαμόρφωση της προσωπικότητας και δη, της εγκληματικής. Και μετά ήρθε η Λάιονελ Σράιβερ με το «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» και ο ιδρώτας άρχισε να τρέχει κρύος στους κροτάφους επίδοξων γονέων...
Φίλιπ Ροθ, «Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή» (Εκδόσεις Πόλις)
Ιδιαίτερη θέση έχει στην καρδιά μου αυτό το βιβλίο η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται στην εποχή του μακαρθισμού. Με γοητεύει η παρακμή της σχέσης του κεντρικού ήρωα με τη σύζυγό του, και ο αμείλικτος τρόπος με τον οποίο ανατέμνει το χαρακτήρα της. Αδύναμη, ευάλωτη, και τραγικά ανώριμη, είναι μια γυναίκα που δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε στην κόρη της ούτε στο σύζυγό της. Ανέφερα ότι είναι ηθοποιός; Όταν βγήκε το βιβλίο, οι κριτικοί στη Βρετανία υποστήριξαν ότι αυτή η ιστορία ήταν βασισμένη στην εμπειρία του Ροθ από το δεύτερο γάμο του με τη γνωστή βρετανίδα ηθοποιό, Κλερ Μπλουμ. Όταν είχε εκδοθεί το επεισοδιακό διαζύγιό τους ύστερα από τέσσερα χρόνια γάμου η Μπλουμ είχε γράψει ένα βιβλίο, το «Leaving a doll's house» (1996) στο οποίο μιλούσε με τα μελανότερα χρώματα για τον επί δεκαεπτά χρόνια σύντροφό της. Λένε, ότι εκείνος απάντησε δυο χρόνια μετά με αυτό το βιβλίο, στο οποίο απαριθμεί τα χιλιάδες ελαττώματά της. Επειδή όμως μιλάμε για τον Ροθ, τον μεγαλύτερο εν ζωή Αμερικανό συγγραφέα, το λεπτομερές ψυχογράφημα που ξεδιπλώνει στις σελίδες του βιβλίου του, αποκαλύπτει εν τέλει μια γυναίκα συμπαθή μέσα στην τρωτότητά της. Ο ίδιος δεν θα το παραδεχόταν ποτέ (it's fiction! θα αναφωνούσε ενοχλημένος), αλλά κάπως έτσι πήρε την πανηγυρική ρεβάνς χωρίς να χάσει ρανίδα αξιοπρέπειας κάτι που δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί με βεβαιότητα για τη συμπαθή βρετανίδα ηθοποιό.
Μάριο Βάργκας Λιόσα, «Η θεία Χούλια και ο γραφιάς» (εκδόσεις Καστανιώτη)
Να ένα βιβλίο που δίνει μόνο του την απάντηση στη συνήθη ερώτηση: «πόσο αυτοβιογραφικό είναι αυτό το βιβλίο;». Περισσότερο δεν γίνεται. Είναι η απολαυστική ιστορία του δεκαοχτάχρονου επίδοξου συγγραφέα Μάριο ο οποίος ερωτεύεται και εν τέλει παντρεύεται τη θεία του, στη Λίμα της δεκαετίας του '50. Ακριβώς όπως έκανε ο συγγραφέας μας στην πραγματική ζωή μαζί με τη θεία του, Χούλια, εμπειρία που μετέφερε αργότερα στο χαρτί (1977) με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και τρυφερότητα. Οκτώ χρόνια γάμου κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και τις εναντιώσεις, το τέλος των οποίων διαδέχθηκε το δεύτερο στεφάνι του Λιόσα με την πρωτοεξαδέρφη Πατρίσια. Όταν ο έρωτας είναι οικογενειακή υπόθεση.
Τζόναθαν Κόου, «Οι νάνοι του θανάτου» (εκδόσεις Πόλις)
Το outsider όσον αφορά τη βιβλιογραφία του Κόου. Από τις σελίδες του αναδύεται μια essence «Λονδινίλας» που αγαπάμε να μισούμε: εργατικές πολυκατοικίες και βρωμερά σπίτια, νεαροί επίδοξοι μουσικοί εις αναζήτηση στούντιο ηχογράφησης και ψηλομύτες Αγγλίδες wannabe μούσες. Ιδανικό φόντο για ένα ανάλαφρο θριλεράκι περισσότερο γκροτέσκο παρά τρομακτικό στο οποίο κάποια στιγμή κάνουν τη σατανική εμφάνισή τους οι νάνοι του τίτλου. Τι τα θες. Μετά την ταινία «Don't look now» με τον Ντόναλντ Σάδερλαντ και την κοκκινοντυμένη μινιόν νέμεσή του όλοι οι υπόλοιποι αιμοδιψείς νάνοι μοιάζουν με απλές οδοντόκρεμες.
