Γεννήθηκα κατά λάθος στα Γιαννιτσά. Είμαι το τρίτο παιδί της οικογένειας και βιαζόμουν πολύ να βγω. Ήταν τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, Ιούνιος – είμαι του καλοκαιριού. Η μητέρα μου βρισκόταν στον τόπο καταγωγής της, τη Βέροια, καθόταν αμέριμνη και έπινε το καφεδάκι της όταν την έπιασαν οι πόνοι. Πήρε τηλέφωνο τον στρατιωτικό μπαμπά μου, που τότε ήταν με μετάθεση σε νησί. Μίλησαν με τον γιατρό, έπρεπε να φύγει αμέσως για Θεσσαλονίκη για να γεννήσει, αλλά το αυτοκίνητο δεν πρόλαβε ποτέ να φτάσει από τη Βέροια, έτσι γεννήθηκα κάπου στο ενδιάμεσο. Είκοσι ημερών μπήκα για πρώτη φορά στο αεροπλάνο για το νησί όπου βρισκόταν ο πατέρας μου. Φαινόμουν από βρέφος ότι θα είμαι παιδί των αεροπλάνων. Μέχρι τα οκτώ μου μετακινιόμασταν συνέχεια –Λάρισα, Αθήνα, Νάουσα…–, μέχρι να εγκατασταθούμε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί τα έκανα όλα, μεγάλωσα, σπούδασα, είμαι πολύ δεμένη με την πόλη. Νιώθω, είμαι και φαίνομαι Θεσσαλονικιά. Κυρίως φαίνομαι!
• Ήμουν πολύ τυχερή γιατί είχα μια προστατευμένη παιδική ηλικία. Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ αυστηρός, δεν μας άφηναν να βλέπουμε τηλεόραση, μόνο παιδικά σε συνδρομητικά κανάλια. Γι’ αυτό μέχρι και τώρα, στα είκοσι έξι μου, είμαι πολύ συνδεδεμένη με τις ταινίες της Disney. Μεγάλωσα μέσα στο στρατόπεδο της πολεμικής αεροπορίας, κοντά στη Θέρμη, γιατί στις οικογένειες των στρατιωτικών παρείχαν μισθωμένες κατοικίες. Δεν υπήρχε κάποιος κίνδυνος εκεί, παίζαμε με τα άλλα παιδιά των στρατιωτικών και γυρνούσαμε σπίτι δύο και τρεις η ώρα. Όλη η περίοδος του δημοτικού ήταν προφυλαγμένη, βουτηγμένη στην αθωότητα και στο γέλιο. Γι’ αυτό μετά, όταν πήγα στο γυμνάσιο, ήταν πολύ απότομη η μετάβαση στη σκληρότητα.
Μη με ρωτήσεις πώς τα κατάφερα, αλήθεια δεν έχω ιδέα. Γι’ αυτό και πλέον συμβουλεύω όλα τα τρανς άτομα να δώσουν χρόνο στον εαυτό τους. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που βιώνουν, χρειάζεται υποστήριξη και χρόνο. Εγώ παράτησα το σπίτι μου, τη χώρα μου, τους φίλους και την οικογένειά μου και πήγα στο Μιλάνο, όπου από το πρωί μέχρι το βράδυ έκλαιγα, με έβριζαν, έκανα εμετούς…
• Όταν ξαφνικά άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο αντισυμβατική είναι η ταυτότητά μου σε σχέση με τα πρότυπα της οικογένειάς μου και τον περίγυρό μου εν γένει, ξεκίνησαν οι πρώτες συγκρούσεις και οι ρωγμές. Από το «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» αρχίσαμε να συζητάμε στα οικογενειακά τραπέζια περί πορνείας και ναρκωτικών, όταν πριν από δύο χρόνια ακόμα έπαιζα με κούκλες. Δεχόμουν συμπεριφορές και άκουγα πράγματα που δεν θα έπρεπε να ακούει κανένα παιδί από το στενό του περιβάλλον, που υποτίθεται ότι πρέπει να σε στηρίζει. Από μικρή λάτρευα τα παιδιά, ήθελα να κάνω οικογένεια, οπότε άκουγα ότι δεν θα με παντρευτεί ποτέ κανείς, ότι δεν θα με αγαπήσει ποτέ κανείς πραγματικά, ότι θα με βλέπουν πάντα ως κινούμενο σεξουαλικό αντικείμενο, ότι θα είμαι για πάντα μόνη μου. Αυτά δεν μπορείς να τα διαχειριστείς. Αλλά κάπως έτσι έρχεται και η γρήγορη ωρίμανση. Η εφηβεία γενικά δεν ήταν καλή περίοδος. