Η ποιητική επιστροφή της Πάτι Σμιθ

Η ποιητική επιστροφή της Πάτι Σμιθ Facebook Twitter
Η Πάτι Σμιθ σκέφτεται την ποίηση σαν «ένα αισιόδοξο ζόμπι στηριγμένο σε μαξιλάρια, που παράγει σελίδες υπερβατικού καρπού – όχι εντελώς ώριμου, ούτε παραγινωμένου».
0

Δεν ξέρω πραγματικά πολλές φιγούρες που να εκπροσωπούν επάξια τη σύγχρονη αστική ιστορία όπως η Πάτι Σμιθ, βγαλμένη από τους θορύβους της πόλης και τα πιο απτά υλικά της: τους μπαγαπόντηδες, τους άστεγους, τους αγνώστους της διπλανής πόρτας, τους μελαγχολικούς ποιητές.

Γιατί είναι προφανές ότι σε όλα της τα γραπτά, ακόμα και στα πεζά, η διάσημη ροκ σταρ επανασυστήνεται και επιστρέφει διαρκώς με την ιδιότητα της ποιήτριας. Ακόμα και όταν κρατάει σημειώσεις στο αγαπημένο της καφέ Ino στο Γκρίνουιτς Βίλατζ ή γράφει από το κρεβάτι «λες και είμαι ασθενής υπό ανάρρωση σε ποίημα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον», η Πάτι Σμιθ σκέφτεται την ποίηση σαν «ένα αισιόδοξο ζόμπι στηριγμένο σε μαξιλάρια, που παράγει σελίδες υπερβατικού καρπού – όχι εντελώς ώριμου, ούτε παραγινωμένου».

Η φευγαλέα ανάμνηση, η ενόραση, η βαθιά της σχέση με τα αντικείμενα, είναι τα κεντρικά μέρη μιας συμφωνίας που απλώνεται αρμονικά, σαν βεντάλια, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τον υψηλό στοχασμό και τα εφήμερα υλικά της πραγματικότητας, από το ποίημά της που εμπνέεται από το 2666 του Μπολάνιο έως την καταγραφή των ιχνών που άφησε πίσω του ο τυφώνας Σάντι.

Το Μ Train ανιχνεύει τη βαθιά σχέση της με τον εσώτερο εαυτό της, την ποίηση και τους νεκρούς που στοίχειωσαν τη ζωή της – κυρίως τον πρόωρα απελθόντα σύζυγό της Φρεντ-Σόνικ-Σμιθ, πρώην κιθαρίστα των MC5, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.

Όλα αυτά τα φραγκμέντα ορίζουν τα κεντρικά βαγόνια του M Train, δηλαδή του δεύτερου αυτοβιογραφικού πονήματος της Πάτι Σμιθ που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Κέδρος σε όμορφη μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά, μεταμορφώνοντας τη γνωστή ροκ σταρ και ποιήτρια σε όψιμη συγγραφέα.

Αν το εξαίσιο και βραβευμένο με το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ Πάτι και Ρόμπερτ (κυκλοφορεί επίσης από τον Κέδρο) όρισε τη σχέση της με τον βασικό ιστό των καλλιτεχνών της Νέας Υόρκης και της εναρμόνισής της με αυτό το πολύβουο σύμπαν, έχοντας στο πλευρό της τον Ρόμπερτ Μέιπλθορπ, το Μ Train ανιχνεύει τη βαθιά σχέση της με τον εσώτερο εαυτό της, την ποίηση και τους νεκρούς που στοίχειωσαν τη ζωή της – κυρίως τον πρόωρα απελθόντα σύζυγό της Φρεντ-Σόνικ-Σμιθ, πρώην κιθαρίστα των MC5, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.

Το κείμενο ουσιαστικά εμπνέεται από τις ευτυχισμένες μέρες που είχε εκείνον ως συνοδοιπόρο, με την παρουσία του να διανθίζει τα υπόλοιπα κεφάλαια, τα οποία αποκαλύπτουν μια αέναη νοερή συνομιλία με αγαπημένους ποιητές και λογοτέχνες, ντετέκτιβ της τηλεόρασης ή την αιώνια φίλη της, τη μούσα.

Σε αυτήν απευθύνεται ουσιαστικά η Πάτι Σμιθ σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου, συνειδητοποιώντας πόσο εύκολο ή ταυτόχρονα δύσκολο μπορεί να είναι το «να γράφεις για το τίποτα».

Η ουσία άλλωστε κρύβεται στο φευγαλέο που χάνεται μέσα στην αχλή μυθικών τόπων που αγάπησε ο Ινδιάνος στην καταγωγή άνδρας της ή που αναζήτησε η ίδια στον δικό της ανατρεπτικό χάρτη στη Χώρα του Ποτέ, όπως το Σεν Λοράν ντε Μαρονί στη βόρεια ακτή της Νότιας Αμερικής προς τον Ατλαντικό Ωκεανό, το οποίο ανέφερε ο παντοτινός της ήρωας Ζαν Ζενέ ως «καθαγιασμένο έδαφος».

