«Γίνεται χαμός», αυτή είναι η φράση που ακούς όταν μιλάς με το ιατρικό προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας. Πανικός, οργή και θλίψη.
Από χθες, σε όλες τις κλινικές και τις πτέρυγες, εκτυλίσσονται σκηνές αρχαίας τραγωδίας. Ασταμάτητα τηλέφωνα, αλλεπάλληλες διαγνώσεις, τραυματιοφορείς παντού, ατελείωτα χειρουργεία, κουρασμένα πρόσωπα, εκατοντάδες φάρμακα, οι σειρήνες των ασθενοφόρων, η αγωνία στα πρόσωπα των ασθενών και τα δάκρυα των συγγενών.
Λίγο μετά τη σφοδρή σύγκρουση των δύο τρένων στην περιοχή των Τεμπών, στο νοσοκομείο χτύπησε συναγερμός ενώ γιατροί και νοσηλευτές βρισκόταν επί ποδός. Από τα πρώτα λεπτά της τραγωδίας κατέφθαναν συνεχώς ασθενοφόρα είτε με νεκρούς είτε με τραυματίες. Αμέσως το νοσοκομείο τέθηκε σε εφημερία προκειμένου να συνδράμει στις ανάγκες περίθαλψης, ύστερα από το δραματικό γεγονός της σφοδρής σύγκρουσης της μοιραίας αμαξοστοιχίας.
Husam Naim: «Όλα αυτά που αντίκρισα μου θύμισαν, δυστυχώς, τις τραγικές εικόνες που είχα ζήσει στη Γάζα»
Στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας τα ασθενοφόρα μετέφεραν συνεχώς εγκαυματίες, οι οποίοι ούρλιαζαν, ζητώντας βοήθεια. Η νυχτερινή σιωπή του νοσοκομείου έσπασε από τις συνεχείς κραυγές και τα δάκρυα όλων. Ο Husam Naim είναι ειδικευόμενος Ορθοπαιδικός Χειρουργός στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας και στη συζήτηση μας ανασύρει στη μνήμη του τις αντίξοες στιγμές που βίωσε μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό καθώς και τους φρενήρεις ρυθμούς με τους οποίους εργάζονταν όλοι τους για να καλύψουν τις επιτακτικές ανάγκες που υπήρχαν.
Υπό την καθοδήγηση του διευθυντή της Ορθοπαιδικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας, Κώστα Μπαργιώτα, προσπάθησαν να διαχειριστούν την κατάσταση με τους πολυτραυματίες οι οποίοι αντιμετώπιζαν σοβαρά κατάγματα και τραύματα. Την ίδια στιγμή, είχαν και ένα άλλο βαρύ φορτίο εκτός από τη φροντίδα των ασθενών. «Όταν συνειδητοποιήσαμε το εύρος της καταστροφής με τους νεκρούς, η κατάσταση θύμιζε εμπόλεμη ζώνη», λέει στη LiFO ο Husam Naim.
Και συνεχίζει περιγράφοντας όλες τις δύσκολες στιγμές της χθεσινής βάρδιας: «Οι περισσότεροι ήρθαμε κατευθείαν από το σπίτι μας προκειμένου να συνεισφέρουμε στη φροντίδα των ασθενών. Έτσι, από χθες το βράδυ ζήσαμε μια κόλαση. Δώσαμε μια μεγάλη μάχη προκειμένου να κρατήσουμε στη ζωή όσους περισσότερους μπορούσαμε. Ήταν σοκαριστικές εκείνες οι στιγμές. Χρειάζεται να καταβάλεις μεγάλη σωματική και ψυχολογική προσπάθεια για να διαχειριστείς τέτοιες καταστάσεις. Το βράδυ η πίεση ήταν τεράστια ενώ το χειρότερο ήταν ότι είχαμε συνεχή ροή πτωμάτων από ένα σημείο και μετά. Επειδή έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Παλαιστίνη, όλα αυτά που αντίκρισα από χθες μου θύμισαν, δυστυχώς, τις τραγικές εικόνες που είχα ζήσει στη Γάζα από κείνες τις θλιβερές μέρες των συγκρούσεων όπου τα θύματα και οι νεκροί ήταν πολυάριθμοι».