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, διάβαζα πολύ, οι καθηγητές μου είχαν μεγάλη πίστη σε μένα, ότι θα κάνω κάτι ακαδημαϊκό, και εκεί εντάθηκαν οι συγκρούσεις, άρχισαν να παίρνουν μελοδραματικές διαστάσεις
• Μέχρι τότε εγώ δεν ήξερα καν τι είναι η τρανς ταυτότητα, μιλάμε για παντελή έλλειψη ορατότητας τότε. Και οι γονείς μου, βέβαια, είχαν λάβει την αρνητική εικόνα της εκπροσώπησης από τα ’90s. Θεωρούσαν ότι με το να μου παρουσιάζουν την ωμή πραγματικότητα θα με έκαναν κάπως να «αλλάξω γνώμη» ή ότι θα άλλαζαν μαγικά την ταυτότητά μου. Αυτές τις εικόνες είχαν, αυτό ήξεραν, αυτό έλεγαν.
• Το πρώτο τρανς άτομο που θυμάμαι να καταλαβαίνω την ταυτότητά του ήταν η Isis King, η πρώτη τρανς υποψήφια στο «America’s Next Top Model». Τότε ήταν η στιγμή που αισθάνθηκα ταύτιση και είπα «εδώ είμαι». Αντιλήφθηκα ότι αυτό που είμαι έχει ονοματεπώνυμο, υφίσταται, έχει ελπίδα, έχει λύση, δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο σε μένα και το βιώνω ολομόναχη. Τότε βρίσκεις ένα νόημα στη ζωή σου.
• Η Νομική δεν ήταν καθόλου δική μου απόφαση. Στα δεκατέσσερα είχα φτάσει σε σημείο να καταλαβαίνω τι είναι το μόντελινγκ, να διαβάζω σχετικά με αυτό, για να μάθω τι χρειάζεται και πώς να γίνω μοντέλο. Είχα κατασταλάξει ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Είχα πάντα το mindset του nerd, ήμουν φυτό, γι’ αυτό είχα αποφασίσει ότι πρώτα θα το μελετήσω πριν μπω στον χώρο. Στο τέλος της Β’ Λυκείου είχαμε τη συγκέντρωση των γονέων στο φροντιστήριο. Ο μπαμπάς μου ρώτησε τους καθηγητές πώς πήγα και η αντίδρασή τους ήταν «τώρα εσείς γιατί ήρθατε, γιατί χάνετε τον χρόνο σας;». Ήταν σίγουροι για την επιτυχία μου στις Πανελλήνιες, ότι θα έμπαινα στο πανεπιστήμιο. Αφού του είχαν φουσκώσει τα μυαλά, την ίδια μέρα εγώ του είπα «κοίταξε να δεις, για να μην ξοδεύουμε τα λεφτά μας, μπορείς να με σταματήσεις από το φροντιστήριο, έχω αποφασίσει να μη δώσω Πανελλήνιες, θα γίνω μοντέλο». Έγινε έξαλλος, φώναζε, μου είπε ότι δεν θα το επιτρέψει, ότι δεν θα στεκόταν εμπόδιο στην ευτυχία μου μεν, αλλά ότι έπρεπε να σπουδάσω και μετά ας έκανα ό,τι ήθελα. Κώλωσα, μαζεύτηκα, δεν είχα το κουράγιο να τους πάω κόντρα και υποχώρησα. Ήθελα να περάσω Φιλολογία, έγραψα πολύ καλά, περνούσα με άνεση όπου ήθελα, και έπεσε ξανά η πίεση των καθηγητών και των γονιών να μπω στην πιο υψηλόβαθμη σχολή. Υποχώρησα ξανά, αφού δεν με ενδιέφερε, οπότε είπα «ας σπουδάσω ό,τι να ’ναι για να τους κάνω το χατίρι». Έτσι μπήκα στη Νομική.
• Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να χάσει τρία χρόνια από αυτό που πραγματικά αγαπώ, κάνοντας κάτι εντελώς άσχετο. Πιστεύω βέβαια ότι με την παρουσία μου στη σχολή πήρα πολλές γνώσεις, διεύρυνα τους ορίζοντές μου, γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους που εκτιμώ ακόμα και σήμερα, δοκίμασα τα όριά μου – γιατί παρακολουθούσα και διάβαζα. Ακόμα και σήμερα μπορώ να παρακολουθήσω νομικές συζητήσεις. Άντεξα τρία χρόνια. Στα είκοσι έφαγα μεγάλο πατατράκ, «είσαι είκοσι, τι έχεις κάνει στη ζωή σου; Κάνεις ό,τι σου λένε οι άλλοι, είσαι σε σώμα που δεν σου ανήκει, σπουδάζεις κάτι που δεν σου αρέσει», δεν υπήρχε πουθενά η Καίτη. Εκεί έκανα στροφή 180 μοιρών, παράτησα τη Νομική στο τέλος του τρίτου έτους, δεν έδωσα ποτέ εκείνη την εξεταστική και απλώς πήρα μια βαλίτσα, έχοντας μερικά χρήματα στο πορτοφόλι μου, έφυγα από την Ελλάδα και τα ξεκίνησα όλα από το μηδέν.
• Μετά, τι να σου πρωτοπώ; Πολλές φορές αποστασιοποιούμαι και αναρωτιέμαι αν είμαι πραγματικά εκείνη που της συμβαίνουν όλα αυτά τα πράγματα. Παιδεύτηκα πολύ για να φτάσω ως εδώ. Όταν ξεκίνησα το μόντελινγκ, ήταν πολύ δύσκολα. Είχα τόσους ανθρώπους που ούρλιαζαν ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, ότι απλώς θα χάσω τον χρόνο μου και τα χρήματά μου. Ξεκίνησα το μόντελινγκ και ταυτόχρονα, λίγες εβδομάδες μετά, τη φυλομετάβαση.
Στη δύσκολη περίοδο της ορμονοθεραπείας έβλεπα συνέχεια αλλαγές στο σώμα μου, το στήθος μου πρηζόταν, η περιφέρειά μου άνοιγε, η μέση μου στένευε, τα μαλλιά μου μάκραιναν, το πρόσωπό μου άλλαζε. Άλλαζα ολόκληρη και έκανα μια δουλειά που στηριζόταν στην εικόνα μου. Σε μια περίοδο που είναι πολύ ευάλωτη για όλα τα τρανς άτομα, λόγω των μεγάλων ανασφαλειών και των ψυχολογικών μεταπτώσεων, και χρειάζονται ψυχολογική στήριξη για να διαχειριστούν και να αγκαλιάσουν τις αλλαγές που βλέπουν στον εαυτό τους, εγώ είχα ανθρώπους που με έκριναν καθημερινά για την εξωτερική μου εμφάνιση, με έλεγαν χοντρή, κοντή, άσχημη, σπυριάρα – αυτή είναι η φύση της δουλειάς.
