Το θεατρικό έργο της Στέργιας Κάββαλου, «Άλκηστις (ο μονόλογος της εξώπορτας)», παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Διθύραμβος (Λητούς 6, στο Μαρούσι) μέχρι μέσα Φεβρουαρίου. Το κείμενο της παράσταση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Μόλις κυκλοφόρησε το νέο της παιδικό βιβλίο «Και οι μέρες είναι εφτά!» από το Ιπτάμενο Κάστρο.
1.
«Η κούκλα που ήθελε ν' αποκτήσει ένα μωρό», Ντιμίτερ Ινκιόφ, εκδ. Πατάκη
Έβαζα τη μαμά μου να μου το διαβάζει και δεν το πίστευα. Ήταν τέτοια η χαρά μου που οι κούκλες μιλούσαν επισήμως και στα παραμύθια και όχι μόνο στο δωμάτιό μου, που ήθελαν ξύλινα μωρά, όπως εμείς, που σέρναμε τα καρότσια στις γειτονιές και κάναμε τις μαμάδες που άντεχαν τον ρωσικό χειμώνα −όχι όπως εγώ, που έπαιρνα αγκαλιά τα αερόθερμα του σπιτιού− κι έκαναν κι εμένα που τις αγαπούσα να μοιάζω λίγο περισσότερο γενναία. Το βιβλίο χάθηκε σε κάποια μετακόμιση. Η εικονογράφησή του δεν χάθηκε ποτέ από το μυαλό μου. Ίσα-ίσα, έγινε αιτία να αρχίσω να συλλέγω μπάμπουσκες (ματριόσκα το σωστό, οk). Πρόσφατα το αγόρασα και πάλι. Τόσα χρόνια μετά, ο βαρύς χειμώνας των σελίδων μού φάνηκε πιο απαλός, πιο ήπιος. Η στενοχώρια, όμως, της κούκλας που ήθελε οπωσδήποτε κι αυτή ένα μωρό, πιο μεγάλη από ποτέ.
2.
«Λουνάτικα, η ιστορία ενός διπολικού νου», Αλεσάντρα Αράκι, εκδ. Κέλευθος
Για τη μανιοκατάθλιψη που πότε παράγει ζωή, πότε θάνατο. Γιατί πρώτη φορά άκουσα τις σκέψεις μου διά στόματος άλλου με τέτοια ακρίβεια. Η «μαρτυρία» της Αλεσάντρα είναι και δημοσιογραφική και λογοτεχνική. Μα, κυρίως, είναι εκεί.
3.
«Ο τροπικός του καρκίνου», Χένρι Μίλερ, εκδ. Μεταίχμιο
Θυμάμαι να το διαβάζω κάποιο σχετικά πρόσφατο καλοκαίρι στα Ζωνιανά. Με τα κουδούνια των προβάτων στ' αυτιά, τις γαμήλιες μπαλοθιές και τον αέρα του Ψηλορείτη να μπαίνει από τα παράθυρα. Στο μυαλό πάλι έμπαινε το Παρίσι του αλκοόλ, του χοτέλ, του σεξ, της μανιακής επιβίωσης με την ελεύθερη εκδοχή του εαυτού μας. Το κοντράστ των σελίδων με την αυγουστιάτικη πραγματικότητα και η ποιητική γραφή του Μίλερ έκαναν την ανάγνωση, εμπειρία. Από εκείνες που κάνουν την καρδιά σου να χτυπά πιο φάλτσα, πιο ξεδιάντροπα.
4.
«Οι Δουβλινέζοι», Τζέιμς Τζόις, εκδ. Ηριδανός
Διάβαζα τα διηγήματα στα αγγλικά. Σε ένα ταξίδι στο Δουβλίνο. Από εκεί αγόρασα και το βιβλίο. Ταίριαζα την πόλη του 20ού αιώνα με την πόλη του 2013 και έπαιζα παιχνίδι. Παιδική ηλικία, εφηβεία, ωριμότητα, ενήλικη ζωή. Αυτές οι θεματικές των διηγημάτων του που κλιμακώνονται με τις σελίδες-πορτρέτα της Ιρλανδίας. Ο Τζέιμς Τζόις ζωγραφίζει τις αγρύπνιες, τις ματαιότητες και τις ονειροπολήσεις όχι μόνο των κατοίκων του Δουβλίνου αλλά όλων μας. Αυτό που όσο πιο προσωπικός γίνεσαι, τόσο πιο παγκόσμιος; Αυτό.