Πάουλ Βεράχεν, «Omega Minor» (εκδόσεις Πόλις)
To βιβλίο-τόμος (800 σελίδες είναι αυτές) που μπορεί να γίνει το αναγνωστικό πρότζεκτ του καλοκαιριού. Η ιστορία της πόλης του Βερολίνου από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ως την πτώση του τείχους και την επακόλουθη αναβίωση του (νέο)ναζισμού, μέσα από τις υπόγειες –και κυριολεκτικά- διαδρομές ενός Εβραίου που γλιτώνει από τους ναζί όντας πρόσφυγας μέσα στην ίδια του την πόλη. Σε ένα παράλληλο σύμπαν μια ατομική βόμβα κατασκευάζεται από έναν άλλο Εβραίo. Η Ιστορία παίζει ύπουλα παιχνίδια, τα θύματα γίνονται θύτες και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: πώς μπορείς να κρίνεις κάποιον όταν δεν μπορείς καν να διανοηθείς τι σημαίνει να βρίσκεσαι στη θέση του; 600 σελίδες συναρπαστικής πλοκής και (οι τελευταίες) 200 που θα μπορούσαν και να έλειπαν. Εστω κι έτσι, σκεφτείτε το: εσείς πόσες 600 εξαιρετικά καλογραμμένες σελίδες διαβάσατε πρόσφατα;
Ενρίκε Βίλα-Μάτας, «Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ» (εκδόσεις Καστανιώτη)
Μυθοπλασία, αυτοβιογραφία και δοκίμιο μπερδεύονται γλυκά και σε αυτό το βιβλίο του Καταλανού συγγραφέα ο οποίος κάνει μια αναδρομή στην περίοδο που έζησε το Παρίσι τη δεκαετία του '60. Αυτό που μου αρέσει γενικότερα στα βιβλία του Βίλα-Μάτας, είναι ότι θυμίζουν ανθολόγιο ρήσεων μεγάλων συγγραφέων. Να μια ενδεικτική παράγραφος από το «Παρίσι»: «Μια φράση του Ρίλκε: 'Αναζητήστε το βάθος των πραγμάτων: εκεί δεν κατεβαίνει η ειρωνεία'. Και μια του Ζιλ Ρενάρ: 'Η ειρωνεία είναι η ντροπαλοσύνη της ανθρωπιάς'. Θα είμαι ειλικρινής: και οι δυο φράσεις, όσο συζητήσιμες κι αν είναι, μου φαίνονται τέλειες. Αν και αυτή που μ' αρέσει περισσότερο είναι δική μου: 'Η ειρωνεία είναι η ανώτατη μορφή ειλικρίνειας'».
Τζέφρι Ευγενίδης, «Middlesex, Ανάμεσα στα δυο φύλα» (εκδόσεις Libro)
Αναμφισβήτητα, αυτό είναι το magnum opus του. Η ιστορία της ερμαφρόδιτης Calliope Stephanides, της εγγονής των Μικρασιατών προσφύγων, συγγενών πρώτου βαθμού που αγαπήθηκαν λίγο παραπάνω, μέσα από τη διαυγή όσο και ψύχραιμη ματιά του Ευγενίδη, ο οποίος παίρνει τις αποστάσεις του από τους ήρωές του, αφήνοντας τα συναρπαστικά πορτραίτα που χτίζει για αυτούς να μιλήσουν στην ψυχή του αναγνώστη. Το «Middlesex» είναι από τα βιβλία με τα οποία παθιάζεσαι, από εκείνα με τα οποία θέλεις να κλειστείς σε ένα δωμάτιο, με λίγο νερό, λίγη τροφή και καμία παρεμβολή από τον έξω κόσμο ανάμεσα σε σένα και τις σελίδες του. Υπάρχουν και τέτοιοι έρωτες για το καλοκαίρι.
σχόλια