«Βλέπαμε τα διαμελισμένα και καμένα πτώματα και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι»
Ο Παλαιστίνιος γιατρός βρίσκεται στην Ελλάδα από το 2009 όπου ήρθε για σπουδές ενώ στο Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας εργάζεται εδώ και δύο χρόνια, κάνοντας την ειδικότητα του. Και αφηγείται: «Όλοι οι γιατροί μεταφερθήκαμε στα Επείγοντα από τα πρώτα λεπτά της τραγωδίας. Ενημερωθήκαμε από τους διευθυντές και τους επιμελητές και ήρθαμε όλοι άμεσα για να βοηθήσουμε. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο αντίκρισα ένα χάος. Ένιωθα ότι είμαι παρών σε μια εμπόλεμη ζώνη. Δεν είχαμε ξαναζήσει κάτι τέτοιο, ειδικά όταν εργάζεσαι σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο και δεν είσαι συνηθισμένος στη διαχείριση παρόμοιων καταστάσεων. Συνάδελφοί μου έκλαιγαν και ήταν ιδιαίτερα φορτισμένοι αφού από την αρχή συνειδητοποιήσαμε ότι οι περισσότεροι από τους νεκρούς και τους τραυματίες ήταν νέοι άνθρωποι. Το σοκ ήταν αδιανόητο ακόμη και για μας που έχουμε μάθει να σώζουμε ζωές και να αντιμετωπίζουμε βαριά περιστατικά. Όσο εξοικειωμένος και να είσαι με τον θάνατο, όλο αυτό παραμένει μια βίαιη εμπειρία για τον καθένα. Βλέπαμε τα διαμελισμένα και καμένα πτώματα και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Ελπίζαμε κάθε φορά που ακούγαμε ένα ασθενοφόρο να μας φέρνει στο νοσοκομείο έναν άνθρωπο ζωντανό. Προσευχόμασταν να βρίσκονται εν ζωή αλλά δυστυχώς κάθε φορά βλέπαμε σορούς και ακρωτηριασμένα μέλη. Στη συνέχεια, γίνονταν χειρουργεία καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας ενώ μετέπειτα είχαμε να διαχειριστούμε και τη δυσάρεστη κατάσταση με τους συγγενείς των θυμάτων, των τραυματισμένων και των εγκαυματιών. Καλούμασταν να ενημερώσουμε ανθρώπους που περίμεναν με αγωνία να μάθουν για τα αγαπημένα τους πρόσωπα που νοσηλεύονταν στις κλινικές. Και όταν τους ανακοίνωνες ότι η πρόγνωση δεν είναι καλή ή ότι οι άνθρωποι τους δεν είναι στη ζωή, οι άνθρωποι κατέρρεαν επιτόπου. Ακούγαμε τον θρήνο των συγγενών των θυμάτων και είμασταν όλοι πολύ φορτισμένοι. Συγχρόνως, στους διαδρόμους υπήρχαν συγγενείς των αγνοουμένων οι οποίοι έδειχναν τις φωτογραφίες των παιδιών τους και δεν ξέραμε πώς να τους δώσουμε κουράγιο. Μας ρωτούσαν και δεν ξέραμε τι απαντήσεις να τους δώσουμε. Θρήνος, πόνος αφόρητος και εικόνες με νεκρά παιδιά. Ακόμη και ο πιο δυνατός άνθρωπος, λυγίζει απέναντι σε αυτές τις εικόνες. Αν δεν το δει και δεν το ζήσει κανείς, δεν μπορεί να καταλάβει την ένταση που περάσαμε. Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε αμέσως να λάβουν ψυχολογική υποστήριξη από ειδικευμένο προσωπικό που βρίσκεται στο νοσοκομείο».
Ο κ. Husam Naim μετά τη συζήτηση μας πρέπει να επιστρέψει στα καθήκοντα του. Λίγο πριν τον αποχαιρετίσω, θα μου πει: «Θέλω να εκφράσω τη συμπαράσταση μου σε όλους τους συγγενείς των θυμάτων, να τους δώσω κουράγιο και ελπίζω ότι μετά από αυτήν την τραγωδία να ξυπνήσουν κάποια μυαλά και να ανοίξουν κάποια μάτια. Η ζωή του κόσμου δεν είναι παιχνίδι κανενός. Άλλωστε, όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε μέσα σε αυτό το τρένο».
