ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
23.8.2022 | 11:45

Σκέψεις, απόψεις?

Καλημέρες στη Lifo-παρέα! Πολύ πρόσφατα χώρισα από σχέση ενάμιση χρόνου, αλλά επειδή το έκανα λίγο περίεργα να το πω έτσι και οι φίλες μου έχουν διαφορετικές απόψεις μεταξύ τους ως προς αυτό, θα ήθελα τις γνώμες σας. Λοιπόν, εγώ είμαι 34 και ο άντρας με τον οποίον ήμουν είναι 38, και οι δύο μας δεν υπήρξαμε ποτέ παντρεμένοι, εγώ δεν έχω καν συζήσει, ενώ εκείνος μια φορά συζούσε για 2 χρόνια (ώσπου τον χώρισε η κοπέλα γιατί ήθελε κάτι άλλο κλπ. όταν και οι δύο ήταν 25 χρονών τότε). Όλα πήγαιναν πολύ καλά στη σχέση μας. ΟΚ δεν ήταν ο Μίστερ Τέλειος, αλλά δεν έψαχνα αυτό ούτως ή άλλως. Επρόκειτο για αρκετά συνεννοήσιμο άντρα, υπομονετικό, πράο χαρακτήρα, αν και η ανάποδη μεριά αυτών των χαρακτηριστικών είναι η σχετική παθητικότητα σε κάποια πράγματα και η έλλειψη πρωτοβουλίας, όπως και η καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων. Δεν με πείραζε αυτό, όμως, γιατί τον αγάπησα μαζί με τα ελαττώματά του και έβλεπα μαζί του μια ζωή. Επειδή λόγω προσωρινών οικονομικών μένω με τη μαμά μου (δηλ. η μαμά μου εξαρτάται οικονομικά από μένα), πήγαινα σπίτι του τακτικά κάθε Σ/Κ όταν είχαμε ρεπό και οι δύο, αν και μεσοβδόμαδα καμιά φορά βρισκόμασταν και στην πόλη. Μέναμε στις ακριβώς αντίθετες άκρες της πόλης κιόλας, ενώ εκείνος δεν ήταν και του πολύ έξω, οπότε το Σ/Κ βόλευε πιο πολύ εμένα να πηγαίνω και να μένω εκεί 1-2 βράδια. Ήταν η μόνη λύση και δεν με πείραζε, κι άλλωστε συχνά συναντιόμασταν στο κέντρο να φάμε ή να πάμε σε κάποιο δρώμενο και μετά πηγαίναμε μαζί σπίτι του. Περνούσαμε πολύ ωραία τα Σ/Κ μαζί, θα βγαίναμε κάπου ή θα πηγαίναμε ποδηλασία μαζί ή θα μέναμε μέσα να βλέπουμε σειρές ή εκείνος θα έπρεπε να λύνει κάποια θέματα δουλειάς (τυχαίνει να πρέπει να είναι σ' επιφυλακή για τυχόν προβλήματα με το λογισμικό που έχει κάνει coding) όσο εγώ μαγείρευα για τους δυο μας κάτι. Έβλεπα ότι γινόταν μια χαρά να συζούσαμε, αλλά δεν εκλάμβανα το ίδιο vibe από εκείνον. Μου πρότεινε γενικά και αόριστα να μετακομίσω στο διαμέρισμά του μεν, αλλά δεν πρότεινε πρακτική βοήθεια στη μετακόμιση ούτε καθόρισε το πότε θα μετακόμιζα όπως και το τι θα κάναμε αν περνούσαμε τη δοκιμασία της συμβίωσης (π.χ. γάμο, παιδιά ή μήπως απλώς ήθελε δωρεάν καθαρίστρια, μαγείρισσα και σεξ διαθέσιμο 24/7). Ούτε καν διακοπές πήγαμε μαζί το καλοκαίρι, το πολύ ημερήσια στην παραλία και πίσω, γιατί εκείνος πήρε 2 βδομάδων άδεια για να πάει στην πόλη που μένουν οι γονείς του και δεν θα του έφταναν οι μέρες. Οπότε εγώ έπρεπε να προγραμματίσω κάτι μόνη μου. Αυτό το συμβάν μου δημιούργησε μια εντύπωση ότι ο καθένας μας ήταν στην ουσία μόνος του σ' αυτή τη σχέση. Σε κάποια φάση όταν συζήτησα το θέμα δημιουργίας οικογένειας και παιδιών, μου είπε απλώς ότι δεν είναι εναντίον κι ότι κάποια στιγμή ούτως ή άλλως "πρέπει." Άρχισα να αγχώνομαι μέσα μου κάπως ότι μαζί μου δεν του είχε ξυπνήσει η επιθυμία να πάμε παραπέρα. Τον βόλευε απλώς ότι βλεπόμασταν τα Σ/Κ κυρίως, δεν είχα απαιτήσεις ούτε και δημιουργούσα δράματα, οπότε λογικό θα ήταν ότι θα τον βόλευα ακόμα και σε μια συμβίωση, αφού κιόλας ήμουν μια χαρά καθαρή, μαγείρευα καλά, ήμουν οικονομική και η φυσική επαφή ήταν κάτι που μου άρεζε μαζί του. Αλλα μέχρι εκεί. Η διαφορά μας ήταν ότι εγώ έβλεπα το μέλλον μου μαζί του συγκεκριμένα, ενώ εκείνος ήταν σαν να ζούσε τη στιγμή απλώς και δίσταζε να μου υποσχεθεί οτιδήποτε για το μέλλον. Και ενώ η λογική μού έλεγε ότι είμαστε καλά μαζί και ότι δεν πρέπει να το αναλύω, το ένστικτό μου με παρότρυνε να μη χάνω το χρόνο μου γιατί έτσι θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί και δέκα