Η καλλιτέχνης που υπηρετεί για πάνω από τρεις δεκαετίες την παραστατική ζωγραφική έχοντας ξεχωρίσει με το δικό της προσωπικό αναγνωρίσιμο ύφος στην αναπαράσταση, μας εκπλήσσει ευχάριστα καθώς σε κάθε καινούρια ενότητα δουλειάς της προσθέτει νέα στοιχεία στα ήδη υπάρχοντα και στις κατακτημένες αξίες της ζωγραφικής της. Και σε αυτή την ενότητα έργων της, το κύριο χαρακτηριστικό και συνδετικός κρίκος των έργων παραμένει η μυθοπλασία ενός ονειρικού ζωγραφικού ρεαλισμού. Η ποιητική ρομαντική διάθεση που διαχέεται σε εικόνες απόκοσμες σχεδόν εξωπραγματικές, αλλά και γήινες συνάμα.

 

Ιδιαιτέρως σε αυτή την σειρά έργων της η Βαρβάκη συνδιαλέγεται με τους διαφορετικούς Πολιτισμούς, εποχές και συνομιλεί με τους σπουδαίους καλλιτέχνες και έργα που αποτελούν πηγή έμπνευσης της από την Ιστορία της Τέχνης της Αρχαιότητας έως και το σήμερα. Σε κάθε έργο η έμπνευση, η εποχή είναι διαφορετική, από το Κεφάλι αγγέλου (του έργου ‘The Virgin of the rocks’) του Da Vinci που μετουσιώνεται σε στοργική σύγχρονη νεαρή μητέρα με το μικρό παιδί της, έως τον μύθο της Αριάδνης και του Ιάσωνα από την Μινωική εποχή της Τέχνης, αλλά και το μυθιστόρημα Δον Κιχώτης του Θερβάντες ή την σύγχρονη τέχνη των Κόμικς και την μυθοπλασία του σύγχρονου κινηματογράφου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η νέα αυτή ενότητα δουλειάς της είναι ένα πάντρεμα ανάμεσα στον κόσμο του Παραμυθιού και της παιδικής αθωότητας, με πολύ σύγχρονα θέματα του σήμερα όπως η μετανάστευση, η θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο, η Πίστη και ο ρόλος της στη ζωή μας αλλά και η πνευματική μας ανάταση. Σε πολλές από τις ζωγραφικές αναπαραστάσεις των χώρων στα έργα αυτά, το Χαλί είναι ένα στοιχείο που δεσπόζει όπως άλλωστε και στα περισσότερα έργα της των τελευταίων χρόνων. Έτσι και εδώ ο ρόλος του είναι πρωταγωνιστικός τεχνοτροπικά και σχεδιαστικά όπως υπεισέρχεται στα διαφορα στοιχεία της φύσης, του χώρου, αλλά και σαν συμβολισμός της ανάγκης για ομορφιά και θαλπωρή.

 

Η ιστορικός Τέχνης Ιρις Κρητικού αναφέρει σχετικά: “ Στις περισσότερες ενότητες της δουλειάς της, η Κάτια Βαρβάκη επανέρχεται στο θέμα της αειφόρου νεότητας, θίγει τον χρόνο που περνά, τις εποχές που αλλάζουν. Ακόμη και εάν οι εικόνες της αφορούν σε ειδυλλιακά φυσικά τοπία, άλλοτε κενά από ανθρώπινη παρουσία και άλλοτε κατοικημένα από παιδιά, νύμφες, νεραΐδες και νέα κορίτσια, γνωρίζουμε σε βάθος πόσο την απασχολεί η επερχόμενη μεταβολή της τρυφερής αυτής ώρας, η Άνοιξη ως συνθήκη αιμάσσουσα, πολύτιμη αλλά συχνά ρευστή και τραυματική. Το πέρασμα στην Τρίτη ηλικία, που συμπίπτει με το πέρασμα της ζωγράφου στην δεύτερη ενηλικίωση και την εν δυνάμει αυτογνωσία, την έχει επίσης απασχολήσει καθώς μας έχει χαρίσει έναν σπουδαίο σχετικό εικονογραφικό κύκλο. Τα έργα της Βαρβάκη, ακολουθούν αόρατα πεφταστέρια, αναστρέφοντας την ειμαρμένη του Χρόνου, αναποδογυρίζοντας την κλεψύδρα της λογικής, ανατρέποντας τη νενομισμένη παραδοχή των πραγμάτων, εισχωρώντας κρυφά στο τούνελ του ασπροκούνελου, κλιμακώνοντας την παιδική ενηλικιωμένη επιθυμία, αναζωογονώντας την χαμένη εγγενή τρυφερότητα. Η μεταβατική διάφανη ύλη τους, με διαίσθηση σχεδόν μεταφυσική, με απαράμιλλη χάρη και πληθωρικό ζωγραφικό ταλέντο, θωπεύει το ορατό, κελεύει το αόρατο. ”

 

Η Τέχνη εξακολουθεί να συνιστά για την καλλιτέχνιδα ένα φαινομενολογικό παιχνίδι προσέγγισης του θεατού κόσμου από το οποίο δεν απουσιάζει ούτε το ποιητικό στοιχείο αλλά ούτε και αυτό της αποδόμησης και αναδιάπλασης.