Η ποιητική επιστροφή της Πάτι Σμιθ Facebook Twitter
Καθώς διασχίζω τον δρόμο αναρωτιέμαι πώς θα αποκρυπογραφούσε ο Ουίλιαμ τη γλώσσα της τρέχουσας ψυχικής μου κατάστασης.

Εκεί, μάλιστα, στην καρδιά της φυλακής του Φρεν, την οποία εξύμνησε ο Ζενέ, πραγματοποίησε το γαμήλιο ταξίδι της, κάνοντας την αρχή μιας περιπλάνησης στους φασματικούς τόπους τους οποίους καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο: από την Κάζα Αζούλ, δηλαδή το Γαλάζιο Σπίτι όπου έμεναν η Φρίντα Κάλο και ο Ντιέγκο Ριβέρα, έως το νεκροταφείο του Ντοροτίενστατ στο Βερολίνο και από τη θερινή κατοικία του Φρίντριχ Σίλερ, τον κήπο όπου έγραψε το Βαλενστάιν, έως το μακρινό Ρέικιαβικ, όπου μετέβη για να μιλήσει για τον Άλφρεντ Βέγκενερ, τον σκαπανέα της θεωρίας της μετατόπισης των ηπείρων, ως μέλος ενός κλειστού γκρουπ που εμπνέεται από τον διάσημο επιστήμονα!

Εντύπωση, επίσης, προκαλεί η σχεδόν απόλυτη απουσία των ζωντανών –γνωστών και φίλων–, σε αντίθεση με τους διάσημους νεκρούς ή μη δημιουργούς που συναπαρτίζουν το υπερβατικό μέγεθος των τίμιων συνομιλητών της:

«Σκόρπιες φράσεις ορμούν καταπάνω μου, λες και τις γράφουν στον ουρανό μικροσκοπικά διπλάνα. Ανανέωσε τον μυελό των οστών σου. Ετοίμασε τις τσέπες σου. Περίμενε την αργή καύση. Φράσεις ιδιωτικών ντετέκτιβ που φέρνουν στο μυαλό την υποτονική φωνή του Ουίλιαμ Μπάροουζ. Καθώς διασχίζω τον δρόμο αναρωτιέμαι πώς θα αποκρυπογραφούσε ο Ουίλιαμ τη γλώσσα της τρέχουσας ψυχικής μου κατάστασης. Κάποτε μπορούσα απλώς να σηκώσω το τηλέφωνό μου και να τον ρωτήσω, αλλά τώρα είμαι αναγκασμένη να τον καλώ με άλλους τρόπους» γράφει με συγκινητική ειλικρίνεια

Η ποιητική επιστροφή της Πάτι Σμιθ Facebook Twitter
Η Πάτι Σμιθ
Η ποιητική επιστροφή της Πάτι Σμιθ Facebook Twitter
Ο Φρεντ-Σόνικ-Σμιθ
Η ποιητική επιστροφή της Πάτι Σμιθ Facebook Twitter
Η Πάτι Σμιθ με τον Φρεντ-Σόνικ-Σμιθ σε συναυλία.

Το συναισθηματικό αυτό λίμπο που ορθώνεται ανάμεσα από τους νεκρούς τη μετατρέπει σε μια ποιήτρια του υπαρξισμού, η οποία, ταυτόχρονα με το πένθος για τους πολύ στενούς της ανθρώπους –τον αδελφό της, τη μητέρα και τον σύντροφό της Φρεντ–, θρηνεί για τους αδικοχαμένους συγγραφείς ή ποιητές, μετατοπίζοντας έτσι το συμβολικό κέντρο βάρους:

«Τέτοιο θλιβερό και άδικο ριζικό έλαχε στον ωραίο Μπολάνιο, να πεθάνει στα πενήντα του χρόνια, πάνω στην ακμή των δυνάμεών του. Η απώλειά του και αυτά που δεν πρόλαβε να γράψει μας στέρησαν τουλάχιστον ένα μυστικό του κόσμου».

Μοναδική, αλλά ουσιαστική απόδειξη ότι η ζωή συνεχίζεται είναι η διαρκής υπενθύμιση της τέχνης μέσα από κάθε εμψυχωμένο αντικείμενο αλλά και η αναγωγή του σε σημείο αναφοράς: το κρεβάτι του Ντιέγκο Ριβέιρα, το τραπέζι- σκακιέρα του Μπόμπι Φίσερ, το ξεχασμένο βιβλίο του Μουρακάμι, το χαμένο μαύρο παλτό το οποίο κάποια στιγμή ξαναβρίσκεται με έναν μεταφυσικό τρόπο, καθώς οποιαδήποτε συμβολοποιημένη δύναμη απελευθερώνει διαρκώς ενέργειες εκρηκτικές.