χρόνια και μετά στα 44 μου θα τρέχω και δεν θα φτάνω για εξωσωματικές. Νομίζω ότι ένα έτος είναι αρκετό στους ενήλικες για να αποφασίσουν αν θέλουν να δεσμευτούν σοβαρά ή όχι, εφόσον κιόλας δεν είχαμε οικονομικά κωλύματα γιατί ναι μεν πλήρωνα εξολοκλήρου το ενοίκιο στο σπίτι που μένω με τη μαμά μου, αλλά μου έμεναν για να αγοράζω φαγητά ή δωράκια για το σπίτι εκείνου, και εκείνος επίσης έβγαζε καλά χρήματα. Το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσα να τα συζητήσω όλα αυτά μαζί του, γιατί φοβόμουν ότι δεν θα βγει κάτι με μία συζήτηση. Εφόσον δεν είχε να μου κάνει πρόταση μετά από ενάμιση χρόνο ούτε και ήξερε αν ήθελε παιδιά μαζί μου ή όχι, τι θα άλλαζε αν του το έλεγα? Οπότε τον χώρισα με ένα γενικό και αόριστο ότι δεν μοιάζει σα να θέλουμε τα ίδια πράγματα και ότι καλύτερα να είμαστε single και του είπα ψεματάκι ότι να, έχω κι εγώ κάτι δικά μου θέματα και δεν είμαι για να συνεχίσω να έχω σχέση (ε ναι, το κλασικό δεν-φταις-εσύ-εγώ-φταίω). Μου φαίνεται ότι του ήρθε από το πουθενά γιατί δεν κατάλαβε το γιατί ακριβώς χωρίσαμε και χθες μου έγραψε να βρεθούμε για έναν καφέ να μιλήσουμε, ζήτησε να του εξηγήσω καλύτερα τι εννοούσα και μάλιστα λίγο έλειψε να με κατηγορήσει ότι ξεκίνησε να παίζει άλλος στη ζωή μου πριν τον χωρίσω (κάτι που δεν ισχύει, φυσικά). Το έχω πει σε 4 φίλες μου και αυτές χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Οι δύο φίλες μου που είναι παντρεμένες (και στις οποίες οι άντρες τους είχαν κάνει πρόταση γάμου το πολύ πάνω στο χρόνο) μού λένε ότι δεν αξίζει καν κουβέντα και ότι καλύτερα να αρνηθώ εντελώς συνάντηση και εξηγήσεις. Λένε ότι αν ο άλλος σε τέτοια ηλικία δεν είναι σίγουρος και δεν παίρνει απόφαση μετά από τόσο καιρό για γάμο, τότε πάει να πει ότι δεν φοβάται να με χάσει και ότι απλώς είμαι μια προσωρινή λύση όσο αναζητά κάτι άλλο. Μου λένε κιόλας ότι αν το πάμε κυνικά, όσο είχαμε σχέση στην ουσία ο άλλος μια χαρά ελεύθερος ήταν γιατί είχε μηδέν ευθύνες και δεσμεύσεις απέναντί μου και ότι εγώ ήμουν αυτή που στερούμουν το ελεύθερο Σ/Κ μου και τραβιόμουν ως εκεί να τον δω. Μου φαίνεται ότι ειδικά η μία φίλη μου χάρηκε που χώρισα γιατί μου έλεγε ακόμα και τότε ότι έκανα υπερπροσπάθειες για κάποιον που απλώς παθητικά δεχόταν όσα είχα να του δώσω. Οι δύο ελεύθερες φίλες μου φρίκαραν και μου λένε ότι κακώς χώρισα έτσι και ότι οπωσδήποτε πρέπει να του μιλήσω και να ανοίξω όλα μου τα χαρτιά και να του δώσω δεύτερη ευκαιρία. Μου λένε ότι λόγω αναποφασιστικότητας στο χαρακτήρα του ίσως χρειάζεται παρότρυνση και συζήτηση, κάτι που μου φαίνεται χαζό γιατί δεν είναι μικρό παιδάκι να ντρέπεται. Να σημειώσω ότι δεν ήταν εύκολο για μένα να πάρω την απόφαση του χωρισμού, σαφώς και μου λείπει απίστευτα τώρα τον πρώτο καιρό και ώρες-ώρες τρώω φρίκες μήπως και δεν βρω κάποιον εξίσου καλό όπως εκείνος. Και από την άλλη με πιάνει μετά ο εγωισμός μου και θυμίζω στον εαυτό μου ότι εκείνος δεν φοβόταν έτσι να με χάσει και ότι τώρα το πολύ-πολύ να έχασε το σίγουρο σεξ του Σ/Κ. Αφήστε που απέκτησα ολόκληρο το Σ/Κ ελεύθερο για μένα και έχω βρει ενασχολήσεις που είχα ξεχάσει. Απλώς προσωπικά προτιμώ να είμαι μόνη μου στα 34 μου παρά να σέρνομαι πίσω από μία σχέση που δεν έδειχνε να πάει πουθενά. Το νόημα ήταν να με έβλεπε εκείνος το ίδιο σοβαρά όσο εγώ, όχι να πρέπει να του το ζητήσω και μετά αν δεσμευόταν σοβαρά μαζί μου αργότερα να με κατηγορούσε ότι εγώ τον πίεσα. Εσείς πιστεύετε ότι πρέπει να του αναλύσω το όλο θέμα? Θα είμαι πολύ σκληρή αν αρνηθώ να τον συναντήσω για καφέ και απλώς του γράψω την αλήθεια και τον μπλοκάρω? Είμαι θυμωμένη μαζί του λιγάκι και πιο πολύ με τον εαυτό μου που έφαγα τόσο καιρό για το τίποτα.
21
 
