ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

«H μουσική είναι το μεγαλύτερο πολιτιστικό μας κεφάλαιο. Αποδεικνύει τη ζωτικότητά μας»

Why the Mountains are Black Facebook Twitter
«Επειδή είμαι πλέον πολιτογραφημένος Έλληνας, αισθάνομαι ότι το καθήκον μου ως πολίτη είναι να κάνω ενάρετα και καλά πράγματα». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος/Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
0

Βλέπω το «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά» ως μια άσκηση εκδημοκρατισμού της μουσικής. Αν το δούμε από τη σκοπιά των ακροατών/θεατών του φεστιβάλ, αυτοί σπάνια εξετάζουν τους ελέγχους και τους περιορισμούς που επιβάλλονται σε ό,τι βιώνουν: σε ό,τι ακούνε ή χορεύουν ή τραγουδάνε. Συχνά, σκεφτόμαστε απλώς τη μουσική ως κάτι προαιρετικό που μπορούμε να κάνουμε στην καθημερινότητά μας – την ακούμε ενώ ετοιμάζουμε το μεσημεριανό μας ή όταν οδηγούμε ή τη χορεύουμε σε ένα πανηγύρι.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, πρόκειται για ασυνείδητους ήχους στο υπόβαθρο. Στοχαζόμαστε, ωστόσο, τα συνειδητά επίπεδα ιστορικού, πολιτικού, εθνικού, θρησκευτικού, εμπορικού, ακαδημαϊκού ή ιδεολογικού ελέγχου που διαμορφώνουν τη μουσική που ακούμε;

Για παράδειγμα, μας λένε να αγκαλιάσουμε την «παραδοσιακή» μουσική ως μια εθνική ή τοπική ή «ενδοσυγγενική» αξία, αλλά κάτι τέτοιο υπονοεί ότι η παραδοσιακή μουσική δεν έχει αλλάξει ποτέ, το οποίο είναι φυσικά αναληθές. Μια παρέα βοσκών πριν από διακόσια χρόνια μπορεί να μην ενδιαφέρεται για τη μουσική που παίζεται με κλαρίνο στον 21ο αιώνα για τους απογόνους της κοινότητάς τους, επειδή σε αυτούς άρεσε μόνο η φλογέρα και θεωρούσαν ότι αυτό είναι το αρμόζον «παραδοσιακό» όργανο.

Παρομοίως, οι πρόγονοι αυτών των παλαιότερων βοσκών μπορεί να περιφρονούσαν τη φλογέρα επειδή θεωρούσαν τα φωνητικά τραγούδια ως αυθεντικά παραδοσιακά. Ποιος –ή τι– ελέγχει αυτές τις έννοιες της παράδοσης; Ποια είναι τα κίνητρα; Τι ρόλο παίζει η πολιτική ή ο οικονομικός παράγοντας ή η ακαδημαϊκή πρόσβαση στον καθορισμό της παράδοσης; Διότι, σίγουρα, υπάρχει πολιτικό όφελος, οικονομικό αντίκρισμα και ακαδημαϊκή επένδυση στον έλεγχο του τρόπου με τον οποίο κατανοούμε αυτήν τη διαδικασία που ονομάζουμε παράδοση.

Πιστεύω ότι έχουμε ξοδέψει πολύ χρόνο και κόπο προσπαθώντας να προσδιορίσουμε από πού προέρχεται αυτή η μουσική, ενώ θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί είναι εδώ και πώς είναι εδώ με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο. Για μένα, το γιατί και το πώς είναι πιο κρίσιμα σε σχέση με τα βασικά ερωτήματα.

Το «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά» είναι, σε ένα επίπεδο, μια εμβάθυνση σε αυτά τα παραπάνω ερωτήματα. Αλλά δεν πρόκειται για μια ακαδημαϊκή άσκηση. Δεν είναι κάτι αποκλειστικά διδακτικό. Είναι ένας τρόπος να αναλογιστούμε το μουσικό μας παρελθόν και να κάνουμε εικασίες για το μουσικό μας μέλλον, περιτριγυρισμένοι από τους κυματοειδείς παλμούς του χορού και του ηχητικού στοχασμού. Δεν είναι μια «αναμόρφωση» της μουσικής: είναι απλώς η πρόσληψη ενός μέρους της μορφής της, όσο φευγαλέα κι αν είναι. Εκεί που νιώθεις ότι ξέρεις τα πάντα για τη μουσική, συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις τίποτα. Αυτή είναι η ομορφιά της ανακάλυψης. 

«Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά»
Η αφίσα του φεστιβάλ «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά».

Νομίζω πως πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση έχει το όραμα να υποστηρίζει την υποβολή αυτών των ερωτημάτων, την παροχή αυτών των ουσιαστικών πολιτιστικών εμπειριών. Έχοντας εργαστεί στον χώρο των τεχνών στις ΗΠΑ για πάνω από είκοσι χρόνια, έχω διαπιστώσει από κοντά την υποχώρηση στην ελευθερία της έκφρασης και, αντίστροφα, τους διάφορους τρόπους με τους οποίους ασκείται έλεγχος πάνω στη μουσική, ιδίως τους τρόπους με τους οποίους υποτίθεται ότι πρέπει να ερμηνεύουμε την ιστορία της μουσικής.

Ένα πράγμα που δεν έχουμε στην Αμερική είναι αυτή η αίσθηση του «ακαδημαϊκού σοβινισμού» που βίωσα εδώ. Δηλαδή, σύμφωνα με τη σκοπιά αρκετών πανεπιστημιακών (αλλά όχι όλων), υπάρχει μόνο ένας τρόπος για την ερμηνεία των εκφάνσεων της μουσικής στην Ελλάδα και αυτός ο τρόπος τυχαίνει να είναι ο δικός τους. Νομίζω, όμως, ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο στον 21ο αιώνα, όπου μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από αυτές τις στενές και περιχαρακωμένες προσεγγίσεις ερμηνείας του φαινομένου.

Με άλλα λόγια, πιστεύω ότι έχουμε ξοδέψει πολύ χρόνο και κόπο προσπαθώντας να προσδιορίσουμε από πού προέρχεται αυτή η μουσική, ενώ θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί είναι εδώ και πώς είναι εδώ με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο. Για μένα, το γιατί και το πώς είναι πιο κρίσιμα σε σχέση με τα βασικά ερωτήματα. Το «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά» είναι ένας χώρος και ένας τόπος όπου μπορούμε να αναλογιστούμε το «γιατί» και το «πώς». 

Why the Mountains are Black Facebook Twitter
Ο Κρίστοφερ Κινγκ σε συναυλία στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη με τον Aurel Quirjo και τον Κώστα Καραπάνο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε τη ζωντανή πραγματικότητα της μουσικής γύρω μας, στην Ελλάδα και στα νότια Βαλκάνια. Κάθε άλλο. Για την ακρίβεια, η φετινή εκδήλωση στην Κόνιτσα γιορτάζει τη δυναμική της μουσικής εδώ, καθώς και τη βαθιά συμβολή του λαού των Ρομά και των μουσικών Ρομά στη μουσική. Και το φεστιβάλ της επόμενης χρονιάς είναι αποτέλεσμα της εμμονής μου με τις απροσδόκητες πηγές και επιρροές μέσα σε αυτήν τη μουσική. Να τι εννοώ:

Ερευνώ και διαβάζω και γράφω όσο περισσότερο μπορώ, όταν δεν ταξιδεύω σε αναζήτηση μουσικής. Πριν από μερικά χρόνια ξετρύπωσα κάτι που αρχικά θεώρησα ένα επουσιώδες νήμα μέσα στο πλούσιο μουσικό κουβάρι που υπάρχει εδώ στα νότια Βαλκάνια. Μετά από λίγο, ανακάλυψα ότι αυτό το νήμα ήταν στην πραγματικότητα σχεδόν ένα ολόκληρο αυτόνομο υφαντό, κάτι που φαίνεται να διαπερνά μεγάλο μέρος της μουσικής που ακούμε σήμερα – κι όμως, αυτό το υφαντό έχει παραμείνει επί της ουσίας ανεξερεύνητο στο μεγαλύτερο μέρος του.

