Η κάννη στράφηκε. Κοίταξε, αναζήτησε, δεν βρήκε, σταμάτησε. Είναι η ώρα σκεφτόταν. Είναι η στιγμή. Είναι το τώρα που σταματάει και περνάει στην σφαίρα του για πάντα. Είναι η ώρα που όλα μηδενίζονται. Είναι η στιγμή που από υλικό γίνεσαι άυλο. Η κάννη στράφηκε. Μπορώ; Σκέφτηκε. Θέλω; Αναρωτήθηκε. Πρέπει; Δεν υπάρχουν πρέπει αποκρίθηκε. Κάθισε για λίγο.
Την ώρα που όλα είναι τεταμένα και όλες οι αισθήσεις σου λειτουργούν άρτια. Την ώρα που φόβος και χαρά είναι το ίδιο συναίσθημα. Ενσυναίσθηση είπε, μίλησε στον εαυτό του για πρώτη φορά. Ουσιαστικά και σε βάθος, όχι πλεόν επιδερματικά. Κουράστηκε. Αγανάκτησε. Κατάφερε να μιλήσει στο ίδιο του τον εαυτό. Ναι, το έκανε αφού έφτασε στο τέλμα.
Η κάννη στράφηκε και αν γίνει δεν έχει γυρισμό. Δεν έχει λίγο ή πολύ, έχει όλα ή τίποτα, ναί ή όχι, καλό ή κακό. Τα αφουγκράστηκε όλα αυτά για λίγη ώρα και σιώπησε και μετά απόρησε. Γιατί σε μένα; Είναι κάποιο είδος τυχερού παιχνιδιού; Είναι τυχή η θέση που βρίσκομαι; Τότε γιατί δεν βρίσκονται και άλλοι; Κι αν βρίσκονται γιατί δεν είναι οι πολλοί; Ανήκω στους λίγους; Ανήκω και στους προβληματικούς;
Δεν ξέρει και δεν βρέθηκε κανένας να απαντήσει στα ερωτήματα του. Να δώσει εκείνος τις απάντησεις που δεν μπόρεσε να δώσει ο ίδιος.
Επαίξε για λίγη ώρα μαζί του, επεξεργάστηκε τον άριστο σχεδιασμό του, πήρε για λίγο τις σφαίρες στα χέρια του κι εκείνες σαν μίλησαν στο είναι του και κατάφεραν να δώσουν τις απαντήσεις που έψαχνε. Οπλίστηκε και η κάνη στράφηκε για άλλη μια φορά προς το πρόσωπο, προς την καρδιά και προς το μυαλό.
Έφτασα είπε, εδώ είναι το τέλος. Το τέλος πάντα είναι λυτρωτικό και καθαρτηρίο, διδάχτηκε από την ζωή. Σε ποιόν δεν θα άρεσε να φτάσει εκεί που βρίσκεται εκείνος τώρα. Απάντησε τελικά, είναι τυχερός άνθρωπος. Έστω και αργά βρήκε την λύση του προβλήματος με κάποιο τρόπο, βρήκε το νήμα. Είναι έτοιμος με χέρια ιδρωμένα και ψυχή που τρέμει. Όπως τρέμει κάθε φορά σε κάτι που κάνει για πρώτη φορά. Μόνο που πλέον ήταν μία και μοναδική φορά.
Άφησε για λίγο το όπλο του δίπλα του. Μπας και αρχίζω και γίνομαι υγιής; Έδωσε απάντηση σε κάτι που τον ταλάνιζε πάντα. Όχι αποκρίθηκε λίγο μετά, αναλαμπή ήταν. Όπως και σε κάθε ζωντανό κορμί πρωτού αφήσει την ζωντάνια και περάσει στο νεκρόσημο, φαίνεται υγιής και ολόσωστος.
Έπρεπε να αποφασίσει. Δεν του άρεσαν τα διλήμματα, τον εκνεύριζαν. Ένας κόσμος που γίνεται όλο και πιο λιγός –άλλωστε δεν προσέφερε και τίποτα, θεώρησε. Πήρε το όπλο, μία σφαίρα εκεί που έπρεπε και η δουλειά έγινε. Τις τακτοποίησε με μαεστρία, σχεδόν σαν να το είχε ξανακάνει, χαμογέλασε πικρά. Πόσο καιρό είχε να δεί τον εαυτό του να χαμογελά, ούτε που υπολογίζε πότε. Ακούμπησε την σκανδάλη ήσυχα, απαλά σαν να ακουμπούσε για τελευταία φορά αυτό που λάτρευε πιο πολύ στην ζωή του και δεν ήθελε να το πονέσει. Δεν ήθελε να πληγώσει κανέναν, ήθελε απλά να πάει τον εαυτό του εκεί που ήταν πιο ασφαλής.
Για τελευταία φορά έστρεψε την κάννη και κάπως αμήχανα ακούστηκε τόσο δυνατά και εκκωφαντικά το ΜΠΑΜ. Και τότε ξύπνησε, βγήκε από την πλάνη και το ψέμα που έπλασε ο ίδιος, σταμάτησε το κουκλοθέατρο -παραμεγάλωσε άλλωστε. Άνοιξε τα μάτια του, βγήκε στον ήλιο, δάκρυσε. Και το απόλαυσε όσο τίποτε άλλοτε. Το λάτρεψε.
Έβαλε ραδιόφωνο στα ακουστικά του, Placebo "meds".
Πλέον ήξερε.
σχόλια