Φίλη μου τείνεις να υπεραναλυεις την κατάσταση ενώ είναι θέματα για τα οποία μας καθοδηγεί το ένστικτο στην απόφαση.
Σου προτείνω να φύγεις τρέχοντας. Ακόμα και πρόταση γάμου να σου κάνει σε αυτόν τον καφέ φαντάσου πως θα είναι η σχέση σας μετά από 10 χρόνια γάμου. Η παθητικοτητα σε έναν άντρα είναι μεγάλο μειονέκτημα και αγγίζει πολλές πτυχές της σχέσης. Θα κατέληγες απογοητευμενη και μη ποθητή. Όλοι αξίζουμε να έχουμε κάποιον δίπλα μας που θα μας κάνει να νιώθουμε ότι είμαστε η πρώτη του επιλογή. Δοκίμασε παρακάτω κάνοντας πιο προσεκτική επιλογή και λιγότερους συμβιβασμούς. Μη σπαταλας υον χρόνο σου με άτομα που δεν ξέρουν πραγματικά τι θέλουν.
23.8.2022 | 11:45
Σκέψεις, απόψεις?
Καλημέρες στη Lifo-παρέα! Πολύ πρόσφατα χώρισα από σχέση ενάμιση χρόνου, αλλά επειδή το έκανα λίγο περίεργα να το πω έτσι και οι φίλες μου έχουν διαφορετικές απόψεις μεταξύ τους ως προς αυτό, θα ήθελα τις γνώμες σας. Λοιπόν, εγώ είμαι 34 και ο άντρας με τον οποίον ήμουν είναι 38, και οι δύο μας δεν υπήρξαμε ποτέ παντρεμένοι, εγώ δεν έχω καν συζήσει, ενώ εκείνος μια φορά συζούσε για 2 χρόνια (ώσπου τον χώρισε η κοπέλα γιατί ήθελε κάτι άλλο κλπ. όταν και οι δύο ήταν 25 χρονών τότε). Όλα πήγαιναν πολύ καλά στη σχέση μας. ΟΚ δεν ήταν ο Μίστερ Τέλειος, αλλά δεν έψαχνα αυτό ούτως ή άλλως. Επρόκειτο για αρκετά συνεννοήσιμο άντρα, υπομονετικό, πράο χαρακτήρα, αν και η ανάποδη μεριά αυτών των χαρακτηριστικών είναι η σχετική παθητικότητα σε κάποια πράγματα και η έλλειψη πρωτοβουλίας, όπως και η καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων. Δεν με πείραζε αυτό, όμως, γιατί τον αγάπησα μαζί με τα ελαττώματά του και έβλεπα μαζί του μια ζωή. Επειδή λόγω προσωρινών οικονομικών μένω με τη μαμά μου (δηλ. η μαμά μου εξαρτάται οικονομικά από μένα), πήγαινα σπίτι του τακτικά κάθε Σ/Κ όταν είχαμε ρεπό και οι δύο, αν και μεσοβδόμαδα καμιά φορά βρισκόμασταν και στην πόλη. Μέναμε στις ακριβώς αντίθετες άκρες της πόλης κιόλας, ενώ εκείνος δεν ήταν και του πολύ έξω, οπότε το Σ/Κ βόλευε πιο πολύ εμένα να πηγαίνω και να μένω εκεί 1-2 βράδια. Ήταν η μόνη λύση και δεν με πείραζε, κι άλλωστε συχνά συναντιόμασταν στο κέντρο να φάμε ή να πάμε σε κάποιο δρώμενο και μετά πηγαίναμε μαζί σπίτι του. Περνούσαμε πολύ ωραία τα Σ/Κ μαζί, θα βγαίναμε κάπου ή θα πηγαίναμε ποδηλασία μαζί ή θα μέναμε μέσα να βλέπουμε σειρές ή εκείνος θα έπρεπε να λύνει κάποια θέματα δουλειάς (τυχαίνει να πρέπει να είναι σ' επιφυλακή για τυχόν προβλήματα με το λογισμικό που έχει κάνει coding) όσο εγώ μαγείρευα για τους δυο μας κάτι. Έβλεπα ότι γινόταν μια χαρά να συζούσαμε, αλλά δεν εκλάμβανα το ίδιο vibe από εκείνον. Μου πρότεινε γενικά και αόριστα να μετακομίσω στο διαμέρισμά του μεν, αλλά δεν πρότεινε πρακτική βοήθεια στη μετακόμιση ούτε καθόρισε το πότε θα μετακόμιζα όπως και το τι θα κάναμε αν περνούσαμε τη δοκιμασία της συμβίωσης (π.