Ο τίτλος της έκθεσης συνοψίζει την παράλληλη πορεία των δύο γυναικών, τις εικαστικές συνδέσεις ανάμεσα στο προσωπικό έργο τους, όσο και τους δεσμούς που αρθρώνονται σε ευρύτερο επίπεδο μεταξύ των ανθρώπων στις σύγχρονες κοινωνίες. Με αναστοχαστική, διεισδυτική και ευαίσθητη ματιά, οι καλλιτέχνιδες επιχειρούν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις και τα συναισθήματα που τις συνοδεύουν σε μια μεταπανδημική εποχή ρευστότητας, διαρκούς ανησυχίας και ανασφάλειας.

 

Η Έρη Αγρίου προσεγγίζει την έννοια του φόβου αξιοποιώντας διάφορα μέσα, φόρμες και σύμβολα επιδιώκοντας την αποδόμηση και αποδυνάμωσή του. Αγγίζοντας προσωπικές της εμπειρίες, θίγει ζητήματα ενηλικίωσης, προτύπων και συμβάσεων, στα οποία καλείται να ανταποκριθεί ο σύγχρονος άνθρωπος. Το έργο της ξεδιπλώνεται θέτοντας τις προϋποθέσεις ενδυνάμωσης τόσο της ίδιας της δημιουργού όσο και κάθε γυναίκας. Στα χαρακτικά της χρησιμοποιεί κλωστές και νήματα με υλικές και αλληγορικές προεκτάσεις, καθώς και αποσπάσματα ποιητικού και θρησκευτικού λόγου ενθαρρύνοντας την πίστη και την ελπίδα για ένα πιο αισιόδοξο μέλλον.

 

Το έργο της Όλγας Μπογδάνου επικεντρώνεται σε σύγχρονους προβληματισμούς γύρω από ανθρώπινες σχέσεις, καταστάσεις και συναισθήματα που συχνά δεν εξωτερικεύονται. Φανερώνει αυτόν τον εσωτερικό κόσμο με δραστικές παρεμβάσεις στην επιφάνεια του χαρτιού, αφήνοντας να φανούν τα σημάδια της επέμβασής της και αναδεικνύοντας νέους όγκους και ποιότητες του ίδιου του μέσου. Η αναγλυφικότητα και η απτικότητα του αποτελέσματος νοηματοδοτούνται συναισθηματικά από την καλλιτέχνιδα, με την χαρακτική να ενισχύει τον τρόπο που αποδίδονται τα ίχνη και οι υφές.

 

Όπως σημειώνει η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια Έλλη Λεβεντάκη για το έργο των δύο δημιουργών: «Η χαρακτική επιλέγεται ως μεθοδολογικό εργαλείο που συνδυάζεται με διάφορες ελαφριές ύλες, αντανακλώντας την ευθραυστότητα της συνύπαρξης σήμερα. Στη δουλειά και των δύο γυναικών, το χαρτί λειτουργεί ως καμβάς αλλά και υλικό οριοθέτησης χώρων και σκέψεων, αποκτώντας ακόμα και γλυπτική διάσταση σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι υφές των υλικών συνδέονται με δημιουργικές διαδικασίες, αλλά και νοήματα που άπτονται συναισθημάτων και βιωμάτων. Κοινή πρακτική είναι η χρήση λέξεων και φράσεων, οι οποίες ενσωματώνονται οργανικά στα έργα των δύο καλλιτέχνιδων. Επιλέγοντας άλλοτε ολόκληρα αποσπάσματα κειμένων γύρω από τον φόβο, όπως κάνει η Αγρίου, κι άλλοτε μονολεκτικές δυναμικές έννοιες, όπως αυτές της Μπογδάνου, πάγια θέση και στις δύο περιπτώσεις παραμένει η πεποίθηση ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά».