Κοινό και βραβεία
Για καθεμία από τις ταινίες που υποβλήθηκαν και προβλήθηκαν στο Φεστιβάλ του Τορόντο οι θεατές έριχναν την ψήφο προτίμησής τους. Σε μια σπάνια ταύτιση κριτικών και κοινού, αγαπημένες ταινίες αναδείχτηκαν το 12 years of slave του Στιβ Μακουίν, με επιλαχούσες το Philomena του Στίβεν Φρίαρς και το Prisoners του Ντενί Βιλνέβ, σε ένα φεστιβάλ που δεν έχει βραβεία επιτροπών και επαγγελματιών. Δίκαιη κρίση για σοφιστικέ, crowd pleasers. Έκπληξη που το Rush, μια πιο καθαρόαιμη σύγκρουση χαρακτήρων που άρεσε πολύ, δεν πλασαρίστηκε στην τριάδα.
Αθήνα
Στο αρκετά παραγνωρισμένο (αναγκαστικά στριμώχνεται λόγω ποσότητας ταινιών και αυξημένου ενδιαφέροντος στο mainstream αμερικανικό πρόγραμμα), αλλά σημαντικό τμήμα του φεστιβάλ «City to City», η Αθήνα διαδέχτηκε την Κωνσταντινούπολη, το Μπουένος Άιρες και το Μουμπάι, που επιλέχθηκαν τις προηγούμενες χρονιές. Το επίκεντρο μετατοπίστηκε από την πόλη στη χώρα και στους κινηματογραφιστές που εκφράζουν τη νέα φωνή. Οι Έλληνες σκηνοθέτες που έδωσαν το «παρών» στο Τορόντο δεν ανήκουν όλοι στο λεγόμενο weird νέο κύμα και, αν μη τι άλλο, έδειξαν με τις ταινίες τους πως διαθέτουν ποικίλο ύφος και διαφορετική ματιά για τις ιστορίες που γεννάει η σύγχρονη κατάσταση. Ο Σεπτέμβρης της Πέννυς Παναγιωτοπούλου και το Wild Duck του Γιάννη Σακαρίδη παρακολουθούν δύο ευαίσθητους, μοναχικούς ανθρώπους, αντιμέτωπους με διλήμματα και εχθρότητα, την Κόρα Καρβούνη και τον Αλέξανδρο Λογοθέτη. Στις ενδιαφέρουσες ταινίες τους, η Αθήνα μπορεί να μην είναι το χαλί όπου κάποιος παραχώνει τα μυστικά του, αλλά ένα φόντο ουδέτερο ή μελαγχολικό, μια πόλη εξίσου σκληρή με την απεικόνισή της στο J.A.C.E. και το Wasted Youth. Μετά την προβολή των 10 ταινιών εδώ στο Τορόντο, την επικοινωνία των οποίων συντόνισε με επιτυχία η Nina Fotias, είναι σίγουρο πως οι ξένοι δημοσιογράφοι που τις παρακολούθησαν (ήδη έγραψε μερικές κριτικές επισημάνσεις το «Cinemascope») θα έχουν μια σφαιρικότερη ιδέα γύρω από τη γραμματική και τη θεματική του νέου ελληνικού σινεμά, πέρα από τον Κυνόδοντα και το Miss Violence.
Όσκαρ
Στα μεγάλα φεστιβάλ, τα αμερικανικά στούντιο παίζουν κρυφτούλι, με τον φόβο ότι οι αυστηροί κριτικοί τους θα θάψουν τις φιλόδοξες παραγωγές και πολλές φορές αποφεύγουν να τις πάνε σε αυτά. Στο Τορόντο παρουσιάζουν την πραμάτεια τους και εδώ φαίνεται ποια απ' όλες θα χτυπήσει τα επερχόμενα βραβεία, με αποκορύφωμα τα Όσκαρ. Ερωτηματικά πλανώνται γύρω από το Railway Man, το Can a song save your life και το Labor Day, ενώ φάνηκε ξεκάθαρα πως τα 12 years a slave, Prisoners, Mandela, August Dallas Buyers Club και Gravity θα φιγουράρουν στις υποψηφιότητες, από τις σημαντικές μέχρι τις ερμηνείες και τις τεχνικές. Και, όπως πάντα, θα υπάρξουν και οι κρυφές – ταινίες που ναι μεν προβλήθηκαν, αλλά δεν έλαβαν την προσοχή που τους έπρεπε, λόγω συνωστισμού.
Ενηλικίωση
Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ άφησε οριστικά πίσω του τα ραβδάκια και τα μάγια. Φύτρωσε κέρατα και κατηγορήθηκε για τον φόνο της φίλης του στο Horns του Αλεξάντερ Ατζά, ψωνίστηκε με άντρα σε μπαρ ως Άλεν Γκίνσμπεργκ στο Σκότωσε τους αγαπημένους σου του Τζον Κροκίδας και κυνήγησε ρομαντικά την ήδη δεσμευμένη Ζόι Καζάν στο γλυκό The F word, αντικαθιστώντας τον Κέισι Άφλεκ. Έφτασε κουρασμένος στο Τορόντο, αλλά έφυγε με τα κομπλιμέντα που επιδίωξε, αλλά δεν είχε αποσπάσει με τις παράτολμες και άτσαλες θεατρικές του εμφανίσεις πριν από μερικά χρόνια.