 
 
 
σχόλια

Φίλη μου τείνεις να υπεραναλυεις την κατάσταση ενώ είναι θέματα για τα οποία μας καθοδηγεί το ένστικτο στην απόφαση.
Σου προτείνω να φύγεις τρέχοντας. Ακόμα και πρόταση γάμου να σου κάνει σε αυτόν τον καφέ φαντάσου πως θα είναι η σχέση σας μετά από 10 χρόνια γάμου. Η παθητικοτητα σε έναν άντρα είναι μεγάλο μειονέκτημα και αγγίζει πολλές πτυχές της σχέσης. Θα κατέληγες απογοητευμενη και μη ποθητή. Όλοι αξίζουμε να έχουμε κάποιον δίπλα μας που θα μας κάνει να νιώθουμε ότι είμαστε η πρώτη του επιλογή. Δοκίμασε παρακάτω κάνοντας πιο προσεκτική επιλογή και λιγότερους συμβιβασμούς. Μη σπαταλας υον χρόνο σου με άτομα που δεν ξέρουν πραγματικά τι θέλουν.

Θεωρώ ότι στις ηλικίες σας θα έπρεπε εξαρχής να πείτε τι ψάχνει ο καθένας. Χαλαρή φάση; Περαιτέρω δέσμευση; Ώστε να μη χάνετε το χρόνο σας.
Για μένα έκανες καλά που χώρισες, ορισμένες φορές και να μην πούμε τίποτα τα λένε όλα οι πράξεις. Όταν ένας άντρας 38 χρόνων προτιμάει δύο βδομάδες διακοπές με φίλους αντί για τη γυναίκα που έχει κάποια σχέση τότε δεν πάει μακριά η βαλίτσα. Τώρα γιατί επιμένει να πάτε για καφέ; Δεν ξέρω.. προτείνω να πας και να πεις ότι εσύ θες να προχωρήσεις τη ζωή σου και ότι δε βλέπεις την ανάλογη επιθυμία από τη μεριά του οπότε ας βρει ο καθένας το δρόμο του.

Έγραψες ένα ολόκληρο κατεβατό και κούρασε κάπως, αλλά το διάβασα. Θεωρώ πως σωστά έπραξες και έφυγες. Με το ζόρι και παρακαλετά δεν γίνεται τίποτα. Αν δεν υπάρχουν ίδια θέλω, τότε άντε γεια!