Όταν προσκλήθηκα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ να δώσω μια ομιλία για το «Μέλλον της Ιστορίας», για λογαριασμό του Ιδρύματος MacArthur, περιέγραψα γιατί αυτό το κομμάτι της μουσικής μας ιστορίας ήταν υποερευνημένο και ανεξερεύνητο. Πρότεινα τον όρο «ιστορική αμνησία» για να περιγράψω αυτήν τη δυναμική που μας επιτρέπει να έχουμε μια μουσική μνήμη που φτάνει μονάχα μέχρι τη γενιά των παππούδων μας. Και αυτή η «ιστορική αμνησία» έχει βαθιές συνέπειες για την Ελλάδα και τα υπόλοιπα νότια Βαλκάνια. Κατά κάποιον τρόπο, σκόνταψα τυχαία σε αυτόν τον τρόπο σκέψης πολύ νωρίτερα, κάτι που οδήγησε απευθείας στο «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά».

Why the Mountains are Black Facebook Twitter
Το εξώφυλλο του άλμπουμ (2 δίσκων) με τίτλο «Why the Mountains are Black: Primeval Greek Village Music, 1907-1960».

Η ιδέα μου γεννήθηκε για πρώτη φορά πριν από περίπου οχτώ χρόνια, όταν επεξεργαζόμουν ένα κεφάλαιο του βιβλίου «Ηπειρώτικο Μοιρολόι: Οδοιπορικό στην αρχαιότερη ζωντανή δημώδη μουσική της Ευρώπης» (2018). Αναρωτιόμουν –και εξακολουθώ να αναρωτιέμαι– γιατί υπάρχει ένας τέτοιος πλούτος διαφορετικών οργάνων και ενόργανων ενορχηστρώσεων σε όλο το εύρος των νοτίων Βαλκανίων, που καθένα τους διαθέτει το δικό του λεξιλόγιο σε κλίμακες (μια εσωτερική γλώσσα) και παρ’ όλα αυτά ήταν περιορισμένο σε έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο ή περιοχή.

Αυτή η επικράτεια φαίνεται να εντοπίζεται σε όλη τη βόρεια Ελλάδα, σε περιοχές που κάποτε αποτελούσαν μέρος μιας αυτοκρατορίας, αλλά τώρα συγκροτούνται από έθνη. Και αναλογίστηκα το μυστήριο αυτό του πώς η μουσική φαίνεται τελικά να έχει σύνορα που της επιβάλλονται από εμάς τη στιγμή που η ίδια η μουσική δεν επιβάλλει σύνορα σε μας. Στην πραγματικότητα, η μουσική μάς απελευθερώνει.

Περίπου την ίδια περίοδο ανέλαβα την παραγωγή, τη συλλογή των κομματιών και την αφήγηση σε ένα άλμπουμ (2 δίσκων) με τίτλο «Why the Mountains are Black: Primeval Greek Village Music, 1907-1960», για λογαριασμό της δισκογραφικής εταιρείας Third Man Records του Jack White. Επιδίωξα να διερευνήσω αυτά τα ερωτήματα μέσα από δίσκους 78 στροφών από τη συλλογή μου. Και τώρα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Κόνιτσα, με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, αυτή η τελετουργική διερώτηση συνεχίζεται. Μόνο που τώρα έχει δίσκους 78 στροφών, μουσικούς από όλα τα νότια Βαλκάνια που παίζουν ζωντανά και απίστευτες κινηματογραφικές ταινίες. Και όλα αυτά χάρη στη θαυμάσια συνεργασία μου με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Why the Mountains are Black Facebook Twitter
Το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στο ιστορικό Σπίτι της Χάμκως, στην Κόνιτσα.

Ένα από τα πολλά επιτεύγματα της Ελλάδας είναι ότι η ελευθερία είναι συχνά μια ύψιστη αρετή, αλλά το ζήτημα είναι πώς ασκούμε αυτή την ελευθερία. Επειδή είμαι πλέον πολιτογραφημένος Έλληνας, αισθάνομαι ότι το καθήκον μου ως πολίτη είναι να κάνω ενάρετα και καλά πράγματα. Αλλά και πράγματα που να αφορούν, που να έχουν σημασία για όλους μας. Κάπως έτσι προέκυψε να είμαι ένα είδος «μουσικού ιεραπόστολου» για τη μουσική σε όλη αυτή την περιοχή. Χαίρομαι να δείχνω στον κόσμο τι έχουμε εδώ, γιατί η μουσική μας, για μένα, είναι το μεγαλύτερο πολιτιστικό μας κεφάλαιο. Αποδεικνύει τη ζωτικότητά μας.

