Το  1957 ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας λαμβάνει μια πρόσκληση συμμετοχής σε ένα διεθνές εκπαιδευτικό πρόγραμμα ανταλλαγής με χορηγία της αμερικανικής κυβέρνησης.  Αποδεχόμενος την πρόσκληση ο Γκίκας φτάνει τον Απρίλιο του 1958 στην Ουάσινγκτον απ’ όπου θα ξεκινήσει ένα πολύμηνο ταξίδι, που θα αποτελέσει σταθμό στη ζωγραφική του.

 

Νέα Υόρκη, Μπάφαλο, Αριζόνα, Σαν Φρανσίσκο, Μεξικό, Χαβάη, είναι κάποιοι από τους προορισμούς του.

 

Εκπληρώνοντας ένα όνειρο ζωής αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα μέσω της Ανατολής. Έτσι, ταξιδεύει στην Ιαπωνία, στο Χονγκ-Κονγκ, στη Μπανγκόγκ, στην Καμπότζη, σε αρκετές πόλεις της Ινδίας και στο Κάιρο και φτάνει τελικά στην Αθήνα μέσω του Λονδίνου.

 

Πρόκειται για ένα ταξίδι όχι μόνο κυριολεκτικό, αλλά και μεταφορικό.

 

Μέσα από σχέδια, αρχειακό υλικό, αντικείμενα και έργα τέχνης  από τις μακρινές αυτές χώρες, το κοινό έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει πόσο ο Γκίκας είχε εντρυφήσει ήδη από τη δεκαετία του ’30 στην τέχνη, τη σκέψη και τη θρησκεία της Ανατολής, αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες και τους δεσμούς ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση.

 

Τέλος, πρόκειται και για ένα ταξίδι αγάπης του καλλιτέχνη και της μούσας του, της μετέπειτα συζύγου του, Barbara Warner, η οποία τον συνάντησε στη Νέα Ορλεάνη και μαζί του μοιράστηκε τη μοναδική αυτή εμπειρία.

 

Στην έκθεση προβάλλεται και μια διαδραστική οπτικοακουστική εφαρμογή με κεντρικούς χαρακτήρες τον καλλιτέχνη και τη γυναίκα του, οι οποίοι μας ξεναγούν μέσα από κείμενα και σχέδια στο συναρπαστικό αυτό ταξίδι.