Μισός αιώνας άσματα

Μισός αιώνας άσματα Facebook Twitter
0

1. Γυμνός και μεθυσμένος. Μετρήσαμε, και εξακολουθούμε να μετράμε, τη ζωή μας με κοπέλες, με φίλους, με βιβλία, με ταινίες, με τραγούδια. Ιδίως τα τραγούδια, όπως οι γεύσεις και οι μυρωδιές, μένουν στη μνήμη και επανέρχονται διαρκώς, εκεί που δεν το περιμένεις, στα πιο απίθανα μέρη σαν είσαι, στις πιο απροσδόκητες στιγμές σου. Τα λόγια τα πιο τραγουδισμένα, από μένα και το εκάστοτε περιβάλλον μου, ανήκουν, τέσσερις δεκαετίες τώρα, σε δύο πείσμονες και survivals δημιουργούς: ο ένας είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος, το διαρκές και διακαές αίνιγμα, ο άνθρωπος που μας άνοιξε όλους τους ορίζοντες στην εφηβεία μας. Ο άλλος, επίσης από την εφηβεία ίσαμε τώρα, είναι ο Μάνος Ελευθερίου: ένας φιλόσοφος διά των στίχων, ένας στοχαστής ακριβείας, ο Βίτγκενσταϊν της διαλεκτικής ομιλώ/σιωπώ, λόγια/νεύματα. Έχω μάρτυρες: όλο το 2003, επί μέρες και νύχτες, εβδομάδες και μήνες, σ' ένα σπίτι/χάνι στην πλατεία Παπαδιαμάντη, ώρες ολόκληρες άκουγα και τραγουδούσα ξανά και ξανά τον «Άμλετ της Σελήνης», ένα ποίημα/άσμα/χρονικό/ελεγείο για τον Γιώργο Χειμωνά, που, με τον πάντα μυστηριώδη ευπρόσδεκτο τρόπο της Τέχνης, με αφορούσε άμεσα και βαθύτατα προσωπικά. Η φωνή μου βράχνιαζε. Για ανάπαυλα έβαζα κι άκουγα το «Don'tdoit» με τους Band. Αλλά δέσποζε, επιβαλλόταν, κυριαρχούσε, παντοδύναμα, ο «Άμλετ της Σελήνης». Έχω μάρτυρες.

2. «Ο Άμλετ της Σελήνης»: Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια –μαύρη φλόγα– / πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί./ Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια / τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή.// Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος / γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς./ Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος,/ μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς.// Τι ζήλεψες, τι τα 'θελες τα ένδοξα Παρίσια;/ Έτσι κι αλλιώς, ο κόσμος πια παντού είναι τεκές./ Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια/ και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές.// Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης / έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής./ Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις / μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής.

3. Της αγάπης λόγια φυλαχτό. Μπουσουλάμε στη Μεταπολίτευση.Οι τοίχοι έχουν συνθήματα, ενίοτε αινιγματικά: «Χάσαμε τη θεία. Στοπ». Ήταν το έργο –θρυλικό πια– του Διαλεγμένου. Λίγο μετά, όλη η Κυψέλη διαβάζει το γκράφιτι «Τροπάρια για Φονιάδες». Αρχικά δεν ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Μετά, μαθαίνουμε. Ακούμε. Έχω μάρτυρες. Ακούμε και τραγουδάμε. Όλοι μαζί. Με προεξάρχοντα τον Άγγελο Σφακιανάκη που ιδρύει εκείνη την εποχή την Οπισθοδρομική Κομπανία, ενώ τα πρωινά δουλεύει βενζινάς, μεροκάματο από τις πέντε το πρωί. Τρέχουμε, ξανά και ξανά, κι ακούμε τον Μεράντζα, στην Πλάκα. Όρθιος, στητός, ντυμένος Τσε, ωραίος, βραχνά αισθαντικός. Αγοράζει ένας από εμάς τον δίσκο, τον ακούμε όλοι, μαζί, όπως πάντα τότε: όλοι, μαζί. Κανένας δεν άκουγε τραγούδια μόνος. Και κανείς δεν άκουγε τραγούδια μόνο: τραγουδούσε κιόλας τα τραγούδια, μαζί με τους άλλους, με τους φίλους και με τις κοπέλες. Όλος ο δίσκος να είναι αλλεπάλληλες συγκινήσεις. Και αφορμές για κουβέντες και διαβάσματα. Ρόζα Λούξεμπουργκ, Νίκος Πλουμπίδης, Τσε Γκεβάρα, Κώστας Μίχος. Μαθαίνουμε και άδουμε. Όλοι μαζί, κι όχι ο καθένας στο αυτιστικό του σκάφανδρο. Έχω μάρτυρες.

4. «Η δίκοπη ζωή». Απ' το κακό κι απ' τ' άδικο διωγμένο / κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή / σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο / να σ' έχει ο Κάτω Κόσμος ξεγραμμένο / κι ο Πάνω Κόσμος να 'ναι οι τροχοί / που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο.// Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι // και της αγάπης λόγια φυλαχτό / για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι / και πήρες την ελπίδα και τη χάρη / ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό / με την ελπίδα μόνο και τη χάρη.// Μα πώς να μην ξεχάσεις την αυλή σου / και την παλιά τη γνώμη καθενός,/ όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου / να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου / και να 'σαι το πουλί κι ο κυνηγός / στις μαύρες λαγκαδιές του Παραδείσου.

5. «Ρημαγμένοι Κήποι». Το άφησα για το τέλος. Αλλά είναι η αρχή. Είναι το πρώτο τραγούδι του Μάνου Ελευθερίου. Μισόν αιώνα πριν. Το 1963. Μουσική: Χρήστος Λεοντής. Ακούστε: Το σπίτι γέμισε με λύπη / και με σταχτή πικρό καπνό./ Φεύγεις και ρήμαξαν οι κήποι / χωρίς γαλάζιο ουρανό.// Το σπίτι γέμισε με νύχτα / κι απ' τον βοριά κι απ' τον νοτιά./ Ποιος θα σηκώσει απ' την καρδιά μου / ετούτη την πικρή φωτιά;// Το σπίτι γέμισε μ' αστέρια / και με τ' Αυγούστου τα πουλιά./ Ρίζωσε η λύπη στ' άδεια χέρια./ Νεκρό ποτάμι τα φιλιά.

www.radiobookspotting.blogspot.gr/

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