χ. γάμο, παιδιά ή μήπως απλώς ήθελε δωρεάν καθαρίστρια, μαγείρισσα και σεξ διαθέσιμο 24/7). Ούτε καν διακοπές πήγαμε μαζί το καλοκαίρι, το πολύ ημερήσια στην παραλία και πίσω, γιατί εκείνος πήρε 2 βδομάδων άδεια για να πάει στην πόλη που μένουν οι γονείς του και δεν θα του έφταναν οι μέρες. Οπότε εγώ έπρεπε να προγραμματίσω κάτι μόνη μου. Αυτό το συμβάν μου δημιούργησε μια εντύπωση ότι ο καθένας μας ήταν στην ουσία μόνος του σ' αυτή τη σχέση. Σε κάποια φάση όταν συζήτησα το θέμα δημιουργίας οικογένειας και παιδιών, μου είπε απλώς ότι δεν είναι εναντίον κι ότι κάποια στιγμή ούτως ή άλλως "πρέπει." Άρχισα να αγχώνομαι μέσα μου κάπως ότι μαζί μου δεν του είχε ξυπνήσει η επιθυμία να πάμε παραπέρα. Τον βόλευε απλώς ότι βλεπόμασταν τα Σ/Κ κυρίως, δεν είχα απαιτήσεις ούτε και δημιουργούσα δράματα, οπότε λογικό θα ήταν ότι θα τον βόλευα ακόμα και σε μια συμβίωση, αφού κιόλας ήμουν μια χαρά καθαρή, μαγείρευα καλά, ήμουν οικονομική και η φυσική επαφή ήταν κάτι που μου άρεζε μαζί του. Αλλα μέχρι εκεί. Η διαφορά μας ήταν ότι εγώ έβλεπα το μέλλον μου μαζί του συγκεκριμένα, ενώ εκείνος ήταν σαν να ζούσε τη στιγμή απλώς και δίσταζε να μου υποσχεθεί οτιδήποτε για το μέλλον. Και ενώ η λογική μού έλεγε ότι είμαστε καλά μαζί και ότι δεν πρέπει να το αναλύω, το ένστικτό μου με παρότρυνε να μη χάνω το χρόνο μου γιατί έτσι θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί και δέκα χρόνια και μετά στα 44 μου θα τρέχω και δεν θα φτάνω για εξωσωματικές. Νομίζω ότι ένα έτος είναι αρκετό στους ενήλικες για να αποφασίσουν αν θέλουν να δεσμευτούν σοβαρά ή όχι, εφόσον κιόλας δεν είχαμε οικονομικά κωλύματα γιατί ναι μεν πλήρωνα εξολοκλήρου το ενοίκιο στο σπίτι που μένω με τη μαμά μου, αλλά μου έμεναν για να αγοράζω φαγητά ή δωράκια για το σπίτι εκείνου, και εκείνος επίσης έβγαζε καλά χρήματα. Το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσα να τα συζητήσω όλα αυτά μαζί του, γιατί φοβόμουν ότι δεν θα βγει κάτι με μία συζήτηση. Εφόσον δεν είχε να μου κάνει πρόταση μετά από ενάμιση χρόνο ούτε και ήξερε αν ήθελε παιδιά μαζί μου ή όχι, τι θα άλλαζε αν του το έλεγα? Οπότε τον χώρισα με ένα γενικό και αόριστο ότι δεν μοιάζει σα να θέλουμε τα ίδια πράγματα και ότι καλύτερα να είμαστε single και του είπα ψεματάκι ότι να, έχω κι εγώ κάτι δικά μου θέματα και δεν είμαι για να συνεχίσω να έχω σχέση (ε ναι, το κλασικό δεν-φταις-εσύ-εγώ-φταίω). Μου φαίνεται ότι του ήρθε από το πουθενά