Το ακούμε κατά καιρούς ότι η Αθήνα έχει γίνει πολύ «καυτή» τα τελευταία χρόνια όχι μόνο ως προορισμός αλλά και (ημι)μόνιμη κατοικία διάφορων ψαγμένων καλλιτεχνών (εικαστικών, μουσικών κ.λπ.) του εξωτερικού που έχουν βρει εδώ ένα ιδανικό αραξοβόλι, μια νέα έδρα δραστηριοτήτων, μια νέα αρχή ή απλά «τον μήνα που τρέφει τους έντεκα», που λέμε εμείς οι καχύποπτοι αυτόχθονες.
Άλλο να το ακούς όμως και άλλο να το διαπιστώνεις, όπως συνέβη με τον μακάβριο τρόπο, όταν μάθαμε στα τέλη του Γενάρη ότι η πρωτοποριακή ποπ σταρ SOPHIE άφησε εξαιτίας τραγικού ατυχήματος την τελευταία της πνοή στην Αθήνα, όπου διέμενε μόνιμα το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Και τώρα μαθαίνουμε ότι τους τελευταίους μήνες ζούσε επίσης ανάμεσά μας ένας παλιός γνώριμος, ο αιώνιος ποπ εστέτ, διανοούμενος, συγγραφέας, εικαστικός, style icon, αντιρρησίας συνείδησης, κοσμοπολίτης, περιηγητής και δημιουργός βελούδινων ύμνων της νεότητάς μας: ο Nick Currie, γνωστός ως Momus.
Στα νέα, «αθηναϊκά» τραγούδια του Momus συνυπάρχουν η conceptual αντίληψη, ο λεπτός σαρκασμός και οι εθιστικές μελωδίες που διακρίνουν το έργο του μαζί με έναν εκκεντρικό θίασο εκλεκτών προσκεκλημένων από το υπερπέραν.
Δεν πρόκειται φυσικά για την πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα, όπου είχε περάσει και την παιδική του ηλικία, πριν επιστρέψει στην Βρετανία, μεταξύ Παλαιού Ψυχικού, όπου διέμενε τότε η οικογένειά του, και Πλατείας Κολωνακίου, όπου βρισκόταν το γραφείο του μπαμπά του (στο κτίριο του Βρετανικού Συμβουλίου).
Έχει ξανάρθει μέσα στα χρόνια και για συναυλίες και για Μπιενάλε και για σκέτη αναψυχή, τώρα όμως δημιούργησε ολόκληρο άλμπουμ στα μέρη μας (κυκλοφορεί επίσημα τέλη Απριλίου) και μάλιστα με τον ευθύ κι απροσχημάτιστο τίτλο “Athenian” («Αθηναίος»), ενώ στα βίντεο που συνοδεύουν διάφορα τραγούδια του άλμπουμ (και ειδικά το ομώνυμο) μπορεί κανείς να δει ειδυλλιακές (πραγματικά) εικόνες και σκηνές της Αθήνας του lockdown, από τον Λυκαβηττό ως του Φιλοπάππου, από το Κολωνάκι ως το Μεταξουργείο, από την Κηφισιά ως το Κουκάκι κι από τον Πειραιά ως τη Γλυφάδα.
Momus: Athenian
«Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι άλλη μια μέρα στον παράδεισο του lockdown» δηλώνει χαρακτηριστικά ο ίδιος σχετικά με τις περιηγητικές εξορμήσεις του απ΄ άκρη σ’ άκρη στο λεκανοπέδιο, που του θυμίζει με κάποιον τρόπο τη Σεούλ (εξαιτίας των λόφων στο κέντρο της πόλης) και τη Βαρκελώνη (εξαιτίας της παραλιακής ζώνης).
«Είναι είτε η χειρότερη είτε η καλύτερη εποχή στην ιστορία για να ταξιδεύει κανείς, δεν έχω καταλήξει» λέει επίσης, παρότι εμφανίζεται εξαιρετικά ευτυχής και προνομιούχος που διαθέτει τον χρόνο και τα μέσα να γυρνά ανά την Ευρώπη, όπως έκανε πριν καταλήξει στην Ελλάδα ακτοπλοϊκώς μέσω Ιταλίας, σ’ αυτή την αλλόκοτη συνθήκη όπου η εστίαση και η φιλοξενία είναι από περιορισμένη ως ακυρωμένη, τα μέρη όμως είναι απαλλαγμένα από το φορτίο του τουρισμού.