Μη με ρωτήσεις πώς τα κατάφερα, αλήθεια δεν έχω ιδέα. Γι’ αυτό και πλέον συμβουλεύω όλα τα τρανς άτομα να δώσουν χρόνο στον εαυτό τους. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που βιώνουν, χρειάζεται υποστήριξη και χρόνο. Εγώ παράτησα το σπίτι μου, τη χώρα μου, τους φίλους και την οικογένειά μου και πήγα στο Μιλάνο, όπου από το πρωί μέχρι το βράδυ έκλαιγα, με έβριζαν, έκανα εμετούς… Έπρεπε όμως να αντέξω και να δουλέψω γιατί από αυτό βιοποριζόμουν, δεν το έκανα από ματαιοδοξία και φιλαυτία, και είχα να υποστηρίξω μια πάρα πολύ ακριβή διαδικασία, να καλύψω ενοίκιο, γιατρούς, ορμόνες... Ήταν δύσκολος ο πρώτος χρόνος της ορμονοθεραπείας. Βέβαια είμαι πολύ συναισθηματικά δεμένη με το Μιλάνο, γιατί είναι το μέρος όπου ξαναγεννήθηκα.
• Αυτά συνέβαιναν το 2017, το διάστημα που ψηφιζόταν στην Ελλάδα η Νομική Αναγνώριση Ταυτότητας Φύλου. Ευτυχώς όλος αυτός ο οχετός και η παραπληροφόρηση που υπήρχε τότε στην Ελλάδα για την ταυτότητα φύλου δεν είχε φτάσει σε μένα. Μετά από έναν χρόνο γύρισα στην Ελλάδα, συνέχισα τις ορμόνες, κατέβηκα στην Αθήνα και υπέγραψα με ένα πρακτορείο, κάπως έτσι συνεχίστηκαν τα πράγματα.
• Στο εξωτερικό υπάρχουν πολλά τρανς μοντέλα με αξιόλογη πορεία που έχουν φτάσει ψηλά και αποτελούν πηγή έμπνευσης, εγκαθιδρύοντας το role modeling, ότι δηλαδή δεν αρκεί να είσαι ένα πανέμορφο μοντέλο αλλά πρέπει και να μπορείς και να καλλιεργείς ταυτότητα και συνείδηση. Στην Ελλάδα ο ρατσισμός είναι ακόμα πολύ έντονος. Ακόμα και τώρα, που θεωρώ ότι έχω φτάσει σε ένα αρκετά ικανοποιητικό επαγγελματικό επίπεδο ως μοντέλο, δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν εύκολο για μένα να δουλέψω στην Ελλάδα. Ακόμα και μετά το catwalk της Prada δεν ξέρω αν θα με δέχονταν οι σχεδιαστές. Προσπάθησα να τους καταλάβω όταν έκανα την καμπάνια του Pantene. Απλώς διαφήμιζα ένα σαμπουάν και έπρεπε κάθε μέρα να λαμβάνω DMs που μου εύχονταν να πάθω καρκίνο, να δέχομαι απειλές κατά της ζωής μου, να βγαίνουν hashtags για cancel του προϊόντος, να μου στέλνουν φωτογραφίες που έχουν πετάξει τα μπουκάλια στα σκουπίδια. Όταν το αγοραστικό κοινό και η ελληνική κοινωνία είναι αυτή, ο μικρός Έλληνας σχεδιαστής είναι φυσιολογικό να φοβάται για την απόρριψη του προϊόντος του. Δεν θα ρισκάρει με κάποια που θα φάει hate εξαιτίας της ταυτότητας φύλου της. Θα ακολουθήσουν την πεπατημένη.
• Για όλες τις δουλειές που έχω κάνει ως τώρα είμαι περήφανη, γιατί κανένας δεν πίστευε σε μένα, οπότε και μόνο που κατάφερα να βιοπορίζομαι εδώ και έξι χρόνια και να τα έχω πετύχει όλα μόνη μου είναι πολύ σημαντικό. Σίγουρα τρέφω δέος και μεγάλη αγάπη για τους μεγάλους σχεδιαστές, τους μεγάλους οίκους, αυτό ονειρευόμουν από μικρή να κάνω ως μοντέλο: να περπατώ στις μεγάλες πασαρέλες. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το κατάφερα. Το πρόσφατο catwalk της Prada ήταν ένα όνειρο ζωής που πραγματοποιήθηκε. Στα είκοσι δύο μου, με το που προσγειώθηκα στο Παρίσι, στην πιο δύσκολη αγορά, η συνεργασία μου τότε με τον Rick Owens ήταν επίσης κάτι συγκινητικό. Και βέβαια όλα τα εξώφυλλα και τα editorials που έχω κάνει μέχρι τώρα είναι πολύ σημαντικά για μένα.
