ΦΙΛΕΝΑΔΑ, ΝΑ ΣΟΥ ΘΥΜΙΣΩ ΟΤΙ μέχρι τον Σεπτέμβριο διατηρούμε το προνόμιο της αμνησίας και μπορούμε να κάνουμε ότι ξεχάσαμε την κρατική και αστυνομική βία την περίοδο της καραντίνας, την αύξηση των ενοικίων, τις απολύσεις, τις αυτοκτονίες, τις γυναικοκτονίες, το ΜeΤoo, τη φτωχοποίηση, τον εξευγενισμό της γειτονιάς μας, της Αθήνας, τη χαμένη μας ζωή.
Η κυκλοφορία μας πια εξαρτάται από τις νόμιμες εισροές Δυτικοευρωπαϊκών πληθυσμών γιατί, όπως θυμάσαι, υπάρχουν και οι «λαθραίες».
Μπούγιο οι τουρίστες; Ελεύθερες κι εμείς!
Άφαντοι οι τουρίστες; Σε καραντίνα εμείς!
Και μέσα σε όλο αυτό το εξευγενισμένο απελευθερωτικό πλήθος, να σου και η ΛΟΑΤΚΙ αστυνομία περήφανη, αγέρωχη και ένστολη, να θέλει «χώρο», περίπτερο στο Ρride, εκπροσώπηση και εορταστικά διήμερα.
Τα θύματά τους, οι ίδιες οι τρανς γυναίκες που επιβίωσαν –από τη σχεδόν οργανωμένη εξόντωσή τους–, ακόμα παλεύουν για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια στη ζωή και στον θάνατο.
Γιατί, φιλενάδα, ήρθε η ώρα να μάθουμε κι εγώ κι εσύ και η διπλανή ότι τα ρουνά του Άμστερνταμ είναι πολύ προχωρημένα, δεν είναι σαν τα δικά μας τα μπρουτάλ, και να μην είμαστε προκατειλημμένες και παλιακές, σαν αυτές που τους λένε αποικιοκράτες και εξευγενιστές.
Τη σπιλώσανε τη φήμη μας, φιλενάδα, και μάλιστα πανευρωπαϊκά, ότι εμείς εδώ της κοινότητας, της ΛΟΑΤΚΙ+, μωρή φιλενάδα, ότι τρωγόμαστε με τη διχόνοια και την ομόνοια και μας τρέχουν απ’ την τσέπη τα προνόμια και τα δικαιώματα.
Ζηλέψανε τα φτηνά μας ξίδια και τα φτηνά μας για την τσέπη τους Αirnb, γιατί για τη δικιά μας, τα ’παμε, είναι τρύπια...
Ότι χρειαζόμαστε μεν ασφαλείς χώρους, αλλά προτιμάμε τα μαγαζιά με είσοδο στην πόρτα, ότι αγωνιζόμαστε για την ισότητα, αλλά θα τρέξουμε πρώτες να ξεπλύνουμε την πιο εχθρική κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων.
Και στην τελική, ότι δεν τον θέλουμε τον ένστολο τον αστυνομικό στο Ρride, αλλά με την πρώτη φασαρία απειλούμε ότι θα καλέσουμε το 100.
Τι είμαστε, μωρή φιλενάδα; Ένα απέραντο καλιαρντιστάν;
Μάλλον έτσι τους τα ’πανε στην Ευρώπη και ήρθαν οι σύμμαχοι να μας το ξεμπερδέψουν το σύμπλεγμά μας το καλιαρντό.
Και πριν σε ταράξω κι άλλο, ας θυμηθούμε εδώ πως το ελληνικό κράτος δεν αποζημίωσε και δεν αναγνώρισε επίσημα ποτέ τα κυνηγητά, τις συλλήψεις, τους βιασμούς, τους ξυλοδαρμούς, τα κρατητήρια και τα πρόστιμα των τρανς σεξεργατριών, ούτε τον αποκλεισμό τους από την υγεία, την παιδεία και την εργασία.
Δεν ζήτησε ποτέ κανείς ούτε μια τυπική «δημόσια συγγνώμη».
Οι παραπάνω πρακτικές «κρατικής καταστολής» εφαρμόζονταν από αστυνομικούς πάνω σε σώματα, μέσα σε σπίτια και αυτοκίνητα, στις λεωφόρους, στα πεζοδρόμια και σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο χώρο, μέρα-νύχτα, καθημερινά επί δεκαετίες.
Τα θύματά τους, οι ίδιες οι τρανς γυναίκες που επιβίωσαν –από τη σχεδόν οργανωμένη εξόντωσή τους–, ακόμα παλεύουν για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια στη ζωή και στον θάνατο.
Και αν έρθει η στιγμή που τα ΛΟΑΤΚΙ+ θύματα αστυνομικής βίας διεκδικήσουν αναγνώριση και αποζημιώσεις, εκεί θα είμαστε κι εσύ κι εγώ και όλες και θα στηρίξουμε.
Δεν είναι φαντασίωση αυτό, καλή μου φιλενάδα, είναι η μνήμη μας, η ιστορία μας, το συλλογικό μας τραύμα.
Εμάς μπορεί να μη μας νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους οι αστυνομικοί κι αν εσένα, φιλενάδα, σε νοιάζει, χαλάλι σου, θα περιμένω καρτερικά τους πυροσβέστες, μας νοιάζει όμως να μη δολοφονούν, να μην τραμπουκίζουν, να μην παρενοχλούν και να μην εξαιρούνται.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