Τον περασμένο μήνα, μάλιστα, έκλεισε στην Αθήνα τα 61 του, παρότι εμφανισιακά παραμένει ακαθόριστης ηλικίας και απαράμιλλου στυλ (και με πολύ νεότερη σύντροφο, όπως μπορούμε να δούμε στα βίντεο που ανεβάζει).
Εξάλλου, τεχνικά είναι αθάνατος αφού έχει οικειοποιηθεί από νεαρή ηλικία ως καλλιτεχνικό ψευδώνυμο το όνομα ελάσσονος μεν, αγρίως ιδιοσυγκρασιακού δε, θεού της ελληνικής μυθολογίας. Σύμφωνα με το σχετικό λήμμα της Βικιπαιδείας, ο Μώμος, γιος της Νύχτας (κατ’ άλλους της Θέμιδος και του Ύπνου, κατ’ άλλους αγνώστου πατρός) είναι ο θεός της χλεύης και του σκώμματος, της ειρωνείας και του σαρκασμού, ο οποίος εκδιώχθηκε από τον Όλυμπο επειδή αμφισβήτησε τον θεό Δία, ενώ επίσης κατέκρινε τον θεό Ήφαιστο, επειδή, όταν έφτιαξε τον άνθρωπο, δεν κατασκεύασε παράθυρα στο στήθος του, ώστε να βλέπει ο κόσμος τι σκέπτεται και αν λέει ψέματα ή αλήθεια (!). Λέγεται ακόμα ότι πέθανε από τη λύπη του, επειδή δεν κατόρθωσε να βρει καμία ατέλεια στην θεά Αφροδίτη (!!).
Στα νέα, «αθηναϊκά» τραγούδια του Momus συνυπάρχουν η conceptual αντίληψη, ο λεπτός σαρκασμός και οι εθιστικές μελωδίες που διακρίνουν το έργο του, μαζί με έναν εκκεντρικό θίασο εκλεκτών προσκεκλημένων από το υπερπέραν, όπως ο Λέοναρντ Κοέν, ο Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ, ο Ζορζ Μουστακί, αλλά και ο Μπένι Χιλ (και ειδικά ένα μουσικό νούμερό του από το 1971 με τίτλο “Pretty Greek Girl”, με αφετηρία το οποίο μπορούμε να διαγράψουμε έναν «ελληνοκεντρικό» άξονα, λιγότερο ή περισσότερο φοκλόρ, που φτάνει μέχρι το “Common People” των Pulp, οι οποίοι είχαν επηρεαστεί από την προσέγγιση του Momus στην εναλλακτική ποπ, όπως είχε αναγνωρίσει ο Jarvis Cocker κάποτε).
Benny Hill - Pretty Greek Girl (1971)
Αφήνω εδώ τους γεμάτους εικόνες από τον «παράδεισο του αθηναϊκού lockdown» στίχους του τραγουδιού «Athenian», το οποίο καταλήγει με τον δημιουργό του να αναφωνεί σε πειραγμένα ελληνικά: «Δεν είμαι τουρίστας, ε μαλάκα, είμαι Αθηναίος…».
ATHENIAN
They're locking down the planet now as liberties unravel
I hope you're in your happy place because it's hard to travel
Me I'm being Athenian and loving every minute
A place like this, a time like this, it's easy to be in it
I guess the only question, now I can't leave anyhow
Is how to be a little more Athenian than thou
The feral cats are friendly and the coffee's good and cheap
And up the hill from me I see a market marks the street
A maze of orange parasols, a blaze of fruit and veg
A radical rembetiko twinkling at the edge
In the National Garden for their Instagram accounts
Teenagers throw poses as sexy as the plants
I took the tram to Edem and the shingle to the gulls
I felt the need to climb the sea or swim the hills
I don't know what to say unless I say today
Has been Athenian in every way
Athenian by name, Athenian by nature
You glide along the beaches from Piraeus to Glyfada
Go shopping in Kifissia like it's Beverly Hills
AWOL in Kolonaki, ogling the girls
The views from Likabetus and Philopappou hill
Although you climb a thousand times they still give you a thrill
I guess the only question, now you can't leave anyhow
Is how to be a little more Athenian than thou
Then ime touristas, eh malakka, ime Athineos!
Open University: Athens