• Εγώ ανήκω σε εκείνο το ξεχωριστό κομμάτι του μόντελινγκ, επειδή έχω και πέντε πράγματα να πω. Θεωρώ, λοιπόν, ότι αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Θα μιλάω για καταστάσεις που μαστίζουν την ελληνική κοινωνία και πιστεύω πως έχω βρει έναν τρόπο να αναδεικνύω αυτά τα θέματα μέσω της δουλειάς μου. Θα ήθελα να ανοίξω το δικό μου πρακτορείο μοντέλων για να συνδυάσω τις δυο μεγάλες μου αγάπες, το αντικείμενό μου με τα νέα παιδιά και τη διδασκαλία. Και σίγουρα θέλω να κάνω τη δική μου οικογένεια με πολλά παιδιά, όταν έρθει η ώρα – αυτό δεν έχει αλλάξει. Όταν όμως κάνεις ένα επάγγελμα τόσο δραστήριο και ταξιδεύεις συνέχεια, η προσωπική ζωή είναι δύσκολη. Δεν έχεις βάση, οπότε δεν μπορείς να χτίσεις κάτι σταθερό. Είμαι πολύ συναισθηματική και πιστεύω στον βαθύ και αληθινό έρωτα, μια σχέση θέλει συνεχή αγώνα και προσπάθεια, οπότε χρειάζεται και ισχυρή βάση. Εγώ τώρα δεν μπορώ να προσφέρω ισχυρή βάση σε κανέναν. Είμαι λίγο «me, myself and I» εδώ και έξι χρόνια. Δεν το ‘χω με το να συμπορεύομαι αυτήν τη στιγμή.
• Στη Θεσσαλονίκη λατρεύω τα Κάστρα, είναι από τις αγαπημένες μου περιοχές. Βγαίνω σίγουρα κεντρικά, αλλά η μεγάλη μου αδυναμία είναι η παραλία, το νερό, η θάλασσα. Το σπίτι μου είναι αρκετά κοντά στη Νέα Παραλία και από πολύ μικρή, όταν δεν μπορούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά, όταν ήμουν στενοχωρημένη ή σε αδιέξοδο, όταν ήθελα να ξεφύγω, έτρεχα στη Νέα Παραλία, να έρθω σε επαφή με το νερό για να ξεχαστώ. Αυτό το κουβαλάω και στο εξωτερικό, πάντα ψάχνω μέρη να μείνω που να διαθέτουν το στοιχείο του νερού. Στο Μιλάνο μένω στο Ναβίλι που έχει τα κανάλια και μου θυμίζει Θεσσαλονίκη. Η αγαπημένη μου περιοχή στην Αθήνα είναι η Γλυφάδα και στο Λονδίνο το Κάμντεν. Όποιο μέρος μού θυμίζει την Παραλία, εκεί γύρω χτίζω την καθημερινότητά μου.
• Αγαπώ τη ζεστασιά των ανθρώπων της πόλης μου, το πόσο φιλόξενοι και γλεντζέδες είμαστε, και τώρα στο εξωτερικό καταλαβαίνω την αντίθεση. Και φυσικά το φαγητό! Μισώ το κουτσομπολιό, που υπάρχει σε όλες τις μικρές πόλεις. Με ενοχλεί που είναι αδύνατο να κάνεις κάτι και να μη μαθευτεί, που αμέσως θα υπάρξουν πέντε κοινοί φίλοι που θα το συζητήσουν μεταξύ τους.
Φωτογράφος: Ιωάννα Τοκμακίδου
Styling: Έλενα Κατσάνη
MUAH: Δήμητρα Ξαργιά
Agency: No Limits
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
