Γνωστή για την ποιητική και βαθυστόχαστη προσέγγισή της στο μέσο της αναλογικής φωτογραφίας, το έργο της συχνά συνδέει την εικόνα με τη λογοτεχνία. Στο καλλιτεχνικό της σύμπαν, συγγραφείς όπως ο Φερνάντο Πεσσόα, ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, ο Μαχμούντ Νταρουίς, ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, διαπερνούν τον πολιτιστικό και γεωγραφικό πλούτο σημείων-οροσήμων ανά τον κόσμο, όπως οι ναοί του Jodhpur στην Ινδία, τα παγωμένα τοπία της Αλάσκας, οι φαβέλες στο Ρίο ντε Τζανέιρο και πολλά άλλα.

 

Μέσα από εκτεταμένα ταξίδια και τη φωτογραφία της να παίρνει τη μορφή ενός συνεχόμενου προσωπικού ημερολογίου, η Ρενάτε Γκραφ διαμορφώνει το ξεχωριστό
της φωτογραφικό ύφος, το οποίο περιγράφει ως μια μορφή οπτικής γλώσσας που υπερβαίνει την παραδοσιακή φωτογραφική τεκμηρίωση. Στην έκθεσή της στη γκαλερί Crux, με τον τίτλο “Unfortunately, it is paradise” (Δυστυχώς, είναι παράδεισος) ο οποίος αναφέρεται στον ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς, η Γκραφ παρουσιάζει μεγάλου μεγέθους φωτογραφίες που αποτυπώνουν τις τελετουργίες προς τιμήν του Αγίου Σεβαστιανού στο Νότο στη Νότια Σικελία, καθώς επίσης και φωτογραφίες επιτύμβιων γλυπτών από νεκροταφεία της Βιέννης.

 

Καθώς η γρήγορη κίνηση των πυροτεχνημάτων και του κομφετί αποτυπώνεται φευγαλέα στον φακό της, οι φόρμες και τα σχήματα απομονώνονται και σχεδόν δίνουν την εντύπωση γεωμετρικής αφαιρετικής ζωγραφικής. Ταυτόχρονα, η απεικόνιση της γιορτινής ατμόσφαιρας προκαλεί μια άμεση συγκίνηση στον θεατή. Οι στιγμιαίες εντυπώσεις από τη γιορτή του Αγίου Σεβαστιανού έρχονται σε αντίθεση με τη βραδύτητα του χρόνου που υποδηλώνεται στην εγκατάλειψη και την κατάρρευση των μνημείων από πέτρα.

 

Η Ρενάτε Γκραφ γεννήθηκε στην Αυστρία και ζει στην Πορτογαλία. Έχει παρουσιάσει το έργο της σε ατομικές εκθέσεις σε διεθνείς χώρους, όπως το House of Photography στην Τασκένδη, Ουζμπεκιστάν (2021), το Palacio Anjos στην Οέιρας, Πορτογαλία (2019) και το CerModern στην Άγκυρα, Τουρκία (2022). Πολλά από τα έργα της βρίσκονται σε διακεκριμένες ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές σε όλο τον κόσμο.

 

«Οι εικόνες μου […] δεν είναι ούτε πλήρεις ούτε καταληκτικές […] Δεν λειτουργούν μόνο ως εικόνες, αλλά ως γλώσσα, ως οδοδείκτες που δείχνουν προς το νόημα […] Δεν καθορίζουν, μόνο καταγράφουν, και μέσα στη μεγάλη πολιτισμική ποικιλία ενός σύμπαντος γίνονται μια γλώσσα από μόνες τους, η δική μου γλώσσα για να περιγράψω αυτό που βλέπω. Είναι η δική μου γλώσσα για να προσπαθήσω να περιγράψω τον κόσμο όπως τον βλέπω εγώ».
Ρενάτε Γκραφ