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτές τις αποφάσεις.
Από την στιγμή που ένοιωσες έτοιμη να θέσεις θέμα χωρισμού και ακολούθησες το ένστικτό σου, έπραξες μια χαρά.
Δεν βρίσκω κάποιο νόημα σε μια εκ νέου συνάντηση, και δεν είναι θέμα ότι είσαι σκληρή ή απόλυτη, εφόσον έτσι αισθάνεσαι έτσι πράτεις. και ο καθένας πάει παρακάτω.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε όλες τις λεπτομέρειες της σχέσης σας, όμως κι εγώ πιστεύω ότι όταν η διαίσθησή σου φωνάζει ότι κάτι δεν είναι καλά, τότε μάλλον ισχύει. Και συμφωνώ ότι έτσι όπως ήσαστε, μπορούσατε να κρατήσετε αυτή τη σχέση και δέκα χρόνια μεν, αλλά το κόστος θα το πλήρωνες εσύ, γιατί εσύ ήσουν αυτή που πηγαινοερχόσουν (ουσιαστικά ζούσες μοιρασμένη σε δύο σπίτια) και στερούσουν χρόνο για σένα τις μέρες που ήσαστε μαζί, ενώ η σταδιακή μείωση γονιμότητας δεν είναι αστικός μύθος, αλλά αλήθεια. Όποιος άνδρας ψάχνει στη ζωή του για κάτι σοβαρότερο από μια απλή σταθερή σεξουαλική παρτενέρ, το κάνει ξεκάθαρο από μόνος του, δεν θέλει προτροπές και ενθαρρύνσεις και ποιηματάκια όπως σε συμβουλεύει μερίδα των φίλων σου. Πιστεύω ότι έπρεπε να του πεις τα πράγματα ως έχουν επί χωρισμού, πάντως. Ναι, μάλλον δεν θ' άλλαζε κάτι, αλλά όφειλε να ξέρει ότι η κατάσταση που εξυπηρετούσε εκείνον, δεν βόλευε εσένα, και δεν είναι ντροπή να θες οικογένεια στα 34 σου. Μην ανησυχείς, και τελεσίγραφο να του έθετες, αν κάποιος δεν βλέπει μέλλον μαζί σου, δεν πρόκειται να πιεστεί και να κάνει κάτι, μα τουλάχιστον θα ήξερε ότι έχεις ένα όριο. Και μάλιστα, καλύτερα να του το έφερνες κάπως αλλιώς, έπρεπε να το παίξεις έξυπνα. Για παράδειγμα, αν του έλεγες όλη την αλήθεια που λες τώρα, τύπου "εγώ ήθελα μια ζωή μαζί σου, αλλά δεν έβλεπα εσένα να νιώθεις το ίδιο" θα ήταν σα να του έδινες αξία για να έχει να λέει εδώ κι εκεί "πω-πω ποιος είμαι, εδώ η κοπέλα που μου ερχόταν κάθε Σ/Κ, με παρακαλούσε για γάμο και οικογένεια αλλά εγώ τη σούταρα, γιατί είμαι επιλεκτικός εγώ και προτιμώ να περιμένω." Σιγά! Έπρεπε να του το φέρεις έτσι ότι εσύ έχεις αποκτήσει πιο σοβαρά κριτήρια γιατί σου ξύπνησε η θέληση να δημιουργήσεις οικογένεια, και βλέπεις ότι ο συγκεκριμένος δεν σου ταιριάζει στη νέα αυτή φάση (για να πούμε και την αλήθεια, όντως δεν θα ταίριαζε για οικογένεια, μιας και εκεί απαιτείται να σκέφτεσαι με το "εμείς" και όχι με το "εγώ πάω διβδόμαδες διακοπές και η δικιά μου ας πάει να κάνει ό,τι θέλει"). Κι ας σου επιβεβαίωνε στα ίσια ότι δεν θέλει οικογένεια ή, αντίθετα, ας έκανε το παν για να σου αλλάξει γνώμη, μα θα είχες βγει με τον εγωισμό σου αλώβητο και την κουβέντα ξεκάθαρη. Πάντως, αν αυτός δεν είχε υπάρξει ποτέ παντρεμένος ως τα 38 του και αν οι λόγοι όντως δεν ήταν οικονομικοί, τότε το πιο πιθανό είναι ότι δεν το σκέφτεται καν ή απλώς δεν είχε κολλήσει αρκετά μαζί σου. Σε τέτοιες ηλικίες στη βράση κολλάει το σίδερο και οι αποφάσεις παίρνονται γρήγορα, ενώ εφόσον έμενες στο σπίτι του ήδη και βλέπατε ότι τα πηγαίνατε καλά, δεν χρειαζόταν "συμβίωση-τεστ" κατ' εμέ. Προσωπικά, είμαι κατά της συμβίωσης χωρίς έστω αρραβώνα, γιατί έτσι παίρνεις επάνω σου ευθύνες συζύγου, κάνοντας όλες τις δουλειές για δύο και γενικά σκέφτεσαι για δύο, ενώ ο άλλος μια χαρά απλώς βολεύεται και νομικά δεν δεσμεύεται πουθενά, ούτε καν αν μείνεις έγκυος, ούτε αν βρει μια άλλη κι αποφασίσει να σε πετάξει στο δρόμο. Από το να συνεχίζεις μια limbo κατάσταση και να θέτεις τον εαυτό σου σε επισφαλή θέση, καλύτερα όντως μόνη σου και, που ξέρεις, μπορεί σύντομα να βρεις κάποιον έτοιμο να σου προσφέρει αυτό που επιθυμείς.

Σε ευχαριστώ πολύ, ναι έτσι είναι. Στη βράση κολλάει το σίδερο και είχα την εντύπωση κάπου ότι επειδή μας γνώρισαν κοινοί γνωστοί, δεν ήθελε να με χωρίσει έτσι χωρίς σοβαρό λόγο και να δίνει εξηγήσεις στους άλλους για το γιατί δεν γούσταρε, αλλά ούτε και ήταν σίγουρος αν ήθελε να πάμε παραπέρα μαζί. Άρχισα να νιώθω ότι με κρατούσε γιατί ήμουν δοτική και δεν του έκανα μούτρα κάθε φορά που κάποιες προσδοκίες μου από εκείνον δεν πραγματοποιούνταν. Και καταλήγει κουραστικό αυτό, γιατί καθένας μας θέλει να τον αγαπάνε γι' αυτό που είναι, όπως είναι, όχι να τον ανέχονται απλώς επειδή είναι βολικός και δεν ζητάει τίποτα. Αν με αγαπούσε δεν θα βρισκόμασταν απλώς κάθε βδομάδα, αλλά θα είχε από μόνος του να μου προτείνει κάτι γιατί θα ήθελε να με έχει κοντά του συχνότερα και να με φροντίζει, όχι μόνο να λαμβάνει από εμένα φροντίδα και αγάπη. Ειλικρινά, με τις απαντήσεις που πήρα εδώ μέσα, νιώθω όλο και καλύτερα για την επιλογή μου να χωρίσω. Δεν ήταν εύκολο γιατί όπως είπα, δεν ήταν σχέση με ένταση ή φανερή εκμετάλλευση, αλλά έπρεπε να μπει ένα τέλος, αλλιώς σίγουρα θα το μετάνιωνα αργότερα. Ξέρω ότι είμαι 34 και όχι 24, αλλά με το χέρι στην καρδιά, στη σχέση αυτή καμιά φορά ένιωθα λες και εγώ ήμουν πενηντάρα ενώ ο άλλος 24 που νόμιζε ότι έχει όλο το χρόνο μπροστά του, ενώ εμένα απλώς με κρατάει γιατί τρώγομαι προς το παρόν. Είναι άσχημο αυτό, νομίζω ότι αξίζω να νιώθω λίγο πιο επιθυμητή από έναν άντρα δίπλα μου όσο και να είμαι.

