Ποια είναι η συνεισφορά μιας επανέκδοσης σε ένα βιβλίο άκρως επιτυχημένο;
Ακριβώς λόγω της επιτυχίας του, έκρινα ότι του άξιζε μια επανέκδοση τεχνικά και εικαστικά υποδειγματική. Το Σοφό Παιδί που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2008 είναι ακριβώς όπως το ονειρευόμουν όταν το έγραφα, το 1989.
Γιατί δεν αλλάξατε ούτε κόμμα στο κείμενο;
Θα μου φαινόταν πολύ άχαρο να επιχειρώ στα 42 μου να κάνω λίφτινγκ σε ό,τι έγραφα στα 24. Το Σοφό Παιδί πρέπει να παραμείνει παιδί, με όλες τις ελκυστικές αδυναμίες που αυτό συνεπάγεται.
Γράφετε πως αγωνιάτε αν το βιβλίο, μέσω της επανέκδοσής του, θα αποδειχθεί ανθεκτικό. Από τη στιγμή που ο χρόνος το έχει ήδη δικαιώσει, γιατί αυτή η αγωνία τώρα σε σχέση με την επανέκδοση;
Επανεκδιδόμενο το Σοφό Παιδί ελπίζω να διαβαστεί ως καινούργιο. Ο χρόνος το έχει πράγματι δικαιώσει, έως σήμερα. Το ζήτημα είναι τι θα κάνει από εδώ και στο εξής...
Πιστεύετε στους κύκλους; Εννοώ αν το Σοφό Παιδί ήταν η αρχή της επαγγελματικής σας καριέρας, η επανέκδοση τώρα μπορεί να σημαίνει το κλείσιμο μιας φάσης;
Βρίσκομαι γενικά σε μία μεταβατική εποχή. Τον Ιούνιο πέθανε η μαμά μου και ενάμιση ακριβώς μήνα αργότερα γεννήθηκε ο γιός μου. Καταλαβαίνετε ότι οι συνθήκες της ζωής μου άλλαξαν δραματικά, ενδεχομένως και εγώ μαζί τους...
Το έργο που εντός ολίγου ολοκληρώνω και πρόκειται να εκδοθεί την άνοιξη του 2009 είναι το πρώτο μου που δεν διαδραματίζεται στη σημερινή Ελλάδα αλλά κατά τον 8ο π.Χ. αιώνα. Πρόκειται δηλαδή για ένα προϊστορικό μυθιστόρημα, με τίτλο Τήνελλος. Τρέφω μεγάλες προσδοκίες για τον Τήνελλο...
Σε τι εξυπηρετεί τον αναγνώστη η παράθεση των κριτικών για το βιβλίο;
Του δίνει το κλίμα της εποχής κατά την οποία το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε. Δεν είναι, για παράδειγμα, ενδιαφέρον ότι ο κορυφαίος των δημοτικιστών Γιάννης Ψυχάρης είχε δημοσιεύσει στη δεκαετία του 1920 ένα σημείωμα για τον Καβάφη με τίτλο «Ένας Καραγκιόζης»;
Στον πρόλογο λέτε πως όταν γράφατε το βιβλίο είχατε άγνοια του λογοτεχνικού κινδύνου. Ποιός είναι τελικά αυτός ο κίνδυνος και πότε πραγματικά τον αντιμετωπίσατε;
Είναι το έργο να χάσει την ισορροπία του - ο συγγραφέας να καταλήξει να πελαγοδρομεί, δίχως να είναι καν ο ίδιος σίγουρος για το πού θέλει να καταλήξει. Όταν έγραφα το Σοφό Παιδί διέτρεχα κατεξοχήν αυτόν τον κίνδυνο, επειδή δεν ήξερα, όχι τι να πω, αλλά τι να πρωτοπώ. Λαχταρούσα να περιλάβω στις σελίδες του τους πάντες και τα πάντα, σάμπως και μόλις το τελείωνα θα μου κόβονταν τα χέρια... Τα επόμενα έξι μυθιστορήματά μου είναι σαφώς πιο αρχιτεκτονημένα.
Τον τίτλο τον εμπνευστήκατε κάνοντας ντους; Θα ήθελα να μου εξηγήσετε -αν έχετε την καλοσύνη- ποια ήταν η σύμπτωση και η διαδικασία που σας οδήγησε στην επιλογή του τίτλου αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή;
Δεν αποτελώ -φαντάζομαι- την εξαίρεση: Οι περισσότεροι από εμάς, όρθιοι στο ντουζ, απολαμβάνουμε το νερό που τρέχει επάνω μας κι αφήνουμε τη σκέψη μας ελεύθερη. Λουόμενος έχεις ελπίδα να ξεδιαλύνεις τα αξεδιάλυτα. Οι τίτλοι όλων των βιβλίων μου μού έχουν έρθει -ως εκ θαύματος σχεδόν- σε μιά τέτοια φάση. Πηδάω πανευτυχής έξω από την μπανιέρα και γράφω τον τίτλο που μόλις σκαρφίστηκα με μεγάλα γράμματα και με το ειδικό κραγιόν που έχω πάντα πρόχειρο στον καθρέφτη του μπάνιου!
Τι σας λείπει σήμερα από την εποχή του Σοφού Παιδιού;
Η ορμητικότητα και η αφέλεια που τότε με χαρακτήριζε. Η ακράδαντη πεποίθηση πως καθένας που συναντάμε έχει κάτι πρωτότυπο να μας αποκαλύψει. Η πρώτη μου νεότης δηλαδή. Και, πάνω από όλα, οι δικοί μου άνθρωποι, που έχουν στο μεταξύ φύγει από τη ζωή...
σχόλια