Μετάφραση κειμένου: Βασίλης Δουβίτσας


Το φεστιβάλ «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά» θα πραγματοποιηθεί στο ιστορικό Σπίτι της Χάμκως, στην Κόνιτσα από τις 28 έως και τις 30 Ιουνίου. 

Πρόγραμμα

Παρασκευή 28 Ιουνίου | 20:00–00:00
Ο Κρίστοφερ Κινγκ θα ανοίξει το τριήμερο «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά '24: Οι μουσικές κουλτούρες των νότιων Βαλκανίων» παίζοντας θεματικούς δίσκους 78 στροφών ανδρικής πολυφωνικής μουσικής από την Αλβανία, μια σπάνια ηχογράφηση πίπιζας, μουσική με κλαρίνα από ένα συγκρότημα Τσιγγάνων της νότιας Αλβανίας, άλλα 78άρια, ενώ θα περιγράψει επίσης το πλαίσιο της μουσικής αυτής της πρώτης βραδιάς.

1ο μέρος: Grupi Lab (έξι πολυφωνικοί τραγουδιστές από την περιοχή της Λιαπουριάς στην Αλβανία, με επικεφαλής τον Golik Jaupi)
2ο μέρος: Ηλίας Κακαρούκας με το σχήμα του από το Αγρίνιο (τρεις Ρομά μουσικοί, συνοδευόμενοι από μέλη του Συλλόγου Πανηγυριστών «Ο Άη Σύμιος»)
3ο μέρος: Προβολή της ταινίας “Gjeneral Gramafoni” του Viktor Gjika (μια ταινία για τη μουσική της νότιας Αλβανίας την περίοδο της ιταλικής κατοχής της χώρας), την οποία προλογίζουν η κόρη του σκηνοθέτη, Ester Gjika, με τον Κρίστοφερ Κινγκ, και τον Δημήτρη Δάλλα να μεταφράζει.

Σάββατο 29 Ιουνίου | 20:00–00:00
Ο Κρίστοφερ Κινγκ συνεχίζει την αφήγηση για το τριήμερο «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά '24: Οι μουσικές κουλτούρες των νότιων Βαλκανίων» παίζοντας δίσκους 78 στροφών από την Κροατία, τη Βόρεια Μακεδονία, τη Θεσπρωτία, καθώς και άλλα 78άρια.

1ο μέρος: Adam Semijalac και Fige (κροατικά «πειραγμένα» παραδοσιακά και χορωδία)
2ο μέρος: Nova Prespa Band με τον Πάνο Σκουτέρη και τον Aurel Qirjo (συγκρότημα χάλκινων πνευστών από την περιοχή
των Πρεσπών στη Βόρεια Μακεδονία, μαζί με μουσικούς από την Ήπειρο)
3ο μέρος: Προβολή της ταινίας «Ενθύμιον | Μια ωδή στην Ήπειρο» του Νίκου Ζιώγα (μια ταινία για το πέρασμα του χρόνου, τις αλλαγές στην παράδοση και την παρουσία της μουσικής σε ένα χωριό της Θεσπρωτίας), την οποία προλογίζουν ο σκηνοθέτης και ο Δημήτρης Χρυσομάλλης, με τον Δημήτρη Δάλλα να μεταφράζει.

Κυριακή 30 Ιουνίου | 20:00–00:00
Ο Κρίστοφερ Κινγκ κλείνει την αφήγηση του τριήμερου «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά '24: Οι μουσικές κουλτούρες των νότιων Βαλκανίων» παίζοντας δίσκους 78 στροφών από τη Μακεδονία, τη Βουλγαρία και άλλες περιοχές.

1ο μέρος Act: Alkyone (ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια και ονειρικό fusion από τη Μακεδονία)
2ο μέρος: Samir Kurtov (κουαρτέτο Ρομά βιρτουόζων στον ζουρνά από τη νοτιοδυτική Βουλγαρία)

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Μουσική
0

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Christopher King

Oι Αθηναίοι / Christopher King: «Στην Αμερική ακολουθούσα τη συνήθεια, στην Ελλάδα ερωτεύτηκα τη ζωή»

