1. ΜΑΡΙΑ ΞΥΛΟΥΡΗ: Η Φανή δεν πολυμιλούσε, τους άκουγε κυρίως. Ο Δημήτρης, κατά τη συνήθειά του εκείνο τον καιρό, τους μιλούσε για τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας. Είχε ανακαλύψει πρόσφατα την ύπαρξή του και διάβαζε το ένα διήγημά του μετά το άλλο, τώρα τους έλεγε ότι ο τύπος κυκλοφορούσε με μια μπαντάνα μονίμως στο κεφάλι επειδή ίδρωνε ακατάσχετα. «Κάποιος μάλλον ανακάλυψε τον αγαπημένο του συγγραφέα», γύρισε η Φανή και είπε του Ορέστη, χαμογελώντας. Ο Ορέστης αποφάσισε ότι το χαμόγελό της… (Πώς τελειώνει ο κόσμος, εκδ. Καλέντης, σ. 24)
2. ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΦΟΣΤΕΡ ΓΟΥΑΛΑΣ: Ακόμα ένα παράδοξο είναι ότι πολλές από τις σημαντικότερες εντυπώσεις και σκέψεις στη ζωή ενός ανθρώπου είναι εκείνες που περνούν από το μυαλό σου τόσο γρήγορα, που το γρήγορα δεν είναι καν δόκιμη λέξη. («Παλιό Καλό Νέον», στον τόμο Αμερικανική Λήθη, μτφρ. Γιάννος Πολυκανδριώτης, εκδ. Κέδρος, σ. 203)
3. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Φ. ΔΡΟΛΙΑΣ: Ε, λοιπόν, Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας πράγματι είναι ο νέος Τζίμι Χέντριξ της λογοτεχνίας. Ο παλιός είναι, βέβαια, ο Ρομπέρτο Μπολάνιο. (μέλλουσα ανάρτηση εις www.ficciones)
4. ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ: Η ανυπομονησία, υποστήριζε ο Κάφκα και επαναλάμβανε ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας με τον δικό του τρόπο στα βιβλία του, είναι που μας έδιωξε από τον παράδεισο, η οκνηρία μάς κάνει να μην επιστρέφουμε ποτέ. («The Books’ Journal» #12, σ. 59)
5. ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΤΣΑΣ: Δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε κάτι παραπάνω ο ένας για τον άλλο από αποκυήματα της φαντασίας του καθενός, βασισμένα ελάχιστα σε υπάρξεις που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε παρά έμμεσα. Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας μας κοιτάει στα μάτια και ρωτά: Πώς τολμάς να το θεωρείς αυτό αποτυχία; («Το σχεδόν-ένστικτό μας σχεδόν αληθινό», «The Zone» #2, www.thezone.gr )
6. ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΛΟΣΠΥΡΟΣ: Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας έφτασε στο σημείο να αναποδογυρίσει τον λογοτεχνικό μεταμοντερνισμό των σίξτις, υποδεικνύοντας πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια υπερφίαλη πρόταση μομφής απέναντι στον μοντερνισμό […], επεσήμανε ότι η θεματολογία της αμερικανικής λογοτεχνίας είναι ρηχή και φτωχή από ηθική σκοπιά, συγκρινόμενη με τη λογοτεχνία των Γκόγκολ και Ντοστογιέφσκι. («Ο τρόμος της λήθης και η ελπίδα της συμπάθειας», επίμετρο στην Αμερικανική Λήθη, σσ. 451-469)
7.ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΦΟΣΤΕΡ ΓΟΥΑΛΑΣ: Η διαχείριση της μηδαμινότητας. Ήταν ο μεγάλος συνδετικός ιστός του μονοσήμαντου πολιτισμού των ΗΠΑ. Τον συναντούσες παντού, η αιτία των πάντων - της ανυπομονησίας στις ουρές, στη φοροδιαφυγή, στις τάσεις της μόδας και της μουσικής και της τέχνης, στο μάρκετινγκ […] Ήταν η πεποίθηση πως οι διάσημοι είναι επιστήθιοί σου φίλοι, συνδυασμένη με την υποψία πως αμέτρητα εκατομμύρια ανθρώπων αισθάνονται το ίδιο - ενώ οι διάσημοι από την πλευρά τους όχι […] οι διάσημοι δεν δρουν καθόλου όπως οι κανονικοί άνθρωποι, αλλά μάλλον ως σύμβολα του εαυτού τους. («Το κανάλι της δυστυχίας», εις Αμερικανική Λήθη, σ. 386)
Έχουμε να κάνουμε με διάνοια, με αεριωθούμενο νου που, σε συνδυασμό με μια σπάνια υπερευαισθησία, μπόρεσε να ανανεώσει άρδην την πεζογραφία αλλά και τη φιλοσοφία μέσω της τέχνης. Ο Γουάλας θυμίζει απαράμιλλα το «με λογισμό και μ’ όνειρο» του Διονυσίου Σολωμού, το «με καρδιά από φλόγα και μυαλό από πάγο» του Καζιμίρ Μάλεβιτς και, ασφαλώς, το να δουλεύουμε «με το πάθος του επιστήμονα και την ακρίβεια του καλλιτέχνη», αυτήν τη θαυμάσια και τόσο σημαίνουσα παραδοξολογία του μετρ των μετρ, του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Η Αμερικανική Λήθη, ένα οικονομικό σετ οκτώ αριστουργημάτων στη συσκευασία ενός, με τις 470 σελίδες της, με την ανεπίληπτη μετάφραση του κεφάτου κι ευρηματικού Γιάννου Πολυκανδριώτη και με το περιεκτικό επίμετρο του Λευτέρη Καλοσπύρου, είναι η καλύτερη σύσταση στο πολυσχιδές και πολύτιμο έργο της διάνοιας που άκουγε στο όνομα Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας!
σχόλια