Τι είδους άτομο, πέρα από το πείσμα, την αποφασιστικότητα που τον χαρακτήριζε και την φαινομενικά αστείρευτη γνώση που ήδη κατείχε, ήταν ως νεαρός ο Έρικ Χομπσμπάουμ; Ο Richard Evans, συγγραφέας της νέας βιογραφίας με τίτλο "Eric Hobsbawm: A life in history", είναι εξαιρετικός ιστορικός, αν και ίσως όχι τόσο συναρπαστικός βιογράφος, οπότε ορθά δεν αναλώνεται σε ψυχολογικού τύπου εικασίες. Παρ' όλα αυτά, μέσα από το βιβλίο, διαγράφεται μια εικόνα της «πρώιμης φάσης» του κορυφαίου και σίγουρα διασημότερου ιστορικού του 20ου αιώνα που πέθανε το 2012 σε ηλικία 95 ετών.
Ο Χομπσμπάουμ επιθυμούσε διακαώς να είναι συγχρόνως αποδεκτός αλλά και διαφορετικός στις ιδιαιτερότητές του. Γοητευόταν από την ομορφιά και ειδικά από την ομορφιά της φύσης, διανύοντας μαραθώνιες αποστάσεις με το ποδήλατο στην αγγλική εξοχή ως έφηβος ακόμα. Ήταν εξαιρετικά ανασφαλής στις σχέσεις με τις γυναίκες και είχε έναν καταστροφικό πρώτο γάμο, ήταν όμως πάντα σύμφωνα με τις μαρτυρίες καλός ακροατής, γεγονός που τον έκανε συμπαθή και γοητευτικό στα μάτια τους.
Σύμφωνα με την κρίση του, ο Μάιλς Ντέιβις χαρακτηρίζεται ως μουσικός «περιορισμένης τεχνικής και συναισθηματικής εμβέλειας με ροπή στην αυτολύπηση και την άρνηση της αγάπης».
Επίσης όμως μπορούσε να γίνει και έντονα επικριτικός, στα όρια της μισαλλοδοξίας, χαρακτηριστικό που έβγαινε τακτικά στο προσκήνιο κατά τη θητεία του ως μουσικοκριτικός με το ψευδώνυμο Francis Newton από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ως τα μέσα της δεκαετίας του '60 περίπου. Σύμφωνα με την κρίση του, ο Έλβις Πρίσλεϊ απορρίφθηκε το 1956 ως «ένας ιδιαιτέρως ασυμπαθής τύπος από το Τέξας» [ο Έλβις ήταν από το Τενεσί], ενώ ο Μάιλς Ντέιβις, τέσσερα χρόνια αργότερα, χαρακτηρίζεται ως μουσικός «περιορισμένης τεχνικής και συναισθηματικής εμβέλειας με ροπή στην αυτολύπηση και την άρνηση της αγάπης».
Όταν εκδόθηκε το 1959 η ανθολογία του «Η σκηνή της τζαζ», κέρδισε την ευνοϊκή – σε γενικές γραμμές – κριτική του διάσημου Άγγλου ποιητή Φίλιπ Λάρκιν, με τον οποίο μοιράζονταν μια αντιπάθεια στις πιο πειραματικές και ελεύθερες μορφές της τζαζ, ακόμα κι αυτός όμως έσπευσε να τονίσει: «Ο κύριος Newton είναι μάλλον άχαρος ως συγγραφέας και υπάρχουν φορές που η καταγραφή του για μια τέχνη που προέρχεται κατά βάση από την εργατική τάξη, μοιάζει περισσότερο με κοινωνική ή οικονομική παραβολή».
Μπορεί να ήταν «άχαρος» ως μουσικοκριτικός με ψευδώνυμο, στις επόμενες δεκαετίες όμως ο Έρικ Χομπσμπάουμ υπέγραψε - με το όνομα του – μια ανυπέρβλητη βιβλιογραφία ως ιστορικός με προεξέχοντα τα έργα «Η εποχή των επαναστάσεων 1789-1848» «Η εποχή του κεφαλαίου 1848-1875 », «Η εποχή των αυτοκρατοριών 1875-1914» και «Η εποχή των άκρων: Ο σύντομος εικοστός αιώνας 1914-1991».
Με στοιχεία από το Times Literary Supplement
σχόλια