5.
«Το περιστέρι», Πάτρικ Ζίσκιντ, εκδ. Ψυχογιός
Ο Γιονατάν Νοέλ είναι ο άνθρωπος της μίας μέρας. Της ίδιας διαδρομής. Είκοσι χρόνια, τράπεζα-καμαρούλα, και πάλι πίσω. Της ασφάλειας; Της ανίας; Της μοναξιάς; Το περιστέρι είναι ο εισβολέας. Στην ασφάλεια, στην ανία, στη μοναξιά. Αφού γλίτωσα τις κρίσεις πανικού διαβάζοντάς το, πήρα όρκους εκατό ότι εγώ δουλειά που δεν μου αρέσει, δουλειά με ωράριο αυστηρό, δεν πρόκειται να κάνω ποτέ. Σε όλα μου τα δύσκολα σκέφτομαι ασυναίσθητα «μη γίνεις σαν τον Νοέλ», και κερδίζω μια παραπάνω μέρα.
6.
«Λεωφορείο ο πόθος», Τενεσί Ουίλιαμς, εκδ. Ηριδανός
Για την Μπλανς. Που πάντοτε βασιζόταν στην καλοσύνη των ξένων. Και που με βοήθησε να καταλάβω ότι κάνω ακριβώς το ίδιο.
7.
«Το κορίτσι με το πορτοκαλένιο χείλι», Φρανς Υζέρ, εκδ. Μεταίχμιο
Όχι για την ίδια την ιστορία. Της φοιτήτριας και τελευταίας ερωμένης του Μοντιλιάνι. Για την αναρώτηση περί πάθους που θρέφει ή καταστρέφει το έργο και τον δημιουργό. Περί αφοσίωσης του καλλιτέχνη. Περί πειθαρχίας. Και στην τελική, περί έρωτος.
8.
«Μα είναι αυτό τέχνη;», Cynthia Freeland, εκδ. Πλέθρον
Ήταν στη βιβλιογραφία για τις εξετάσεις του μεταπτυχιακού της Πολιτιστικής Διαχείρισης και ευτυχώς, γιατί καθόλου δεν θα το είχα πάρει χαμπάρι. Ένα ποπ βιβλίο που θα σε βάλει απέναντι στην καινοτομία και στην πρωτοπορία της σύγχρονης τέχνης, απαντώντας σου σε κρυφά ερωτηματικά σχετικά με τον Damien Hirst, τα αφρικανικά γλυπτά-φετίχ, τους χορούς των Ινδιάνων Pueblo και τη γενιά του MTV.
9.
«Μαμά», Μαργαρίτα Καραπάνου, εκδ. Ωκεανίδα
Γι' αυτήν τη μάχη που δίνουμε κόντρα στη μήτρα. Κόντρα στην ίδια τη ζωή. Για τη μαμά που εξουσιάζει, στοιχειώνει, σκοτώνει τις αναπνοές μας, ακόμα κι όταν βρίσκεται πλέον στο χώμα. ΥΓ.: Παρακαλώ, να μη διαβαστεί μόνο από τις κόρες.
10.
«Κραυγές, σπαράγματα, όρνια», Τζόις Μανσούρ, εκδ. Άγρα
Ο λαιμός σου κομμένος
Το κεφάλι σου που αιμάσσει
Χωρισμένο από το κορμί σου
Που μορφάζει τυφλό
Ο λαιμός σου που αιμάσσει με σταγόνες τρέλας
Τα μάτια σου που κλαίνε με δάκρυα πόθου
Κι εγώ που πίνω
Τη ζωή σου που φεύγει
Γιατί με τη Μανσούρ μαθαίνεις να μη φοβάσαι το αίμα. Και ότι για να live a little πρέπει να kill a little.
σχόλια