Στη ψύχρα των πάντων
Ήσυχες μέρες στη θάλασσα. Οι φράσεις, από ένα παλιό μου κείμενο στην Ελευθεροτυπία του 1989 με τίτλο «Γλυκόλογα».
«... Είναι η πράξη μας που βρίσκεται στον πυθμένα του γλωσσικού παιγνίου» ― Λ. Βίττγκενστάιν
Ο άνθρωπος που σ’ αγαπάει τραυλίζει και δεν ξέρει τι να πει.
Συνεργούσης της διάχυτης επικοινωνιακής ακράτειας —και προπάντων του τέλους μιας αγάπης— είναι σαν να βρέθηκα ξαφνικά στην ψύχρα των πάντων και να μην έχει κανένα νόημα ποιο δρόμο θα πάρω, τι γνώμη θα πω...
Μέσα σ’ αυτή τη γενικευμένη αμφιβολία, βρήκανε πάλι έδαφος οι ψευδοπροφήτες...
Στην απέραντη εισαγγελία των media η κάθε λέξη πρέπει να περνάει από «πόθεν έσχες».
Αν κι είναι υπερβολή να κρίνεις τον άνθρωπο μόνο από τα έργα του αρνούμαι πια ν’ ακούσω ο,τιδήποτε, αν δεν εξετάσω πρώτα ποιος μιλάει.
Κι αν πούμε τη γνώμη μας, δεν ξέρεις τι έγινε!