Καλή μας φίλη φυσικά και σου αξίζει ένας άντρας που θα σου δίνει πράγματα και θα σε κάνει να νιώθεις ποθητή και θα σε κυνηγάει. Έπραξες πολύ καλά που έφυγες από αυτή τη σχέση, για την ηλικία του ο ίδιος θα έπρεπε να ανοίγει κουβέντα για γάμο και οικογένεια,για να μην το έκανε προφανώς και δεν έχει τέτοια σχέδια. Την επόμενη φορά να βλέπεις που το πάει ο άλλος, το να πεις εξαρχής τι ψάχνεις δεν είναι κακό το θέμα είναι να μη σε κοροϊδεύει ο άλλος. Όσο για τις φίλες σου μην τις ακούς, ορισμένες που λένε να τον βρεις ενώ γνωρίζουν όλα αυτά για τη σχέση σας δε θέλουν το καλό σου. Απλά θέλουν να σε δουν να επαναπαυεσαι σε μια σχέση χωρίς προοπτική.

Διακρίνω έναν μεγάλο εγωισμό από μεριάς σου. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να μυρίσει τα νύχια του για το τι θέλεις εσυ, γι αυτό πάνε κατά διαόλου οι σχέσεις χωρίς επικοινωνία. Μπορεί και να είναι έτσι όπως τα λες αλλά είναι δυνατόν να θες παιδιά,συγκατοίκηση κλπ χωρίς να τα συζητάς με το αγόρι σου; Χωρίσες μέσα από συμπεράσματα που έβγαλες μόνη σου ουσιαστικά.

Ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Ότι οι γυναίκες φοβούνται να πουν για οικογένεια και παιδιά από το φόβο μη φανουν λυσσαρες που θέλουν την κουλούρα. Και περιμένουν από τον άντρα να δείξει τις προθέσεις του χάνοντας πολλές φορές τον καιρό τους.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση η κοπέλα ήταν ανοιχτή χωρίς πιέσεις και σε ενδεχόμενο οικογένειας,ίσως δεν ήθελε να πιέσει καταστάσεις και να πιεστεί γιατί το να φροντίζεις ηλικιωμένο γονέα δεν είναι λίγο και μπράβο της. Από εκεί και πέρα είδε ότι ο τύπος δεν το πάει κάπου και καλά έκανε και τον χώρισε.

Η εξ. είμαι... Διαφωνώ ότι έβγαλα μόνη μου τα συμπεράσματα. Ναι ΟΚ δεν τον πήρα τον άλλον για βασανιστήρια ώσπου να μου πει άμα θέλει ή όχι παιδιά μαζί μου. Αλλά τον ρώτησα αν γενικά θα ήθελε παιδιά, αν έχει στα σχέδιά του να κάνει οικογένεια. Και μου είπε ότι δεν είναι εναντίον αυτού, αλλά δεν είναι ότι τρελαίνεται κιόλας ούτε θέλει άμεσα. Αυτό ήταν που επίσης μου χτύπησε άσχημα, γιατί μπορείς να μην είσαι εναντίον ενός νομοσχεδίου που δεν σε αφορά, αλλά το να είσαι 38, να έχεις γνωρίσει μια γυναίκα που βλέπεις ότι μια χαρά έτοιμη για οικογένεια μπορεί να είναι, και να μου λες ότι ε ΟΚ δεν είναι ότι το θέλω κιόλας, δεν το βλέπω για καλό. Θέλω να δημιουργήσω οικογένεια όπου συμμετέχει και ο πατέρας, όχι σαν κάτι οικογένειες που βλέπω τη γυναίκα σχεδόν αποκλειστικά να ασχολείται με τα παιδιά και ο άντρας να φέρεται λες και τα παιδιά είναι μόνο δικά της. Άκυρο σχόλιο πιστεύω. Δεν είναι να μυρίσει τα νύχια του ότι θέλω να φάω μπέργκερ με έξτρα τυρί, το ζητούμενο ήταν και αυτός σαν άντρας να δείξει τι θέλει ή τι δεν θέλει και να πράξει ανάλογα. Ε νομίζω ότι και η απάθεια και η έλλειψη κάποιων βημάτων μίλησαν από μόνα τους. Μόνο ένας εξωγήινος δεν αντιλαμβάνεται ότι μια 34χρονη γυναίκα που επενδύει χρόνο και κόπο στη σχέση και έχει κάνει συζήτηση για παιδιά, ότι μπορεί να περιμένει άπειρο χρόνο χωρίς να έχει καμία προσδοκία.