Κάμπερμπατς
Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, για εμάς τους υπόλοιπους, μπορεί να μην είναι το sex symbol, όπως τον ψήφισαν Άγγλοι αναγνώστες (εθνικά γούστα είναι αυτά...), αλλά κυριάρχησε στο φεστιβάλ, και στα δικά μου μάτια είναι ο ανερχόμενος καρατερίστας που μπορεί να κάνει τα πάντα, ακόμα και τον jeune premier – είναι τόσο καλός ηθοποιός! Εγκαινίασε το φεστιβάλ ως Τζούλιαν Ασάνζ στο Fifth Estate του Μπιλ Κόντον, έπαιξε έναν καλλιεργημένο ιδιοκτήτη δούλων στο φιλμ του Μακουίν και εμφανίστηκε σε έναν μικρό ρόλο στο August, Osage County. Κι επειδή μας μπέρδεψε, το πραγματικό χρώμα των μαλλιών του είναι καστανοκόκκινο (επέμενε πως δεν είναι κοκκινοκάστανο).
Συγκίνηση
Η Νικόλ Χολοφσένερ τα είπε σωστά, όταν στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας της Enough Said αναφέρθηκε στον πρωταγωνιστή Τζέιμς Γκαντολφίνι με τα γλυκά λόγια του τελευταίου αποχαιρετισμού, αλλά αρνήθηκε διακριτικά να κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις, λέγοντας: «Εμείς κάναμε απλώς μια ταινία μαζί, αλλά τα παιδιά του έχασαν έναν πατέρα». Σωστή!
Απογοήτευση
Με το υψηλού προφίλ βελγικής παραγωγής The third person, ο Καναδός σεναριογράφος και σκηνοθέτης Πολ Χάγκις επιστρέφει στο μπλεγμένο στυλ ιστοριών που του χάρισε Όσκαρ και φήμη στο Crash, υπογράφοντας ένα ρομαντικό δράμα σε τρεις μεγαλουπόλεις. Οι πρωταγωνιστές Νίσον, Κούνις, Φράνκο, Μπρόουντι, ήρθαν στο Τορόντο και, δυστυχώς, διάβασαν τις χειρότερες κριτικές που γράφτηκαν σε ταινία του φεστιβάλ φέτος, με αποκορύφωμα εκείνη βρετανικής εφημερίδας που ανέφερε: «Τι συνέβη στο φιλμ; Και κυρίως, γιατί συνέβη;».
Αναγέννηση (κάλλιο αργά...)
Επί σειρά ετών ο Μάθιου Μακόναχι απλικάρισε την τεμπέλικη, νότια εκφορά του σε ταινίες με σοβαρό και τελείως αστείο περιεχόμενο - ας μη θυμηθούμε τις κομεντί με την Κέιτ Χάντσον. Αφού, λοιπόν, μάθαμε την ανατομία των κοιλιακών του και τις αλλαγές στις ανταύγειές του, τον είδαμε πέρυσι να προσπαθεί στο Mud και το Killer Joe, να ανατρέπει την εικόνα του στο Magic Mike και φέτος να προσπαθεί πολύ, βάζοντας πλώρη για Όσκαρ, στο Dallas Buyers Club. Το γεγονός πως φαίνεται λυμφατικός σε βαθμό κακουργήματος ενδεχομένως θα τον βοηθήσει όσο και τον Μπρόουντι στον Πιανίστα.
Βενετία-Τορόντο
Πολλές ταινίες ταξίδεψαν από τη Βενετία μέχρι το Τορόντο, όπως και από τα άλλα μεγάλα φεστιβάλ. Από το Moebius του Κιμ Κι Ντουκ και το Blood Ties με το ζεύγος Κανέ-Κοτιγιάρ να δίνει το παρών εδώ στο Τορόντο (το ίδιο και τα κορίτσια του δαφνοστεφανωμένου στις Κάννες Blue is the warmest color, μαζί με τον σκηνοθέτη τους Αμπντελατίφ Κεσίς), μέχρι τον Νίκολας Κέιτζ για το Joe. Τη μεγαλύτερη εντύπωση και τις καλύτερες κριτικές έλαβε, όπως και στη Βενετία, το Gravity του Αλφόνσο Κουαρόν, με τη Σάντρα Μπούλοκ να πηγαίνει χωρίς αμφιβολία στην πεντάδα των Όσκαρ και τα δυο μεγάλα χορογραφημένα μονοπλάνα στο Διάστημα με την επίθεση από debris να μπαίνουν στο πάνθεον της επιστημονικής φαντασίας.
Αγγλόφωνος, και επισήμως
Ο Ντενί Βιλνέβ, που βρέθηκε μια ανάσα κοντά στο ξενόγλωσσο Όσκαρ με το Μέσα από τις φλόγες, τη ίδια χρονιά που ο Λάνθιμος με τον Κυνόδοντα έχασε από τον Καλύτερο Κόσμο της Σουζάνε Μπίερ, δεν χρειάζεται να ανησυχεί πλέον στην κατηγορία της μη αγγλόφωνης ταινίας. Στο Τορόντο έκανε το αγγλόφωνο ντεμπούτο του με δύο ταινίες - και στις δύο μάλιστα πρωταγωνιστεί ο Τζέικ Τζίλενχαλ. Το Enemy πέρασε κάπως στο ντούκου, αλλά το Prisoners με τον Χιου Τζάκμαν, τον Πολ Ντάνο και τη Μελίσα Λίο έσκισε σε όλα τα επίπεδα. Ο Γαλλοκαναδός Βιλνέβ (από το Κεμπέκ) είναι έτοιμος για τα καλύτερα.
σχόλια