Ευκάλυπτος
Έχει νόημα να θυμάσαι; Έχει νόημα να ξεχνάς― τινάζοντας το παρελθόν σαν πιτυρίδα;
ΤΙ ΝΙΩΘΩ ανακαλύπτοντας αυτές τις φωτογραφίες, ξαφνικά, στο fb; Μισός αιώνας πριν στη ζωή μου. Το θερινό «κέντρον» Ομπρέλα, του συνονόματου θείου μου, Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Ήμουν ενίοτε γκαρσονάκι εδώ, από τα 12. Το κέντρο άνοιξε το 1962, έκλεισε το ’75. Δεν το είχα ξαναδεί, αν και το φανταζόμουν έντονα. Είχα γράψει και κάτι εδώ.
Τι νιώθω; Γιατί δάκρυσα μόλις τις είδα;
Ξέρετε, αν δεν υπάρχουν ίχνη από αυτά που έζησες, και περάσουν πολλά χρόνια, νομίζεις ότι μπορεί και να μην υπήρξαν ακριβώς έτσι, ότι είναι ίσως υπερβολές της φαντασίας σου. Σίγουρα, ανακαλούσα συχνά μόνος, ένα κέντρο πολύ πιο εντυπωσιακό, και νομιζα ότι η οροφή είναι κυκλική, θυμάμαι σίγουρα και ένα τζουκ μποξ, αλλά ναι, αυτός ήταν ο μπάρμπας μου ο Στάθης (αυτός που μού είπε ότι έχουμε αρμένικη ρίζα), η θεία μου η Μαίρη, η μαγείρισσα με το γάργαρο γέλιο, αυτά τα φτηνά τραπεζάκια και αυτή η κιθάρα που θυμάμαι να τραγουδάνε το Ξύπνα Γλυκιά μου Αγραμπελη.
Δακρύζω μάλλον γιατί ξέρω πια (πολλοί θάνατοι!), ότι αυτές οι φωτογραφίες, οι ξαφνικές, αν και δολώνουν λίγο τη ζωή που έζησες, το ψάρι τελικά θα φύγει. Όλα στο μυαλουδάκι σου επιζούν, μόνο εκεί, φορτωμένα, μια στοίβα σπασμένες εικόνες, και σύντομα θα σβηστούν μετά την απομάκρυνσή σου από το ταμείο.
Δεν έχω απαντήσει: είναι αυτό δικαιοσύνη της ζωής που καλπάζει ασύστολη; Έχει νόημα να θυμάσαι; Έχει νόημα να ξεχνάς― τινάζοντας το παρελθόν σαν πιτυρίδα;
Ξέρω μόνο ότι το παρελθόν είναι μια ναρκωτική λούπα, η ζέστη που κοιμάσαι στα ούρα σου παιδί― υπέροχη ζέστη, αλλά ανέφικτη, ποιος μπορεί να ζήσει έτσι;
Γι αυτό, ενώ έχω ανέκαθεν κλίση στη νοσταλγία και το μελόδραμα, τινάζομαι, όπως τινάζεσαι στον ύπνο σου, μακριά, στον αντίποδα, στον ιδρώτα και την έξαψη της στιγμής, του τώρα, της αμνησίας, του άγραφου χαρτιού. Ούτε αυτό όμως με χορταίνει. Κάτι λείπει. Δεν μπορείς να σβήσεις τα παλιά, σ’ ακολουθούνε σα σκυλί που το κλωτσάς.
Αχ θεία Μαίρη! Τι ωραία που μάς σκέπαζε ο ευκάλυπτος…