Άσχετα με το τι σου έχει πει. Πολύ πιθανό και η πρώην του να τον χώρισε για τον ίδιο ακριβώς λόγο, θα είδε προφανώς ότι δεν υπάρχει μέλλον στη σχέση (γάμος, παιδιά) οπότε έφυγε για να μην χάσει και εκείνη τον χρόνο της. Οκ, δεν έκανες κάτι λάθος για να τα έχεις με τον εαυτό σου. Αντιθέτως, έπραξες σωστά κα έφυγες από τη σχέση αυτή γιατί τα θέλω σου δεν συμβαδίζουν με τα δικά του. Όσον αφορά την ανησυχία σου, αν θα βρεις κάποιον το ίδιο καλό με τον πρώην σου (που σιγά το κελεπούρι εδώ που τα λέμε) θα σου πουν πολλοί εδώ (για να σου χαϊδέψουν τα αυτιά) ότι μόνο και μόνο επειδή είσαι γυναίκα θα έχεις πολλές ευκαιρίες και επιλογές. (Τι όχι;)

Χα-χα μακάρι επειδή είμαι γυναίκα να έχω αυτόματα βουνό από επιλογές, πού είναι η καλή ψυχή να μου το πουν! Η εξ. είμαι. Έχω επίγνωση ότι είμαι 34 και θα σου πω ότι γνωστές μου ελεύθερες στην ηλικία μου θα λένε ότι θα έπρεπε να νιώθω ευγνώμων που βρήκα καλό παιδί που δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν τζογάρει, δεν ξενοκοιτάει (για το τελευταίο δεν ορκίζομαι, γιατί σαν εσωστρεφής τύπος που είναι, απλώς βαριόταν να ψάξει κάτι άλλο, αλλά αν του έπεφτε στο πιάτο ένα 25χρονο μοντέλο 90-60-90, θα βλέπαμε) και με τον οποίον ήμουν ερωτευμένη πολύ, αλλά καταλήγει υποτιμητικό να είμαι εγώ αυτή με αισθήματα και σχέδια για το μέλλον χωρίς ο άλλος να προσφέρει ανταπόκριση. Είναι μεγάλο μπέρδεμα του να μη σου δείχνουν ανοιχτά ότι δεν σε θέλουν, αλλά ούτε και να σου δίνουν μια ξεκάθαρη προοπτική της σχέσης σας, γιατί πολλοί θα σου πούνε κάτσε εκεί που είσαι, τι άλλο θέλεις, με τον καιρό όλα θα έρθουν. Ε με πόσο καιρό, όμως?! Δεν είναι κάτι που έρχεται από το πουθενά, παρά εξαρτάται από τη θέληση και των δύο. Να θέλει μόνο ο ένας για δύο δεν γίνεται. Όσο για την κοπέλα πριν που συζούσαν, αυτό είχε γίνει πριν πολλά χρόνια, ήταν και οι δύο στα 25 και από τα λεγόμενά του, η κοπέλα τον άφησε γιατί ήθελε να κάνει καριέρα και πίστευε ότι η προσωπική ζωή θα την κρατούσε πίσω. Μετά είχε σχέση για κάπου τρία χρόνια και μου είπε ότι πρότεινε στην τότε κοπέλα του να συζήσουν, αλλά εκείνη ήταν πολύ αόριστη σε αυτό το θέμα και τελικά τον άφησε για κάποιον άλλον που γνώρισε σε μια καινούργια της δουλειά. Κάπου ξεκίνησα να υποψιάζομαι ότι αυτές που ήταν μαζί του πριν μπορεί να ήθελαν τα ίδια πράγματα όπως εγώ, αλλά επειδή έβλεπαν ότι δεν είναι ο τύπος για μέλλον με οικογένεια, το έριχναν στην καριέρα και στα φλερτ μέσα από τη δουλειά για να ξεχαστούν και να ξεφύγουν από αυτό το βάλτο. Είμαι σίγουρη ότι η δικιά τους εκδοχή θα ακουγόταν κάπως έτσι.