Τα αντικείμενα έχουν τεράστια σημασία για τον μονίμως σκηνοθετημένο κόσμο της Σμιθ, ενεργοποιώντας, σαν σκηνή από βιβλίο του Προυστ, την απεραντοσύνη μιας ανάμνησης που γίνεται ακόμα πιο έντονη συγκεκριμένες ημέρες, όπως τα γενέθλιά της ή η μέρα της ονομαστικής της γιορτής, του Αγίου Πάντι, το Χαλοουίν ή η Πρωτοχρονιά, αποδεικνύοντας ότι οι γιορτές δεν έχουν κάτι χαρμόσυνο πέρα από την υπενθύμιση ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε. Αντίστοιχα και τα αντικείμενα, με τα οποία δείχνει τόσο συνδεδεμένη, τραβούν πάνω τους την αέναη κίνηση του νου, ώστε η ποιήτρια να μπορέσει να βρει κάτι το αιώνιο από κάτω και να ξανασυστήσει με τρόπο ιδανικό τον μύθο.

Η ποιητική επιστροφή της Πάτι Σμιθ Facebook Twitter
Η Πάτι Σμιθ και ο Πολ Μποουλς στην Ταγγέρη.
Η ποιητική επιστροφή της Πάτι Σμιθ Facebook Twitter
Στον τάφο του Ζαν Ζενέ

«Οι μύθοι είναι μόνο ιστορίες. Οι άνθρωποι τους ερμηνεύουν ή τους προσδίδουν ηθικό περιεχόμενο» λέει με τον πιο εύστοχο τρόπο, αναλύοντας τον μύθο της Μήδειας στις διάφορες εκδοχές της, από την πραγματική έως αυτήν του Παζολίνι και της Κάλλας, αποδεικνύοντας την έντονη εικονοπλαστική δύναμή της ως συγγραφέως: «Η Μήδεια δεν τραγουδάει νανουρίσματα: σφάζει τα παιδιά της. Η Μαρία δεν ήταν η τέλεια τραγουδίστρια: αντλούσε δύναμη από τα βάθη του αστείρευτου πηγαδιού της και κατέκτησε τους κόσμους της. Ωστόσο, όλες οι ερωτικές απογοητεύσεις των ηρωίδων της δεν την είχαν προετοιμάσει για τις δικές της. Προδομένη, παρατημένη, κατέληξε χωρίς αγάπη, χωρίς φωνή ή παιδί, καταδικασμένη να ζήσει όλη την υπόλοιπη ζωή της σε απομόνωση. Προτιμούσα να φαντάζομαι τη Μαρία ελεύθερη από τα βαριά ενδύματα της Μήδειας, της καμένης βασίλισσας με την ανοιχτοκίτρινη εσθήτα. Φοράει μαργαριτάρια. Το φως πλημμυρίζει το παριζιάνικο διαμέρισμά της, καθώς απλώνει το χέρι της για να πιάσει μια μικρή δερμάτινη θήκη για κοσμήματα. "Η αγάπη είναι το πιο πολύτιμο πετράδι", ψιθυρίζει ξεκουμπώνοντας το μαργαριταρένιο κολιέ που πέφτει από τον λαιμό της, λέπια θλίψης που σκορπίζουν στον αέρα μέχρι που μικραίνουν και χάνονται».

Πάντως, η ίδια η Σμιθ πόρρω απέχει από την εικόνα μιας καταραμένης, βάρβαρης μάγισσας. Περισσότερο φαντάζει ως ένας θηλυκός Άμλετ, αφού, όπως αυτός υπαγορεύει στον Οράτιο να μείνει και να ανασαίνει με πόνο για να λέει την ιστορία του, έτσι κι αυτή με πόνο συνεχίζει για να μπορέσει να αφηγηθεί όλα όσα έχουν αξία. Και το καταφέρνει καταθέτοντας έναν δικό της «οδικό χάρτη», όπως τον αποκαλεί, απ' όπου απουσιάζει εντελώς η αστερόσκονη και τη θέση της καταλαμβάνει απολύτως η ουσία.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μαργκερίτ Ντιράς: Ζωή σαν μυθιστόρημα»

Το Πίσω Ράφι / To βιβλίο για τη Μαργκερίτ Ντιράς που προκάλεσε σάλο στη Γαλλία

Η προσωπικότητα που αναδύθηκε για τη συγγραφέα του «Εραστή» μέσα από το βιβλίο της δημοσιογράφου Λορ Αντλέρ είναι αμφιλεγόμενη, καθώς η πολιτική και προσωπική διαδρομή της εμφανίζουν αρκετά σκοτεινά σημεία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