(acrylic & collage on paper Beth Hoeckel)
Να δούμε ορισμένους τομείς, όπου μέσα στην οχλοβοή της κρίσης έχουν γίνει βαθύτατες αλλαγές, με το ερώτημα μήπως είναι too little, too late να παραμένει μετέωρο.
Κληρονομική δημοκρατία: Μάλλον τελείωσε οριστικά η παγκόσμια πρωτοτυπία της Ελλάδας, όπου επί 60 χρόνια οι πολίτες ψηφίζαμε και καθιστούσαμε παντοδύναμες 3 πολιτικές οικογένειες. Ούτε στην Ινδία δεν συνέβαινε αυτό. Η δραματική κρίση που μας βρήκε μετά το 2009 φαίνεται να έχει πλήξει ανεπανόρθωτα την πολιτική ισχύ των 3 οικογενειών (και 3-4 δεύτερης γραμμής).
Λόγω της παντοδυναμίας τους (brand, μηχανισμός προσώπων κ.λπ.), είχαν κάψει σχεδόν κάθε άλλο πρόσωπο που θα μπορούσε να αναδειχτεί ηγετική φιγούρα.
Οι 4 φούσκες: Το ’99 είχαμε τη φούσκα του Χρηματιστηρίου (τι τρελά πάρτι!), το 2004 γλεντήσαμε την Ολυμπιάδα. Η φούσκα των ακινήτων κράτησε από το 2005 μέχρι το 2009. Η φούσκα του ΚΠΣ και του ΕΣΠΑ από το 1990 έως το 2010. Σε όλες αυτές τις φούσκες δημιουργήθηκαν απίστευτα εισοδήματα, που δεν περιορίστηκαν σε μια μικρή ελίτ.
Πελατειακό κράτος, Δημόσιο: Γύρω από τη λεηλασία του κράτους και τον εκμαυλισμό ευρέων στρωμάτων στήθηκε το μεγάλο πανηγύρι μετά το 1974. Το χρεοκοπημένο κράτος δεν μπορεί να στηρίξει αυτόν το μηχανισμό. Το μόνο που του απομένει είναι να γίνει ένας μίζερος μηχανισμός καταμερισμού της αδικίας, που θα μοιράζει ξεροκόμματα από κάποιο νέο Σχέδιο Μάρσαλ και την «ωραία ατμόσφαιρα» των (υποχρεωτικών, κατά τα άλλα) ιδιωτικοποιήσεων.
Εξωστρέφεια: Η χώρα της αργοναυτικής εκστρατείας είχε απορροφηθεί μετά το 1990 στην απόλαυση των 4 φουσκών. Πάρα πολλοί Έλληνες δεν είχαν κανέναν λόγο να ταλαιπωρηθούν στο εξωτερικό (που δεν έχει και τη «νύχτα» της Αθήνας), αφού μια σχέση με το κράτος ήταν πολύ πιο αποδοτική από το τρέχουν στο Λονδίνο ή στο Βουκουρέστι, στο Ντουμπάι ή στο Γιοχάνεσμπουργκ. Στο εξής, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, όλοι πρέπει να κοιτάμε τον παγκόσμιο χάρτη. Είτε παίρνοντας τη βαλίτσα μας για το Βελιγράδι ή το Βίλνιους, είτε παράγοντας κάτι στην Ελλάδα που μπορεί να το πληρώσει ένας ξένος.
Πολιτισμός/τουρισμός: Αισθάνομαι οργή κάθε φορά που ένα διεθνές μέσο κάνει αναφορά σε θέματα της ελληνικής αρχαίας ιστορίας, ενώ βαρύγδουποι Έλληνες σχολιαστές ανατρέχουν μονίμως σε ιστορίες από τους χούλιγκαν των γηπέδων για να ενισχύσουν τα «επιχειρήματά» τους. Τώρα πια αλλάζει το παιχνίδι. Αν θέλουμε να μειώσουμε την κατρακύλα, θα πρέπει ν’ ανακαλύψουμε ξανά την Ιστορία αυτής της χώρας και να προστατεύσουμε τον τουρισμό μας που είχε γίνει πασαρέλα της αρπαχτής.
Δεν ξέρω πόσα μπορούν να σωθούν. Νιώθω όμως ότι υπάρχουν αξίες αυτής της χώρας που μπορούν να σταθούν, γιατί έχω την τύχη να εισπράττω κάθε μέρα την επιμονή απλών ανθρώπων που θέλουν να στρατευτούν σ’ έναν μικρό ή μεγάλο σκοπό. Είμαι ευγνώμων...
σχόλια