Το λαθος σου κατ εμε ειναι οτι ησουν πολυ διαθέσιμη κ προθυμη κ του εκανες ολα τα χατίρια χωρις εκεινος να κανει κάτι αντίστοιχο. Σε μια σχεση επενδυουμε οταν βλεπουμε κ απο τον άλλον αντιστοιχη επενδυση αλλιως αργα η γρήγορα αρχιζεις να αισθανεσαι μαλακας γιατι νιωθεις οτι ο αλλος απλα σε εκμεταλλλευεται. Δηλαδη πηγαινες εσύ στο σπίτι του καθε ΣΚ (οποτε αυτος δεν εκανε κανενα κοπο για να σε δει, απλα εμφανιζοσουν στην πορτα του), του μαγειρευες κ του παρειχες δωρεαν σεξ κ αυτος τι έκανε? Τιποτα. Απλα περναγε χρονο μαζι σου οταν δεν ειχε κατι καλύτερο να κανει, αλλα πχ το καλοκαιρι προτιμουσε να δει την οικογενεια του απο το να κανονισει κατι μ εσενα. Πιο πολυ μου κανει οτι ειχε βολευτει μαζι σου γιατι οπως λες του προσεφερες καποια προνομια αλλα δε νομιζω οτι ηθελε κατι παραπανω μαζι σου.
Για μενα δε χωριζουμε μονο οταν πχ τσακωνόμαστε με τον αλλον. Μερικές φορες κ η απαθεια απο την πλευρα του αλλου ή η διαφορα στοχων μπορει να ειναι σημαντικοι λογοι για να χωρισεις. Επισης το οτι μπορει να σου λειπει απο τοτε που χωρισατε δεν αναιρει το οτι δεν εχετε κοινα θελω κ κοινους στοχους για το μελλον οποτε η σχεση σας δεν θα μπορούσε να παει παρακατω. Το οτι μας λειπει καποιος με τον οποίο εχουμε περασει καποια πραγματα μαζι ειναι φυσιολογικο, αλλα δεν σημαίνει οτι πρεπει να γυρισουμε σ' αυτόν.
Μεινε μακρια του κ βρες καποιον που να σου δειχνει ποσο δεν θέλει στη ζωη του κ οταν ειστε μαζι, οχι μονο αφου χωρισετε.

Νομίζω ναι Zhara, αυτό ήταν. Αν και ειδικά το πρώτο διάστημα δεν το έβλεπα καθόλου σα να κάνω πολλά. Το έβλεπα σαν τη μόνη λύση γιατί μένω με τη μαμά μου και δεν μπορούσα να τον φέρω σπίτι μας. Μου έκανε μια φορά εντύπωση πάντως, που όταν με γνώρισε σε ένα φίλο του και στην κοπέλα του, και ήρθαν μια μέρα επίσκεψη στο σπίτι του όσο ήμουν κι εγώ εκεί, η κοπέλα του φίλου του είπε αυθόρμητα κάτι σαν <<ουφ, αγανακτήσαμε μέχρι να φτάσουμε, μα καλά, εσύ δεν κουράζεσαι κάθε Σ/Κ να έρχεσαι ως εδώ από την άλλη άκρη της πόλης κιόλας?>> Και μείνανε οι άλλοι παγωτό, ενώ εγώ είπα κάτι στο στυλ ότι δεν πειράζει, προνοώ για τη συγκοινωνία και ότι έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε άλλο τρόπο. Έφταιγα κι εγώ που έκανα οτιδήποτε να φαίνεται εύκολο από μεριάς μου, οπότε κι ο άλλος δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει την προσπάθειά μου, γιατί έβαζα χαμηλή τιμή, να το πω έτσι. Λογικό ήταν και ο άλλος να νομίζει ότι μια χαρά βολευτήκαμε και οι δύο. Απλώς για μένα η κάθε σχέση έχει τον κύκλο της και αν δεν προχωρήσει παραπέρα, βαλτώνει και όντως καλύτερα να χωρίσουμε παρά να το κρατάω για να υπάρχει. Έχεις απόλυτο δίκιο, δεν χωρίζουμε μόνο από κακοποιητικές σχέσεις ή επειδή έχουμε συχνά τσακωμούς, αλλά πρέπει να ξέρουμε να φεύγουμε από κάτι τέτοιους βάλτους, που πιστεύω ότι είναι και οι πιο επικίνδυνες, γιατί έχουν ήρεμη επιφάνεια, με τη λογική σου λες ότι όλα είναι καλά, όμως ούτε που το καταλαβαίνεις για το πότε σου τρώνε χρόνο κι ενέργεια αφήνοντάς σε κούφιο κέλυφος μέχρι ο ένας από τους δύο να βρει πάθος αλλού. Δεν ήθελα να φτάσω τον εαυτό μου σε τέτοιο σημείο, γι' αυτό έφυγα. Στην αρχή με μισή καρδιά, αλλά κάθε Σ/Κ που περνάει και το ξοδεύω σε μένα, χαίρομαι όλο και περισσότερο.

Ναι το διαβασα ολο!! Τα ανελυσες ολα τοσο ωραια, μας παρεθεσες γεγονοτα, τα δικαιολογησες δεν μου εμεινε καμμια απορια. Εχεις σε ολα δικιο! Μονο..να.. ξερεις τι δεν ειδα πουθενα? Τον ερωτα!