γιατί δεν κατάλαβε το γιατί ακριβώς χωρίσαμε και χθες μου έγραψε να βρεθούμε για έναν καφέ να μιλήσουμε, ζήτησε να του εξηγήσω καλύτερα τι εννοούσα και μάλιστα λίγο έλειψε να με κατηγορήσει ότι ξεκίνησε να παίζει άλλος στη ζωή μου πριν τον χωρίσω (κάτι που δεν ισχύει, φυσικά). Το έχω πει σε 4 φίλες μου και αυτές χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Οι δύο φίλες μου που είναι παντρεμένες (και στις οποίες οι άντρες τους είχαν κάνει πρόταση γάμου το πολύ πάνω στο χρόνο) μού λένε ότι δεν αξίζει καν κουβέντα και ότι καλύτερα να αρνηθώ εντελώς συνάντηση και εξηγήσεις. Λένε ότι αν ο άλλος σε τέτοια ηλικία δεν είναι σίγουρος και δεν παίρνει απόφαση μετά από τόσο καιρό για γάμο, τότε πάει να πει ότι δεν φοβάται να με χάσει και ότι απλώς είμαι μια προσωρινή λύση όσο αναζητά κάτι άλλο. Μου λένε κιόλας ότι αν το πάμε κυνικά, όσο είχαμε σχέση στην ουσία ο άλλος μια χαρά ελεύθερος ήταν γιατί είχε μηδέν ευθύνες και δεσμεύσεις απέναντί μου και ότι εγώ ήμουν αυτή που στερούμουν το ελεύθερο Σ/Κ μου και τραβιόμουν ως εκεί να τον δω. Μου φαίνεται ότι ειδικά η μία φίλη μου χάρηκε που χώρισα γιατί μου έλεγε ακόμα και τότε ότι έκανα υπερπροσπάθειες για κάποιον που απλώς παθητικά δεχόταν όσα είχα να του δώσω. Οι δύο ελεύθερες φίλες μου φρίκαραν και μου λένε ότι κακώς χώρισα έτσι και ότι οπωσδήποτε πρέπει να του μιλήσω και να ανοίξω όλα μου τα χαρτιά και να του δώσω δεύτερη ευκαιρία. Μου λένε ότι λόγω αναποφασιστικότητας στο χαρακτήρα του ίσως χρειάζεται παρότρυνση και συζήτηση, κάτι που μου φαίνεται χαζό γιατί δεν είναι μικρό παιδάκι να ντρέπεται. Να σημειώσω ότι δεν ήταν εύκολο για μένα να πάρω την απόφαση του χωρισμού, σαφώς και μου λείπει απίστευτα τώρα τον πρώτο καιρό και ώρες-ώρες τρώω φρίκες μήπως και δεν βρω κάποιον εξίσου καλό όπως εκείνος. Και από την άλλη με πιάνει μετά ο εγωισμός μου και θυμίζω στον εαυτό μου ότι εκείνος δεν φοβόταν έτσι να με χάσει και ότι τώρα το πολύ-πολύ να έχασε το σίγουρο σεξ του Σ/Κ. Αφήστε που απέκτησα ολόκληρο το Σ/Κ ελεύθερο για μένα και έχω βρει ενασχολήσεις που είχα ξεχάσει. Απλώς προσωπικά προτιμώ να είμαι μόνη μου στα 34 μου παρά να σέρνομαι πίσω από μία σχέση που δεν έδειχνε να πάει πουθενά. Το νόημα ήταν να με έβλεπε εκείνος το ίδιο σοβαρά όσο εγώ, όχι να πρέπει να του το ζητήσω και μετά αν δεσμευόταν σοβαρά μαζί μου αργότερα να με κατηγορούσε ότι εγώ τον πίεσα. Εσείς πιστεύετε ότι πρέπει να του αναλύσω το όλο θέμα? Θα είμαι πολύ σκληρή αν αρνηθώ να τον συναντήσω για καφέ και απλώς του γράψω την αλήθεια και τον μπλοκάρω? Είμαι θυμωμένη μαζί του λιγάκι και πιο πολύ με τον εαυτό μου που έφαγα τόσο καιρό για το τίποτα.
21