Ο βραβευμένος με Grammy Αμερικανός εθνομουσικολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Ηπειρώτικο Μοιρολόι» μοιράζεται με τη LiFO τους μεγάλους σταθμούς του ταξιδιού του: από ένα μικρό χωριό της Βιρτζίνια μέχρι την Κόνιτσα και από τη Νέα Υόρκη μέχρι την Αθήνα.
M. HULOT
«Ηπειρώτικο Μοιρολόι»: μια κριτική ματιά στο βιβλίο του Κρίστοφερ Κινγκ

Βιβλίο / «Ηπειρώτικο Μοιρολόι»: μια κριτική ματιά στο βιβλίο του Κρίστοφερ Κινγκ

Ακολουθώντας τα ίχνη που άφησαν οι παραδοσιακοί οργανοπαίκτες Κίτσος Χαρισιάδης και Αλέξης Ζούμπας στα βουνά της Ηπείρου, σε ένα βιβλίο που έκανε μεγάλη εντύπωση τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αμερική
ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ
Christopher King

Oι Αθηναίοι / Christopher King: «Στην Αμερική ακολουθούσα τη συνήθεια, στην Ελλάδα ερωτεύτηκα τη ζωή»

Ο βραβευμένος με Grammy Αμερικανός εθνομουσικολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Ηπειρώτικο Μοιρολόι» μοιράζεται με τη LiFO τους μεγάλους σταθμούς του ταξιδιού του: από ένα μικρό χωριό της Βιρτζίνια μέχρι την Κόνιτσα και από τη Νέα Υόρκη μέχρι την Αθήνα.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

The Review / Πόση techno αντέχει η Αθήνα;

O Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο ραδιοφωνικός παραγωγός και DJ Νίκος Ζώης συναντήθηκαν στη δεύτερη μέρα του φετινού Techniques και σχολιάζουν τη βραδιά, το σετ της –ακριβοθώρητης πλέον– Charlotte de Witte και όσα είναι hot τώρα στην ηλεκτρονική σκηνή και στο αθηναϊκό nightlife.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
νταλαρας παπακωνσταντίνου

Μουσική / Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου ξανά μαζί 33 χρόνια μετά

Οι δύο σπουδαίοι ερμηνευτές ετοιμάζονται να μοιραστούν και πάλι τη σκηνή, παρουσιάζοντας μια θεατροποιημένη μουσική παράσταση με κείμενα και αφήγηση του Οδυσσέα Ιωάννου που θα αφορούν το ελληνικό τραγούδι.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tsugranes

Μουσική / Η επιρροή των ελληνικών '90s -’00s στις Tsugranes και τον ήχο τους

Με αναφορές στον ΛεΠα και την Charli XCX, το τριμελές σχήμα από τα Γιάννενα, που άνοιξε τη συναυλία της Μαρίνας Σάττι στην Τεχνόπολη, φέρνει την πιο φρέσκια μουσική στην ελληνική ανεξάρτητη σκηνή.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Οι Khirki παντρεύουν το metal με τα ποραδοσιακά, σείοντας τις Συμπληγάδες 

Μουσική / Οι Khirki παντρεύουν το metal με παραδοσιακά στοιχεία και pop ευαισθησίες

Η νέα μπάντα του ελληνικού underground, που έχει ήδη ξεχωρίσει, ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τη δεύτερη ευρωπαϊκή της περιοδεία, περιμένοντας το κοινό από κάτω να φωνάζει «the Greek song, the Greek song».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
Μια μουσική πανδαισία στη σκιά του ναού της Αφαίας

Μουσική / Μια μουσική πανδαισία στη σκιά του ναού της Αφαίας

Το «Ταξίδι στο φως», μια σειρά συναυλιών του σπουδαίου μαέστρου Σταύρου Ξαρχάκου σε εμβληματικά μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους, συνεχίστηκε στην Αίγινα με την υποστήριξη της METLEN Energy & Metals.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Colin Stetson: Από τις απαιτήσεις ενός αιωνόβιου μπάσου σαξοφώνου σε μουσική για ταινίες τρόμου όπως το «Hereditary»

Μουσική / Colin Stetson: Ένας από τους πιο καταξιωμένους σαξοφωνίστες έρχεται στην Αθήνα

Ο μουσικός που έχει παίξει πλάι στον Tom Waits, με τους Arcade Fire και τους Chemical Brothers και πλέον συνθέτει μουσική για δημοφιλείς ταινίες τρόμου, όπως το «Hereditary», θα εμφανιστεί το Σάββατο στο Gazarte.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