Μα ήμουν ερωτευμένη, και μάλιστα πολύ. Δεν ήθελα να μπω σε τόσες λεπτομέρειες σε μια εξομολόγηση γιατί ήδη έγραψα ένα σωρό. Ήμουν πάρα πολύ ερωτευμένη και του έδειχνα ανοιχτά ότι τον θεωρούσα πολύ ποθητό άντρα και πολλές φορές εγώ ξεκινούσα κάτι μεταξύ μας, εκείνος ήταν πιο χλιαρός. Αρχικά νόμιζα ότι μπορεί να ήθελε χρόνο για να ανοιχτεί ή το φόρτωνα στο γεγονός ότι έχω από τη φύση μου μικρό στήθος (τι να κάνουμε. το μεγάλο στήθος είναι υνυφασμένο με τη σεξουαλικότητα) και στο ότι γενικά είναι πιο εσωστρεφής σαν άνθρωπος. Δεν είναι ότι απέφευγε ενεργά το σεξ μεταξύ μας, αλλά τύχαινε ας πούμε να ξυπνάμε μαζί και αν δεν έκανα εγώ κίνηση να τον αγκαλιάσω και να φιληθούμε, εκείνος μπορούσε να μην έκανε κάτι αντίστοιχο πάντα. Δηλαδή, ήταν πολλά τα σημάδια που όσο ήμουν ερωτευμένη πίστευα ότι θα φτιάξουν με τον καιρό, γιατί εκείνος είχε κάπου 3-4 χρόνια να κάνει σχέση, ήταν αρκετό διάστημα μόνος του. Αλλά στο τέλος παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι απλά υπέφερα και άρχισα να νιώθω λίγο ο άντρας της σχέσης, αν με καταλαβαίνεις, σα να μπήκα εγώ στη διαδικασία να τον κερδίζω, να τον προσεγγίζω σεξουαλικά, να του κάνω κοπλιμέντα. Ε σόρρυ, όσο έρωτα και να έχεις για τον άλλον, αν στο τέλος νιώθεις ο βλάκας της σχέσης, τι να το κάνεις. Και αυτό συγκεκριμένα το συζήτησα μαζί του κάποια στιγμή, δεν το κράτησα μέσα μου. Και μου απάντησε ότι μάλλον έφταιγα εγώ στο ότι τον φανταζόμουν αλλιώς από ότι είναι στην πραγματικότητα και ότι γενικά από τη φύση του δεν είναι ρομαντικός ούτε έχει ανάγκη το σεξ τόσο πολύ ούτε πρόκειται να τοποθετήσει σε βάθρο οποιαδήποτε γυναίκα ξεχνώντας τον εαυτό του. Και λες ΟΚ, να τα κάνεις όλα αυτά πέρα, γιατί βλέπεις ότι ο άνθρωπος θέλει να χτίσει κοινό μέλλον για τους δυο σας και τα παιδιά σας και επιδιώκει σχέση βασισμένη στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, στο εμείς, στις κοινές αξίες, αλλά δεν είδα ούτε αυτό από μεριάς του. Για αυτό και λέω πόσο χαζή είμαι που έφαγα τόσο χρόνο μπερδεύοντας την απάθειά του με σταθερότητα χαρακτήρα. Και ο βάλτος στην επιφάνεια σταθερός δείχνει, αλλά για το πότε πνίγεσαι μόλις πατήσεις, χαμπάρι δεν παίρνεις.

Δεν θέλετε τα ίδια πράγματα στη ζωή Υποστηρίζω κ υπερθεματιζω ότι κ οι 2 φίλες σου οι παντρεμένες Σε οτι αφορά τ συνάντηση είμαι αρνητικός Δεν θ βγεί τίποτα ίσα ίσα που μπορεί ν σε "τουμπαρει" κ μετά απο κάποιους μήνες ν είσαι στο ίδιο σημείο, όσο γ τις εξηγήσεις: "τα λίγα λόγια ζάχαρη κ τ καθόλου μέλι" Οι δρόμοι σας συναντήθηκαν περάσατε σχετικά καλά κατά πως λες αυτό τ διαστήμα (αυτός σίγουρα) αλλά ήρθε η ώρα ν χωρίσουν Το ένστικτο ν τ "ακους" Ο καθένας μ τ θέλω κ τις επιδιώξεις του, είστε ώριμοι ενήλικες, τ υπόλοιπα είναι κορδέλες γ νηπιαγωγείο, αυτός βολεύτηκε, εσύ έκανες πλάνα όνειρα, τέλος τ έργο, τίτλοι συντελεστών, παμε γ την επόμενη σεζόν

Εξ. εδώ... Ακριβώς όπως τα λες, ναι! Αυτό ήταν που φοβόμουν πιο πολύ απ' όλα αν τον συναντούσα τώρα, ότι θα τον έβλεπα τώρα σε μια περίοδο που νιώθω την απουσία του από τη ζωή μου και αυτός με ένα-δυο καλά λόγια που δεν του κοστίζουν τίποτα θα με επανέφερε στη σχέση και θα μπέρδευε τα πράγματα πιο πολύ. Πιστεύω ότι εκείνα τα 3-4 ή κάπου τόσα χρόνια που είχε μείνει μόνος του πριν γνωριστούμε τον έκαναν να συνηθίσει μόνος και να μη σκέφτεται για δύο. Να σημειώσω επίσης ότι γνωριστήκαμε μέσω κοινών γνωστών, και ξέρεις τώρα πώς δουλεύει αυτό, δεν χωρίζεις με την πρώτη μικρή απογοήτευση, αλλά λες να βγάλουμε ασπροπρόσωπη την προξενήτρα, αφού μου τον συστήσανε σαν ώριμο και καλοσυνάτο άντρα. Ε δεν γίνεται όμως να ταιριάζουμε και να χτίζουμε κοινό μέλλον με τον κάθε ώριμο και καλοσυνάτο εκεί έξω, έχει και άλλους παράγοντες και μάλλον ο συγκεκριμένος δεν με ήθελε τόσο τελικά.

Scroll to top icon